“LORD OF THE… WHEELS”
κείμενο/φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Μητσάκης
Όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι στο Σύδνεϋ ρωτούσαν με απορία γιατί είχα επιλέξει την Νέα Ζηλανδία ως τον επόμενο δίτροχο προορισμό μου στις μακρινές θάλασσες του Νότου. Εδώ και χρόνια προσπαθούσα να «βάλω ρόδα» στην χώρα που πρόσφερε τα φυσικά της τοπία για την κινηματογραφική μεταφορά του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Όμως, διάφορες καταστάσεις πάντοτε απομάκρυναν την προοπτική να εξερευνήσω το πανέμορφο νησί των ιθαγενών Μαορί, σ’ έναν από τους πιο φημισμένους οικολογικούς προορισμούς στον κόσμο. Τώρα όμως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ήμουν πολύ κοντά στο να αγγίξω το όνειρο. Ή τώρα ή ποτέ…
Από το αεροδρόμιο του Auckland (Ώκλαντ) με παρέλαβαν δυο παλιοί, καλοί φίλοι, ο Βασίλης και η Νάταλι Βερονικιάτη, τους οποίους είχα γνωρίσει το 1998 στην Νότια Αφρική. Εδώ και δέκα χρόνια έχουν μετακομίσει στην Νέα Ζηλανδία, Τώρα, πως βρέθηκαν να βιοπορίζονται στην άλλη άκρη του κόσμου, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Την τελευταία πάντως φορά που τους είχα συναντήσει ήταν το 2004 στην Αθήνα…
Κι από το αεροδρόμιο βρεθήκαμε –κυριολεκτικά με τις αποσκευές στα χέρια– στην τοπική αντιπροσωπεία της Harley Davidson, για να παραλάβω μια ασημένια Ultra Glide Limited Edition, με την οποία θα γνώριζα τις ομορφιές του νησιού – για την παραχώρηση της μοτοσυκλέτας είχε μεριμνήσει η αντιπροσωπεία της Harley Davidson στην Ελλάδα.
Ο Νεοζηλανδός αντιπρόσωπος, παραδίδοντας τα κλειδιά της αστραφτερής μοτοσυκλέτας, θέλησε να με προϊδεάσει για την οδηγική εμπειρία που προσφέρει μια Harley Davidson: « Η εταιρία μας κατασκευάζει μοτοσυκλέτες με κορυφαία ποιότητα και μοναδικό στυλ, που έχουν σχεδιαστεί σύμφωνα με τις ανάγκες των πελατών μας, χάρη στο project RUSHMORE. Η ανακάλυψη της ελευθερίας και της εξερεύνησης πάνω στη σέλα μιας Harley Davidson αποκτά διαφορετική έννοια, όταν ανακαλύπτεις ότι κάθε τι πάνω στη μοτοσυκλέτα έχει σχεδιαστεί για να βελτιώσει την παραμονή σου στο όνειρο. Ο τουρισμός με μια Harley Davidson είναι τελείως διαφορετικός απ’ όποια άλλη μοτοσυκλέτα. Θα το διαπιστώσεις κι εσύ Costas τις επόμενες μέρες στους δρόμους της Νέας Ζηλανδίας. Καλό ταξίδι…».
Το ίδιο βράδυ, μετά το δείπνο, ο Βασίλης και η Νάταλι έβαλαν κάτω τους χάρτες και μου έκαναν ένα καλό «φροντιστήριο» για τα μικρά και μεγάλα μυστικά της χώρας. Μεγάλο αγκάθι ο χειμώνας, που στην Νέα Ζηλανδία είναι αρκετά δριμύς, ιδιαίτερα στο νότιο νησί, με πυκνές χιονοπτώσεις και θερμοκρασίες πολύ κάτω του μηδενός.
Έτσι, με δεδομένο τον χρόνο που διέθετα (11 μέρες), τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (βρισκόμουν στην καρδιά του χειμώνα) και τα must αξιοθέατα που έπρεπε οπωσδήποτε να δω, καταλήξαμε σ’ ένα οδοιπορικό συνολικής απόστασης 2.800 χλμ., ταξιδεύοντας και στα δυο νησιά (βόρειο και νότιο) της Νέας Ζηλανδίας. Αλλά επειδή οι μετεωρολογικές προβλέψεις έδιναν για τις επόμενες 4-5 ημέρες σχετικά καλές καιρικές συνθήκες στο νότιο νησί, αποφάσισα να πάω αμέσως εκεί, μεταθέτοντας για την επιστροφή την γνωριμία με το βόρειο νησί.
Προηγείτο όμως η γνωριμία με το Auckland, που εσφαλμένα νόμιζα πως εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας. Παρέα με τους αγαπητούς οικοδεσπότες μου, περιπλανήθηκα στην παραλιακή περιοχή Waterfront, βολτάρισα στον κεντρικό εμπορικό δρόμο Queen St., διέσχισα την εμβληματική γέφυρα Harbour Bridge (αποτελεί ένα μικρό αντίγραφο της αντίστοιχης του Σύδνεϋ), περιηγήθηκα στην κοντινή περιοχή North Head και απόλαυσα μια συναρπαστική άποψη της πόλης από τον πανύψηλο πύργο Sky Tower, το φουτουριστικό στολίδι μιας πόλης που φημίζεται για τα υψηλά στάνταρ διαβίωσης που προσφέρει στους 1.700.000 κατοίκους της.
Auckland – Wellington 635 χλμ. Αυτή ήταν η πρώτη διαδρομή μου στη Νέα Ζηλανδία. Στο ενσωματωμένο GPS της Harley Davidson έβαλα τις συντεταγμένες του λιμανιού της νεοζηλαδικής πρωτεύουσας, αφού απ’ εκεί θα έπαιρνα το πλοίο για το νότιο νησί. Η ψυχολογία μου; Συγκρατημένη αγωνία και λίγο άγχος: για τις καιρικές συνθήκες καθοδόν, το οδικό δίκτυο, αλλά κυρίως, για την πρώτη επαφή μου με την δίτροχη αστραφτερή “κυρία”.
Τελικά όλα κύλησαν ομαλά… Ελάχιστη βροχή, υπέροχοι δρόμοι, υποδειγματική σήμανση, γαλήνια βουκολικά τοπία με χαμηλούς λόφους, καταπράσινα ορεινά «στιγμιότυπα» και μια στιβαρή, όσο και ευέλικτη μοτοσυκλέτα, που ανταποκρίθηκε απόλυτα στις δύσκολες απαιτήσεις της στριφτερής διαδρομής, επιβεβαιώνοντας έτσι στην πράξη τα λεγόμενα του Νεοζηλανδού αντιπροσώπου.
Και μετά από 9 ώρες οδήγησης στην αναπαυτική σέλα της ασημένιας Harley Davidson, με υποδέχτηκαν τα φώτα της πρωτεύουσας Wellington, η οποία και με κοίμισε στην αγκαλιά της εκείνο το βράδυ…
φωτογραφίες:
0 σχόλια: