MOTOtaxidiotis: Σε χειμωνιάτικο Νησί.

Χριστουγενιάτικα Ρακόμελα
κείμενα/φωτογραφίες : Αχιλλέας Ασκώτης

Δεν είναι οι Δροσουλίτες, μήτε ο ατρόμητος Δίας, ούτε τα Ρακόμελα αλλά ούτε και ο Ψηλορείτης
που μας έφεραν πάλι στο νησί όπου άκμασε ένας από τους πρώτους πολιτισμούς της Ευρώπης.
Ήρθαμε και πάλι να δούμε αυτά που το αλτσχάιμερ μας ξέχασε να δούμε τις άλλες φορές και να
ζήσουμε την ξεχωριστή κληρονομιά των ντόπιων μέσα από φίλους που έχουμε εδώ, εδώ στην
μεγαλόνησο, εδώ στην Κρήτη του Μινωικού πολιτισμού.

Ένα μικρό τουρ των 3 ημερών μέσα στο βαρετό χειμωνιάτικο τοπίο του νησιού είπαμε να
ξεσκάσουμε χριστουγεννιάτικα, ιδέα της Σούλης να λέμε την αλήθεια που λατρεύει το
χειμωνιάτικο τοπίο καθώς καβάλα σε μηχανή αρέσκεται να γυρνάει από χωριό σε χωριό
κ απόμερους χωματοδρόμους εξερευνώντας άπαντα.
Αυτό βέβαια με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο κ… βάλαμε ρότα.
Καλύτερο σχεδιασμό διαδρομών για το νησί δεν μπορούσα να μην βάλω αγγαρεία στον
κύριο Στέλιο Οικονομάκη, ο καλός μας σύντεκνος μετά από δικές μας οδηγίες στο τι θέλαμε να δούμε
έφτιαξε μια υπέροχη διαδρομή. Προετοιμασίες απλές, χειμωνιάτικος λιτός εξοπλισμός με αρκετά
gadgets για να αποθανατίσουμε όπως είπαμε τα χειμωνιάτικο τοπίο.
Πριν το μικρό μας τουρ, το μυαλό μας έκανε χιλιάδες εικόνες πως θα ήταν, χαμένοι στα όρη με
τσουχτερό κρύο να γυρνάμε με την μηχανή γυρεύοντας αυτό το κάτι για να κάνει τα ματάκια μας
υπέρ-ευτυχισμένα, αποζητώντας αυτό το ξεχωριστό σε τοπίο ή κάτι παραδοσιακής μορφής
ώστε να το αποτυπώσουμε σε μια εικόνα, σε μια φώτο, σ’ ένα χαρτί…
Ας ελπίσουμε ότι θα βρούμε την φωτογραφική μας Ιθάκη.

Αεροπορικώς αφήσαμε το νησί για το άλλο νησί, φτάσαμε Ηράκλειο στις 2 απόγευμα, στις
αφήξεις μας περίμενε το γραφείο που νοικιάσαμε την μηχανή. Άψογη εξυπηρέτηση κ φορτώνουμε το
V-Strom 650 για να τραβήξουμε καμιά 25 χλμ ανατολικά, νοικιάσαμε δωμάτιο σ’ ένα μικρό
ξενοδοχείο στις Γούρνες. Το σπουδαίο μας GPS μας πρόδωσε πριν ακόμα αρχίσουμε διαδρομές,
για μια διαδρομή των 25 χλμ μας έβαλε να κάνουμε όλη την Κρήτη πριν φτάσουμε εκεί. Αναγκαστικά
έβαλα τον εξάντα του μυαλού μου κ ακολουθώντας τα αστέρια στο φως του ήλιου (το jet lag
φταίει κ λέω μαλακίες) βγήκαμε για την ανεύρεση του. Πήρα την παλιά εθνική που είναι πάνω
στο κύμα σχεδόν κ με όμορφα τοπία μέσα στο δειλινό πια, οδεύουμε για προορισμό.
Τον βρήκαμε εύκολα, σταματάμε κ κατεβαίνω να μιλήσω με ρεσεψιόν.
Όλα νεκρά, κουνούπι δεν έχει εδώ, φωνάζω μπας κ πεταχτεί κανείς αλλά τίποτα.
Η μικρή πισίνα έγινε πράσινη κ με αρκετά βρύα μέσα έδειχνε τα πρώτα σημάδια της αποσύνθεσης
κ απομόνωσης του χώρου.

Παίρνω τηλέφωνο 3 φορές χωρίς απάντηση. Τελικά βγαίνει ένας τύπος από το πουθενά κ του λέω
τι θέλω, αυτός παίρνει τηλέφωνο κ μου λέει ότι η γυναίκα έρχεται. Σε 5 λεπτά βλέπουμε μια
μαυροφορεμένη γριά να βγαίνει από το απέναντι σπίτι κ να έρχεται προς εμάς.
Την καλωσορίζω κ τις λέω ότι έχουμε νοικιάσει δωμάτιο εδώ, αυτή δείχνει να μην γνωρίζει τίποτα.
Αυτό κάνει το μυαλό μου να πάρει στροφές κ να την ρωτάω… θέρμανση έχει?? Καθαρό είναι??
Ζεστό νερό για μπανάκι έχει??... στην τελευταία ερώτηση σκαλώσαμε, ΔΕΝ ΕΧΕΙ μου απαντάει.
Της λέω αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ κ παίρνει τότε τον γιο της, ο γιος της μας λέει ότι σε 1 ώρα θα
έχουμε. Η σειρά της γριάς να πάρει το τηλέφωνο να μιλήσει με τον γιο της κ την ακούμε να του λέει…
Ξέρεις τι κάνεις ή κάνεις του κεφαλιού σου. Αυτό ήταν το πράσινο φως για να την κάνουμε με
ελαφρά πηδηματάκια.

Συνεχίζουμε προς κάτω Γούβες, διπλανό χωριό, για ανεύρεση διαμονής αλλά όλα είναι τόσο
προφανές ότι είναι κλειστά, τίποτε δεν υπάρχει ανοικτό κ παίρνουμε την απόφαση να επιστρέψουμε
Ηράκλειο. Πάλι μέσα στο δειλινό με τα υπέροχα του χρώματα κ με το κρύο αισθητό να μπαίνουμε
Ηράκλειο. Στο κέντρο απέναντι από το λιμάνι βρήκαμε για 50 ευρώ χωρίς πρόγευμα,
το παίρνουμε, ξεφορτώνουμε, αλλάζουμε ρούχα κ περπατητή προς παλιό κέντρο για να
προλάβουμε το ημερήσιο φως για φωτογράφιση.

Η γνώμη μου για το Ηράκλειο ήταν μια άσχημη πόλη, αυτό άλλαξε μέσα σε 10 λεπτά περπάτημα.
Τα παλιά Ενετικά τοίχοι, οι αψίδες, το παλιό πλακόστρωτο κέντρο κ η αύρα που έβγαζε αυτή η πόλη ήταν καταλυτικά για να τη βάλω στις όμορφες πόλεις του κόσμου. Περπατήσαμε κ φωτογραφίσαμε αρκετά καθώς περπατούσαμε τα όμορφα στενά που έσφυζαν από ζωή αψηφώντας το κρύο. Τσιμπήσαμε κάτι, πήραμε κ καφέ, φωτογραφήσαμε κ στις 8:30 μας βρίσκει στο δωμάτιο μας. Ανάψαμε την τηλεόραση για να μας κοιμίσει κ στις ειδήσεις κυριαρχούσε ότι από αύριο θα επικρατούσε σ’ όλη τη χώρα πολικό ψύχος, αναρτήσεις τύπου «Στην Κατάψυξη η Κρήτη» μας τρόμαξε λιγάκι. Σκέψεις αρνητικές έκαναν βόλτες στο μυαλουδάκι μας για το τι επερχόταν αλλά ο μορφέας μας πρόλαβε.

Επόμενο πρωί ξύπνημα στις 7:30, μεγάλη μέρα κ θέλαμε να είμαστε στον προορισμό μας, Ζαρός στον Ψηλορείτη, πριν νυχτώσει. Με ήλιο πάμε σε κοντινό μαγαζάκι με τυρόπιτες κ καφέ που μαρκάραμε από ψες για το πρωινό μας. Ξεκινάμε διαδρομές της ημέρας στις 8:30 διαμέσου του Ε90 με κατεύθυνση ανατολική. Ο πρωινός ήλιος μας ζέστανε κ επίσης μας έδινε ένα ψευδή κουράγιο για το τι έμελλε. Αφήνουμε τον Ε90 στην Νεάπολη κ παίρνουμε μικρά ξεχασμένα δρομάκια για ακρωτήρι Αφορεσμένου με φόντο στα δεξιά μας χιονισμένα όρη. Σε λίγο η θέα γίνετε πολύ ενδιαφέρων, σε 350 μέτρα υψόμετρο η Σπιναλόγκα εμφανίζεται. Οδηγούμε με υπέροχα φόντα του κόλπου του Μιραμπέλου κ σε λίγο πιάνουμε χωμάτινη οδό για ακρωτήρι Αφορεσμένου. Ο αέρας δυνάμωσε καθώς κοντεύαμε με το αιολικό πάρκο να δεσπόζει στο ακρωτήρι. Σταματήσαμε δίπλα από ξωκλήσι του Αγ. Ιωάννη, στο ακρωτήρι για να πας πρέπει να περάσεις από συρματοπλέγματα που κόβουν την χωμάτινη οδό. Ο φάρος στο ακρωτήρι χτίστηκε το 1864. Στο ακρωτήριο φυσούν πάντοτε μανιασμένοι άνεμοι και τα κύματα χτυπούν αλύπητα τα βράχια, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που ονομάστηκε το ακρωτήριο Αφορεσμένος. Η παράδοση θέλει να βρίσκεται εκεί θαμμένος ο Καϊάφας, ο οποίος όταν μετά την σταύρωση του Χριστού πηγαίνοντας στην Ρώμη για να συναντήσει το Καίσαρα πέθανε πάνω στο πλοίο που τον μετέφερε και οι άνδρες του τον έβγαλαν στην ακτή και τον έθαψαν. Η θάλασσα στο σημείο αυτό είναι πάντα ταραγμένη και το ακρωτήρι ονομάστηκε «Αφορεσμένος» αφού εκεί βρίσκεται θαμμένος αυτός που σταύρωσε τον Ιησού.

Μέσα στον μανιασμένο αέρα φωτογραφίζουμε κ βιντεογραφούμε το όλο σκηνικό. Το ξωκλήσι κλειστό κ έτσι μας αφήνει απροστάτευτους από τον ατίθασο Αίολο. Συνεχίζουμε σε χωμάτινη οδό στο πλάι του ακρωτηρίου πλέον με καθαρό φόντο τον κόλπο κ την Σπιναλόγκα για την Πλάκα. Η Σούλη έλπιζε να πάρουμε βάρκα για επίσκεψη στο νησί αλλά όπως όλα… νεκρική σιγή παντού. Οδηγάμε κατά μήκος της παραλίας με υψόμετρο 3 μέτρα κάτω από την θάλασσα για Ελούντα όπου στο γραφικό ψαρολίμανο την αράζουμε για καφεδάκι. Φυσικά σαν σκληροί μότο-ταξιδιώτες καθόμαστε έξω στα τραπεζάκια καθώς οι θαμώνες του καφέ μας βλέπουν για τρελούς. Προς το τέλος του καφέ ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν, ο πολυπόθητος ήλιος δεν μας έκανε την χάρη. Κατηφορίζουμε για Αγ. Νικόλαο μέσα στην βροχή για να καλύψουμε 20 χλμ προς χωριό Κριτσά. Μπαίνοντας στην γραφική πλακόστρωτη πλατεία η βροχή έπεφτε αδιάκοπα κ με μεγαλύτερη ένταση. Περπατήσαμε λιγάκι να δούμε τον χώρο με μια γριά να παλεύει να κουβαλά τα ψώνια της μέσα στην βροχή, φυσικά η Σούλη πήρε τα ψώνια της μέχρι το σπίτι της γριάς… μην με κράξετε, εγώ εκείνη την ώρα έπαιρνα πληροφορίες για την συνέχεια της διαδρομής μας, ένας κύκλος του όρους Καθαρό, από την τοπική αρχή. Μου είπαν βέβαια ούτε να σκέφτομαι τέτοια προσπάθεια έτσι βάλαμε το πλάνο Β στο μαραφέτι μας (GPS). Το κέντρο του χωριού πολύ συμπαθητικό με μικρά μαγαζάκια σε παραδοσιακό στυλ, όλα κλειστά βέβαια, πέτρα κ χρώματα έντυναν τα κολλημένα σπίτια δίνοντας μια όμορφη εικόνα ειδικότερα εάν ο χώρος είχε… ζωή. Ο άσχημος καιρός «έκλεισε» τον κόσμο σπίτι του με αναμμένες τις ξυλόσομπες. Αξίζει να αναφερθεί ότι εδώ το 1975 γυρίστηκε η ταινία «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» με την Μελίνα Μερκούρη κ έκτοτε οι κάτοικοι του χωριού πίνουν νερό στο όνομα της ηθοποιού.

Η εναλλακτική διαδρομή μας πηγαίνει στο χωριό Κρούστας, η διαδρομή συνεχίζει να κατέχει μια υπέροχη θέα του κόλπου του Μιραμπέλου κ επίσης ένα δάσος με πεύκα να εμφανίζεται, πεύκα δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις στο νησί. Οδηγάμε σε μικρά δρομάκια κ η άσφαλτος εναλλάσσεται με χώμα πλέον, η βροχή εκεί επίμονα να μας βρέχει. Επειδή την διαδρομή την σχεδίασε ο Στέλιος, δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος εάν οδεύαμε σωστά κ έτσι ένας μικρός φόβος με κυριαρχούσε, εδώ να χαθώ ή να πάθουμε κάτι κ με μια αλυσίδα που έκανε θορύβους ασταμάτητα (την ανάμενα από ώρα σε ώρα να κοπεί)….Ποιός θα μας Βρει??? Στο βάθος του χωματόδρομου βλέπω ένα αγροτικό κ το σταματάω ρωτώντας εάν πήγαινα σωστά… Ναι Κύπριε, παρακάτω είναι το χωριό Πρίνα μου απαντά ο τύπος με την μουστάκα σαν ξέφραγο αμπέλι. Έτσι οδηγάμε στο δασώδες τοπίο χαλαροί με την ομίχλη να μας αγγίζει απαλά. Η πείνα άρχισε κ αυτή να μας παιδεύει, διαπερνώντας τα «άδεια» χωριά σίγουρα τίποτα δεν θα παρέχεται για μάσα.

Τα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο μέσα στην καταχνιά κ το βρεγμένο τοπίο με χωρίς ίχνος ανθρώπινης ύπαρξης ή φαγητού, ο άσχημος καιρός κ τα μετεωρολογικά δελτία φόβισαν τον κόσμο ώστε να κλειδωθεί σπιτάκι του, αυτοκίνητα στο δρόμο εδώ στα απόμερα σπάνια είδαμε. Η μόνη μας ενασχόληση είναι να απολαμβάνουμε το τοπίο, την οδήγηση, να βγάζουμε φώτο κ να περιμένουμε τι νέο φέρνει η κάθε στροφή για να χαρούν τα ματάκια μας. Περνάμε το χωριό Καλαμαύκα κ ένα υπέροχο πλάτωμα με θέα το χωριό μέσα στο σύννεφο μας αναγκάζει σε στάση. Σίγουρα η φωτογραφική άρχισε να αποθανατίζει το χειμωνιάτικο σκηνικό κ ευτυχώς που εκείνη τη ώρα δεν έβρεχε, τα ξύλινα παγκάκια εκεί μας πρόσφεραν την λιτή τους άνεση καθώς ένα τσιγάρο ανάπαυλας ήταν αναγκαίο. Είχαμε μαζί μας 1-2 πορτοκάλια κ ξεγελούμε πάλι την πείνα μας. 30 λεπτά κράτησε αυτή η όμορφη στάση κ ανηφορίζουμε τον φιδίσιο βρεγμένο μικρό δρόμο της διαδρομής.

Σύντομα μπαίνουμε στο χωριό Ανατολή κ εκεί στο κέντρο φαντάζει ένας ανοικτός καφενές. Σταματάμε με την ελπίδα ψηλά σαν λάβαρο, μπαίνουμε στο μικρό ζεστό χώρο κ ρωτάμε εάν υπάρχει κάτι έκτακτο για φάγωμα… ο επί του καφενέ μας απαντάει ότι η γυναίκα του έκανε μια κατσαρόλα άσπρα φασόλια… κ εμείς με χαρά του απαντάμε «Βάλε άφοβα». Καθόμαστε σε μια γωνιά κοντά στην ξυλόσομπα μπας κ ζεσταθούν τα άμοιρα κοκαλάκια καθώς μια κλασσική συζήτηση αρχίζει με τον μοναδικό θαμώνα του καφενέ. Τα είπαμε λιγάκι με τον κορμαλιά ασπρομάλλη μουστακαλή εν ονόματι Θόδωρος κ ο φιλόξενος καφετζής μας ετοιμάζει εκτός από φασολάδα, παξιμάδι με λάδι, ελιές, κρεμμύδι, ντομάτα κ ντόπιο άσπρο κρασάκι… καταλάβατε μάλλον ότι πέσαμε σαν λύκοι στα άμοιρα φασόλια κ λοιπά συνοδευτικά… ταράτσα κανονικά. Αχχχχ, ένα πρόβλημα λιγότερο τώρα κ έτσι η συζήτηση στον καφενέ πήρε βάθος, δηλαδή σε πολιτικό επίπεδο, οικονομία κ θέματα διαβίωσης στα 2 νησιά. Η ώρα κυλούσε σαν ορμητικό ποτάμι κ το απόγευμα ήταν καλά βαλμένο έτσι την κάναμε, μας απόμειναν καμιά 60αριά χλμ μέχρι τον Ζαρό.

Η διαδρομή δεν σταμάτησε να μας εκπλήσσει, τα τόπια έδιναν ρέστα μέσα στην μουντή ατμόσφαιρα προς χωριό Μάλες, οι στάσεις για φώτο συχνές. Οι selfie στο τοπίο αυτό δείχνουν απόλυτα την μαγεία που βλέπαμε στην διαδρομή, απεικόνιζαν με ακρίβεια αυτό που θέλαμε να επιτύχουμε μέσα από αυτό το σύντομο ταξίδι. Σε λίγο κατηφορίζουμε σε μια στενή πεδιάδα με πολλές φουρκέτες, η βροχή έρχεται σε τακτά διαστήματα αλλά ποτέ δεν ήταν πολύ δυνατή ευτυχώς. Κινούμαστε πλέον παράλληλα με την νότια ακτογραμμή του νησιού με συχνές μαγευτικές θέες του Λιβυκού πελάγους.

Μετά το χωριό Κάτω Βιανός το μαραφέτι μου (GPS) μου λέει να πάω αριστερά σε μια χωμάτινη διαδρομή, δεν το πολύ ψάχνω γιατί ήξερα ότι υπάρχουν κ χωμάτινες διαδρομές που έβαλε ο Οικονομάκης με την έγκριση μου. Ο χωματόδρομος σύντομα έδειξε τα δόντια του, κομμάτια πνιγμένα στην λάσπη ήταν στο διάβα μας. Συνεχίσαμε μέσα στην διαδρομή με τον ήλιο πλέον παρεούλα να παλεύουμε με την λάσπη. Σύντομα το μικρό ξεχασμένο χωριό Μέση με τα 10 σπιτάκια του κάνει την εμφάνιση του, μια γριά κάθεται στην μικρή της βεράντα για να πάρει δόσεις ζεστασιάς από τις ακτίνες του ήλιου που τελευταία έλειπαν από το νησί, καθώς εμείς οδηγούμε στην κύρια αρτηρία (χώμα) που διαπερνά το απόμερο αυτό χωριό. Η διαδρομή πλέον κατηφορίζει αλλά μέσα στο ίδιο μοτίβο, λάσπη παντού. Πλέον η κούραση με κυρίευε κ δεν πολύ αργεί να έρθει αυτό που τόσο αποφεύγαμε… πτώση. Η πτώση ήταν τελείως ανώδυνη κ με άπλετο γέλιο καθώς ήμασταν απλωμένοι στο λασπώδες έδαφος, βγάλαμε κ φώτο εκεί χάμω για να θυμόμαστε τι έχουμε πάθει. Αφού σηκωθήκαμε κ την μηχανή επίσης, αντιληφθήκαμε ότι ένα ολοπράσινο οροπέδιο (Λασιθίου) γεμάτο ελιές κειτόταν δίπλα μας, η θέα ήταν απλά υπέροχη… μας ξεπλήρωνε η φύση για τα όσα τραβήξαμε με τις λασπολογίες.

Με την λάσπη να καλύπτει το 60% 2 αναβατών κ μιας μηχανής κ με άπλετη ανακούφιση βλέποντας άσφαλτο, μπαίνουμε στο χωριό Σκινιάς. Απομείναντα χιλιόμετρα 30 κ ο ήλιος οδεύει για την δύση του με το κρύο να γίνετε εντονότερο κ τα πορτοκαλιά χρώματα στον ουρανό να αχνοφαίνονται πίσω από τα σύννεφα. Ανηφορίζουμε για Ζαρό στις παρυφές του χιονισμένου Ψηλορείτη με τα τελευταία χωριά πριν το Ζαρό γνώριμα από το 2012 κ έτσι ένιωθα σιγουριά ότι πάμε καλά. Σχεδόν νύχτωσε όταν μπήκαμε Ζαρό, παρκάρουμε έξω από τον παραδοσιακό μας ξενώνα αλλά δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα, την λάσπη που κουβαλούσαμε στις μπότες ειδικότερα μπορούσαμε να κτίσουμε σπίτι. Αρχίσαμε να βγάζουμε μπότες καθώς η κα Κατερίνα, ιδιοκτήτρια του ξενώνα, μας καλωσορίζει ζεστά κ μας καλεί στο αναμμένο τζάκι γα να ζεσταθούμε. Σε τέτοιο χάλι ούτε για τα μπάζα δεν κάναμε έτσι ανεβαίνουμε στο δωμάτιο μας που ήδη η κα Κατερίνα πρόβλεψε να ζεστάνει, η απόλαυση δεν περιγράφεται. Ζεστό μπανάκι κ κάτω στο τζάκι με ντόπιο Τσίπουρο για να ζεσταθούν τα σωθικά μας. Ένα νεαρό ζεύγος Γερμανών μας κάνει παρέα, μας είχαν εκπλήξει με το πόσα γνώριζαν για την αρχαία Ελλάδα κ γενικά για τον Ελληνισμό. Ταξιδεύουν εδώ κ καιρό περπατητή για να κάνουν τον δρόμο του Μ. Αλεξάνδρου στην Ασία… η τρέλα δεν πάει στα βουνά.

Η γλυκιά κα Κατερίνα έστρωσε 2 τραπέζια δίπλα από το τζάκι κ μας σέρβιρε ότι είχε στην κουζίνα της που δεν ήταν κ λίγα, κ του πουλιού το γάλα είχε αραδιασμένο στα τραπέζια μας στα λογής λογής μικρά πιάτα. Μας καληνύχτισε γύρω στις 9 καθώς ανταλλάσαμε ταξιδιωτικές εμπειρίες με τους Γερμανούς κ με κρασάκι εκεί στο τζάκι μέχρι που τέλειωσε μια δύσκολη αλλά απολαυστική μέρα για εμάς,

Το πρωί έρχεται ηλιόλουστο κ με πλάνο να ξεκινούσαμε στις 10:30 για διαδρομές ημέρας. Το τζάκι μας περίμενε κ πάλι αναμμένο ώστε να απολαύσουμε τις πολλές σπιτικές πίτες που προσφέρει η κα Κατερίνα για πρωινό. Έρχεται κ για επίσκεψη ο Διογένης Λεμονάκης, ντόπιος, τα είπαμε λιγάκι γιατί οι φήμες για επιδείνωση του καιρού έδιναν κ έπαιρναν.

Έτσι, ξεκινήσαμε όπως είπαμε. Περνάμε Μοίρες, Τυμπάκι, Μάνδρες σε μια άχαρη διαδρομή κ με αρκετή κίνηση. Ο καιρός μια βροχούλα ψιλή κ μια ήλιος. Οδηγάμε χαλαρά με υψηλές προσδοκίες για τον καιρό, μας έκανε παιγνίδι γιατί σε κάποια φάση ο ουρανός ήταν σχεδόν ολοκάθαρος με μικρά ίχνη συννεφιών, το μόνο που μας ξυπνούσε από την ουτοπία μας είναι οι κορυφές του Ψηλορείτη με το χιόνι να τις καλύπτει. Δεν πολυαργεί όμως οι ψηλές μας προσδοκίες να χαθούν στην πραγματικότητα, ένας γεμάτος μαυριδερός καιρός στον ορίζοντα. Η διαδρομή έπαιρνε υψόμετρο, όχι πολύ γύρω στα 300-400 μέτρα. Λίγο πριν το Σπήλι πλέον είμαστε μέσα στα καιρικά φαινόμενα με πρώτη την βροχή να αρχινά, δεύτερο το κρύο να δυναμώνει κ τρίτο νιφάδες χιονιού ανάμεικτες με την βροχή. Ακυρώνουμε αμέσως επισκέψεις ημέρας σε μονή Αρκαδίου, φράγμα Ποταμών, φαράγγι Αγ. Αντωνίου, βρύσες των λιονταριών στο Σπήλι κ λίμνη Κούμα κ άμεσος μας στόχος να φτάσουμε Χανιά το γρηγορότερο, οι φήμες για επιδείνωση καιρού βγήκαν αληθινές. Η θερμοκρασία να κοντεύει στο απόλυτο μηδέν κ με χαλαρές ταχύτητες διαπερνούμε το χειμωνιάτικο τοπίο. Σύντομα σταθμός βενζίνης κ μπαίνω για ανεφοδιασμό, η κοπέλα εκεί να παραληρεί που μας είδε με τέτοιο καιρό καβάλα στην μηχανή κ τότε μου έρχεται ένα τραγούδι στο νου κ άρχισα να το τραγουδώ φωνακτά… κρύο δε κάνει στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέεεεεεε… γελούσα ενδόμυχα καθώς ξεφώνιζα τους στοίχους ίσως για να δώσω δύναμη κ ελπίδα στον εαυτό μου ότι θα μπορέσουμε να φτάσουμε Χανιά χωρίς να βρούμε πάγο στον δρόμο όπου ήταν κ ο μεγαλύτερος μου φόβος.

Συνεχίζουμε ανάμεσα στο κρύο κ την απαλή βροχή να περνάμε χωριά κ χωριουδάκια χωρίς καμία στάση, η Σούλη με ρωτάει πότε θα κάνουμε στάση κ απαντάω… μόλις μπούμε στον Ε75 από Ρέθυμνο για Χανιά. Αυτό για μένα σήμαινε ότι ο κίνδυνος πάγου στον Ε75 δεν θα είναι θέμα, εδώ στα 400-500 μέτρα πλέον με το χιονόνερο που έπεφτε, παγετός ίσως είναι υπαρκτός. Τα τοπία όμως μας κρατούσαν δύναμη, μια συνεχής εναλλαγή σκηνικού κ φυσικής ομορφιάς ακόμα κ τα χιονισμένα χωράφια που περνούσαμε δίπλα τους, ομόρφυναν γλυκά την διαδρομή.

Οι ταμπέλες έλεγαν καμιά 25 χλμ μέχρι Ρέθυμνο αλλά ο ορίζοντας ήταν τελείως μαύρος κ πυκνός. Μπαίνοντας Ε75 η βροχή δυνάμωσε, στα δεξιά μας μια θάλασσα μανιασμένη κ μουντή μας κρατάει παρέα. Τα μάτια μου ασταμάτητα γυρεύουν ένα χώρο για καφέ κ στάση αλλά όλα κλειστά, η βροχή δυναμώνει κ δυσχεραίνει την ζωή μας. Τα χιλιόμετρα περνούν χωρίς ίχνος χώρου για στάση, το κρύο αρκετό, η βροχή ασταμάτητη, τα κύματα να βαράνε αλύπητα τις ακτές, οι λόφοι στα αριστερά μας χιονισμένοι κ εμείς εκεί να ζούμε όλα αυτά. Καμιά 20 χλμ πριν Χανιά ένας Γρηγόρης μικρό-γεύματα ανοικτός, παρκάρουμε, βγάζουμε αδιάβροχα κ βουρ μέσα για κάτι ζεστό με την Σούλη πλήρως εκνευρισμένη γιατί δεν μπήκαμε Ρέθυμνο για ανεύρεση χώρου για καφέ, είχε κουραστεί γιατί οδηγούσαμε για σχεδόν 2 ώρες χωρίς στάση μέσα σε δυσμενή καιρικά φαινόμενα.

Ένα capucchino κ ένα τσάι προσπαθούν να μας ζεστάνουν αλλά τι να προλάβουν… τα πόδια μας που έκοβαν πάγο από το κρύο ή τα σωθικά μας?? Όπως κ να είναι εμείς τα ρουφήξαμε με ευχαρίστηση. Να λέμε κ την αλήθεια, οι στολές μας κ μπότες καλά μας κράτησαν με τέτοια ακραία καιρικά φαινόμενα. Έβαλα κ γάντια Σούλης επάνω στον κινητήρα να τα στεγνώσει (τα δικά μου είναι αδιάβροχα), τις άλλαξα κ τις μοτοσικλετιστικές κάλτσες με άλλο ίδιο ζεστό ζευγάρι, έβγαλα κ όσο μπορούσα το νερό πάνω στα αδιάβροχα…. μα τι καλός που είμαι!!!!!!

Και πάλι στον δρόμο με ακριβώς τα ίδια δεδομένα για μια διαδρομή των 30 λεπτών. Ελέγχους για πάγο στον δρόμο δεν σταμάτησα να κάνω γιατί το χιόνι σχεδόν έφτανε στην θάλασσα, η βροχή έπεφτε χωρίς σταματημό κ οι θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν… τα δεδομένα αυτά κάνουν το πάγο πολύ υπαρκτό. Με χαρά πλέον βλέπω την απόσταση να μειώνεται αρκετά, η χερσόνησος του Ακρωτηρίου δίπλα από Χανιά είναι ορατή. Το μαραφέτι με παίρνει σωστά στο σπίτι του Στέλιου, πριν καλά παρκάρω ήταν ήδη έξω να μας καλωσορίσει. Παρκάρουμε στο μικρό του ανοικτό γκαράζ κ αρχίσαμε να βγάζουμε αδιάβροχα κ λοιπά είδη που δεν μπορούσαμε να μπούμε στο σπίτι με τέτοια βρώμικη κατάσταση. Ο Στέλιος ήδη προνόησε κ ζέστανε το σπίτι έτσι η Σούλη με γρήγορες κινήσεις τύπου βιονικής γυναίκας, μπαίνει. Εγώ έξω για τσιγάρο κ κουβεντούλα με Στέλιο. Η ώρα ήταν 1:45, 2 ώρες κ 45 λεπτά για μια απόσταση μόνο 140 χλμ…!!!!!

Το βραδάκι που αλλού βέβαια… στα παλιά Χανιά σε μια παγερή ανεμώδη νύκτα σ’ ένα ζεστό μικρό ταβερνάκι για τοπικές λιχουδιές κ κρασάκι.

Όλο το βράδυ έβρεχε με το αγέρα να φυσάει σαν τρελός, έτσι μας βρήκε κ το πρωινό. Σήμερα έλεγε περιήγηση του Λευκού όρους κ δυτικής ακτής, μια εξαιρετική διαδρομή με πανέμορφα τοπία αλλά ούτε να το σκεφτείς δεν έκανε με τέτοιο καιρό. Τα σύννεφα πολύ χαμηλά κ μαύρα, έβρεχε, παγωνιά, δυνατός αέρας κ με έκτακτες ανακοινώσεις για παγετό ακόμα κ σε χαμηλά υψόμετρα, ακυρώνει χωρίς δισταγμό ημερήσιες διαδρομές. Βρίσκουμε μια ανάπαυλα τις βροχής, φορτώνουμε φωτογραφική κ κάμερα κ κάτω στην παλιά πόλη κ προκυμαία για περπάτημα. Ο καιρός όπως είπαμε μουντός με τον αέρα να παίρνει τα πάντα στο διάβα του, εμείς κάνουμε περπατητή ένα τουριστικό γύρο της πόλης. Το μικρό λιμανάκι δεχόταν μια άγρια επίθεση από ασταμάτητα ψηλά κύματα, το θαλασσινό νερό κάλυπτε σχεδόν όλη την πλακόστρωτη προκυμαία. Φώτο πολλές σε διάφορα μέρη που περπατώντας καλύπταμε για θέαση της όμορφης ενετικής πόλης. Η βροχή μας έκανε την χάρη, τις 3 ώρες που σπαταλήσαμε να μην βαράει, πήραμε αρκετή τις 2 τελευταίες μέρες νομίζω.

Επόμενη μέρα κ επιστροφή. Φορτώσαμε μηχανή, αποχαιρετήσαμε τους καλούς κ φιλόξενους μας οικοδεσπότες, Στέλιο & Νατάσα, κ πρόσω ολοταχώς για αεροδρόμιο. Τι λάθη πληρώνω ρε παιδιά, ακόμα κ η διαδρομή προς αεροδρόμιο την κάνουμε κάτω από έντονη βροχή, σαν πώς κ τόσες μέρες σταγόνα δεν φάγαμε. Ένα τεράστιο κ έντονο ουράνιο τόξο πάνω στην θάλασσα μαρτυρά ότι έβρεχε κ αλλού. Παρκάρουμε την μηχανή σε ειδικό χώρο φύλαξης, βγάζουμε σαμάρια κ tank-bag κ… πίσω στην πατρίδα μας. Το πλάνο μας πέτυχε, ζήσαμε κ ταξιδέψαμε την χειμωνιάτικη Κρήτη όπως την θέλαμε. Το τοπίο ήταν άψογο, χιόνια παντού, σύννεφα να καλύπτουν βουνοκορφές, βρεγμένη φύση, ως κ λασπωμένο τοπίο ζήσαμε, όλα αυτά τα αποθανατίσαμε από πολλές οπτικές ματιές κ είδη μηχανημάτων. Βέβαια λόγω του χειμωνιάτικου κ ακραίου καιρού που ούτε κ οι Κρητικοί βλέπουν συχνά που υπήρχε αυτές τις μέρες, αφήσαμε αρκετά πίσω.

Συμπέρασμα… πρέπει να ξαναπάμε για δούμε όλα αυτά τα αφημένα αλλά αυτή την φορά σε Ανοιξιάτικο σκηνικό. Καλή αντάμωση Κρήτη…!!!