Μέρος 1ο
Κείμενο/φωτογραφίες : Αχιλλέας Ασκώτης
 |
| Σούλη και Αχιλλεας |
Οδηγώ... και όλο πάω, ακάθεκτος συνεχίζω το θεάρεστο μου
έργο, ένα έργο ψαξίματος και μιας ρεαλιστικής ουτοπίας αλλά χωρίς δεύτερες
σκέψεις, ακόμη τραβάω. Ακολουθώ τον Ελληνισμό παντού, έχω βάλει σκοπό να
αναζητώ τα χνάρια των προγόνων μας, ακολουθώ τον Ηρόδοτο, Πυθαγόρα, Παυσανία,
Στράβωνα, Ξενοφώντα μέσα σε ηπείρους, μέσα σε χώρες, μέσα σε ναούς. Ναούς
μεγαλόπρεπους, Ναούς όπου ο δωδεκάθεος δοξάστηκε, Ναούς που επικράτησαν στα
μεγάλα θαύματα του κόσμου, Ναούς στου κόσμου τα απόμερα μέρη. Μέρη όπου ο Ελληνισμός άκμασε, εδραιώθηκε,
άφησε πίσω του έργα. Έργα που ακόμα διδάσκονται, Έργα που ακόμα αντέχουν στον
χωροχρόνο, Έργα που συνεχίζουν να
θεωρούνται αριστουργήματα σε παγκόσμια κλίμακα. Και όσο αυτά έχω στο
προσωπικό μου προσκήνιο, εγώ φτιάχνω ασταμάτητες διαδρομές στις χώρες του
κοντινού μου κόσμου.
Αυτή την φορά «κυνηγώ» Γραικούς, Αχαιούς, Κορίνθιους, Λάκωνες, Δωριείς ακόμα και Βυζαντινούς που εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία από τον 8ο αιώνα π.χ. μέχρι τον 15ο αιώνα μ.Χ. και έκτοτε έχουν δημιουργήσει την Μεγάλη Ελλάδα, την Magna Grecia. Χαμένοι στους αιώνες αυτοί οι Έλληνες της διασποράς που ανακάλυψαν πρόσφατα μέσα στην άγνοια τους, μέσα στην απομόνωση τους πάνω στα απόκρυφα και άγρια μέρη των βουνών Aspromonte με φόντο το μπλε του Τυρρηνικού πελάγους ότι εκτός από Γραικοί... είναι και Έλληνες. Γραικός, μια λέξη με χιλιοειπωμένη ερμηνεία και κάποτε με υποτιμητική διάσταση δοσμένη από τους Ρωμαίους, λέξη με Λατινικές ρίζες όπου επικράτησε εννοώντας τους Έλληνες.
“Anisce tin porta, na mbei o iglio”… αυτά τα απλά λόγια,
ειπωμένα στα Γραικικά,
ψάχνουμε να ακούσουμε
Απουλία, Καλαβρία και Σικελία θα υποδεχτούν τις ρόδες μου σ΄
ένα ακόμη ταξίδι με απώτερο σκοπό να συναντήσω, να συνομιλήσω μ΄ένα ακόμη
παρακλάδι του Ελληνισμού. Ιστορικός δεν είμαι ούτε και θα γίνω αλλά μέσα από
τους προορισμούς μου έχει γεννηθεί αυτή η έλξη, αυτό το πάθος... να ακολουθώ
και να ψάχνω τα γεννοφάσκια μου, από που κρατά η σκούφια μου. Αυτοί οι
ακαταπόνητοι πρόγονοι μου με βάζουν σε μπελάδες, τους ακολουθώ εδώ και κάποια
χρόνια αλλά συνέχεια μου βγαίνουν νέες οδοί, νέοι προορισμοί κι εγώ να τους
ακολουθώ γράφοντας ακατάπαυστα χιλιόμετρα στα κοντέρ των μηχανών μου.
...Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα, με τα ένδοξα λόγια του Διονύσιου Σολωμού αναρτημένα στον σύλλογο Ελλήνων στην Στερνατιά της Απουλίας, ξεκινώ ακόμη ένα οδοιπορικό με ηθικό ακμαίο… με άλλα λόγια «μες την τρελή χαρά». Ακμαίο γιατί τέτοιου είδους οδοιπορικά στην ιστορία, στην παράδοση και στην σχετικά παραδοσιακή μυθοπλασία με ανεβάζουν πολύ. Δεν θα ταξιδέψω στην Χώρα του Οζ αλλά το συναίσθημα με συνεπαίρνει να το βλέπω με την δική μου ματιά, μια ματιά που μονάχα εγώ απολαμβάνω και εγώ εκ των έσω το βλέπω να φαντάζει απίστευτα υπέροχο και σημαντικό.
“Για ποιο ταξίδι κίνησες
να πας να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί”
… ξεκινάμε κι εμείς το
μικρό μας οδοιπορικό.
Αποβιβαζόμαστε στην Βάρις ή Βάριον ή όπως όλοι ξέρουν, Bari,
ώρα 8 πρωινή μπήκε λιμάνι το φέρρυ της Βεντούρις. Στα γρήγορα βγαίνουμε,
ελέγχους στα γρήγορα και κινάμε νότια όπως λέει το μαραφέτι (GPS). Όμορφη πόλη,
γουστόζικες πλατείες, βάζουμε ρότα για Απουλία, χωριά Ελληνόφωνα δίπλα από την
πόλη Λουπίαι (Lecce). Αυτοκινητόδρομος για γρήγορη άφιξη μας στην Απουλία, η
ζέστη αρκετή από νωρίς έδειχνε τι μέλλει γενέσθαι.
Στην Απουλία πρώτοι ήρθαν οι Μυκηναίοι. Οι μύθοι πολλοί για τον ερχομό των Μυκηναίων και μετά αυτών ακολούθησαν και άλλα φύλα ελληνικά. Εδώ, παραδόσεις και έθιμα παρόμοια με την όμορη επαρχία της Καλαβρίας. Πόλεις και χωριά πολλά με Ελληνικό όνομα, Καλημέρα – Καλλίπολη – Στερνατιά, μερικά από τα δεκάδες.
Περνάμε από το Βρεντέσιον (Brindisi) αλλά δεν σταματάμε,
θέλουμε να φτάσουμε το συντομότερο στα χωριά Καλημέρα, Στερνατιά και Martignano
(Μαρτινιάνα). Ο αυτοκινητόδρομος όπως πάντα ανιαρός, βαρετός και με οπτική
ματιά κάπως αδιάφορη τα χιλιόμετρα δύσκολα κυλούν, μην ξεχνάμε και τον ήλιο να
ανεβάζει θερμοκρασίες μέχρι και 38 βαθμούς. Στάσεις στα σίγουρα αρκετές για
υγρά, ανθρώπινα κυρίως μπας και ρίξουμε θερμοκρασίες. Μέχρι το Lecce ήδη
ήμασταν κουρασμένοι παρά τα σχετικά λίγα χιλιόμετρα (150 χλμ) που καλύψαμε.
Στάση για δροσιά και η σκέψη εξωτερικεύτηκε, να αφήσουμε πίσω κάτι, δεν
χρειάζεται να κάνουμε και τα 3 χωριά, ας πάμε στο πιο σημαντικό… κι έτσι έγινε,
πάμε Στερνατιά.
 |
| Στερνατιά |
Μέσα σε καθαρά μεσογειακό σκηνικό με ελαιώνες κυρίως οδηγάμε
στους δευτερεύοντες δρόμους με την ζέστη να μην μας αφήνει ήσυχους. Μπαίνουμε
στο χωριό κοντά στις 12:30 με αφόρητη ζέστη, κάνουμε 2-3 γύρες στους άδειους
κυριολεκτικά δρόμους και καταλήγουμε στην πλατεία του χωριού με μια καφετέρια
ανοικτή να μας υποδέχεται. Η Σούλη άμεσα στην καλοδεχούμενη κρύα κατάσταση του
αέρα κοντίσιον κι εγώ σαν Σπαρτιάτης περπατώ το χωρίο για να το δω, να βρω τους
Γραικούς. Κατάλαβα σύντομα ότι όλοι είναι κλεισμένοι σπίτια τους, άνθρωπο δεν
είδα, ψυχή δεν συνάντησα έτσι κι εγώ επιστρέφω στην καφετέρια για δροσιά. Πάω
να παραγγείλω, 2 γυναίκες εκεί, με ρωτάει μια αν είμαι Ιταλός και απαντώ στην
γλώσσα της ότι είμαι Έλληνας από Κύπρο, η μια τότε κάπως ενθουσιάζεται και
παίρνει τηλέφωνο, μιλάει λίγο και μου το δίνει. Ένας άντρας μου μιλάει με λίγο
σπασμένα Ελληνικά, μου λέει ότι είναι της Ελληνικής κοινότητας και θα ήθελε
πολύ να με συναντήσει και να με γνωρίσει στον σύλλογο αλλά μετά, μετά από 3-4
ώρες. Του είπα ότι όντως είναι τώρα ώρα ακατάλληλη αλλά δεν μπορούσα να
επιστρέψω. Ανταλλάξαμε λίγες ζεστές κουβέντες του τύπου – είστε πάντοτε
ευπρόσδεκτοι εδώ στα μέρη μας, θα ήταν ωραία να είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε
από κοντά – και κλείσαμε το τηλέφωνο. Πήρα μάτι το όνομα του από το τηλέφωνο
της κοπελιάς, Γιάννης με ένα Ιταλικό επίθετο. Μίλησα με Γραικό, την άκουσα αυτή
την άλλη Ελληνική διάλεκτο έλεγα μέσα μου και στην Σούλη και φυσικά λυπήθηκα
τόσο που δεν θα μπορούσαμε να είχαμε την ευκαιρία να μας ξεναγήσει ένας Γραικός
στα μέρη του, πραγματικά λυπήθηκα πολύ. Στον σύλλογο Ελληνόφωνων θα βλέπαμε και
το ρητό του Διονύσιου Σολομού που περήφανα έχουν αναρτήσει εκεί οι ντόπιοι
Γραικοί της Απουλίας… Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρα ελευθερία και γλώσσα.
Αυτό δείχνει την αγάπη των κατοίκων προς τον Ελληνισμό, δείγμα αγάπης…
παντοτινής.
Καθίσαμε λίγο ώστε να πέσουν οι εσωτερικές θερμοκρασίας
τύπου κίτρινου πυρετού και φεύγουμε με τελικό προορισμό την Καλλίπολη. Στο ίδιο
σκηνικό, ελαιώνες, διανύουμε τα χλμ και που δεν πολυαργεί να φτάσουμε. Μικρή
πόλη με αρκετό τουρισμό θα έλεγα και με μια μικρή μύτη στην άκρη σαν χερσόνησος
όπου βρίσκετε η παλιά πόλη.
 |
| Καλλίπολη |
Η Καλλίπολη ιδρύθηκε από τον Ιδομενέα της Κρήτης. Διώχθηκε από το νησί μετά τον Τρωικό πόλεμο και ήρθε στην Απουλία.
Το απογευματάκι σίγουρα μας βρήκε να γυρνάμε τα στενά της
παλιάς πόλης χαζεύοντας τα πέριξ. Τα σοκάκια της όμορφα με αρκετά μικρά
μαγαζάκια και όπως το Ελληνικό στοιχείο, οι κάτοικοι του να κάθονται έξω στο
δρόμο να μιλάνε. Ένας στενός δρόμος περιτριγύριζε τον όλο χώρο βαλμένος στα
ενδότερα των τειχών με φόντο το Ιόνιο πέλαγος.
Όσο από τιμές φαγητού, όλα άνω των 10 ευρώ/πιάτο. Μόνο οι πίτσες είναι
πιο φτηνές. Κι΄εμείς φυσικά σαν καλοί τουρίστες την αράξαμε εκεί να φάμε μέχρι
να έρθει η ώρα του Μορφέα.
Ξύπνημα κατά τις 8 και αφήνουμε το δωμάτιο που νοικιάσαμε άμεσα, πρόσω ολοταχώς για Τάραντο και πρωινό. Ανάμεσα στους δρόμους της Grecia Salentina προσπαθούμε να φτάσουμε εκεί.
Ανάμεσα από πολλά χωριά η διαδρομή με αρκετή κίνηση μας
εκνευρίζει και επίσης μας καθυστερεί την άφιξη μας στο Τάραντο για καφεδάκι και
κάτι να τσιμπήσουμε. Μέχρι να φτάσουμε στην πόλη η θερμοκρασία άρχισε να
μπαίνει κόκκινα. Βρίσκουμε ένα ωραίο καφέ καλυμμένο με πολλά δέντρα στην
παραλιακή οδό και την αράζουμε, ακριβώς από κάτω θάλασσα, το Ιόνιο, με άπλετη
θέα του μπλε.
Το Τάραντο ή Τάραντας ιδρύθηκε από τους Δωριείς Σπαρτιάτες
το 706 π.χ. μετά από χρησμό του μαντείου των Δελφών για τον προορισμό της νέας
τους αποικίας. Το όνομα Τάραντας είναι προς τιμήν του ήρωα και γιού του
Ποσειδώνα, καρπός έρωτα με μια νύφη από την περιοχή εδώ. Ο Τάραντας είναι γνωστός για την υψηλή
κεραμική τέχνη που τα αγγεία αυτά ονομάζοντας «Βασιλικές».
2 καφέδες, 2 σάντουιτς και 1 μπουκάλι νερό… 18 ευρώ. Μάλλον
για την θέα πλήρωσα του Ιονίου και απέναντι το σιντριβάνι που έτρεχε σαν τρελό,
δεν γίνετε αλλιώς, δεν μπορεί να πλήρωσα 18 ευρώ για τα πιο πάνω. Καβαλάμε τον
Τίγρη και την κάνουμε μπας και θυμηθούν να μας χρεώσουν επιπλέον την θέα επειδή
εγώ κοίταξα 2 φόρες προς το Ιόνιο…!!!!
 |
| Στάση Δροσιάς στον Τάραντα |
Βγαίνοντας απ΄την πόλη, η παλιά πόλη, με ενδιαφέρουσα άποψη,
το ενετικό κάστρο και κολώνες Δωρικού τύπου το ένα απέναντι στο άλλο, δεν
σταματάμε και συνεχίζουμε για επόμενη επίσκεψη. Η διαδρομή απλοϊκή, στο βάθος
αριστερά μας η θάλασσα και εμείς πλέον οδηγάμε σε αυτοκινητόδρομο με ήρεμους
ρυθμούς, αχχχχχ αυτή η βαρεμάρα. Δοκιμάσαμε να βγούμε και να πάρουμε πιο
παραλιακό δρόμο και επαρχιακό ώστε αυτή η ανία να μας αφήσει ήσυχους αλλά και
τις 2 φορές έβγαζε σε αδιέξοδο, κατακρίβειαν σε οργανωμένες παραλίες μας έβγαζε
ο δρόμος που δεν είχε συνέχεια.
Ευτυχώς ο επόμενος σταθμός μας το Μεταπόντιο πολύ κοντά, βγαίνουμε στην έξοδο του και πάμε. Φτάνουμε στο μουσείο και εκεί ρωτάμε που είναι ο αρχαιολογικός χώρος, τελικά βρίσκετε στην αντίθετη κατεύθυνση γύρω στα 5 χλμ, πάμε.
Ο χώρος δεν λέει και τίποτα, αραδιασμένα λίγα αετώματα,
απομεινάρια κολώνων, ένα μικρούτσικο θέατρο και τίποτα άλλο, τα καλύτερα θα
είναι στο μουσείο μάλλον
Το Μεταπόντιο ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.χ. από τους Αχαιούς
και η πόλη έχαιρε λιμάνι μεγάλης εμπορικής σημασίας. Η μυθολογία μας εδώ βάζει
να γεννιούνται οι δίδυμοι γιοι του Ποσειδώνα, Αίολος και Βοιωτός. Η πόλη φιλοξένησε τον Πυθαγόρα τον 6ο αιώνα
π.χ. και έγινε χώρος συνάντησης των Πυθαγορείων, ομάδα φιλοσόφων της εποχής με
αρχηγό τον Πυθαγόρα, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την πόλη Κρότωνας.
 |
| Corigliano Calabro |
Εκεί κάτω απ΄την ομπρέλα βγαίνει και μια νέα απόφαση,
διανυκτέρευση κάπου στα επόμενα 80-100 χλμ, και ο κλήρος πέφτει στο Corigliano
Calabro. O Κρότωνας ας περιμένει αύριο.
Παίρνουμε όσους κουβάδες δροσιάς μαζέψαμε και συνεχίζουμε,
δρόμος SS106 που φτάνει μέχρι το Ρήγιο (Reggio di Calabria). Παραθαλάσσια
όμορφη διαδρομή συνοδευμένη με πράσινο μας κάνει πλέον την ζωή ευκολότερη.
Οδηγάμε σε χαλαρούς ρυθμούς τον βαρυφορτωμένο Τίγρη,
χαμογελαστοί και δροσεροί πλέον με τα μάτια μας ξεκούραστα να περιεργάζονται
αυτά που διαπερνούμε, χωριά, μικρές πόλεις κυρίως με τουριστικό χαρακτήρα.
Ντιγκ το μαραφέτι τώρα, βλέπω ότι σε 2 χλμ στρίβω αριστερά για αρχαιολογικό
χώρο του Σύβαρης… το ξέχασα ότι ακόμα δεν τελειώσαμε επισκέψεις για σήμερα.
Μπαίνω λοιπόν στην έξοδο, παρκάρουμε στο μουσείο εκεί αλλά ο αρχαιολογικός
χώρος είναι παραπέρα πάλι, αγόρασα όμως εισιτήριο έτσι προχωρώ για τον αρχαιολογικό
χώρο. Πήρα τα ποδαράκια μου, η Σούλη δεν είχε αντοχές, είπαμε η ζέστη και
υγρασία στα κόκκινα, έτσι φτάνω στον χώρο. Μια μικρή πόλη με τοίχους σπιτιών,
λίγες χαμηλές κολώνες και όλα μαζί έπαιρναν μαζί περίπου 3-4 οικόπεδα, άσε που
οι Ιταλοί σε αφήνουν να μπεις στους αρχαιολογικούς χώρους και να βλέπεις από
απόσταση. Πήρα τα βιντεάκια μου, είδα λίγο το χώρο και πίσω για να συνεχίσουμε.
 |
| Corigliano |
Είμαστε πολύ κοντά από προορισμό ημέρας, το δωμάτιο που
νοικιάσαμε ήταν μεταξύ του Corigliano Scalo και Corigliano Calabro. Μέσα σε μια
έκταση γεμάτο πορτοκαλεώνες και λοιπά εσπεριδοειδή δέντρα βρισκόταν αυτό το
μεγάλο σπίτι που το διοικούσε ο Αλφόνσο και μαζί μάλλον η μητέρα του. Αράζουμε
στο δωμάτιο με την βεράντα μας να βλέπει το πολύ όμορφο Corigliano Calabro να
κείτεται πάνω σ΄ένα λόφο. Ο Αλφόνσο έκανε ότι είναι δυνατόν για μια άνετη και
δροσερή διαμονή στο κατάλυμα του έτσι κι΄εμείς αρακτοί στην βεράντα του 1ου
ορόφου απολαμβάνουμε την στιγμή.
Μάσα τάιμ, τα καημένα μας στομαχάκια άρχισαν να κελαηδούν,
ρωτήσαμε τον Αλφόνσο που να πάμε για φαγητό και μας είπε προς παραλιακάς
πλευράς, στο Schiavonea. Σε μια δεύτερη σκέψη είπαμε να πάμε στο Corigliano
Calabro που είναι και ποιο κοντά, ο Αλφόνσο μας είπε ότι έχει 2 εστιατόρια.
Ξεκινήσαμε, γύρω στις 7 δειλινή, καθώς κοντεύαμε στο Corigliano Calabro φάνταζε
υπέροχο, στάσεις για φώτο αναγκαίες. Μπαίνοντας όντως εντυπωσιακό, αμφιθεατρικά
κτισμένο με σοκάκια και πέτρινες οδούς με αρκετή κλίση, τα σπίτια με
αρχιτεκτονική την επαρχιακή Ιταλική, οδηγούμε τα στενά του με την κάμερα χωρίς
σταματημό να τραβάει κάθε σκηνή που έβλεπαν και τα μάτια μας συντοχρόνως. Εκεί
όμως λόγω το ψηλών κτιρίων και των στενών οδών, η ζέστη έμενε «μέσα», όταν
βρήκαμε και το 1 εστιατόριο κλειστό τότε φύγαμε για παραλιακά όπως αρχικά μας
συνέστησε ο Αλφόνσο.
Κίνηση, βαβούρα μέχρι την παραλιακή οδό για ανεύρεση κάποιου
εστιατορίου/ταβέρνας για εκγύμναση άνω και κάτω γνάθων. Αυτό αποβαίνει έργο
δύσκολο μέσα σ΄όλη την τρελή κατάσταση από χιλιάδες αυτοκίνητα και ορδές
ανθρώπινες. Μετά από τουλάχιστον 40 λεπτά διαλέγουμε ένα. Κατεβαίνουμε γοργά
γοργά για υγρά άμεσα, καθόμαστε και ένας άντρας λίγο κοντός και αρκετά
κουνιστός με λεπτή φωνούλα και με 2-3 χρώματα στα μαλλιά του, αλλά με ευγένεια
και ζωντανή διάθεση, έρχεται άμεσα για παραγγελία. Του λέω σαν λαχανιασμένος
και κυνηγημένος μαζί, ΑΜΕΣΑ ΜΠΥΡΑ, ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΤΣΑΚΡΗ όπως λέμε στην Κύπρο, τώρα
σε ποια γλώσσα το είπα δεν θυμάμαι αλλά ο τύπος το κατάλαβε (ίσως έκανε
μετάφραση η Σούλη που μιλάει Ιταλικά). Το μεγάλο μπουκάλι μπύρας αδείασε στο
επόμενο λεπτό με το κουνιστό γκαρσόνι να με βλέπει… περίεργα. Το μενού όπως
πάντα το ίδιο, ΠΙΤΣΑ, ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΡΙΖΟΤΟ… άρχισα να παίρνω ανάποδες, Αχ ρε
Ελλάδα και Κύπρος με τις ατέλειωτες επιλογές σου.
Βρείτε τη φάγαμε - στρογγυλή με φύλλο, τυρί, ντομάτα,
πιπεριές, πέστο, ελιές και μανιτάρια -
ρε παιδιά είστε όλοι σαΐνια του Χάρβαρντ βλέπω. Ας ήταν καλά η πολύ
παγωμένη μπύρα αλλιώς θα την έκανα Frisbee (αυτήν την αμερικανιά σαν ούφο από
πλαστικό που την πετάνε ο ένα στον άλλο σαν χαζά). Την έφαγα όλη απλά για να
γεμίσω το καημένο μου στομαχάκι που όλο μπούρδες τρώει εδώ.
Μέσα σε δροσιά που ερχόταν από το μεγάλο περβόλι του Αλφόνσο
κοιμηθήκαμε σαν καλά μικρά ήσυχα αγγελάκια (ποιος παραπονέθηκε για την
θορυβώδες με μη αποσιωπητικά ξυλοσχιστική στο δωμάτιο μου ???)
Πρωινή πάλι με την δροσούλα και κάτω στον κήπο με δέντρα τριγύρω μας σ΄ένα λιτό αλλά όμορφο χώρο για πρωινό. Ιταλικά κρουασάν, μαρμελάδα, βούτυρο, βραστό αυγό (τα τυριά είτε είναι είδος πολυτελείας εδώ ή δεν φτιάχνουν στην χώρα γιατί σε κανένα πρωινό δεν είδα) και χυμό που ο Αλφόνσο με υπερηφάνεια μας το έριξε - φτιαγμένος από φρέσκα φρούτα του περβολιού μου – είπε. Εγώ ποτέ δεν πίνω έτοιμους συσκευασμένους χυμούς, μόνο φρέσκους (λόγω καταγωγής και αριστοκρατικού υπόβαθρου ένα πράμα), αυτός όμως δεν μου φαίνεται φρέσκος καθόλου, στις μικρό-απατεωνιές οι μακαρονάδες έχουν νόμπελ.
Τελειώσαμε το σούπερ υγιεινό πρωινό που μας σέρβιραν στον
επίγειο παράδεισο των εσπεριδοειδών και φεύγουμε. Συνεχώς είμαστε στον SS106,
ευτυχώς τώρα είναι 2 λωρίδων και έτσι η ανία με την βαρεμάρα μαζί, έφυγαν.
Ελαιώνες ακόμα μαζί μας θέλοντας να μας τονίσουν την γεωγραφική θέση που
είμαστε, μπας και ξεχαστούμε.
Στην Καλαβρία οι Έλληνες ήρθαν γύρω στον 8ο αιώνα π.χ. και έκτισαν πρώτα τις πόλεις
Ρήγιο (Reggio Calabria), την Σύβαρης και τον Κρότωνα (Crotone). Οι πρώτοι Έλληνες ήταν οι Οινωτροί (αυτοί που
κατασκευάζουν κρασί), μια Ελληνική φυλή από την σημερινή Αρκαδία στην
Πελοπόννησο, όπως μας λέει η Ελληνική μυθολογία μέσω του Παυσανία και άλλους
αρχαίους ιστορικούς. Εδώ τους έφερε ο Βασιλιάς τους ο Οίνωτρος και γι΄ αυτό η
ετυμολογία Οίνωτροι. Κατά τους Αριστοτέλη και Θουκυδίδη σε γραπτά τους, ένας
άλλος βασιλιάς των Οινωτρών, ο Ιταλός, πήρε το όνομα της η χώρα και οι κάτοικοι
της την τότε εποχή. Έκτοτε, μέσα στους αιώνες, η Καλαβρία γέμισε με Ελληνικές
αποικίες μέχρι που ήρθαν τον 5ο αιώνα π.χ. οι Λευκανοί (Ιταλικό φύλο). Πολλές
Ελληνικές φυλές ακολούθησαν όπως οι Αχαιοί, Δωριείς κ.α.
Όσο κοντεύουμε Κρότωνα το τουριστικό μοτίβο μεγαλώνει,
παραλίες, εγκαταστάσεις γίνονται πιο συχνές. Επίσης, πλέον οι ελαιώνες
λιγόστεψαν αλλά έκαναν την εμφάνιση τους αμπελώνες. Οινοποιία εμφανιστήκαν
επίσης δηλώνοντας ότι η περιοχή έχει παραγωγή.
Ο Κρότωνας δεν πολυαργεί, μπαίνουμε στην πόλη, βάζουμε
σημάδι στο περίπου που είναι το κέντρο και ειδικότερα το ιστορικό και τραβάμε
νότια της πόλης για Ιερό της Ήρας όπως επίσης και η τοποθεσία του καταλύματος
μας. Τουρισμός και εγκαταστάσεις γεμάτος ο παραλιακός δρόμος με ονομασία Magna
Grecia, εμείς καλύπτουμε τα 12 χλμ μέχρι το Ιερό. Παρκάρουμε μηχανή όσο πιο
κοντά βρήκαμε, μεσημέρι πλέον και το θερμόμετρο στα ύψη. Περπατούμε την ξύλινη
οδό, καθώς προσεγγίζουμε μαζεύουμε και λίγα ξερά αγριόχορτα για να κάνουμε ωδή
στην θεά μπας και μας δώσει καμιά 20 χρόνια πίσω. Φτάνουμε εκεί αλλά σε
απόσταση άνω των 50 μέτρων ,
λέω θα περάσουμε το σιδερένιο πλέγμα και να πάμε εκεί για να κάνουμε την ωδή,
μόλις περνάω το πλέγμα αρχίζει να ακούγετε ένας δυνατός ήχος από κάποια
μεγάφωνα, μου χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα να αντιληφθώ ότι ο δυνατός ήχος
είναι από συναγερμό που βάλανε οι πιτσαδόροι ή μακαρονάδες, όποιο θέλετε πάρτε
απ΄τα δύο, για να αποτρέπουν τον κόσμο να κοντεύει στην κολώνα. Πάνε τα 20 χρόνια
νεότητας μας… οϊμέ Θεά Ήρα, λυπήσου εμάς τα ταπεινά σου τέκνα και βοήθησε ημάς
να βρούμε σταγόνες νιότης και πάλι. Αρχ..δια μπλε έλεγε και ο αείμνηστος Χάρυ
Κλύν, αυτά πήραμε και σκάσαμε.
Το ιερό Λακινίας Ήρας όπου ο Αννίβας αφιέρωσε επιγραφή για
την εισβολή του στην Ιταλία. Από το Ηραίο Δωρικού τύπου μόνο αυτή η κολώνα
σώζεται ύψους 8.2 μέτρων .
Η λέξη Λακινία φαίνεται να προέρχεται από ένα Λακωνικό ακρωτήρι που η Θέτις της
έδωσε σαν δώρο. Άλλος μύθος λέει ότι ο Ηρακλής για να εξιλεωθεί που σκότωσε τον
ήρωα Λακίνιο, έκτισε τον ναό αυτό.
Παραπέρα, σε απόσταση 30 μέτρων περίπου απ΄την
αντίθετη μεριά είναι και κάποια σαν τείχη, αυτά είναι η βάση του στεκόταν ο
ναός.
Πάμε για το δωμάτιο
μας, όνομα καταλύματος Magna Grecia. Δρόμοι παρακάτω είχαν ονομασίες
Μεταπόντιο, Ποσειδώνια, Σύβαρης, Νάξος δείχνοντας έτσι την Ελληνικότητα που
κάποτε είχαν τα μέρη αυτά. Το δωμάτιο πολύ ωραίο, φιλικός ιδιοκτήτης. Βάζουμε
μαγιό, σαγιονάρες, παρεό, λάδια, ξύδια, πετσέτες, φουσκωτά, κουβαδάκια και
άμεσα στην παραλία που όπως μας είπε και ο ιδιοκτήτης είναι απόσταση με τα
πόδια. Έτσι κι΄εμείς κουνιστοί λυγιστοί βάλαμε ρότα. Κατεβαίνουμε τα λίγα
σκαλοπάτια και μπαίνουμε δεξιά δίπλα από κάτι ξύλινα σπιτάκια, βλέπαμε
οικογένειες να τρώνε, κατσαρόλες στα τραπέζια, μυρωδιές από φαγητά γέμιζαν την
ατμόσφαιρα, άλλοι βλέπανε τηλεόραση… μα τι γίνετε εδώ? Τελικά ο χώρος ήταν
σπιτάκια εξοχικά που ενοικίαζαν οικογένειες, σχεδόν μπήκαμε στα σπίτια τους… καλά θα ήταν να φάμε
και τίποτα τις προκοπής αλλά κανείς δεν μας κάλεσε. Τελικά η παραλία ήταν
γι΄αυτούς, κουνιστοί και λυγιστοί πήγαμε πίσω και πήραμε μηχανή. Βρήκαμε μια
παραλία κοντά στην πόλη μ΄ένα καφενείο εκεί έτσι την αράξαμε. Μέχρι να πάρουμε
κανένα κατουροζούμι (Ιταλικός καφές που δεν μπορεί να συγκριθεί με το παγωμένο
Φραπέ εν θερινής σεζόν) άρχισε να φυσάει. Πήραμε και από 1 σάντουιτς και φύγαμε
για φιέστα και σιέστα.
Απόγευμα γύρες στην πόλη, καθαρότερη συμφωνήσαμε και οι 2
μας από άλλες πόλεις. Βρήκαμε τον παραλιακό, παρκάραμε τον Τίγρη και πήραμε τα
καλά μας ποδαράκια. Σουλατσάρουμε σαν ντόπιοι χέρι με χέρι, σ΄ένα τοίχο
αναρτημένες διάφορες εικονογραφίες λένε την ιστορία της Μεγάλης Ελλάδας με
χάρτες και κείμενα, είναι φανερό ότι στην περιοχή καλά ξέρουν και κυρίως
αναγνωρίζουν πως ο Ελληνισμός είναι εδώ έκτοτε… αυτό δεν το περιμέναμε. Είδαμε
και διαβάσαμε όλα αυτά τα αναρτημένα στον τοίχο μπας και χάσουμε καμιά
πληροφορία, ήταν αρκετό διδακτικό στο τέλος, άξιζε η όλη στάση εκεί.
 |
| Κρότωνας |
Φορτώνουμε και την κάνουμε για ακόμη πιο νότια, στα πιότερα
της Καλαβρίας. Οι αμπελώνες άρχισαν να χάνονται και οι ελαιώνες να ξαναπαίρνουν
την θέση τους. Τα βουνά του Aspromonte πιο εμφανές στο σκηνικό, αρκετές φορές
οδηγάμε δίπλα απ΄το κύμα κι΄αυτό μας δροσίζει, μας δίνει μια δόση ανακούφισης
στα ηλιοκαμένα πρόσωπα μας.
Πρώτη στάση ημέρας σ΄ένα καφέ, ψάχνουμε για κατάλυμα της επερχόμενης βραδιάς μας και πέφτουμε στο La Greca, στο χωριό Confofuri. Όταν είδα φώτο με μαγειρεμένο φαγητό, κρεατικά, μπιφτέκια, σαλάτα με κόκκινες ντομάτες… τρελάθηκα. Το κλείσαμε άμεσα μετά βέβαια από ένα μικρό έλεγχο σχολίων, φώτο και υπηρεσιών. Τους έγραψα επίσης ότι το βράδυ θέλουμε ΕΚΕΙ να φάμε την ντόπια τους Καλαβρέζικη διαφημισμένη στην σελίδα τους γαστρονομία. Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας που θα φάω κάτι νορμάλ, κάτι σπιτίσιο, κάτι διαφορετικό όπως επίσης και για το ότι θα μέναμε εκεί, στους πρόποδες τους νότιου-ανατολικού Aspromonte όπου τα πλείστα χωριά είναι γεμάτο Γραικούς. Έτσι κι΄αλλιώς είχα ήδη σχεδιασμένη διαδρομή να τα κάνουμε αυτά τα χωριά… όλα έβαιναν πρίμα.
Περνάμε κοντά από το Catanzaro, Κατανθέρος στα ελληνικά,
πρωτεύουσα της επαρχίας της Καλαβρίας. Παρόλο που και εδώ είναι μια αρχαία
Ελληνική αποικία με δεσπόζουσα θέση το πανεπιστήμιο της Μεγάλης Ελλάδας και
ερείπια ελληνιστικής πόλης, δεν σταματάμε. Είναι όλα εδώ τόσο άρρηκτα
συνδεδεμένα με την Ελλάδα και τους Γραικούς που αν θέλαμε να τα δούμε όλα
έπρεπε να έχουμε 1 μήνα στην διάθεση μας.
 |
| Καυλωνία |
Η Καυλωνία είναι μια αρχαία Αχαϊκή πόλη που ιδρύθηκε πριν
τον 6ο αιώνα π.χ. από τον Τύφωνα. Το εμπόριο πρέπει να ανθούσε την τότες εποχή
γιατί στην πόλη βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες νομισμάτων.
Απογοητευμένοι αφήνουμε πίσω την αρχαία αυτή σημαντική πόλη και συνεχίζουμε προς τους μυθικούς Γραικούς με προγραμματισμένη στάση στην Βούα Μαρίνα (Bova Marina) για μπανάκι πριν μπούμε για το ορεινό Confofuri. Σε κοντινή απόσταση μια άλλη πολύ σημαντική αρχαία πόλη, Επιζεφύριοι Λόκροι. Μόλις βγήκαμε από των 2 λωρίδων δρόμων άμεση στάση για εφοδιασμό νερού, πλέον δεν παλεύεται αυτή η ζέστη συνδυασμένη με αποπνικτική υγρασία. Βάζουμε την μεγάλη μπουκάλα στην αλουμινένια μπαγκαζιέρα ώστε να την κρατά δροσερή και πρόσω ολοταχώς στο θέατρο. Ο χώρος κλειστός και πάλι αλλά το θέατρο και κάποια μισογκρεμισμένα κτίσματα ήταν πολύ ορατά, παρκάραμε κάτω από κάτι τεράστιες αιωνόβιες ελιές για φυσική σκιά και σχετική δροσιά.
Η πόλη κτίστηκε το
679 π.χ. από το Ελληνικό φύλο των Λοκρών που ζούσαν στην κεντρική Ελλάδα. Ήρθαν
εδώ στο 2ο κύμα Ελληνικού αποικισμού της Μεσογείου. Επιζεφύριοι ονομάστηκαν
λόγω του δυτικού άνεμου Ζέφυρου όπου έδωσαν και το όνομα σε κοντινό ακρωτήριο.
Η κοινωνία τους ήταν μητριαρχική και ιδρυτής λέει ο Στράβωνας ήταν ο Ευάνθης. Η
πόλη των Λοκρών ήταν μια από τις σημαντικότερες της Μεγάλης Ελλάδας μετά της
Συρακούσες και τον Κρότωνα.
Μια βρύση εκεί φάνταζε σαν όαση, με δροσερό νερό να τρέχει
άφθονο βάλαμε τα κεφάλια μας από κάτω, ήπιαμε του βάρους μας και κάτσαμε εκεί
λίγο να ηρεμήσουμε αν και μας περίμενε σε περίπου 50 χλμ η Βούα Μαρίνα για να
ρίξουμε τα κορμιά μας στην γαλάζια θάλασσα του Ιονίου.
Διαπερνάμε πολλά Ελληνικά ονόματα σε χωριά και μικρές
πόλεις, είμαι σίγουρος ότι όλα είναι παλιές αποικίες. Είναι τόσα πολλά που ο
χρόνος μας δεν είναι αρκετός ούτε για το 10% να δούμε, δυστυχώς.
Φτάνουμε παραλία, παρκάρουμε, παίρνουμε τα αναγκαία μας και
την αράζουμε στο μικρό εστιατόριο εκεί. Έλεγα να βάλω βενζίνη στο προηγούμενο
χωριό αλλά λέω – δεν θα έχει και εκεί - . Επειδή με έτρωγε το θέμα, ρώτησα και
όπως λένε ο νόμος του Μέρφυ, βγήκε αληθινός για πολλοστή φορά. Άφησα Σούλη εκεί
στο εστιατόριο και με μαγιό-παντελονάκι, μπότες και κράνος πάω πίσω, αν
καθόμουνα για μετά να το κάνω θα βαριόμουν τις τρελής. Φτάνω, είχε μηχανή για
να πληρώσω, βάζω χρήματα, παίρνω αντλία αλλά αρνείται να βγάλει καύσιμο, μα
τους χίλιους λύκους τι σκατά πάει λάθος εδώ, ρε κάνω αυτό – εκείνο τίποτα.
Άρχισαν να με παίρνουν τα διαόλια ότι μου έφαγε η μηχανή το 20έυρω. Τότε
σκέφτηκα την ωδή στην Ήρα και άρχισα να ψάλω… τσακ, η αντλία άρχισε να βγάζει.
Δεν πειράζει, ας είναι, 20 χρόνια ζήτησα πίσω και μου έδωσε 20 ευρώ. Ότι πάρεις
καλό είναι είπα για να νιώσω καλύτερα ο άμοιρος.
Πίσω στο εστιατόριο με περίμενε μια πιατέλα γεμάτη με
καρπούζι. Απολαύσαμε το φρουτοειδές μας μεζέ και παραλία. Ομπρέλες, κρεβατάκια,
πύργος ναυαγοσώστη και η παραλία… ΑΔΕΙΑ. Όλοι φαίνεται είχαν πάει για σιέστα,
ακόμα και ο καλός μας ναυαγοσώστης με το σημαντικό του έργο, ΕΛΕΙΠΕ (έχω φώτο
που το μαρτυρά). Δεν πέρασαν ούτε και 2 λεπτά και ήμασταν ήδη μέσα στο υπέροχο
δροσιστικό νερό της θάλασσας. Πλατσουρίσαμε για αρκετά λεπτά, δεν θέλαμε να βγούμε,
δεν θέλαμε άλλη δόση ζέστης. Σκοτώσαμε την ώρα βγάζοντας φώτο μέσα στο νερό με
κάθε είδος πόζας (φρόνιμαααααα) και κάθε είδος από γκριμάτσες για να δούμε
ποιες θα στέλναμε στους… εχθρούς μας (εδώ πρέπει να μας δικαιολογήσετε, ήμασταν
κάτω από δυνατό ήλιο εδώ και 4 μέρες, κάπου θα μας βάρεσε στα σίγουρα, έστω και
λίγο).
 |
| Στον δρόμο για Condofuri |
Πέρασε κανένα 2ώρο και είπαμε να την κάνουμε. Με ανοικτά
σακάκια, μαγιό βρεγμένα από κάτω από στολή, ανοικτά κράνη, χωρίς γάντια
οδεύουμε για Condofuri. Πολύ σύντομα στρίβουμε δεξιά για ορεινή κατεύθυνση. Τα
χωριά φτωχά και ατημέλητα, η φύση αγριεύει και το πράσινο λιγοστό, βέβαια μέσα
καλοκαιριού είμαστε. Οι πρόποδες του Aspromonte φαντάζουν άγριοι και μη φιλικοί
και στάσεις για φώτο και θέαση αρκετές. Μικροί οικισμοί των 5-10 σπιτιών συχνά
βρίσκαμε, όλη η περιοχή λέγετε Condofuri. Φτάνουμε στο κατάλυμα, λιτό και πολύ
απλοϊκό αλλά δεν αναμέναμε και κάτι άλλο αλλά ούτε και θέλαμε κάτι διαφορετικό.
Μας καλωσορίζουν ένα ζεύγος γύρω στα 60 με χαμόγελο αλλά Ελληνικά ή Γραικάνικα,
Γιοκ. Το La Greca όπως ονόμασαν το μικρό τους ξενοδοχείο τι το θέλανε?? Τι να
πω, βάλαμε το πραγματάκια μας, ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες έτσι πήραμε το
καλύτερο δωμάτιο με 2 βεράντες. Πήγε η Σούλη να εξηγηθεί για το φαγητό και
άλλα, τα μιλάει ρε παιδιά τα Λατινικά. Το φαγητό θα μας χρέωνε με 20 ευρώ το
άτομο για πάστα και κρεατικό με ντόπιο άσπρο κρασί, το βρήκαμε λίγο πολύ αλλά
έλα που εδώ δεν υπάρχουν επιλογές. Ίντερνετ δεν είχε παρόλο που έλεγε ότι είχε,
το ηλεκτρικό έπεσε 3 φόρες σε περίοδο 1 ώρας και εγώ στο λάπτοπ να αλλάζω την
αυριανή διαδρομή παραλίγο να μου το κάνει τοστ. Τα πήρα λίγο αλλά είπαμε,
επιλογές εδώ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.
Οι φώτο στο Booking έδειχναν διάφορα φρούτα αλλά ακόμα και
νερό έπρεπε να ζητήσουμε, μας είδε κουρασμένους και ιδρωμένους η νοικοκυρά αλλά
δεν προσφέρθηκε για τίποτα δροσιστικό. Όταν ζητήσαμε κάτι δροσιστικό να έχουμε
μας είπε έχει κόκα κόλα του 1.5
λίτρου , είπαμε όχι γιατί τη να την κάνουμε όλη αυτή αλλά
και πάλι αυτή δεν μας πρόσφερε 1 ποτήρι και ας το χρέωνε.
Όταν μπήκε το απόγευμα καλά, κάναμε μια βολτούλα με τα πόδια
έτσι για να ξεδώσουμε λιγάκι, ο χώρος εκεί είχε καμιά 15αριά σπίτια, περνώντας
από ένα ο ιδιοκτήτης μας χαιρέτησε εγκάρδια και εμείς ανταποδώσαμε. Στον
γυρισμό μας φώναξε και μας έδωσε ένα πλαστικό πιάτο γεμάτο με φρούτα της
περιοχής, ίσως δικής του σοδιάς. Τον έπιασε κουβέντα η Σούλη τον κύριο Giuseppe
που με ζεστασιά και γεμάτο χαμόγελο μας κέρασε τα φρούτα του. Η άλλη, η
νοικοκυρά, που θα τις δίναμε και σχεδόν 100 ευρώ για 1 βραδιά ούτε μια φράουλα
δεν είχε την καλοσύνη να προσφέρει στους πελάτες, όλα είναι στον άνθρωπο όπου
και αν ζει, όποια μόρφωση και αν έχει.
Πήγαμε κι΄εμείς επιδεικτικά στην νοικοκυρά και της
προσφέραμε φρούτα που μας έδωσε ο Giuseppe… εμ΄ καλό, να βάζει φώτο για φρέσκα
φρούτα ήταν ικανή αλλά να προσφέρει, τίποτα.
Είπαμε στις 8 το βράδυ για το πολυπόθητο αυτό παραδοσιακό
Καλαβρέζικο γεύμα, εμείς την αράξαμε στην βεράντα από τις 7 με την όμορφη θέα
του χείμαρρου Αμυγδαλέα ή Amendolea που πηγάζει από τα βουνά του Aspromonte και
χύνεται στο Ιόνιο. Ο ήλιος άρχισε να χάνετε πίσω απ΄τις βουνοκορφές και το φως
άρχισε να παίρνει κοκκινό-πορτοκαλιές αποχρώσεις καθώς και η θερμοκρασία άρχισε
να αγγίζει πιο ανθρώπινες αξίες.
Έρχεται ο άντρας της νοικοκυράς να μας χαιρετήσει, ένας
ζεστός και ζωντανός άνθρωπος που κέρδισε άμεσα την συμπάθεια μας. Τον
προσκαλέσαμε να καθίσει μαζί μας στο τραπέζι και σαν κλασικός Λατίνος, άρχισε
να μιλάει χωρίς σταματημό, βέβαια η Σούλη του έδινε τροφή με τις ερωτήσεις της
αλλά παρόλο που δεν σταμάτησε να μιλάει η ατμόσφαιρα δεν ήταν καθόλου βαρετή.
Σίγουρα οι ερωτήσεις είχαν σχέση με ιστορία του τόπου, παραδόσεις και ζωή των
κατοίκων, θέμα που με ενδιέφερε και μένα να ακούω και να μαθαίνω. Οι παππούδες
του μας είπε, μιλούσαν Γραικάνικα, το θυμάται αυτό πολύ καθαρά μας είπε αλλά μετά
φαίνεται κάπου την αφήσανε την διάλεκτο να ξεφτίσει στον χρόνο.
Το φαγητό πεντανόστιμο, τα πάστα είναι δική της παραγωγή και
όντως το πιστέψαμε γιατί η γεύση ήταν άριστη, το κρέας κι΄αυτό με ρίγανη και
βασιλικό με πατάτες και ψημένα με σκόρδο λαχανικά ήταν πολύ νόστιμο αλλά αυτό
που μας κέρδισε απόλυτα ήταν το άσπρο κρασί. Μας είπε ότι κι΄αυτό δική τους
παραγωγή, απαλό και γευσάτο, 1 μπουκάλα ολόκληρη μας άφησε εκεί παγωμένη για να
πιούμε. Κεράσαμε και τον κύριο Antonio …. βέβαια για να τον ευχαριστήσουμε
γι΄αυτά που μας έλεγε. Το βράδυ μας σπαταλήθηκε να μαθαίνουμε αλλά επίσης μας
είπε και λίγα για το πώς παντρεύτηκε, πως την γνώρισε, το όλο σκηνικό κ.λ.π.
Το πρωί μας βρήκε μ΄ένα υπέροχο ύπνο, ξυπνήσαμε μ΄ένα καθαρό
κεφάλι… είδατε άμα είναι καλό το κρασί. Πάλι στην βεράντα με ψωμί, μαρμελάδα,
κρουασάν σπιτικά φτιαγμένα, αυγό μάτια και σίγουρα καφέ αγναντεύοντας της θέα
του Amendolea.
Χαιρετούμε και φεύγουμε για το διπλανό χωριό, το Galliciano.
Ο δρόμος για το χωριό μικρός και στενός, ίσα που χωράει 1 αυτοκίνητο, με πολλές
στροφές και μεγάλη κλίση. Σε μια στροφή το βλέπουμε, μόνο του εκεί στην κορυφή
ενός λόφου και πίσω βουνά. Παρκάρουμε στην αρχή του χωριού, χώρος για στάθμευση
ήταν γιατί στα στενά δεν χωράνε οχήματα.
Το χωριό πρωτοαναφέρεται τον 9ο αιώνα μΧ σαν Galikianon.
Κτισμένο στα 621 μέτρα
στα όρη Aspromonte και με τον ποταμό Amendolea σαν βασικό αρωγό της φύσης. Οι
κάτοικοι της έμεναν αρχικά στα παράλια αλλά λόγω Τουρκικών επιδρομών ήρθαν εδώ
στα ψηλότερα και πιο απόμερα να ζήσουν.
συνεχίζετε....
0 σχόλια: