Σε γνώριμους δρόμους, Τουρκία
Κείμενο/φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Μητσάκης
«Ήταν
αρχές Μαρτίου 2016 όταν με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση ανακοινώσαμε την
επέκταση της επιχειρηματικής μας δραστηριότητας σε μία από τις ταχύτερα
αναπτυσσόμενες εμπορικά πόλεις της Ασίας, πραγματοποιώντας τα εγκαίνια του νέου
καταστήματος της εταιρείας μας στο Ντουμπάι.
Ήταν ένα γεγονός ορόσημο για την ευτυχή κατάληξη των προσπαθειών μας,
αφού εξ αρχής είχαμε θέσει ως μεγαλόπνοο στόχο, τη συνεχή ανάπτυξη της
εταιρείας μας στην Ελλάδα, αλλά και τον κόσμο…».
Ακούγοντας την κα. Παναγοπούλου (Social Manager της
«Mikel
Coffee
Company»)
να μου «ξεδιπλώνει» τις δραστηριότητες και το όραμα της εταιρίας της, εγώ ήδη
είχα ξεκινήσει (νοερά φυσικά) το ταξίδι μου από την Αθήνα στο Ντουμπάι. Όπως το
είχαμε από κοινού σχεδιάσει, η μαύρη ΚΤΜ 1050, μετά από ένα ταξίδι 7.400 χλμ.
θα πατούσε φρένο μπροστά ακριβώς στο νέο καταστήματος της εταιρείας Mikel Coffee στο
Ντουμπάι. Είναι αυτό που λέμε: «πετάχτηκα
μέχρι το… Ντουμπάι για έναν καλό καφέ».
Η αρκετά έμπειρη Social Manager που
είχα απέναντί μου, αφού απάντησε σε μια έκτακτη τηλεφωνική κλήση, συνέχισε με
τον ίδιο ενθουσιασμό: «Με ψυχραιμότερη
ματιά όμως, αναρωτιέται κάποιος τι υπάρχει σ’ αυτά τα 7.400 χλμ. περίπου
απόστασης που διανύσαμε εμείς σ’ αυτή μας την προσπάθεια; Τι θα συναντούσε καθοδόν
ένας περιηγητής του σήμερα; Ποια μνημεία και ποιοι πολιτισμοί θα μας αποκάλυπταν
ενδεχομένως τα μυστικά τους; Και εν τέλει, πόσο εύκολη είναι μία τέτοια περιήγηση
και τι θα μετέδιδε ένας τολμηρός ταξιδευτής, αν αξιοποιούσε τα σύγχρονα μέσα ψηφιακής
αποστολής πληροφοριών. Τη μεγάλη αυτή πρόκληση αποφασίσαμε να πραγματοποιήσετε
για εμάς αγαπητέ κ. Μητσάκης. Οι άνθρωποί μας σάς περιμένουν στο Ντουμπάι… Καλό
σας ταξίδι»…
Και τελικά ξεκίνησα… Η πρώτη χώρα που μου παραχώρησε
τους δρόμους της για να ζήσω την νέα ταξιδιωτική περιπέτεια «ADV 2 DUBAI 2016» ήταν η Τουρκία. Ατμοπλοϊκό
ταξίδι Πειραιάς-Χίος-Τσεσμέ και μετά 1850 χλμ. πορεία κόντρα στον ήλιο –
ανατολικά.
Πρώτος ημερήσιος προορισμός η πρωτεύουσα
Άγκυρα. Λόγω των τελευταίων τρομοκρατικών ενεργειών που πραγματοποιήθηκαν στην
τουρκική πρωτεύουσα, απέφυγα να καταλύσω
στο κέντρο της πόλης και επέλεξα έτσι ένα συνοικιακό ξενοδοχείο, σε μια ήσυχη
λαϊκή γειτονιά. Για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο…
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής
Άγκυρα-Σίβας-Ερζερούμ (890 χλμ.) έτρεχε πάνω σ’ ένα ορεινό ανάγλυφο, με
περάσματα στα 2.100. Ήταν μια ιδιαίτερα κουραστική μέρα, αλλά οι αμέτρητες φυσικές
εναλλαγές που αντίκριζα, τα πετρόκτιστα χωριά με τους καλοσυνάτους ντόπιους και
τα χιονισμένα ορεινά τοπία με αποζημίωσαν πλήρως για την πολύωρη οδήγηση.
Μπαίνοντας στην πόλη Ερζερούμ, έπαθα μεγάλη
πανωλεθρία. Για πάνω από μια ώρα εγκλωβίστηκα με την μοτοσυκλέτα στην κεντρική
πλατεία της πόλης από τους οπαδούς της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας Erzerumsport, που πανηγύριζαν
έξαλλα την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Ανατολικής Τουρκίας. Τι να κάνω κι
εγώ, παρά την κούρασή μου, πήρα ένα κασκόλ στα χέρια και κορνάριζα πάνω από την
μοτοσυκλέτα. «Το πήραμε το κύπελλο, Φέρτε
μας τώρα την Μπαρτσελόνα…».
Κι όταν τελικά ξεμπέρδεψα με τους
πανηγυρισμούς και απεγκλωβίστηκα, κατέλυσα σ’ ένα ξενοδοχείο, ενώ λίγο μετά βγήκα
για ένα μικρό μάθημα Ιστορίας στην Θεοδοσιούπολη των βυζαντινών χρόνων. Σήμα
κατατεθέν και καμάρι της Ερζερούμ (η πόλη βρίσκεται κτισμένη σε υψόμετρο 1.890
μ.) αποτελεί ο Μεντρεσές των Δίδυμων Μιναρέδων, που κατασκεύασαν οι Σελτζούκοι
Τούρκοι τον 13ο αιώνα.
Μέχρι τα σύνορα του Ιράν (270 χλμ.), η
μοναδική εικόνα που με συγκλόνισε ήταν η χιονοσκέπαστη σιλουέτα του βιβλικού
Αραράτ. Ήταν η τελευταία δυνατή ανάμνηση που πήρα μαζί μου κλείνοντας την
συνοριακή πόρτα της Τουρκίας. Στην απέναντι πλευρά της νεκρής ζώνης, αφού
ολοκληρώθηκαν σε σύντομο χρόνο οι γραφειοκρατικές διατυπώσεις, ευχαρίστησα τους ευγενέστατους Ιρανούς τελωνιακούς, άλλαξα συνάλλαγμα
στους μαυραγορίτες που με καρτερούσαν δίπλα στην μαύρη ΚΤΜ και ανοίγοντας τέρμα
γκάζι μπήκα με ορμή και ενθουσιασμό στο μυθικό Ιράν του Δαρείου και της
Περσέπολης…
Φωτογραφίες:
0 σχόλια: