κείμενο /φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Μητσάκης
Το
θερμόμετρο της μοτοσυκλέτας έδειχνε μόλις 2ο C όταν αποχαιρετούσα εκείνο το
παγωμένο πρωινό την τεράστια πέτρινη καρδιά της Αυστραλίας. Μετά από 240 χλμ.
διαδρομής, θα συναντούσα και πάλι τον οδικό άξονα Stuart Hwy, ο οποίος θα αναλάμβανε κατόπιν να
οδηγήσει την μαύρη ΚΤΜ 1050 και τον σκονισμένο αναβάτη της στον μακρινό
αυστραλιανό βορρά. Με ενδιάμεσους σταθμούς τις πόλεις Alice Springs, Tennant Creek και Katherine, ήθελα περίπου 1.650
χλμ. μέχρι να βάλω ρόδα στην πόλη Darwin.
Οδηγώντας για ακόμα μια μέρα πάνω στον Stuart Hwy, τα χιλιόμετρα στο ταξίδι της
αφιλόξενης Outback
περνούσαν αργά και βασανιστικά. Οι ασφάλτινες ευθείες που χάνονται στο βάθος
του ορίζοντα με τραβούσαν βαθειά μέσα σ’ έναν κόσμο αφόρητης μοναξιάς,
εκκωφαντικής σιωπής και απελπιστική απεραντοσύνη. Παράλληλα, κάποιες
τετριμμένες συνήθεις είχαν αποκτήσει μια άλλη διάσταση στο μονότονο ταξίδι της
αυστραλιανής Outback.
Η στάση για μια φωτογραφία, ο ανεφοδιασμός σε βενζίνη, η γουλιά του καφέ, η
συνομιλία με τους άλλους ταξιδιώτες του δρόμου, η προσπέραση ενός θηριώδη Road Train (η νταλίκα της Outback που
ξεπερνά σε μήκος τα 50 μ.), όλα αυτά λειτουργούσαν ως μια αναγκαιότητα για να
αντέξω στη ψυχολογική πίεση της καταραμένης μοναξιάς.
Και τελικά τα κατάφερα… Λίγο πριν πέσω σε
βαθειά κατάθλιψη, αντίκρισα τα πρώτα σπίτια της πόλης Alice Springs – βρισκόμουν πλέον στα
όρια της πολιτείας Northern
Territory.
Η Alice
Springs,
ένα αναπτυσσόμενο αστικό κέντρο της Κεντρικής Αυστραλίας, ιδρύθηκε το 1888 και
φιλοξενεί σήμερα περίπου 25.000 κατοίκους. Για την πλειοψηφία των ταξιδιωτών, η
Alice
Springs
αντιπροσωπεύει έναν σταθμό ανασυγκρότησης πριν ή μετά από μια πολυήμερη
περιπλάνηση στην αχανή Outback.
Αυτό ακριβώς το ρόλο έπαιξε και για μένα η Alice Springs.
Επειδή κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι
γνώρισε την Αυστραλία, αν δεν περιπλανηθεί και ζήσει για μερικές έστω μέρες
στην Outback,
θέλησα να βιώσω την απόλυτη περιπέτεια της ερήμου. Έχοντας εφοδιαστεί επαρκώς
σε καύσιμα, τρόφιμα και νερό, για τις επόμενες τρεις μέρες οδήγησα αποκλειστικά
σε χωμάτινες διαδρομές, «συνομιλούσα» καθημερινά με την τοπική φύση, ξόρκισα
κάποιες αδιόρατες φοβίες μου, ενώ τα βράδια έστηνα την σκηνή μου στην μέση του
πουθενά, με μόνη συντροφιά μου τον έναστρο ουρανό της Outback. Ήταν μια πραγματικά ανεπανάληπτη
εμπειρία ζωής…
Επιστρέφοντας
όμως στην Alice
Springs,
και πριν συνεχίσω την πορεία μου πάνω στον Stuart Hwy, έπλυνα επειγόντως την μοτοσυκλέτα
(που είχε μεταμορφωθεί σε μια κατακόκκινη μάζα με ρόδες) κι εγώ χρειάστηκα να
μπω ολόκληρος στο πλυντήριο για να ξεβρωμίσω…
Λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Alice Springs, στην διαδρομή προς
την πόλη Tennant
Creek,
με περίμενε ο Τροπικός του Αιγόκερου –με τη νοητή υπέρβαση του, βρέθηκα από την
Εύκρατη στη Διακεκαυμένη ζώνη. Και φυσικά, οι αναμνηστικές φωτογραφίες που
τραβήχτηκαν στο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο είχαν ως κύριο θέμα τη
μοτοσυκλέτα και τον αναβάτη της να ποζάρουν όλο καμάρι μπροστά στο σχετικό
μνημείο.
Περίπου
80 χλμ. πριν την πόλη Tennant
Creek,
έκανα μια στάση στον …Διάβολο, για να επισκεφθώ τα περίφημα Devil’s Marbles. Αμέτρητοι κόκκινοι
γρανιτένιοι ογκόλιθοι σε ακανόνιστους σωρούς απλώνονταν σε μεγάλη έκταση,
συνιστώντας ένα εξωπραγματικό θέαμα μέσα στο ερημικό τοπίο της Outback - ήταν άλλη μια
θαυμάσια έκπληξη του τοπικού οικοσυστήματος. Εδώ συνάντησα και τον σαρανταπεντάχρονο
Jerry
με το ποδήλατό του, που είχε κατασκηνώνει από το προηγούμενο βράδυ. Με κέρασε
καφέ κι εγώ έβαλα την παρέα – «δικυκλιστική» αλληλεγγύη…
Δεν
ξέρω γιατί, αλλά ο Jerry
αμέσως
μου άνοιξε την καρδιά του – ίσως επειδή ο πατέρας του δίδασκε αρχαιοελληνική
και ρωμαϊκή Ιστορία στο πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ. Εδώ και δυο χρόνια, ο Jerry ταξίδευε
με το ποδήλατό του στην Αυστραλία. Είχε παραιτηθεί από τον αυστραλιανό στρατό
(υπηρετούσε ως μόνιμος υπαξιωματικός), αφού δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το
σοκ που υπέστη στο Αφγανιστάν, όταν μπροστά στα μάτια του οι δυο κολλητοί του
σκοτώθηκαν από έναν βομβιστή αυτοκτονίας – ο ίδιος γλίτωσε από θαύμα. Παρά την
ψυχολογική στήριξη που είχε, ο Jerry
προτίμησε να βυθιστεί μέσα στις αναμνήσεις τους, παράτησε τελικά τα πάντα και
ξεκίνησε να ταξιδεύει με το ποδήλατό για να αναθεωρήσει την ζωή του και να ξεχάσει…
Δυο μέρες αργότερα, με την άφιξή μου στην
πόλη Darwin,
η μοτοσυκλέτα είχε καταγράψει 5.850 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού και ο
υδράργυρος είχε πλέον σκαρφαλώσει στους 30ο C. Τέλος τα ισοθερμικά ρούχα, τα
γάντια και η κουκούλα. Στην Βόρεια Αυστραλία (γνωστή κι ως Top End) έχουν αιώνιο καλοκαίρι – κι αυτό
μου άρεσε πολύ…
φωτογραφίες:
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
0 σχόλια: