Ρετρό Διαδρομές, Πόρος
κείμενο/φωτογραφίες : Δημήτρης Κατσούλας
Πάθος και εξατομίκευση, αρρενωπότητα και νωχέλεια,
ρομαντισμός και νοσταλγία. Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν την BMW R Nine-T 1200, τη νέα επετειακή μοτοσικλέτα της
βαυαρικής εταιρίας για τα 90 χρόνια ύπαρξης του κινητήρα μπόξερ. Πρόκειται για
μια μοτοσικλέτα που στο πέρασμά της προκαλεί οπτικούς οργασμούς σε όποιο
ζευγάρι μάτια την «θωπεύει». Και τι κάνεις λοιπόν όταν έχεις στα χέρια σου μια
τόσο ξεχωριστή μοτοσικλέτα ; Απλά, την
οδηγείς…
Μ’ ένα σακίδιο στην
πλάτη και την διάθεση στα ύψη, φτάνουμε στα πρώτα διόδια της Αθηνών- Κορίνθου.
Και το ερώτημα που προκύπτει καυτό: «που
πάμε τώρα»; Θέλουμε ένα προορισμό γαλήνιο και γοητευτικό που να μας ταξιδέψει
σε άλλες, πιο ρομαντικές εποχές. Αναζητούμε έναν προορισμό που η προσέγγιση του
να γίνει μέσω διαδρομών που θα μας εξιτάρουν οι φυσικές ομορφιές και παράλληλα
θα μας αποκαλύψουν με τον καλύτερο τρόπο τις αρετές της μοτοσικλέτας. Κάπως έτσι
λοιπόν καταλήξαμε στον γόη του Σαρωνικού, τον Πόρο, ή καλύτερα τον «αρσενικό», όπως αποκαλείται από τους κατοίκους του ο
Πόρος, ένα από τα λιγοστά ελληνικά νησιά με αρσενικό όνομα! Ο Πόρος είναι
επίσης γνωστός και για το Κέντρο Νεοσυλλέκτων του Πολεμικού Ναυτικού.
Η μαύρη καλλονή με
τον μπάσο ήχο και την ατίθαση -αλλά σπαρτιάτικη- εμφάνιση, ξεπέρασε το εμπόδιο
της εθνικής οδού με νωχελικούς ρυθμούς. Η ταχύτητα ταξιδιού ήταν περίπου τα 120 χλμ. , μιας και κάθε
χιλιόμετρο παραπάνω στο κοντέρ ήταν απαγορευτικό για την άνεση των αναβατών.
Παρόλο την στιβαρότητα της μοτοσικλέτας, η έλλειψη ζελατίνας και φέρινγκ κρατούσε την μέση
ταχύτητα σε σχετικά χαμηλά επίπεδα. Οι δυνάμεις του Αίολου που ασκούνταν στην αυχενική
μοίρα του οδηγού δεν επέτρεπαν παιχνίδια
με το δεξί γκριπ , ενώ η σέλα-μινιατούρα
δεν προσφερόταν για «ανέσεις» σε ταξίδια
με συνεπιβάτη σε ανοιχτούς δρόμους. «Υπομονή
αγαπητή συνεπιβάτισσα, σε λίγο μπαίνουμε στον επαρχιακό για να ρομαντζάρουμε».
Έξοδο στα Ίσθμια και πορεία για Επίδαυρο
και τον Γαλατά, οδηγώντας σε ρυθμούς ροκ εντ ρολ μια διαδρομή γνώριμη ,
στριφογυριστή και ιδιαίτερα απαιτητική!
Φθάνοντας στην
γραφική κωμόπολη του Γαλατά, το κοντέρ της μοτοσικλέτας συμπλήρωνε 180 χλμ. διαδρομής. Το
μικρό φέρυ που θα μας μετέφερε στον Πόρο
σαλπάριζε σε 10 λεπτά, οπότε και απολαύσαμε την θέα του Πόρου από τον προβλήτα
του Γαλατά. Πατώντας το πόδι του στο νησί, ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από την
ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της Χώρας, που συνδυάζει το νησιωτικό με το αστικό
μοτίβο. Ξεχωριστή θέση κατέχει το Ρολόι, ένα ιστορικό κτίριο που θυμίζει
καμπαναριό και βρίσκεται στην κορυφή του λόφου που φιλοξενεί την Χώρα του
νησιού. Όμως, πριν γνωρίσουμε τα αξιοθέατα του νησιού, καλό είναι να μάθουμε
κάτι που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι για τον Πόρο. Ο Πόρος δεν είναι ένα,
αλλά δύο νησιά χωρισμένα από ένα στενό κανάλι θάλασσας! Η νησίδα που φιλοξενεί
τον οικισμό της Χώρας είναι η ηφαιστιογενής Σφαιρία, ενώ το δεύτερο και
μεγαλύτερο νησί είναι η πευκόφυτη, αραιοκατοικημένη Καλαυρία.
Βγαίνοντας από το μικρό φέρρυ, στρίβουμε
αριστερά με κατεύθυνση την νήσο Καλαυρειά. Κατόπιν περνάμε το στενό πέρασμα και
οδηγούμε την μοτοσικλέτα μας στην λεωφόρο Λαμπράκη, έναν παραλιακό δρόμο που θα
μας οδηγήσει σ’ έναν πανέμορφο όρμο. Γιατί όμως εκεί; Γιατί εκεί υπάρχει το κουφάρι του Ρώσικου Ναύσταθμου, ένα
σύμπλεγμα κτιρίων που κατά το παρελθόν (από τα τέλη του 18ου αιώνα
έως και το 1830) αποτελούσαν τις
εγκαταστάσεις τροφοδοσίας του ρωσικού στόλου. Σήμερα είναι μια
πολυσύχναστη παραλία, όπου τους καλοκαιρινούς μήνες διοργανώνονται συναυλίες
και θεατρικές παραστάσεις. Απέναντι από την απόμερη παραλία βρίσκεται και η νησίδα
Δασκαλιό, που πήρε το όνομά της από το κρυφό σχολειό που υπήρχε εκεί και έγινε
γνωστή από την καμπάνια του ΕΟΤ λόγω του σχήματος της -μοιάζει με καρδιά!
Αφήνοντας
πίσω μας τον Ρωσικό Ναύσταθμο, οδηγούμε για μερικά χιλιόμετρα πάνω σε μια
στριφτερή, πευκόφυτη διαδρομή, για να προσεγγίσουμε τον δεύτερο προορισμό της
περιήγησης μας, τον αρχαιολογικό χώρο του Ιερού του Ποσειδώνος.
Παρόλο που έχουν
απομείνει ελάχιστες μαρτυρίες από τον δωρικό ναό του 6ου π. Χ. αιώνα,
τόσο η τοποθεσία, όσο και η θέα προς τον Σαρωνικό κόλπο, γοητεύουν τον
επισκέπτη.
Το ιερό του ναού ήταν
κατασκευασμένο από γαλάζιο ασβεστόλιθο και αποτελείτο από 18 κίονες, οι οποίοι
όμως κλάπηκαν και μεταφέρθηκαν σε
άγνωστο τόπο για την δημιουργία χριστιανικής Μονής. Παρόλα αυτά, περπατώντας
στον αρχαιολογικό χώρο μπορείτε να αντιλήφθητε την μεγαλοπρέπεια του χώρου μέσα
από τα πέτρινα απομεινάρια των κτιρίων και του πέτρινου τοίχου που περιέβαλε κάποτε
τον ναό. Αφιερωμένος στην λατρεία του
Ποσειδώνα, ο χώρος του ιερού χρησίμευε κι ως άσυλο για ναυαγούς και φυγάδες.
Συνεχίζουμε την
πορεία μας νοτιοανατολικά, με προορισμό την Μονή Ζωοδόχου Πηγής, που ιδρύθηκε
το 1720 από τον Μητροπολίτη Αθηνών Ιάκωβο Β’. Κτισμένη μέσα σε μια πράσινη
θάλασσα από πεύκα, η περιτειχισμένη μονή θυμίζει φρούριο, ενώ το μοναδικό
άνοιγμα των τειχών αποτελεί και την κεντρική είσοδό της. Σύμφωνα με την τοπική
θρησκευτική παράδοση, ο Μητροπολίτης Ιάκωβος Β’ που έπασχε από λιθίαση, σε μια
επίσκεψή του στην περιοχή, ήπιε από μια πηγή
και θεραπεύτηκε – ο ίδιος ονόμασε το νερό της πηγής «αθάνατο» και παράλληλα ίδρυσε την μονή.
Η Μονή Ζωοδόχου
Πηγής έχει 30 κελιά και διαθέτει μια βιβλιοθήκη με παλαιά βιβλία και έγραφα του τουρκικού στόλου επί ναυάρχου
Σουλεϊμάν. Το τέμπλο του ναού είναι ξυλόγλυπτο, έχει κατασκευαστεί στην
Καππαδοκία ενώ οι εικόνες που το κοσμούν χρονολογούνται από το 1650. Κατά την
διάρκεια της Επανάστασης του 1821, η μονή αποτέλεσε καταφύγιο για αγιορείτες
μοναχούς, ενώ στα τέλη του 19ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως
εκκλησιαστική σχολή και ορφανοτροφείο. Παρεμπιπτόντως, σε απόσταση αναπνοής από
την μονή απλώνεται η ειδυλλιακή παραλία «Μοναστήρι», πλαισιωμένη με γραφικά ουζερί και καφέ.
Σειρά έχει κατόπιν η Σφαιρία και η Χώρα του
Πόρου. Για να απολαύσει κανείς την πανέμορφη «Χώρα του Αρσενικού», πρέπει πρώτα να την χορτάσει οπτικά και μετά
να χαθεί στα δεκάδες στενά σοκάκια της. Αφήνουμε λοιπόν την μοτοσικλέτα στην προβλήτα
του λιμανιού και πίνουμε έναν ελληνικό καφέ σε μια από τις πολλές καφετέριες
που υπάρχουν κατά μήκος της προκυμαίας. Η θέα προς την Χώρα είναι μοναδική , ενώ
το παιχνίδισμα του ήλιου με την θάλασσα και τα ασβεστωμένα σπίτια αποτυπώνονται για πάντα στον ψηφιακό συλλέκτη
της κάμερας.
Όπου και να κοιτάξει κανείς, ένα πράγμα μαγνητίζει το βλέμμα: το Ρολόι, το σήμα κατατεθέν του Πόρου. Χτισμένο στην κορυφή του λόφου, το επιβλητικό κτίσμα ενημερώνει από το 1927 τους ντόπιους για την ώρα που περνά. Για να φτάσει κανείς εκεί, πρέπει να ανέβει τα σκαλοπάτια που ξεκινούν από την Χατζοπούλειο Βιβλιοθήκη, ένα από τα πλέον σημαντικά αξιοθέατα του νησιού, που ιδρύθηκε το 1976 και εμπλουτίστηκε από δωρεές των κατοίκων. Αξίζει επίσης να επισκεφθείτε το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπως και το Λαογραφικό Μουσείο.
Η περιήγηση στο Πόρο έφτασε όμως στο τέλος της. Αφού απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα με θέα τις ακτές της Πελοποννήσου, επιβιβαστήκαμε στο μικρό φέρυ και κατευθυνθήκαμε στα ιαματικά Μέθανα. Την επομένη θα συνεχίζαμε την «ρετρό» περιήγηση μας με όχημα την μοναδική R 1200 Nine T, που μέχρι στιγμής είχε καταφέρει να κλέψει την καρδιά μας…
0 σχόλια: