MOTOtaxidiotis: Ελληνικό Μουσείο Μοτοσικλέτας , Ταξίδι στον χρόνο, Κατσούλας Δημήτρης

Motorcycle Republik, Ταξίδι στον χρόνο.

Κείμενο/ φωτογραφίες: Κατσούλας Δημήτρης.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, το ταξίδι με μοτοσικλέτα είναι διαφορετικό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μηχανοκίνητο όχημα. Ανέκαθεν η μοτοσικλέτα εξίταρε τους αναβάτες της, για πολλούς και διαφόρους λόγους: η επαφή με το περιβάλλον, η αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει, η ένταση, οι συγκινήσεις….
Ας ταξιδέψουμε λοιπόν νοερά πίσω στο παρελθόν για να γνωρίσουμε την μοτοσικλέτα όπως ήταν τότε: απλή, ιδιαίτερη, μοναδική προκαλώντας τα ίδια συναισθήματα με την σημερινή εποχή. Πως θα γίνει αυτό; Υπάρχει τρόπος και λέγεται «Ελληνικό Μουσείο Μοτοσικλέτας».

Αποδεχόμενος την πρόσκληση του αρκετά δραστήριου και καλού μου φίλου Θανάση Μουρίκη, βρέθηκα στις εγκαταστάσεις του «Ελληνικού Μουσείου Μοτοσικλέτας» μαζί με μια μικρή ομάδα ανθρώπων που έχουν αποδείξει –χρόνια τώρα– ότι η μοτοσικλέτα αποτελεί για αυτούς τρόπος ζωής και όχι απλά ένα μέσο μεταφοράς.

Από δεξιά: Μαριολόπουλος Παναγιώτης, Πολυτίμη Μπόζνου, Μανώλης Καριοτάκης, Κυριακοπούλου Πολυτίμη, Thomas Penka, Δημήτρης Κατσούλας

Ξεναγός μας ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του μουσείου, κ. Παναγιώτης Μαριολόπουλος. Ο κ. Μαριολόπουλος, με την εγνωσμένη αγάπη του για την μοτοσικλέτα, αλλά και την μανιώδη εμμονή και αφοσίωσή του στους δυο τροχούς, έχει συγκεντρώσει στο πέρασμα του χρόνου μια μεγάλη συλλογή από κλασσικές και σύγχρονες μοτοσικλέτες, με γνώμονα την σπανιότητα, την μοναδικότητα και την χρήση τους (αγωνιστικές, πολεμικές, μεταφορές, κλπ), μοτοσικλέτες που χρονολογούνται από τις αρχές του 20^ου αιώνα μέχρι και την αυγή του 21^ου αιώνα.

Πρόσφατα, και έπειτα από μεγάλο προσωπικό αγώνα, κατάφερε να συγκεντρώσει όλες τις μοτοσυκλέτες σ’ ένα πολυώροφο κτήριο, στο «Ελληνικό Μουσείο Μοτοσικλέτας», όπου και κατανεμήθηκαν σύμφωνα με το έτος κατασκευής τους. Ο πολυχώρος - μουσείο δεν είναι ακόμα ανοιχτός στο κοινό, καθώς πρέπει να διευθετηθούν ορισμένες διαδικαστικές εκκρεμότητες, αλλά και να εκτεθούν παράλληλα όλες οι μοτοσικλέτες , όπως επιθυμεί διακαώς ο ιδιοκτήτης.

Παρόλα αυτά, ο κ. Μαριολόπουλος (κατά κόσμων Τάκης), ανοίγει -κατόπιν επικοινωνίας- τις πόρτες του μουσείου σε μικρές ομάδες επισκεπτών, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους λάτρεις των δύο τροχών να έρθουν σε επαφή μ’ ένα σπάνιο συλλεκτικό υλικό, να μάθουν -μέσω της ξενάγησης που ο ίδιος προσφέρει- τεχνικές και ιστορικές λεπτομέρειες, αλλά και να βιώσουν μέσα από τα λόγια του το πάθος και την αγάπη για την μοτοσικλέτα .

Στην διάρκεια της ξενάγησης, ο κ. Μαριολόπουλος μάς είπε πώς ξεκίνησε αυτό το εγχείρημα και την εξέλιξή του μέχρι σήμερα. Ακούσαμε προσωπικά βιώματα για μοτοσικλέτες που προσπαθούσε να αποκτήσει, ιστορίες αναπαλαίωσης και δημοπρασιών, αλλά και ιστορίες πρώην ιδιοκτητών. Κι ενώ όλες αυτές οι αφηγήσεις ζέσταιναν την ατμόσφαιρα, το βλέμμα μου μαγνήτιζαν τα διάφορα ιστορικά απομεινάρια μοτοσικλετών που κοσμούσαν τον ισόγειο χώρο υποδοχής, όπως παλιά ντεπόζιτα, ανταλλακτικά, αλλά και διαφημιστικές αφίσες αλλοτινών εποχών, κ.λ.π. Σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά, αντίκριζα τροχούς από μοτοσικλέτες που ήταν στριμωγμένες στην τζαμαρία και περίμεναν να τις χαζέψεις. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως βρισκόμουν μέσα σε μια χρονομηχανή και πως το ταξίδι στην ιστορία της μοτοσικλέτας είχε ξεκινήσει…

Πρώτος σταθμός ο υπόγειος χώρος του Μουσείου. Όπως σε όλα τα μουσεία, έτσι κι εδώ, το υπόγειο ήταν γεμάτο με «δίτροχα ευρήματα» που περίμεναν να μεταφερθούν κάποια στιγμή στους χώρους έκθεσης, με σκοπό να προκαλέσουν τον θαυμασμό στους επισκέπτες.
Πρώτο σοκ, μια μοτοσικλέτα Brough Superior SS 80, 1000 c.c., μοντέλο 1937 (με μια SS 100, αντίστοιχη της SS 80, έχασε την ζωή του o Λόρενς της Αραβίας). Επόμενο σοκ, ένα Ducati SS 900 NCR, έτοιμη να μεταφερθεί στον κύριο χώρο του μουσείου. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε εσοχή, όπου μπορείτε να φανταστείτε, υπήρχαν κούτες με ανταλλακτικά ,(καινούργια ή μεταχειρισμένα), στεφάνια τροχών, ντεπόζιτα, σέλλες, πλαίσια, μπαταρίες, ντίζες, μοτέρ - όλα έτοιμα να πλαισιώσουν τις προς αναπαλαίωση μοτοσικλέτες.

Brough Superior SS80,1937

ducati SS900 NCR

Στο υπόγειο καθίσαμε περίπου μιάμιση ώρα - αλλά και πέντε ώρες να καθόμασταν, πάλι λίγες θα ήταν. Η μοτοσικλέτα που με γοήτευσε περισσότερο απ’ όλες ήταν χωμένη στο βάθος του υπογείου, τυλιγμένη μ’ ένα μουσαμά για να μην λερώνεται. Ήταν μια Ζundap KS750, μοντέλο του 1947. Επρόκειτο για μια μοτοσικλέτα 750 c.c. που κατασκεύασαν οι Γερμανοί για τα πεδία των μαχών, ένα πολεμικό εργαλείο παντός τερέν, έτοιμο να μεταφέρει τους στρατιώτες-αναβάτες όπου χρειαζόταν.

Zundap KS750,1947

Ο κ. Μαριολόπουλος δεν σταμάτησε λεπτό να μας μιλά για τις μοτοσικλέτες που βρίσκονταν υπό –ή προς– ανακατασκευή, ενώ αρκετό χρόνο μάς διέθεσε για την παρουσίαση της τρίκυκλης Moto-Guzzi Triacle 750 c.c., μοντέλο 1941. Μας εξήγησε πώς βρέθηκε στα χέρια του, πόσο χρόνο χρειάστηκε η ανακατασκευή της, μάς μετέφερε την αγωνία του για το αποτέλεσμα, αλλά και την χαρά του όταν την αντίκρισε έτοιμη. Εμείς, άπλα, μείναμε με το στόμα ανοιχτό θαυμάζοντας την χακί τρίτροχη κούκλα…

Περάσαμε κατόπιν στο πρώτο, μετά στο δεύτερο και εν συνεχεία στο τρίτο επίπεδο-όροφο, όπου και γνωρίσαμε τα υπόλοιπα εκθέματα του χώρου. Καθ’ όλη την διάρκεια της ξενάγησης, βομβαρδίζαμε συνεχώς με ερωτήσεις τον κ. Μαριολόπουλο, ο οποίος μας έδινε τεκμηριωμένες και κατατοπιστικές απαντήσεις. Μετά από 5 ώρες περιήγησης βρεθήκαμε τελικά στον τελευταίο όροφο του κτηρίου, που αποτελεί και το προσωπικό ησυχαστήριο του κ. Μαριολόπουλου. Εδώ ολοκληρώθηκε πλέον το αξέχαστο ταξίδι μας πίσω στον χρόνο.

Μέσα απ’ αυτήν την μοναδική ξενάγηση, είχαμε την ευκαιρία να αντικρίσουμε περισσότερες από 100 μοτοσικλέτες και να ξεφυλλίσουμε βιβλία, λευκώματα και service manual που βρίσκονταν στοιβαγμένα στις βιβλιοθήκες του μουσείου περιμένοντας να ταξινομηθούν. Χαζέψαμε επίσης παλιά ραδιόφωνα, πίνακες ζωγραφικής με θέμα την κλασσική μοτοσικλέτα, συλλογές από κοντέρ μοτοσικλετών και πικάπ αυτοκινήτων, ενώ θαυμάσαμε μια συλλογή με θέμα τις πινακίδες μοτοσικλετών και αυτοκινήτων, από την μεταπολεμική Ελλάδα ως τις μέρες μας.

Παναγιώτη σε ευχαριστώ για την μοναδική και διαφορετική βόλτα στον χρόνο! Εύχομαι από καρδιάς αυτός ο χώρος να αναδειχθεί με την κρατική «βούλα» σε μουσείο, για να μπορεί ο Έλληνας μοτοσικλετιστής να γνωρίσει την ιστορία του δικύκλου μέσω των σπάνιων εκθεμάτων σου και της άψογης ξενάγησής σου. Συγχαρητήρια και πάλι…

Περισσότερες πληροφορίες: