MOTOtaxidiotis: ΝΑΜΙΜΠΙΑ. Η χώρα όπου δεν υπάρχει τίποτα, Κ. Μητσάκης

Κείμενα/Φωτό: Μητσάκης Κων/νος

Όλγα Παπαδόγιαννη

Άμμος, διαμάντια, σβάστικες και Απαρτχάιντ αποτελούν ένα εκρηκτικό, μεθυστικό κοκτέιλ που σερβίρεται σ’ όλες τις μπυραρίες της Νοτιοαφρικανικής …Γερμανίας! Πρόκειται για μια χώρα της νότιας Αφρικής, με εμφανή τις επιρροές του αποικιοκρατικού της παρελθόντος, που οι έγχρωμοι κάτοικοί της ονομάζουν Ναμίμπια!

Το ασφάλτινο ίχνος του Kalahari Highway έμοιαζε μ’ ένα μαγικό χαλί που ξεδιπλωνόταν κάτω από τις ρόδες της κόκκινης μοτοσυκλέτας. Οδηγώντας πάνω στον αυτοκινητόδρομο της νοτιοαφρικανικής ερήμου Καλαχάρι με κατεύθυνση την πρωτεύουσα της Ναμίμπια Γουίντχοκ, νιώθαμε σαν αναπόσπαστο κομμάτι ενός τοπίου, που είχε ως κύρια χαρακτηριστικά έναν εκνευριστικά επίπεδο ορίζοντα, μια χαμηλή θαμνώδη βλάστηση και μια αβάσταχτη μοναξιά που ενδόμυχα μας τρόμαζε. Ο άνεμος που μας μαστίγωνε πάνω στην σέλα της μοτοσυκλέτας ήταν κρύος (καθότι χειμώνας) και οι νωχελικές ακτίνες του ήλιου ευπρόσδεκτες. Τα λίγα ξερά δέντρα που αντικρίζαμε έσπαγαν την μονοτονία ενός ερημικού κόσμου πρωτόγνωρης ομορφιάς, ενώ ένα απέραντο αμμώδη πέπλο αποτελούσε το βασικό στοιχείο της τοπικής φύσης.

Αυτή είναι η έρημος Καλαχάρι! Μια από τις πιο αφιλόξενες περιοχές της Αφρικής που χαρακτηρίζεται για τις καθαρά ερημικές της συνθήκες και αποτελεί την αρχαιότερη έρημο του πλανήτη μας. Και παρά τις χαμηλές, αλλά σίγουρα λυτρωτικές θερμοκρασίες του χειμώνα, αβίαστα συνειδητοποιήσαμε ότι η έρημος Καλαχάρι σε άλλες εποχές του χρόνου παρουσιάζεται ως μια από τις πιο σκληρές, από πλευράς συνθηκών ζωής, ερήμους του κόσμου.

Που και που σταματούσαμε για να απολαύσαμε την απόλυτη ησυχία της αφρικανικής γης και να φωτογραφίσουμε κάποιες φοβισμένες στρουθοκαμήλους που τρέπονταν σε άτακτη φυγή στην θέα και μόνο της μοτοσυκλέτας. Αν και ο Kalahari Highway ήταν αρκετά βαρετός και το κρύο που μας βελόνιζε ανυπόφορο, αποτελούσε αναμφίβολα μια δυνατή εμπειρία να οδηγούμε στους δρόμους της Ναμίμπια, μια χώρα που ξεδιπλώνεται στην βορειοδυτική άκρη της νότιας Αφρικής. Γείτονες της Ναμίμπια, που η ονομασία της σημαίνει «Χώρα όπου δεν υπάρχει τίποτα», είναι στο βορρά η Αγκόλα, στο νότο η Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής και στα δυτικά η Μποτσουάνα, απ’ όπου και ερχόμασταν.

«Η Γωνία του Ανέμου»

Καθώς τα χιλιόμετρα έφευγαν γοργά πίσω μας, η άγρια γοητεία του άνυνδρου τοπίου εναλλασσόταν με την ηρεμία που απέπνεε η επίπεδη απεραντοσύνη της νοτιοαφρικανικής ερήμου. Όλα ήταν σκεπασμένα μ’ ένα πέπλο μονοτονίας, μέχρι που πέρα μακριά, στο βάθος του ορίζοντα, εμφανίστηκαν τα πρώτα σπίτια της πρωτεύουσας Γουίντχοκ. Η πολυαναμενόμενη αλλαγή που αναζητούσαμε εδώ και εκατοντάδες χιλιόμετρα είχε επιτέλους έρθει. Ο δρόμος μάς είχε οδηγήσει στην αστική καρδιά της Ναμίμπια, που απλώνεται περίπου 300 km δυτικά των συνόρων με την Μποτσουάνα.

Η είσοδός μας στην πρωτεύουσα της Ναμίμπια διακόπηκε απότομα από τρεις αστυνομικούς που μας σταμάτησαν μπροστά στο δημαρχείο της πόλης για έναν τυπικό έλεγχο. Αφού εξέτασαν εξονυχιστικά τα έγγραφά μας, όλο χαμόγελο μας καλωσόρισαν στην πόλη τους και έσπευσαν να μας υποδείξουν ένα καλό ξενοδοχείο για να καταλύσουμε. Υιοθετώντας άμεσα τις συμβουλές των τριών ένστολων ανδρών, κατευθυνθήκαμε στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, το οποίο μας «κοίμισε» τελικά για τις τρεις επόμενες νύχτες.

Λίγο αργότερα, με τη μοτοσυκλέτα ελεύθερη από τα ταξιδιωτικά της βάρη (αποσκευές) ξεκινούσαμε την πρώτη μας εξερεύνηση της Γουίντχοκ, που στη γλώσσα των γηγενών Βουσμάνων σημαίνει «Η Γωνία του Ανέμου». Κτισμένη στην καρδιά ενός φυσικού ορεινού αμφιθέατρου που σχηματίζεται από τα μεγαλύτερα βουνά της χώρας, η Γουίντχοκ μας επιφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη.

Μια πρωτόγνωρη αίσθηση μας συνεπήρε με το που πρωτοπατήσαμε το πόδι μας στην ναμιμπιανή πρωτεύουσα, αφού αποσβολωμένοι αντικρίζαμε μια πόλη με οργάνωση, υποδομή και με μια γενικότερη πολεοδομική προσωπικότητα που παρέπεμπε σε αντίστοιχη γερμανική! Ανοιχτοί χώροι, βαθύσκιωτα πάρκα, φαρδιές λεωφόροι, ζωηρόχρωμα κτήρια γερμανικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και μια ρυμοτομία αρκετά λειτουργική ήταν τα δυνατά στοιχεία της Γουίντχοκ, που πραγματικά μας ενθουσίασε. Ήταν μια πόλη σχεδόν παραμυθένια.

Εύλογη ήταν λοιπόν η απορία μας, για το αν πραγματικά βρισκόμασταν στην πρωτεύουσα της Ναμίμπια ή τυγχάναμε επισκέπτες ενός επαρχιακού αστικού κέντρου της Γερμανίας! Την ίδια περίπου άποψη σχηματίσαμε, ωστόσο, και για τα υπόλοιπα αστικά κέντρα της Ναμίμπια, που δέχτηκαν μέσα στις επόμενες ημέρες την επίσκεψή μας. Αυτή ήταν όμως η απαστράπτουσα πλευρά της Γουίντχοκ, την οποία εύκολα μπορούσε κανείς να διακρίνει.

Υπήρχε όμως και η άλλη όψη του νομίσματος! Αρκετά μακριά από το εμπορικό κέντρο και σε μεγάλη απόσταση από τα τελευταία σπίτια της πόλης απλωνόταν μια τεράστια παραγκούπολη, ο τόπος διαμονής των εξαθλιωμένων έγχρωμων κατοίκων της πρωτεύουσας.

Ήταν η άλλη Γουίντχοκ, που βρισκόταν καλά κρυμμένη από τα «ευαίσθητα» μάτια των λευκών κατοίκων της και συνιστούσε μια θλιβερή ανάμνηση από την εποχή του Απαρτχάιντ. Στην παραγκούπολη-γκέτο της Κατουτούρα τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από λαμαρίνες, ξύλο και πλαστικό, οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι και οι συνθήκες διαβίωσης των έγχρωμων κατοίκων ήταν επιεικώς άθλιες!

Αντίθετα, οι λευκοί κάτοικοι της πρωτεύουσας –και κατ’ επέκταση όλοι οι λευκοί κάτοικοι της Ναμίμπια που αποτελούν το 6% του συνολικού πληθυσμού (2.000.000 κάτοικοι) της χώρας– απολάμβαναν μια αρκετά άνετη και εύπορη ζωή. Και παρόλο που στους σκονισμένους δρόμους της Κατουτούρα η φτώχεια, η μιζέρια και η εξαθλίωση «περπατούσαν» μαζί χέρι-χέρι, οι άνθρωποι εδώ δεν μας στραβοκοίταξαν, αλλά απεναντίας μας καλωσόρισαν –εμάς τους λευκούς– στο δικό τους ταπεινό κόσμο μ’ ένα διάπλατο χαμόγελο!

Γερμανικές επιρροές

Η δυσχερής γεωμορφολογία της Ναμίμπια ήταν το στοιχείο που λειτούργησε για αιώνες αποτρεπτικά σε κάθε εποικιστική προσπάθεια των λευκών, που πρωτοαποβιβάστηκαν στις ακτές της Ναμίμπια το 1485. Τελικά, η ευρύτερη εξερεύνηση της χώρας ξεκίνησε μόλις στις αρχές του 19^ου αιώνα από μια ομάδα Γερμανών ιεραποστόλων που προχώρησαν στην ενδοχώρα και την χαρτογράφησαν για λογαριασμό της γερμανικής αυτοκρατορίας.

Το 1884, ο καγκελάριος Βίσμαρκ ανακήρυξε την ευρύτερη περιοχή της Ναμίμπια σε γερμανική αποικία, εγκαινιάζοντας μια πολιτική αποικισμού των επίμαχων εδαφών. Έτσι, ακολουθώντας την τύχη των υπολοίπων νοτιοαφρικανικών περιοχών, η Ναμίμπια αποτέλεσε άλλη μια αποικία της Γηραιάς Ηπείρου, με τους Γερμανούς να παραμένουν οι απόλυτοι κυρίαρχοι της χώρας μέχρι την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου.

Λίγο νωρίτερα, στα τέλη του 19^ου αιώνα, τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού και τα διαμάντια που ανακαλύφτηκαν τυχαία στις παράκτιες περιοχές της νότιας Ναμίμπια προσέλκυσαν χιλιάδες τυχοδιώκτες από την Γερμανία, κίνηση που γιγαντώθηκε μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Ενδεικτικό ήταν το γεγονός ότι στις αρχές του 20^ου αιώνα λειτουργούσε απευθείας ατμοπλοϊκή σύνδεση Γερμανία-Ναμίμπια.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, η Ναμίμπια, με τις ευλογίες της «Κοινωνίας Των Εθνών», δόθηκε ως λάφυρο πολέμου στους Άγγλους, που έγιναν μ’ αυτό τον τρόπο τα καινούρια αφεντικά της χώρας. Οι Άγγλοι με τη σειρά τους, παραχώρησαν την διακυβέρνηση της Ναμίμπια στους Νοτιοαφρικανούς Μπόερς. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια νέα σελίδα στην πολυτάραχη ιστορία της Ναμίμπια, η οποία απέκτησε οριστικά την ανεξαρτησία της το 1989 με την διεξαγωγή των πρώτων ελεύθερων εκλογών στην ιστορία της.

Παρά την πολύχρονη κατοχική περίοδο που γνώρισε η Ναμίμπια από την στυγερή παρουσία των Νοτιοαφρικανών Μπόερς (με αποκορύφωμα την επιβολή ενός καθεστώτος Απαρτχάιντ) οι λευκοί κάτοικοί της –γερμανικής καταγωγής στην πλειοψηφία τους– κατάφεραν να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα και συνείδηση, συντηρώντας παράλληλα άρρηκτους δεσμούς με τη μακρινή μητρόπολη.

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αρκετοί επικηρυγμένοι Γερμανοί εγκληματίες πολέμου βρήκαν καταφύγιο στην Ναμίμπια (όπως και στην Αργεντινή), ενώ το γεγονός πως το 32% του ντόπιου πληθυσμού μιλά σήμερα τη γερμανική γλώσσα, αποδεικνύει τις ισχυρές, διαχρονικές επιρροές της γερμανικής αποικιοκρατικής περιόδου. Αντίθετα, η αγγλική γλώσσα που είναι και η επίσημη γλώσσα του κράτους, χρησιμοποιείται μόνο από το 7% του πληθυσμού.

Αδιάψευστες, ωστόσο, αποδείξεις της γερμανικής παρουσίας στην Ναμίμπια συνιστούσαν οι γερμανικές πολεμικές στολές του Α΄ και Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι σβάστικες, τα στρατιωτικά κράνη, καθώς και αρκετά μικροαντικείμενα σχετικά με το ναζιστικό παρελθόν της μητρόπολης, τα οποία έκπληκτοι αντικρίζαμε να κοσμούν τα ράφια των τοπικών παλαιοπωλείων.

Ανάμεσα στις εκατοντάδες σκονισμένες αντίκες των ρομαντικών εποχών που παρέλασαν μπροστά από τη εξερευνητική ματιά μας, ξεχωρίσαμε και οικειοποιηθήκαμε τελικά ένα κοφτερό πολεμικό μαχαίρι (εποχής Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου), μικρό δείγμα του ιστορικού-πολιτισμικού «φορτίου» της νοτιοαφρικανικής χώρας.

Στο βασίλειο της άμμου

Μετά τη γνωριμία μας με την πρωτεύουσα Γουίντχοκ, σειρά είχαν οι πόλεις Σβάκοπμουντ (Swakopmund) και Γουόλβις Μπέι (Walvis Bay) να μας φιλοξενήσουν. Πρόκειται για δύο όμορα αστικά κέντρα της Ναμίμπια που ακουμπούν ανέμελα στις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού, 250 χλμ. δυτικά της Γουίντχοκ.

Για να μεταβούμε όμως μέχρι τις ωκεάνιες ακτές της Ναμίμπια είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα στον ασφαλτοστρωμένο κεντρικό οδικό άξονα και σε μια καλοχαραγμένη χωμάτινη οδική αρτηρία, από τις δεκάδες που απαρτίζουν το οδικό δίκτυο της χώρας. Και επειδή θέλαμε να σχηματίσουμε μια πληρέστερη εικόνα της χώρας και των φυσικών της καλλονών, επιλέξαμε τελικά τη λύση της χωμάτινης διαδρομής, καθώς μας υποδείχτηκε από την πλειοψηφία των ντόπιων ως η πλέον αντιπροσωπευτική για να γνωρίσουμε τις ομορφιές και τις ιδιαιτερότητες που κρύβει το τοπικό οικοσύστημα της ερήμου.

Το χωμάτινο ταξίδι με κατεύθυνση τις ατλαντικές ακτές της χώρας ήταν μια εμπειρία καταπληκτική. Η καλύτερη διαδρομή μέσα στην Ναμίμπια. Τα βραχώδη υψώματα των οροπεδίων με την απανταχού παρούσα βλάστηση των ακακιών και των μικρών αγκαθωτών θάμνων αποτέλεσαν το φυσικό σκηνικό της μισής και παραπάνω διαδρομής προς την θάλασσα. Πέτρα, σκόνη και μοναξιά «έντυναν» αυτό το κομμάτι του ταξιδιού, ενώ η μοτοσυκλέτα δίχως ιδιαίτερη δυσκολία «κατάπινε» τα χωμάτινα χιλιόμετρα της διαδρομής.

Τα χωμάτινα σωθικά αυτής της ερήμου κρύβουν έναν ανεξάντλητο υπόγειο πλούτο, αποτελούμενο από μια πληθώρα μεταλλευμάτων (ουράνιο, χρυσό, χαλκό και μόλυβδο). Επίσης, κατά μήκος των βόρειων παράκτιων περιοχών της Ναμίμπια βρίσκονται τεράστια αδαμαντοφόρα κοιτάσματα που συναγωνίζονται σε έκταση και πλούτο τα αντίστοιχα της Νότιας Αφρικής. Το 25% της τοπικής οικονομίας στηρίζεται στην εξαγωγή μεταλλευμάτων (η Ναμίμπια είναι η 5^η μεγαλύτερη παραγωγός ουρανίου παγκοσμίου), ενώ συνεπίκουροι τομείς στην αναπτυξιακή πολιτική της χώρας παρουσιάζονται η αλιεία και ο τουρισμός.

Οι μεγαλύτεροι αμμόλοφοι του κόσμου

Μια ξύλινη μονοκατοικία των αρχών του 20^ου αιώνα που βρισκόταν στα δυτικά περίχωρα της Σβάκοπμουντ μας πρόσφερε στέγη για το χρονικό διάστημα της παρουσίας μας στην παραθαλάσσια πόλη της Δυτικής Ναμίμπια. Η μικρή πανσιόν, με τον ολάνθιστο κήπο, την πισίνα και τον ξύλινο χρωματιστό φράκτη αποδείχτηκε το ιδανικό ορμητήριο για την εξερεύνηση της πόλης Σβάκοπμουντ, καθώς και της γειτονικής Γουόλβις Μπέι, που βρίσκεται 20 km νότια της Σβάκοπμουντ.

Οι πόλεις Σβάκοπμουντ και Γουόλβις Μπέι, που «ξεκουράζονται» δίπλα ακριβώς στις ακτές του Ατλαντικού, έμοιαζαν να αντιστέκονται σθεναρά στις επεκτατικές βλέψεις της ερήμου Καλαχάρι. Αν και μικρότερες σε έκταση και πληθυσμό από την Γουίντχοκ, διέθεταν εντούτοις την ίδια πολεοδομική-αρχιτεκτονική προσωπικότητα με αυτήν της πρωτεύουσας, ενώ αμφότερες μας κέρδισαν με τους χαλαρούς ρυθμούς καθημερινότητας που τις χαρακτήριζαν.

Μέσα στις επόμενες τέσσερεις μέρες, εκμεταλλευόμενοι την υποδειγματική τουριστική υποδομή που διαθέτει η Ναμίμπια, γνωρίσαμε όλα τα δυνατά «χαρτιά» της περιοχής, αρχής γενομένης από τις παιχνιδιάρικες φώκιες και τα περήφανα, λεπτόκορμα ροζ φλαμίνγκο, τους αδιαμφισβήτητους πρωταγωνιστές των παρακείμενων προστατευμένων βιοτόπων. Η αυθεντική αφρικανική πανίδα σε όλο της το μεγαλείο!

Με ορμητήριο την γοητευτική Swakopmund επισκεφθήκαμε επίσης το Εθνικό Πάρκο Namib-Naukluft και κολυμπήσαμε στον φανταστικό ωκεανό των κόκκινων κυματιστών αμμόλοφων της περιοχής Sossusvlei. Στην περιοχή Sossusvlei, που βρίσκεται στην καρδιά της ερήμου Namib, υπάρχουν οι ψηλότεροι αμμόλοφοι στον κόσμο. Μέσα στο απόκοσμο και άνυνδρο οικοσύστημα της ερήμου Namib, οι γιγάντιοι κόκκινοι «πύργοι» που έφταναν τα 300 μ. ύψος και άλλαζαν συνεχώς σχήμα με την πνοή του Αιόλου, αντιπροσώπευαν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό γεμάτο δύναμη και μαγεία. Πρόκειται για το υπ’ αριθμό ένα φυσικό αξιοθέατο της Ναμίμπια και ίσως οι πιο πολυφωτογραφημένοι αμμόλοφοι στον πλανήτη.

Η Ακτή των Σκελετών

Από την επιφάνεια της γης, ανεβήκαμε κατόπιν στους αιθέρες! Ως επιβάτες ενός μονοκινητήριου αεροσκάφους Τσέσνα, ταξιδέψαμε στους ουρανούς της Ναμίμπια, πετώντας για τρεις περίπου ώρες πάνω από τους αμμόλοφους του Εθνικού Πάρκου Σοσουσβλέι. Αυτό που αντικρίσαμε από το παράθυρο του μικρού αεροπλάνου ήταν ένα θέαμα αξέχαστο, μια εικόνα ανυπέρβλητη.

Η έρημος κάτω από τα πόδια μας φάνταζε πραγματικά εντυπωσιακή, εξωπραγματική! Μαζί μας στη πτήση ήταν και ο Έρικ, ένας Γερμανός σκηνοθέτης που είχε έρθει στη Ναμίμπια για να γυρίσει ένα φιλμ-ντοκιμαντέρ σχετικά με την έρημο και τις αυτόχθονες φυλές της χώρας, τους Οβάμπο, τους Καβάνγκο και τους Χερέρο.

Όπου και να γυρνούσαμε το κεφάλι, βλέπαμε άμμο και μόνο άμμο! Απέραντες περιοχές σκεπασμένες με αμμόλοφους. Πελώριες, σαγηνευτικές θίνες που απλώνονταν σε έκταση αρκετών δεκάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων και σταματούσαν δίπλα ακριβώς στα νερά του Ατλαντικού, σχηματίζοντας μια στενόμακρη παράκτια καφεκίτρινη λωρίδα γης την οποία έγλειφαν τα σκοτεινά νερά του ωκεανού. Τo βλέμμα μας αποτύπωνε ένα απέραντο βασίλειο άμμου, το οποίο ανέκαθεν αποτελούσε μια εχθρική και αφιλόξενη –για την ανθρώπινη παρουσία– περιοχή.

Πάμπολλες ήταν οι προσπάθειες τολμηρών θαλασσοπόρων μέσα στους προηγούμενους αιώνες να αποικίσουν και να δαμάσουν τις παράκτιες αυτές εκτάσεις της νοτιοδυτικής Αφρικής. Τιτάνιες προσπάθειες, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία κατέληξαν δυστυχώς σε πλήρη αποτυχία, πράγμα που σήμαινε για τους άτυχους ναυτικούς καταστροφή και θάνατο. Άλλωστε, τα ξύλινα κουφάρια των παλιών ιστιοφόρων που παρέμεναν μισοθαμμένα στην άμμο της παραλίας δικαιολογούσαν απόλυτα την μακάβρια ονομασία που πήρε αυτή η παράκτια περιοχή της Ναμίμπια (Skeleton Coast - Ακτή των Σκελετών).

Από τα χωράφια του ουρανού επιστροφή και πάλι στην αφρικανική γη! Οι κίτρινες θίνες της ερήμου, που περικύκλωναν ασφυκτικά τις δύο παράκτιες πόλεις της Δυτικής Ναμίμπια, πέρα από το γοητευτικό τους θέαμα, αποτέλεσαν ταυτόχρονα και ένα απρόβλεπτο πεδίο διασκέδασης, αφού τις εξερευνήσαμε οδηγώντας δύο μηχανοκίνητα Quads («γουρούνες»).

Δίχως κανένα σημείο αναφοράς γύρω μας, και με μοναδικό οδηγό-πυξίδα τον ήλιο, για ώρες ολόκληρες περιπλανιόμασταν μέσα σε μια απέραντη ομοιόμορφη έκταση άμμου με τέρμα τα γκάζια! Διασκεδάσαμε και χαρήκαμε αφάνταστα, σαν δυο μικρά παιδιά που είχαν πάει στο λούνα-παρκ. Ενώ οι νύχτες στην Σβάκοπμουντ, μας βρήκαν να ξεφαντώνουμε στις γερμανικές παμπ-μπυραρίες της πόλης, καταναλώνοντας –παρέα με τον Έρικ και το συνεργείο του– απίστευτες ποσότητες μπύρας.

Περιοχή «Diamond 1»

Η συνοριακή γραμμή με την Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής ήταν ο επόμενος σταθμός στο νοτιοαφρικανικό ταξιδιωτικό πρόγραμμά μας. Ξεκινώντας νωρίς εκείνο το πρωί, μια πυκνή, καταθλιπτική ομίχλη αργοσερνόταν πάνω από τα κεφάλια μας και μάς είχε χαλάσει τελείως τη διάθεση.

Ο οδικός άξονας περνούσε σε κοντινή απόσταση από την παράκτια ζώνη Sperrgebiet (γνωστή κι ως «Diamond 1»), μια περιοχή εξόρυξης διαμαντιών στη νοτιοδυτική Ναμίμπια. Η Sperrgebiet αγγίζει σε μήκος τα 300 χλμ. (ξεκινά από τα σύνορα με την Νότια Αφρική και φτάνει μέχρι την πόλη Lüderitz) και εκτείνεται για περίπου 100 χλμ. στο εσωτερικό της χώρας. Αν και η συνολική έκταση της Sperrgebiet (που στα γερμανικά σημαίνει «Απαγορευμένη Ζώνη») αγγίζει τα 26.000 τετρ. χλμ., οι εργασίες εξόρυξης γίνονται μόνο στο 5% του εδάφους της. Το μεγαλύτερο μέρος της Sperrgebiet είναι απαγορευμένη ζώνη και η προσέγγισή της απαγορεύεται αυστηρά.

Κάποια στιγμή, η ομίχλη άρχισε σιγά-σιγά να υποχωρεί. Εντελώς αιφνιδιαστικά, κάποιες πρώτες, δειλές ηλιαχτίδες χάιδεψαν τα κράνη μας. Αμέσως σταματήσαμε τη μοτοσυκλέτα στην άκρη του δρόμου. Μέσα στη βαθειά σιωπή του ερημικού τοπίου στρέψαμε το κεφάλι μου ψηλά και καλωσορίσαμε τον απόλυτο κυρίαρχο του ουρανού, που μόλις είχε ξεπροβάλλει μέσα από τη θολή μαγεία της ομίχλης. Μαζί πλέον θα συνεχίζαμε το ταξίδι μας προς τον μακρινό νότο. Μέσα στην καρδιά του αφρικανικού χειμώνα, τα ζεστά χάδια του ήλιου ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα… Απαραίτητα!!!

φωτογραφίες: