Παλαιομονάστηρο Αγίου Νικολάου, Βίλλα Ελάτεια.
κείμενο: Σπύρος Ρηγόπουλος/ Κώστας Λαζανάς
φωτογραφίες : Σπύρος Ρηγόπουλος
Λένε πως οι καλύτερες βόλτες στήνονται στο «πόδι». Αργά το απόγευμα
της προηγούμενης της εκδρομής η γνώριμη φωνή του Κώστα προτρέπει για μια βόλτα
εξερευνητική στα ορεινά της Αιγιάλειας. Τα διάσπαρτα ιστορικά στοιχεία, η πανοραμική
θέα που προσφέρει η διαδρομή αλλά και η
καλή παρέα αποτέλεσαν τον λόγο για την οργάνωση αυτής της εκδρομής.
Δυστυχώς η ιστορία του τόπου δεν μας ήταν γνωστή, έπρεπε μεγαλώσουμε καμπόσο για
να την μάθουμε, οπότε η θετική απάντηση όλων μας «έφερε» στον δρόμο.
Έτσι λοιπόν ο υπογράφων παρέα με τον Μιχάλη και τον Κώστα, που γνώριζε τις διαδρομές
και τα σημεία ενδιαφέροντος, ξεκινήσαμε για το βουνό και το οροπέδιο πάνω από
τον οικισμό της Τράπεζας.
Πρώτη στάση ανεβαίνοντας στα ψηλά, στο πλάτωμα των «παρά πέντε», για να
χαζέψουμε την θέα προς τον Κορινθιακό Κόλπο.
Συνεχίσαμε παράλληλα με τον λαξευμένο βράχο για να καταλήξουμε στην Μονή
Αγ. Τριάδας Βουρών. Παρέμεινε κλειστή και εγκαταλειμμένη για πολλά χρόνια. Πριν από 2 χρόνια ένας μοναχός από το Αγ. Όρος
επισκέφθηκε την περιοχή, γοητεύτηκε από την γαλήνη της και ζήτησε από την αρμόδια
Μητρόπολη να μονάσει εκεί. Η απάντηση
ήταν θετική, ο μοναχός με υπερβάλλοντα ζήλο κατάφερε να δώσει ζωή μεταμορφώνοντας
τον εγκαταλειμμένο τόπο σε ένα ακόμα
θρησκευτικό στολίδι.
Η Μονή ιδρύθηκε στο τέλος του 14ου αιώνα και είναι κτισμένη πάνω
στα ερείπια αρχαίου ναού που ήταν αφιερωμένος στην θεά της Γης, την Δήμητρας. Μέρος
του ιερού υπάρχει ακόμα. Στην φωτογραφία που ακολουθεί φαίνεται στο κέντρο του
χώρου με τριγωνικό σχήμα...
Επιστρέφουμε στο πλάτωμα και συνεχίζουμε την ανάβαση μας προς το οροπέδιο,
καθ’ όλη την διαδρομή μας συνοδεύει η απίστευτη θέα της πόλης του Αιγίου και
των παραθαλάσσιων χωριών της.
Οδηγούμε ανατολικά ανάμεσα από αμπελώνες, το παλαιομονάστηρο του αγίου Νικολάου φαίνεται στον ορίζοντα.
Το ιδιαίτερο βυζαντινό μοναστήρι του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στην άκρη του
οροπεδίου και είναι κτισμένο, κυριολεκτικά, στο χείλος του γκρεμού! Η
εντυπωσιακή όψη του αλλά και η θέα προς τον Κορινθιακό και τα γύρω βουνά,
κόβουν την ανάσα.
O Mιχάλης ετοιμάζει τον ελληνικό καφέ, υπάρχει καλύτερη καφετέρεια"??
Απολαύσαμε τον ζεστό καφέ, τον καθαρό αέρα, την επιβλητική θέα και αναχωρήσαμε από το παλαιομονάστηρο του Άι Νικόλα. «Διαβάζοντας» τους χάρτες παρατήρησα πως στο πίσω μέρος του οροπεδίου και ανάμεσα από το κάθετο φαράγγι υπάρχει κάποιο κτίσμα το οποίο και επιθυμούσα να το βρούμε. Έτσι λοιπόν καταλήξαμε σε ένα παλιό εκκλησάκι το οποίο βρίσκεται «μισοβυθισμένο» στην γη!Στο εσωτερικό του διασώζεται η ωραία πύλη και μερικές εικόνες της Παναγίας κάτι που δηλώνει πως αφιερωμένο στην μητέρα του Ιησού.
Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο του οροπεδίου, ακολουθήσαμε ενα πέρασμα οπού βγαίνει στην κορυφή του βουνού, για ακόμα μια φορά η χορταστική θέα κόβει την ανάσα!! Από κάτω μας βρίσκεται η Μονή Αγ. Τριάδας και στο βάθος, η Τράπεζα, η Ακράτα και πιο πίσω το Δερβένι με τις παραλίες τους.
Αφήσαμε το οροπέδιο της Τράπεζας και εν μέσω χωμάτινων οδών φτάσαμε στην
Βρώσθενα ή αλλιώς Λόφος. Εκεί σε μια μίνι σύσκεψη ο Κώστας πρότεινε να πάμε
στην Φτέρη να δούμε το παλιό ξενοδοχείο που ειχαμε συζητήσει πριν καιρό Μιχάλης
απάντησε στην πρόταση του, πως είναι μακριά από το σημείο που είμαστε τώρα. Δίκιο
έχει, σκέφτηκα....,αλλά ο επεξεργαστής μου της πλοήγησης, με ένα κλείσιμο των
ματιών, έκοψε την διαδρομή κάθετα και θυμήθηκε τα Καραφλά και των μαγικό τρόπο
τους να μας πάνε συντομότερα στην Φτέρη!!Εμπρός λοιπόν!!Ξανά στα Καραφλά!!!!
Όσες φορές και αν βρεθώ να οδηγώ εκεί, είμαι πάντα τόσο πολύ ενθουσιασμένος
από την εικόνα της διαδρομής, όσο την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί.
Μετά τα καραφλά και την διασταύρωση για Πλατανιώτισσα, συνεχίσαμε σε
ασφάλτινο τερέν προς την Φτέρη και τον Αγ. Γιώργη.
Ότι χρειάζεσαι για μια τέτοια βόλτα και χωρούν σε ένα σάκο πλάτης. Εστία
υγραερίου, τηγανάκι, λάδι τοπικό, πράσινη πιπεριά, μανιτάρια, ρύζι και σύγκλινο
είναι αρκετά για να κάνουν την γεμάτη μέρα και πιο γευστική. Λίγο τσιπουράκι
ή ρακί βρίσκονται φωλιασμένα πλέον στον στάνταρ εξοπλισμό ανάγκης, όπως οι
σαμπρέλες πχ.
Ο Αι Γιώργης έχει και αυτός την δική του ιστορία να πει. Είναι ένα από τα
τρία κτίσματα που δεν καταστράφηκαν μετά την επέλαση των ναζιστικών
στρατευμάτων από την Φτέρη το 1943 και αυτό γιατί βρίσκονταν σε απομακρυσμένο
σημείο από το υπόλοιπο χωριό.
Η θέα απο τα 1200μέτρα υψόμετρο είναι φανταστική. Η μοναδική παραφωνία έχει
ανθρώπινη πινελιά και αφορά το πάλαι ποτέ καταπράσινο ελατόδασος της Φτέρης.
Οι
φλόγες το εξαφάνισαν εντελώς απο τον
χάρτη. Η καταστροφική πυρκαγιά που κατάκαψε την Αιγιάλεια το 2007 έχει αφήσει ανεξίτηλες
πληγές στους ανθρώπους που αγαπούν την φύση και το βουνό. Τυχεροί είναι αυτοί
που γέμισαν με τα πνευμόνια τους το καθαρό οξυγόνο, απόλαυσαν τα αρώματα αλλά
και το ιδιαίτερο κλίμα του ελατόδασούς της Φτέρης. Χαίρομαι που το θυμάμαι μικρότερός.
Λυπάμαι αφάνταστα που δεν μπορώ να το ξανανιώσω τώρα, που μπορώ να το
εκτιμήσω...
Εύχομαι τα παιδιά μας να μπορέσουν να το απολαύσουν όπως εμείς.
Αφήνουμε την μικρή εκκλησία και ανεβαίνουμε από πάνω στα
"ξενοδοχεία". Αφήνω το Τ7 και κατευθύνομαι
πεζός για 50 μέτρα προς τα χαλάσματα του διάσημου ξενοδοχείο "Βίλλα
Ελάτεια".
Το "Βίλλα Ελάτεια" επιτάχθηκε από τους Ιταλούς στην διάρκεια της
κατοχής για να παραθερίζουν οι αξιωματικοί..Το 1942 φεύγοντας απο την Ελλάδα οι
Ιταλοί έκαψαν το ξενοδοχείο χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος . Ένα χρόνο μετά το
1943 οι Γερμανοί, επιστρέφοντας από το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, έκαψαν
εντελώς την Φτέρη αλλά και ότι είχε απομείνει από το Βίλλα Ελάτεια...
Η καταστροφική φωτιά του 2007 εξαφάνισε και τα τελευταία σημάδια μια εποχής που
έφυγε για πάντα.
Ο Κώστας με τον Μιχάλη έχουν ανέβει λίγο πιο πάνω στο εγκαταλελειμμένο «ξενοδοχείο
Δημητρίου» ή όπως αλλιώς το έλεγαν παλαιότερα. Δεν έχω πληροφορίες ιδιαίτερες για την
ιστορία του αλλά στην πρώτη φωτό του «Βίλλα Ελάτεια», διακρίνεται να υπάρχει
εκεί με χαρακτηριστικό στοιχείο τις ιδιαίτερες καμάρες στην πρόσοψη του. Σίγουρα
κατασκευάστηκε μετά το «Ελάτεια» και παρόλο που δεν είχε την αίγλη του πρώτου φιλοξένησε
αρκετό κόσμο. Πλέον και μετά την φωτιά του 2007, βρίσκεται σε πλήρη
εγκατάλειψη....
Γιατί αφήνουμε τον τόπο μας...την χώρα μας ...σε μόνιμη εγκατάλειψη..Δεν μπορώ
να καταλάβω....Μήπως σαν λαός ξεχνάμε? Είναι στο DNA μας? Μήπως φταίει η
φτώχεια της χώρας μας....ή η φτώχεια του πνεύματος μας? Αναπάντητα ερωτήματα
που σε εκείνο το σημείο της βόλτας εμφανίστηκαν για ακόμα μια φορά....
Αφήσαμε το ξενοδοχείο και ξεκινήσαμε για τον δρόμο της επιστροφής μας, κλείνοντας
ακόμα μια γεμάτη βόλτα στα βουνά μας..
Πριν ανέβω στην Yamaha Τ7 έριξα ακόμα μια
ματιά γύρω μου, στο καμένο ελατόδασος και για ακόμα μια φορά μαύρισε η ψυχή μου.
Την επόμενη φορά που θα βρεθώ εκεί υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κοιτάω μόνο την
θέα προς την θάλασσα...
www.ridewild.gr
0 σχόλια: