MOTOtaxidiotis: ADV 2 DUBAI 2η Ανταπόκριση

Από το Αιγαίο στον Περσικό Κόλπο
Κείμενο/φωτογραφίες : Κωνσταντίνος Μητσάκης

Με το «ADV 2 DUBAI 2016» να έχει περάσει πλέον σε άλλη χώρα, παραδόξως άλλαξε άρδην και η ψυχολογία μου. Διαθέτοντας αξεπέραστα οικοδομήματα ιρανο-ισλαμικής τέχνης, ιστορικά μνημεία που φτάνουν πολύ πίσω στον χρόνο (στην εποχή των Αχαιμενιδών και του Μεγάλου Αλεξάνδρου) και ανθρώπους αφοπλιστικά ευγενικούς και φιλόξενους, το Ιράν είναι ένας τόπος που ξέρει να σέβεται και να τιμά τον επισκέπτη – αυτό είναι το στοιχείο που με προτρέπει να επισκέπτομαι συχνά-πυκνά την απέραντη χώρα του Δαρείου.

Φυσικά, δεν παραβλέπω το γεγονός ότι η βενζίνη κόστιζε περίπου 0,35 Ευρώ/λίτρο. Έτσι, για τα περίπου 2.800 χλμ. που έγραψε το κοντέρ της μοτοσικλέτας στο Ιράν, ξόδεψα το αστρονομικό ποσό των 50 Ευρώ!!

Ταυρίδα, Εσφαχάν, Σιράζ και Μπαντάρ Αμπάς: οι πόλεις του Ιράν που άνοιξαν την αγκαλιά τους και υποδέχτηκαν την μαύρη ΚΤΜ 1050, στην πορεία της για το κοσμοπολίτικο Ντουμπάι. Τελικός ιρανικός προορισμός το λιμάνι Μπαντάρ Αμπάς, απ’ όπου θα περνούσα κατόπιν ατμοπλοϊκώς στα Η.Α.Ε, διαπλέοντας τα στενά του Ορμούζ στον Περσικό κόλπο.

Κι όσον αφορά το τοπίο καθοδόν, η απόκοσμη ιρανική έρημος άρχισε πλέον να πρωταγωνιστεί, με θερμοκρασίες που άγγιξαν κάποια στιγμή (κοντά στην Μπαντάρ Αμπάς) τους 46^ο βαθμούς Κελσίου – και ήταν τέλη Απριλίου, σκεφτείτε τι θερμοκρασίες σημειώνονται εδώ στα μέσα Ιουλίου…

Για ακόμα μια φορά, οι Ιρανοί δεν με απογοήτευσαν… Στον αυτοκινητόδρομο Ταυρίδα-Τεχεράνη, ένα καρφί στο πίσω λάστιχο φρόντισε να με αφήσει ακινητοποιημένο στην άκρη του δρόμου. Κι ενώ το κιτ επισκευής δούλεψε άψογα, η κινέζικη τρόμπα αρνήθηκε να επιτελέσει το έργο της – κοινώς, χάλασε. Την λύση έδωσε ένας διερχόμενος ντόπιος μοτοσικλετιστής, που πετάχτηκε μέχρι το κοντινότερο χωριό (6 χλμ.), δανείστηκε μια τρόμπα και την έφερε στον τόπο του εγκλήματος. Μάλιστα, ο ίδιος ανέλαβε να μου φουσκώσει και το λάστιχο…

Στην πόλη Σιράζ, ο εικοσιεπτάχρονος Zarei προσφέρθηκε να με οδηγήσει με το αυτοκίνητο του πατέρα του στην άλλη άκρη της πόλης για να βρω το ξενοδοχείο μου (για ακόμα μια φορά, η τεχνολογία –GPS– με «κρέμασε»). Το επόμενο πρωινό, ο ίδιος ήρθε από το ξενοδοχείο και για την υπόλοιπη μέρα έγινε, όχι μόνο ο ξεναγός μου, αλλά και ένας νέος, καλός φίλος που μοιράστηκε μαζί μου τις ανησυχίες και τα όνειρα της γενιάς του…

Δύο ήταν οι δυνατές «στάσεις» στο ιρανικό σκέλος του «ADV 2 DUBAI 2016»: οι πόλεις Ισφαχάν και Σιράζ. Από τις ωραιότερες πόλεις στον ισλαμικό κόσμο, η Ισφαχάν στο Κεντρικό Ιράν δεν θα μπορούσε να λείψει από το δρομολόγιό μου. Αυτή η πόλη μου έχει κλέψει την καρδία. Πώς να μην ενστερνίζομαι άλλωστε τα λόγια του Βρετανού ταξιδιωτικού συγγραφέα Ρόμπερτ Μπάιρον, όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά το 1934 τη θρυλική πόλη: «…η ομορφιά του Ισφαχάν σου κλέβει το μυαλό… πριν το καταλάβεις, το Ισφαχάν έχει γίνει ανεξίτηλη εικόνα και έχει διεισδύσει στον προσωπικό θησαυρό εικόνων ομορφιάς που έχει ο καθένας μας…».

Σειρά είχε κατόπιν η γενέτειρα των φημισμένων Περσών ποιητών του μεσαίωνα Hafez και Saadi, η ρομαντική πολιτεία της Σιράζ. Ιερατικές σχολές, περίτεχνα τζαμιά, γαλάζιοι μιναρέδες, λουλουδιασμένοι κήποι, μαυσωλεία και σκεπαστά παζάρια αντικατόπτριζαν την πορεία της πόλης μέσα στο χρόνο, ενώ η βόλτα στα περιποιημένα πάρκα της πόλης ήταν αρκετή για να «αιχμαλωτιστούν» οι αισθήσεις μου και να χαλαρώσω ευχάριστα.

Και φυσικά, ήταν αδιανόητο να μην «προσκυνήσω» σε τρεις αρχαιολογικούς χώρους με αρχιτεκτονικές μαρτυρίες απόλυτα συνδεδεμένες με την ιστορική διαδρομή της Περσικής Αυτοκρατορίας. Στην περιοχή Νακς-ε-Ροστάμ (42 χλμ. βόρεια της Σιράζ) βρίσκονταν οι λαξευμένοι -σε μια κάθετη βραχώδη πλαγιά- τάφοι των Βασιλέων Δαρείου Α΄, Ξέρξη, Αρταξέρξη και Δαρείου Β΄.

Στις Πασαργάδες (137 χλμ. βόρεια της Σιράζ), ξεχωριστή θέση μεταξύ των μνημείων της αρχαίας πόλης κατείχε ο βαθμιδωτός τάφος του Μεγάλου Βασιλέα Κύρου. Εδώ είχα, ωστόσο, μια απρόσμενη συνάντηση με το γκρουπ του ελληνικού ταξιδιωτικού γραφείου «VERSUS TRAVEL». Έγινε ο σχετικός χαμός όταν συναντηθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο -όλα τα φλας στράφηκαν πάνω μου… Για λίγη ώρα, το αξιοθέατο στις Πασαργάδες ήμουν εγώ με την μοτοσυκλέτα, και όχι ο τάφος του Κύρου!

Στην Περσέπολη (37 χλμ. βόρεια της Σιράζ), θωπεύοντας με τα μάτια της ψυχής μου τα εναπομείναντα μνημεία της εθιμοτυπικής πρωτεύουσα των Αχαιμενιδών, βρέθηκα να ταξιδεύω πολύ πίσω, σε χαμένες αυτοκρατορίες και ένδοξες ελληνικές εκστρατείες. Ήταν συναρπαστικό που περπάτησα στους δρόμους της Περσέπολης, εκεί όπου είχε βαδίσει πριν από 23 αιώνες ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος. Με το «ADV 2 DUBAI 2016» να έχει περάσει πλέον σε άλλη χώρα, παραδόξως άλλαξε άρδην και η ψυχολογία μου. Διαθέτοντας αξεπέραστα οικοδομήματα ιρανο-ισλαμικής τέχνης, ιστορικά μνημεία που φτάνουν πολύ πίσω στον χρόνο (στην εποχή των Αχαιμενιδών και του Μεγάλου Αλεξάνδρου) και ανθρώπους αφοπλιστικά ευγενικούς και φιλόξενους, το Ιράν είναι ένας τόπος που ξέρει να σέβεται και να τιμά τον επισκέπτη – αυτό είναι το στοιχείο που με προτρέπει να επισκέπτομαι συχνά-πυκνά την απέραντη χώρα του Δαρείου.