I sette Passi
Είναι γεγονός πως η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει αρκετά τις αποδράσεις εκτός συνόρων , η τσέπη των περισσοτέρων αναβατών δεν αντέχει συγκινήσεις ή το σκέφτεται μιας και το μέλλον είναι δύσκολο. Πάρα ταύτα μαζεύοντας ένα μικρό κομπόδεμα από τις αρχές του χρόνου για μια ολιγοήμερη εξόρμηση στο εξωτερικό αποφάσισα να επισκευθώ την γειτονική Ιταλία. Από το περσινό οδοιπορικό στην Καππαδοκία είχα γνωρίσει ένα ζευγάρι Ιταλών με τους οποίους διατήρησα φιλική σχέση όλο αυτό το χρονικό διάστημα ,έτσι λοιπόν ρωτώντας τον Λορέντζο « να έρθω;» η απάντηση ήταν άμεση και θετική! Δύο εβδομάδες μετά βρισκόμουν στην Εθνική Αθηνών Κορίνθου Πατρών με σκοπό να επιβιβαστώ στο πλοίο των Μινωικών γραμμών με λιμάνι άφιξης την Ανκόνα. Το πλάνο της εκδρομής οργανώθηκε εξ ολόκληρου από τον φίλο Ιταλό και σκοπός του ήταν να διασχίσουμε 7 passo στις Ανατολικές Ιταλικές Άλπεις με αποκορύφωμα το γνωστό σε όλους μας Passo Dello Stelvio (2758m).
H Διαδρομή μέχρι την Πάτρα ήταν «κολασμένη» ο καυτός ήλιος οι εργασίες κατασκευής του νέου οδικού δικτύου , τα φορτηγά , οι "φονικές ταμπέλες" , καθιστούσαν την οδήγηση δύσκολη κουραστική και αγχωτική , αντικρίζοντας το πλοίο σκέφθηκα "όαση " αλλά τελικά ήταν εφιάλτης (20 ώρες δρομολόγιο) δεν περνούσε με τίποτε η ώρα, η θετική σκέψη και η εικόνα των Άπλεων με κρατούσε ήρεμο.
Άφιξη στην Ανκόνα, από τους 39 βαθμούς της Ελλάδας έπεσα στους...35 της Ιταλίας, μικρή διαφορά. Παρασκευή μεσημέρι ξεκίνησα από το πολύβουο λιμάνι της Αδριατικής για την Φεράρα , μια απόσταση 237 χιλιομέτρων εκ των οποίων τα πρώτα 100 μέχρι το Ρίμινι ήταν υπό κατασκευή...
μόνο που δεν το καταλαβαίνεις, σωστή σήμανση ,βοηθητικές λωρίδες , αστυνόμευση , κανένα πρόβλημα , μετά το Ρίμινι συνεχίζει ο δρόμος μέχρι την Μπολόνια και από εκεί την Φεράρα με την κλασσική και καταπληκτική autostrada , 3 λωρίδες, ατελείωτες ευθείες και «αγριεμένη» άσφαλτο. Η άφιξη μου στην Φεράρα ήταν στις 1830 το απόγευμα μετά από 3.5 ώρες λόγω σοβαρού ατυχήματος και ατελείωτου μποτιλιαρίσματος έξω από την Μπολόνια, μια νταλίκα είχε διπλώσει με αποτέλεσμα να χτυπήσει 2 αυτοκίνητα. Σαν "σωστός" Έλληνας χρησιμοποίησα την βοηθητική λωρίδα και ευτυχώς...δεν το πλήρωσα!
Άφιξη στην Ανκόνα, από τους 39 βαθμούς της Ελλάδας έπεσα στους...35 της Ιταλίας, μικρή διαφορά. Παρασκευή μεσημέρι ξεκίνησα από το πολύβουο λιμάνι της Αδριατικής για την Φεράρα , μια απόσταση 237 χιλιομέτρων εκ των οποίων τα πρώτα 100 μέχρι το Ρίμινι ήταν υπό κατασκευή...
μόνο που δεν το καταλαβαίνεις, σωστή σήμανση ,βοηθητικές λωρίδες , αστυνόμευση , κανένα πρόβλημα , μετά το Ρίμινι συνεχίζει ο δρόμος μέχρι την Μπολόνια και από εκεί την Φεράρα με την κλασσική και καταπληκτική autostrada , 3 λωρίδες, ατελείωτες ευθείες και «αγριεμένη» άσφαλτο. Η άφιξη μου στην Φεράρα ήταν στις 1830 το απόγευμα μετά από 3.5 ώρες λόγω σοβαρού ατυχήματος και ατελείωτου μποτιλιαρίσματος έξω από την Μπολόνια, μια νταλίκα είχε διπλώσει με αποτέλεσμα να χτυπήσει 2 αυτοκίνητα. Σαν "σωστός" Έλληνας χρησιμοποίησα την βοηθητική λωρίδα και ευτυχώς...δεν το πλήρωσα!
Συναντήθηκα με τον Ιταλό «μαφιόζο» φίλο στην είσοδο της πόλης και αφού τακτοποιηθήκαμε , βγήκαμε στους δρόμους για την απαραίτητη περιήγηση στην πόλη και φυσικά για δείπνο , το στομάχι είχε συρρικνωθεί, και φυσικά η επιλογή ήταν μοναδική, παραδοσιακή Ιταλική πίτσα.
Η Φεράρα με μάγεψε ,για την ιστορία λοιπόν βρίσκεται 50 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μπολόνια και χαρακτηριστεί από την Unesco Μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Στην πόλη ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει παλάτια που χρονολογούνται από τον 14 αιώνα, το δημαρχείο της πόλης (ένα πανέμορφο παλάτι που αναπαλαιώθηκε τον 18 αιώνα) τον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου ενώ εξακολουθεί να περιβάλλεται από 9 χιλιόμετρα οχυρωματικών τειχών τα οποία μάλιστα είναι από τα πιο καλοδιατηρημένα τείχη της Αναγέννησης στην Ιταλία.
Η παρουσία αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης είναι σχεδόν ανύπαρκτη , οι κάτοικοι κυκλοφορούν με ποδήλατα είτε για να πάνε στην δουλειά τους είτε για να ψώνια είτε για να διασκεδάσουν. Ιδανικά στοιχεία που δυστυχώς δεν βλέπουμε στην Αθήνα μας ,μιας και οι υπεύθυνοι μάλλον δεν γνωρίζουν το ποδήλατο, ή μάλλον δεν τους ενδιαφέρει το ποδήλατο....δεν είναι φοροεισπρακτικό μέσο μεταφοράς!
Η παρουσία αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης είναι σχεδόν ανύπαρκτη , οι κάτοικοι κυκλοφορούν με ποδήλατα είτε για να πάνε στην δουλειά τους είτε για να ψώνια είτε για να διασκεδάσουν. Ιδανικά στοιχεία που δυστυχώς δεν βλέπουμε στην Αθήνα μας ,μιας και οι υπεύθυνοι μάλλον δεν γνωρίζουν το ποδήλατο, ή μάλλον δεν τους ενδιαφέρει το ποδήλατο....δεν είναι φοροεισπρακτικό μέσο μεταφοράς!
Το επόμενο πρωινό και μετά από μια γερή δόση εσπρέσο ( 1,00€) ξεκινήσαμε την «Βόλτα» μας στις Άλπεις. Ακολουθήσαμε την autostrada προς Πάντοβα, Βενετία Μπολζάνο και από εκεί πήραμε τον επαρχιακό οδικό άξονα με προορισμό και πρώτη στάση την πανέμορφη και γραφική Cortina d’Ampezzo ακόμα ένα εσπρεσάκι ,ξεμούδιασμα και ξεκινήσαμε την ανάβαση για το πρώτο passo ,το Passo di Falzarego.
Το πέρασμα Φαλσάρεγο είναι ένα από τα ορεινά περάσματα των Δολομιτών , υψώνεται στα 2105 μέτρα πάνω από την θάλασσα και πήρε το όνομά του από τον Βασιλιά των Φανών που πρόδωσε τους υπηκόους του ,falza Rego ( ψευδής Βασιλιάς). Η θέα των Δολομιτών Μεγαλειώδης και η στάση επιτακτική. Ελαφρύ γεύμα και συνεχίζουμε για το επόμενο «πέρασμα» το Passo Pordoi!
H διαδρομή για το Passo Pordoi κατάφυτη , η άσφαλτος , απλά υποδειγματική και να φανταστείτε πως στον συγκεκριμένο δρόμο τον χειμώνα ρίχνουν αλάτι, η συστολή και η διαστολή είναι μόνιμο φαινόμενο και όμως δεν υπήρχε μια λακκούβα , έστω και για δείγμα! Κατά την διαδρομή μας προς το «πέρασμα» συναντήσαμε δεκάδες μοτοσικλέτες αλλά και μια λέσχη παλαιών αυτοκινήτων που απλά απολάμβανε την διαδρομή με ταχύτητες χελώνας!
Το passo Pordoi είναι το δεύτερο από τα επτά περάσματα στους Δολομίτες που διασχίζουν ποδηλάτες στην ετήσια μονοήμερη συνάντηση Maratona dles Dolomites είναι όμως και το ψηλότερο εκ των επτά ασφαλτοστρωμένων περασμάτων , 2239 μέτρα. Αρκετές πληροφορίες θα βρείτε εδώ : http://www.passo-pordoi.it
Το passo Pordoi είναι το δεύτερο από τα επτά περάσματα στους Δολομίτες που διασχίζουν ποδηλάτες στην ετήσια μονοήμερη συνάντηση Maratona dles Dolomites είναι όμως και το ψηλότερο εκ των επτά ασφαλτοστρωμένων περασμάτων , 2239 μέτρα. Αρκετές πληροφορίες θα βρείτε εδώ : http://www.passo-pordoi.it
Η ώρα είχε περάσει , οδηγούσαμε την μοναδική αυτή διαδρομή από την Φεράρα για περισσότερο από 6 ώρες ήταν 14:30 το μεσημέρι όταν πήραμε την επαρχιακή οδό για το επόμενο «πέρασμα» passo di costalunga στα 1752 μέτρα και από εκεί για το Bolzano την πρωτεύουσα του Νότιου Τιρόλου ,μια ιστορική πόλη που κατοικήθηκε από το 15 π.χ.
Επειδή ο χρόνος μας πίεζε και έπρεπε να φθάσουμε μέρα στο Στέλβιο συνεχίσαμε την διαδρομή μας προς το Merano , το φυσικό σύνορο του Εθνικού πάρκου Delle Stelvio. Η Ανάβαση ξεκίνησε στις 18:00 το απόγευμα κάτι το οποίο αποδείχθηκε σωτήριο. Το passo dello Stelvio αποτελεί το υψηλότερο ορεινό πέρασμα στις ανατολικές Άλπεις και το δεύτερο υψηλότερο στο σύνολο του ορεινού όγκου των άλπεων. Ο αρχικός δρόμος χτίστηκε το 1820-25 από την Αυστριακή αυτοκρατορία, πριν το τέλος του 1ου παγκοσμίου πολέμου αποτελούσε τα σύνορα μεταξύ της Αυστρο-ουγκρικής αυτοκρατορίας και του Ιταλικού Βασιλείου ενώ μετά το 1919 πέρασε στα Ιταλικά χέρια. Στο σύνολό του ο δρόμος αποτελείτε από 48 φουρκέτες-πρόκληση για κάθε είδους οδηγό , μάλιστα χαρακτηρίστηκε από τους παρουσιαστές της γνωστής Βρετανικής εκπομπής topgear ως ο απολαυστικότερος δρόμος στον κόσμο!
Η ανάβαση ,ευτυχώς για εμάς, αποδείχθηκε «εύκολη» μιας και την ώρα που το διασχίσαμε δεν είχε κίνηση, συναντήσαμε μόνο μια λέσχη φίλων μοτοσικλετιστών με vespa! Όμορφο θέαμα!!! Γενικότερα η οδήγηση στο συγκεκριμένο δρόμο τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες είναι δύσκολη λόγω της στενότητας του δρόμου και των άφθονων φουρκετών , ένα camper είναι ικανό να δημιουργήσει κίνηση!
Φθάνοντας στην κορυφή του δρόμου στα 2758 μέτρα η θέα κόβει την ανάσα, 6 βαθμοί Κελσίου, συννεφιά, χιόνια διάσπαρτα στους βράχους και η διαδρομή να φαντάζει τρομακτική από ψηλά. Οργασμός συναισθημάτων, ήταν ακόμα ένα μοτοσικλετιστικό πάτημα για μένα , βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και συνεχίσαμε για το χωριό όπου και θα διανυκτερεύαμε Santa Caterina Valfurva 37 χιλιόμετρα νότια του passo και 12 χιλιόμετρα από το Bormio το χωριό των θερμών πηγών!
Οδηγήσαμε για αρκετή ώρα μέσα σε πυκνή νέφωση και ψιλόβροχο , χαιρετήσαμε μια αδέσποτη αγελάδα στον δρόμο και τελικά φθάσαμε στο ξενοδοχείο στις 2100 το βράδυ.
Τα πρώτα 520 χιλιόμετρα της διαδρομής μας είχαν ολοκληρωθεί, είχαμε διασχίσει 4 passi και βρισκόμασταν στην καρδιά του εθνικού πάρκου περικυκλωμένοι από χιονισμένες κορυφές και έλατα μακριά από τον καύσωνα της Ελλάδας αλλά και της Φεράρα. Αφού δειπνήσαμε σε τοπικό παραδοσιακό εστιατόριο με εξαιρετικό φαγητό και....εφιαλτικές τιμές (53,0€ το άτομο) κοιμηθήκαμε νωρίς διότι την επόμενη μέρα είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να διανύσουμε χωρίς να έχουμε σύμμαχο τον καιρό , οι προβλέψεις της ιταλικής μετεωρολογικής υπηρεσίας ήταν.....υγρές.
Τα χιλιόμετρα που έπρεπε να διανύσουμε την Κυριακή ήταν 498 και περιελάμβαναν άλλα 3 passi και μια παραλίμνια διαδρομή. Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί με προορισμό το passo di Gavia , υψόμετρο 2621μέτρα.
Ο δρόμος για το passo di Gavia αποτελεί τον δέκατο μεγαλύτερο ασφαλτοστρωμένο δρόμο στην ευρύτερη περιοχή των άλπεων. Το πέρασμα βρίσκεται στην Λομβαρδία και συνδέει το Bormio με το ponte di lengo, επίσης αποτελεί κομμάτι του ποδηλατικού γύρου της Ιταλίας . 2 χιλιόμετρα πριν το «πέρασμα» υπάρχει μνημείο πεσόντων του 1ου παγκοσμίου πολέμου καθώς και μια πανέμορφη αλπική λίμνη. Αφού ήπιαμε έναν ακόμη εσπρέσο αναχωρήσαμε , εν μέσω πυκνής νέφωσης και βροχής,για το προτελευταίο «πέρασμα» της εκδρομής μας το passo del tonale όπου και σταματήσαμε διότι η βροχή ήταν αρκετά δυνατή.
Στο passo del tonale εδρεύουν πολλά ξενοδοχεία και καταστήματα ενώ την περίοδο του χειμώνα αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ, στην είσοδο της πόλης υπάρχει μνημείο-νεκροταφείο πεσόντων του 1ου παγκοσμίου πολέμου.
Μέσα σε μισή ώρα η βροχή είχε «χαλαρώσει» και έτσι συνεχίσαμε για το τελευταίο passo της εκδρομικού , το passo Campo Carlo Magno και από εκεί συνεχίσαμε για το «Παρίσι των Άλπεων» το χωριό Madonna di campliglio. Το χωριό είναι ο νούμερο ένα προορισμός χειμερινών σπορ στην Ιταλία και βρίσκεται σε υψόμετρο 1522 μέτρων. Η «αλπική» αρχιτεκτονική του μοναδική , τα κτίρια παραμυθένια ,παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια κοσμούσαν κάθε γωνιά του χωριού ενώ στην είσοδο του υπάρχει μια μικρή λίμνη ,η θερμοκρασία στις 1500 το μεσημέρι ήταν 11 βαθμοί!!!!!!
Φεύγοντας από το Madonna di Campiglio κλείσαμε την ορεινή διαδρομή στις Άλπεις και κατηφορίσαμε προς την λίμνη Di Garda αφήνοντας πίσω μας τα μοναδικά αλπικά τοπία.
Η θέα της λίμνης από ψηλά είναι εκπληκτική, η πόλη της Riva del Garda που φιλοξενείται στις ακτές της βρίσκεται στο βορινότερο τμήμα της λίμνης και είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός καθ όλη την διάρκεια του χρόνου. Την καλοκαιρινή περίοδο την επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες με σκοπό να δροσιστούν στα καθαρά νερά της ενώ την χειμερινή περίοδο είναι το ορμητήριο προς τα χιονοδρομικά κέντρα.
Η λίμνη σχηματίστηκε στο τέλος της εποχής των παγετώνων και είναι μεγαλύτερη λίμνη της Ιταλίας, αφού το μήκος της είναι περίπου 100 χιλιόμετρα. Αφού διανύσαμε την μποτιλιαρισμένη από τα αυτοκίνητα των παραθεριστών παραλίμνια διαδρομή μέχρι το χωριό Bardolino «μπήκαμε» στην autostrada αργά το απόγευμα με κατεύθυνση προς Βερόνα και από εκεί προς Φεράρα κλείνοντας έτσι και την δεύτερη μέρα της βόλτας των Άλπεων.
Το τελευταίο βράδυ ζήσαμε το δράμα μας , στην προσπάθειά μας να περάσουμε τις φωτογραφίες στον...μουσειακό υπολογιστή του φίλου Ιταλού...ως δια μαγείας αυτές διεγράφησαν, η απογοήτευσή μας ήταν έκδηλη, πιστεύαμε πως χάσαμε όλα τα αρχεία, ευτυχώς με την βοήθεια φίλων στην Ελλάδα κατάφερα και τις ανάκτησα και έτσι μπορώ να μοιραστώ μαζί σας την μοναδική αυτή ταξιδιωτική εμπειρία.
www.bikeit.gr
Μπράβο Δημήτρη,απίστευτο φίλε ,με ταξίδεψες ,πάντα όρθιος και πάντα τέτοια,να σε καλά φιλαράκι!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή