Διαδρομές ένα δύο και τρία
κείμενο / φωτογραφίες : Αχιλλέας Ασκώτης
Λέγονταν , Ψηλοί, ξανθοί και Πολεμοχαρείς....
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας, Έλληνες της περιοχής Ζέτα (Μαυροβούνιο), τους ονόμασαν Ιλλύριους και έκτοτε το όνομα παράμεινε στην ιστορία. Εικάζεται ότι ήρθαν από τα βόρεια της Ευρώπης και αφομοιώθηκαν μετέπειτα, κυρίως από Σλάβικες φυλές. Σ΄όλη την επικράτεια τους αναπτύχθηκαν και άλλες φυλές, όπως οι Αλβανοί, Δαόριζοι, Δαλματοί, Παννόνιοι και άλλες πολλές, έκτισαν πάμπολλες πόλεις κατά μήκος των Δαλματικών ακτών , στις χώρες της Αλβανίας, το Μαυροβούνιο, την Βοσνία Ερζεγοβίνη και την Κροατία έτσι αναφέρουν μεταξύ πολλών οι Ηρόδοτος, Στράβωνας και Πολύβιος.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας, Έλληνες της περιοχής Ζέτα (Μαυροβούνιο), τους ονόμασαν Ιλλύριους και έκτοτε το όνομα παράμεινε στην ιστορία. Εικάζεται ότι ήρθαν από τα βόρεια της Ευρώπης και αφομοιώθηκαν μετέπειτα, κυρίως από Σλάβικες φυλές. Σ΄όλη την επικράτεια τους αναπτύχθηκαν και άλλες φυλές, όπως οι Αλβανοί, Δαόριζοι, Δαλματοί, Παννόνιοι και άλλες πολλές, έκτισαν πάμπολλες πόλεις κατά μήκος των Δαλματικών ακτών , στις χώρες της Αλβανίας, το Μαυροβούνιο, την Βοσνία Ερζεγοβίνη και την Κροατία έτσι αναφέρουν μεταξύ πολλών οι Ηρόδοτος, Στράβωνας και Πολύβιος.
Εγώ βρέθηκα εδώ...καταλάθος, λόγω εργασίας βρέθηκα να ζω
προσωρινά στα Τίρανα. Το όλο ταξίδι ήταν έτοιμο εδώ και κάποια χρόνια αλλά δεν
μπόρεσα να το πραγματοποιήσω. Βέβαια έκοψα χιλιόμετρα γιατί οι ελεύθερες
μου μέρες ήταν λίγες, έτσι αρκέστηκα να δω τα πιο απαραίτητα. Ο τίγρης μου, όχι ρε παίδια δεν είναι η Σούλη αλλά το Triumph XC800 που έχω, ήρθε και με βρήκε στην
Αλβανική πρωτεύουσα με όλα τα σχετικά για να μπορώ να κάνω ταξίδια
από εδώ... και η Σούλη
βέβαια αφίχθη εις τας Ιλλυρικάς πλευράς των Βαλκανικών
περιοχών για να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι αυτό.
Διαδρομή 1 η : Τίρανα – Sveti Stefan 180 χλμ
 |
| Λίμνη Σκόρδα |
Ξεκινήσαμε στις 11 πρωί της 8 ης Αυγούστου, ένα ζεστό πρωινό
εδώ στα Τίρανα με θερμόμετρο και υγρασία στα ύψη. Ο δρόμος SH1 για Σκόδρα με
αρκετή κίνηση που μας ανάγκαζε σε συνεχές προσπεράσεις και με απεριόριστη
προσοχή γιατί εδώ οδηγούν σαν Νιγηριανοί.... δηλαδή ο καθένας κάνει ότι θέλει
και όποιον πάρει ο χάρος. Αυτό το μοτίβο τελειώνει όταν αρχίζει
αυτοκινητόδρομος, autostrada όπως αρέσκονται οι Αλβανοί να τον λένε αλλά καμιά σχέση με
autostrada, η κίνηση πέφτει και χαλαρώνουν οι οδηγικές τάσεις. Αυτό κρατάει καμιά 30 χλμ
όπου και πάλι γίνετε o
χαμός στην κίνηση και οι ρυθμοί πέφτουν άμεσα. Το μεγάλο μπάχαλο γίνετε στην
πόλη Lezhe, αρχαία Ελληνική πόλη Λισσός, όπου η ουρά
χιλιόμετρα, οι νταλίκες πολλές, ο ήλιος να μας βαράει αλύπητα και εγώ με τα μάτια
2000014 να προσπερνώ όποτε μπορώ.
Στην Σκόδρα εμείς αριστερά στον δρόμο SH41 όπου πλέον η
κίνηση αραιώνει. Η διαδρομή δεν έχει τίποτα να δώσει απλά τα σπίτια πιο
καλοφτιαγμένα και περιποιημένα δείχνοντας ίσως ότι εδώ στα βόρεια οι ντόπιοι
είναι σε καλύτερη ευμάρεια.
Η ύπαιθρος πράσινη παντού παρόλο τα μέσα Αυγούστου. Μικρά
χωριουδάκια στο πέρασμα μας και αφού περάσαμε τον ποταμό Μπούνα χωρίς κάτι ιδιαίτερο
και με αργούς ρυθμούς αφού ο δρόμος μικρός, κοντεύουμε τα σύνορα.
Μετά το χωριό Dodaj βλέπω συνοριακό πέρασμα, κίνηση λιγοστή, ετοιμάζω
διαβατήριο, ταυτότητα και αλβανική ασφάλεια αφού λογικά αλβανικό έπρεπε να είναι το
σύνορο. Ξέχασα να αναφέρω ότι ο τίγρης μου... η Σούλη είπαμε βρε παιδιά,
κατέβηκε Αλβανία με την ταυτότητα της, μόλις μου το είπε έπαθα σοκ, πανικός
επικρατεί στην ματιά μου καθώς προσπαθούσα να μείνω ήρεμος και γλυκός απέναντι
στο ταίρι μου. Μετά από το μεγάλο ΓΙΑΤΙ κορίτσι μου ήρθες με ταυτότητα αφού
γνωρίζεις ότι καμιά χώρα απ΄αυτές δεν είναι ΕΕ, στείλαμε εμαιλ σε προξενεία της
Κύπρου όπου η άμεση απάντηση τους ήταν ότι η ταυτότητα γίνετε αποδεκτή σ΄όλες
τις χώρες του ταξιδιού μας, εδώ πλέον η πίεση μου κατέβηκε και έβλεπα πάλι πραγματικά
γλυκά και με αγάπη το έτερον ήμισυ μου...ουυυυφφφφ.
 |
| Λίμνη Σκόδρα |
Ο τελωνιακός του πήρε λίγη ώρα, έβλεπε και ξανάβλεπε τα
χαρτιά μας ώσπου τελικά
μας τα έδωσε, όταν πέρασε λίγη ώρα και δεν έπιασα
Μαυροβούνιο σύνορο και είδα ότι ταμπέλες έχουν κυριλικό αλφάβητο τότε
αντελήφθηκα ότι το σύνορο που περάσαμε ήταν το Μαυροβούνιο. Αλβανικό δεν έχει
για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω και επίσης η Αλβανική ασφάλεια έγινε
αποδεκτή... τι να πω. Το τοπίο και οι δρόμοι φτιάχνουν αλλά οι οδηγοί όχι,
επικίνδυνα προσπεράσματα από αυτοκίνητα και μεγάλες ταχύτητες καλά κρατούν και εδώ. Ο δρόμος Μ1
(Garmin χάρτης) θα μας οδηγήσει στην Αδριατική θάλασσα. Τα τοπία με αργούς
ρυθμούς γίνονται καλύτερα και η τουριστική υποδομή μεγαλώνει καθώς κοντεύουμε
στην αρχαία και γραφική πόλη Ulcinj. Πλέον οι εικόνες μεσογειακές με το πράσινο
πολλές φορές να ακουμπάει στο θαλασσινό μπλε αλλά η κίνηση να μεγαλώνει και να
δυσχερένει την κυκλοφορία, είναι και δρόμοι διπλής κατεύθυνσης βλέπετε. Χωριά
και μικρές πόλεις στο πέρασμα μας με τον
τουρισμό στο απόγειο του αλλά και με έντονη παρουσία σκουπιδιών και αταξίας,
όσο για οδηγούς στο ίδιο επικίνδυνο τέμπο. Στο απόλυτα τουριστικό Bar στάση για
ξεκούραση και κάτι δροσιστικό γιατί η υγρασία και ψηλές θερμοκρασίες άνω των 35βαθμών
κελσίου να βαράνε ακόμα χειρότερα, η ατμόσφαιρα αφόρητη. Παρκάρουμε πάνω στην παραλία
σ΄ένα μπαράκι με χιλιάδες λουόμενους με θαλασσινές ενδυμασίες και εμείς να
σκάμε από την ζήλια, προσπαθώντας να βρούμε σταγόνες δροσιάς και ανακούφισης.
Τσιμπήσαμε και μια Σέρβικη σαλάτα Shopska και αραχτοί εκεί μέσα στην ντάλα να ρίχνουμε ασταμάτητες ματιές
ζηλοφθονίας στους ξένους τουρίστες,ξεκουράσαμε τα ιδρωμένα και ζεστά κορμιά
μας.
Μέσα στο κυκλοφοριακό κουμφούζιο καταφέρνουμε να βγούμε
απ΄τήν πόλη και να συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο με τελικό προορισμό το Sveti
Stefan όπου εγώ ο αδαής ίσον με βλάκας ανέμενα κάτι πιο ήσυχο και ήρεμο ώστε να
έχουμε στιγμές ηρεμίας και ξεκούρασης στον προορισμό μας.
Το Δαλματικό-Ιλλυρικό
τοπίο συνεχίζει να δίνει όμορφες πινελιές χρωμάτων και εικόνων καθώς πλέον
άρχισε να νυχτώνει και μας κράταγε σε οπτική εγρήγορση για επόμενο τοπίο μετά
την στροφή όπου στάσεις για φώτο αρκετές. Παρατήρηση και των δυό μας ήταν ότι
ναι μεν είναι όμορφα εδώ στις πολύβουες Δαλματικές ακτές... όμως κάτι έλειπε.
Κάτι έλειπε από το μεσογειακό τοπίο π.χ.
Ελλάδας όπου το βρήκαμε πολύ καλύτερο από αυτό εδώ. Βέβαια το Ενετικό αρχιτεκτονικό
στις πόλεις και χωριά έδινε άλλο χαρακτήρα, θα λέγαμε ότι από φυσικό τοπίο η
Ελλάδα έχει πολύ καλύτερο.
Φτάνουμε στο γραφικότατο και όμορφο Sveti Stefan και βρίσκω
στην αρχή του το
διαμέρισμα που νοίκιασα για το βράδυ. Ο Γιουγκοσλάβος
Μαυροβούνιος 65άρης
ιδιοκτήτης θερμός, φιλικός και φιλόξενος μιας πιάνει
κουβέντα για τις πολλές γλώσσες που
αρέσκεται να μαθαίνει και λοιπά θέματα και κάτσαμε εκεί για καμιά 30αριά λεπτά να
μιλάμε και εμείς είχαμε μια απίστευτη ανάγκη να βρεθούμε κάτω από το παγωμένο νερό
μιας ντουζιέρας.
Αφήσαμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο μας, μπανάκι, αλλαγή
ενδυμασιών σε τύπου
χαβανέζος τουρίστας και κάτω να γνωρίσουμε αυτήν την μικρούλα
πόλη/χωριό.
Τουριστικά λεωφορεία και αυτοκίνητα, παρκαρισμένα οχήματα
δεξία και αριστερά
κάνουν τον μοναδικό μικρό δρόμο προς παραλία ένα δύσκολο
έργο. Πληρώνουμε και
χώρο στάθμευσης για την μηχανή και αμέσως φώτο προς το
Ενετικό νησάκι με τον
οικισμό του.
 |
| Σβέτι Στεφάν |
Το νησάκι πρωτοαναφέρθηκε τον 15 ο αιώνα σαν οχυρό όπου σε ναυμαχία νικήθηκε ο Οθωμανικός στόλος. Ενισχύθηκε από τους Ενετούς για να γίνει ένα δυνατό οχυρό
κατά τον πόλεμο των Ενετών με τους Οθωμανούς. Αρχικά ζούσαν
εδώ 12 οικογένειες
μέσα στο νησάκι-οχυρό και τον 19 ο αιώνα επεκτάθηκε το χωριό
με περίπου 400
κατοίκους. Τον 20 ο αιώνα το νησάκι έγινε χώρος αναψυχής της
βασιλικής οικογενείας της Σερβίας με 800 ελαιόδεντρα να περιτρυγιρίζουν την
έπαυλη τους.
Τώρα λειτουργεί σαν τουριστικό θέρετρο για... λίγους Εμείς να φωτογραφίζουμε σαν παλαβά αυτά που βλέπαμε,
μοναδικό το τοπίο και με συνδυασμό το απογευματινό φως το έκανε ακόμα πιο μαγικό στα
μάτια μας. Ένα γρήγορο αναψυκτικό στην παραλία με τους μάλλον χιλιάδες
«γυμνούς» (ζήλια)
τουρίστες αραχτούς στην παραλία και η ώρα προχωρημένη με τα
στομαχάκια μας πλέον να φωνάζουν. Από πληροφορίες που πήραμε, το εστιατόριο
Drago παρέχει καλό ντόπιο φαγητό και πήγαμε, ο ήλιος είχε μερικά λεπτά
πριν να δύσει και καταφέραμε να αποθανατίσουμε το τοπίο από κάποιο υψομέτρο...
αποστολή εξετελέσθη. Πάνω στον μοναδικό δρόμο του Sveti Stefan (Άγιος
Στέφανος) και με υπέροχη θέα απ΄τό εστιατόριο απολαμβάνουμε τοπικές λιχουδιές
σ΄ένα κατάμεστο
εστιατόριο. Φυσικά θέλαμε αρχικά να καθίσουμε έξω αλλά η
αναγκαστική μη επιλογή μας να καθίσουμε μέσα με κλιματισμό ήταν τελικά άψογη
γιατί η υγρασία έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Το εστιατόριο συνιστάτε
ανεπιφύλακτα και έχει επάνω δωμάτια προς ενοικίαση με υπέροχη θέα, με τιμές
όμως γύρω στα 80 ευρώ/βράδυ.
Αναφορά Δωματίου: Μικρό, λιτό, απλοϊκό με πόρτα προς σχετικά
μεγάλη αυλή του όλου κτίσματος. Θερμοκρασίες και υγρασία σε σημεία φθοράς
και αφθαρσίας και το δωμάτιο είχε ένα ανεμιστήρα τοίχου. Αυτός ο ανεμιστήρας είχε
σπασμένη βάση και το μέρος με τον ανεμιστήρα να κρατιέται από την βάση του από
τα καλώδια, τα καλώδια περασμένα με αρκετή πλαστική ταινία για να τον κρατάει
μην πέσει. Ο ανεμιστήρας αυτός κρεμόταν από ένα γαντζάκι μ΄ένα σχοινάκι... δεν
έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα στην ζωή μου. Και επειδή ο ανεμιστήρας δεν ήταν συνδεδεμένος
με την βάση του, δεν μπορούσε να γυρίζει σαν λειτουργούσε και έπιανε το μισό
κρεβάτι μας όπως κρεμόταν εκεί σαν σακί, έβαλα ένα γάντζο της μηχανής που δένω
πράγματα και τον στερέωσα στον ανεμιστήρα και σε πόρτα ντουλάπας για να τον
φέρω εκεί που ήθελα ώστε να μας δροσίζει και τους 2 μας... ούτε ο Μαγκάιβερ να
ήμουν. Οι πετσέτες είχαν τουλάχιστον δεκαετίες χρήσης και μετατράπηκαν σε
γυαλόχαρτο. Τιμή 35 ευρώ/δωμάτιο.
Διαδρομή 2 η : Sveti Stefan – Κοτόρ 95 χλμ
 |
| Κότορ |
Το γκαρσόνι ήξερε για κτυπημένο φραπέ αλλά ήθελε να μου
φέρει την ζάχαρη μετά, του εξήγησα σαν καλός Έλληνας πως να τον κάνει με ζάχαρη, οι
απόλυτα σωστές οδηγίες μου είχαν το γευστικό αποτέλεσμα της πρωινής
απόλαυσης καφέ... ζάχαρη ριγμένη στον κτυπημένο καφέ από πάνω είναι πράγμα αυτό να το
πίεις??
Πίσω στον κύριο δρόμο, Μ1, για Budva όπου θα στρίβαμε δεξιά
μέσα στην απόλυτα
τουριστική αυτή πόλη για ορεινή διαδρομή, Μ10, προς
Obzovica. Σύντομα η δροσιά
ακουμπά τα κορμιά μας καθώς ανεβαίνουμε την φιδίσια διαδρομή
με υπέροχο οπτικό
τοπίο των ακτών από ψηλά. Προορισμός μας τα παλιά σύνορα της
Αυστρό-
Ουγγαρίκης αυτοκρατορίας που έσβησε αρχές του 20 ου αιώνα
μετά το τέλος του 1ου
Παγκοσμίου πολέμου. Το υψόμετρο στα 900 μέτρα πλέον και
οδηγούμε σε δασικό
οροπέδιο με την κίνηση σε νορμάλ επίπεδα. Στο πουθενά
βλέπουμε μια μικρή
εκκλησούλα, ένα ξωκλήσι, και σταματάμε για στάση και να
περιεργαστούμε τον χώρο.
Το ξωκλήσι είναι αφιερωμένο στο Sveti Petr, Άγιο Πέτρο, με
τα έλατα να το πνίγουν.
Κάποιο ντόπιοι εκεί να φτιάχνουν τάφο, τους πιάσαμε κουβέντα
με τον ένα να ξέρει
λίγα Ελληνικά αφού έζησε στην Πάτρα και να μαθαίνουμε τελικά
ότι η λέξη Sveti
σημαίνει Άγιος. Κάτσαμε παραπέρα για λίγο, τσίμπημα με
εδέσματα που αγοράσαμε
από τύπο φούρνου στην Budva, νερό και τσιγάρο με τις
ταφόπλακες να δεσπόζουν
τον χώρο... είδατε τις ρομαντικός είμαι και που φέρνω τον
τιγρ.... την πολυαγαπητή
μου Σούλη, σε χώρους απαράμιλλου κάλλους. Αφήνουμε το
«ειδυλλιακό» τοπίο του
Άγιου Πέτρου και συνεχίζουμε την βουνίσια μας όμορφη
διαδρομή μέχρι το Cetinje.
Όμορφα σπίτια, τακτοποιημένα χωριά αλπικού τύπου στο διάβα
μας. Μετά το Cetinje
το τοπίο αγριεύει αλλά όμορφα ανάμεσα σε βραχώδη όρη και
δασικό πράσινο με τον
δρόμο, R1, να γίνετε μικρότερος και με άσχημη ασφαλτόστρωση.
Η οδήγηση σε
χαλαρούς ρυθμούς, μέχρι τώρα βρήκαμε 2 αυτοκίνητα μπροστά
μας απ΄την μέρα που
ξεκινήσαμε, έτσι η οδήγηση χαλαρή και πολύ προσεκτική, το
τοπίο μας κρατάει παρέα και τα χιλιόμετρα κυλούν σαν λάδι. Χαριτωμένα χωριά που
διαπερνούμε με αρκετές φορές να πουλάνε την πραμάτεια τους στο δρόμο, μέλι – μαρμελάδες
– φρούτα, να δίνουν στην διαδρομή μας απολαυστικές εικόνες της ντόπιας
καθημερινότητας.
 |
| Κότορ |
Φτάνουμε στο σημείο των συνόρων της έκτοτε Αυστρό-Ουγγαρίας
αλλά αυτό που επισκιάζει τον χώρο είναι η όψη του φιόρδ του Κοτόρ. Στάση
βέβαια σε μια στροφή για να απολαύσουμε την θέα του Κοτόρ, όσο για τα
Αυστρό-Ουγγρικά σύνορα... τα ξεχάσαμε. Λίγη ώρα εκεί και μετά από 999 φώτο και να κοιτάμε
τον κόλπο από περίπου 900
μέτρα ύψος, φεύγουμε. Λίγο πιο κάτω ένα εστιατόριο στην
άκρη του γκρεμού μας καλεί για στάση. Ένα παλιό κανόνι στην απέναντι
μεριά του δρόμου μας θυμίζει τα παλιά σύνορα άλλων εποχών (Αυστρό-Ουγγαρικής
αυτοκρατορίας) που
έχουν σβήσει στο έρμαιο του χρόνου και των πολιτικών
ίντρικων που ακόμα
μαστίζουν την ανθρωπότητα.
Αυστρία και Ουγγαρία σ΄ένα πόλεμο εξουσίας και δύναμης από
τον 16 ο αιώνα με κανένα να μπορεί να βγει νικητής, τελικά ενώθηκαν
δημιουργώντας 2 μοναρχίες σ΄ένα όνομα. Η «συνεργασία» αυτή κράτησε από το 1867 μέχρι
το 1918 και τότε ανέπτυξαν μεγάλη δύναμη στον οικονομικό, βιομηχανικό και
στρατιωτικό τομέα σε παγκόσμια κλίμακα. Στην έκταση τους όμως που κατείχαν
υπήρχαν και πολλές άλλες εθνικότητες που αποτέλεσε μετά ανασταλτικό παράγοντα στην
διάλυση της, φυσικά ο 1ος Παγκόσμιος πόλεμος ήταν το κερασάκι στην τούρτα και
οι μεγάλες δυνάμεις την διέλυσαν. Ο λόγος πίσω απ΄όλα αυτά είναι οι Γερμανικές
επιρροές και στις 2 χώρες τις οποίες οι δυτικές δυνάμεις δεν ήθελαν με τίποτα.
Κατεβαίνουνε προς Κοτόρ σε δρόμο τύπου Transfagarasan και με
υπέροχες θέες για να βρούμε το δωμάτιο που νοικιάσαμε στο Muo, απέναντι όχθη
από πόλη του Κοτόρ.
Ο μικρός δρόμος προς Muo δίπλα από το ανύπαρκτο κύμα της
μεσογειακής θάλασσας του Κοτόρ είναι μια εμπειρία ομορφιάς να τον οδηγάς, η
απόλαυση συνεχές και δυνατή με όμορφα σπιτάκια Ενετικού τύπου και το κρυστάλλινο
θαλασσινό νερό με τους παραθεριστές αραχτούς σε μικροσκοπικές παραλίες κάθε
τόσο κάνοντας το όλο σκηνικό ειδυλλιακό. Μετά από κάποια τηλεφωνήματα για να
βρούμε ακριβώς το σημείο της διαμονής μας αφού ταμπέλες συνήθως δεν υπήρχαν για
το κάθε κατάλυμα, επιτέλους εκεί. Ένας Μαυροβούνιος ιδιοκτήτης που όταν μίλαγε
τον ακούγανε μέχρι την απέναντι όχθη μας καλωσορίζει. Το δωμάτιο με πόρτα στην
μεγάλη βεράντα με θέα... το φιόρδ του Κότορ.
 |
| Σούλη κ Αχιλλέας στο Κότορ |
Λίγη ξεκούραση και μετά στην παλία πόλη του Κοτόρ, κλασσική
μπόλικη κίνηση λόγω πάλι τουρισμού και βέβαια με τους κολλητούς μας φίλους
πλέον, θερμοκρασία και υγρασία εκεί να βαράνε κόκκινο. Παρκάρουμε μπροστά στην
παλιά είσοδο της πόλης ανάμεσα σε πολλές άλλες μηχανές και μπαίνουμε την πύλη
όπου αναγράφετε στο αέτωμα για τον 2 ο Παγκόσμιο πόλεμο « Ότι δεν είναι δικό
μας δεν το θέλουμε, Ότι είναι δικό μας δεν το δίνουμε» μαζί με άλλους χιλιάδες
«περίεργους»... εγώ το είπα της Σούλης διακοπές Αύγουστο δεν κάνει. Η παλιά
Ενετική πόλη πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα
με τα πλείστα κτίρια σε Ενετικό ρυθμό και χάρη. Περπατώντας τα στενά της,
είπαμε – ανάμεσα σε άλλες χιλιάδες περίεργους σαν εμάς, φωτογραφίζοντας και περιεργάζοντας
άπαντα. Η φανέλα που φορούσα μούσκεμα, τα καφέ είχαν ειδικούς ανεμιστήρες που συγχρόνως πετούσαν νερό για να
δώσουν δροσιά, βλέπετε δωμάτιο μας στο Sveti Stefan ένα πράμα.
Στην αρχαιότητα ονομαζόταν με το Ελληνικό όνομα Δεκατέρα και
άγνωστο πότε πρωτοκατοικήθηκε. Πρωτοαναφέρθηκε το 168 Π.χ. από τους
Ρωμαίους με το τότε όνομα Ασκρήβιον. Η πόλη οχυρώθηκε επί εποχής Ιουστινιανού το
6 ο αιώνα μ.Χ. αφού έδιωξαν τους Οστρογότθους. Επιπλέον οχυρώσεις τον 10 ο
αιώνα από τον Κωνσταντίνο Ζ΄τον Πορφυρόγεννητο και η πόλη έγινε η πιο
αναπτυσσόμενη στις Δαλματικές ακτές κατά τον Μεσαίωνα μέρος της Βυζαντινης
επαρχίας της Δαλματίας.
Μετά έρχονται οι Βούλγαροι, οι Σλάβοι, οι Ούγγροι, Ενετοί,
Οθωμανοί, κατακτητές μέχρι την πρόσφατη σύγχρονη ιστορία. Η παλία πόλη είναι κάτω
από την προστασία της UNESCO καθώς θεωρείται μια από τις πιο καλοσυντηρημένες
Μεσαιωνικές πόλης της Αδριατικής.
Ανάμεσα στις καθολικές εκκλησιές ειδικότερα αυτή του Αγ.
Τρύφωνα, βρήκαμε και 2 ορθόδοξες ειδικότερα η μια, Αγ. Νικόλαου, είχε
φανταστικές μεγάλες τοιχογραφίες, νομίζω δεν είναι παλιές αλλά με απίστευτη απεικόνιση των
αγίων Ματθαίου, Λουκά, Ιωάννη και Μάρκου. Αν και όχι ιδιαίτερα της Θρησκείας,
ανάψαμε κερί γιατί ο χώρος το μετέδιδε. Το εικονοστάσι φτιάχτηκε το 1908 από Τσέχο
ζωγράφο... τώρα ο Τσέχος εδώ που κολλάει??
Ούτε ο παγωμένος φραπές, δώσαμε πάνω σε Μαυροβούνιο που
έκανε Ελλάδα και ήξερε να μας κάνει, ούτε το παγωμένο νερό μπορούσε να σβήσει
την δίψα και να μας δώσει δροσιά.
Τα ήπιαμε στα γρήγορα και φύγαμε εκτός των τοιχών της Μεσαιωνικής παλιάς πόλης μπας και πάρουμε λίγο φρέσκο αέρα. Καβάλα στον Τίγρη, την Triumph ναι καλά το μαντέψατε τώρα, βολτούλα στα περίχωρα για να πάρουμε μάτι τι άλλο έχει να δώσει η μικρή γραφική πολή. Σ΄ένα παράδρομο, στο καταλάθος πέφτουμε σε παραδοσιακό εστιατόριο πάνω στο ανύπαρκτο κύμα είπαμε, και την αράξαμε εκεί με κάτι μπυρίτσες καθώς η ώρα της βραδινής γευσιγνωσίας κόντευε. Το δειλινό σχεδόν έφυγε, το λυκόφως που έμεινε έδινε πανέμορφες εικόνες αφού η κάλμα θάλασσα, τα βουνά που περιτριγυρίζουν το φιόρδ και οι ακτές έδεναν όλα σε μια τέλεια απεικόνιση του χώρου. Φάγαμε το ντόπιο φαγητό με τις ντόπιες μπυρίτσες, βγάλαμε 2999 φώτο και στο δωμάτιο μας για να καθίσουμε στην βεραντούλα με πάλι την μαγευτική θέα.
Τα ήπιαμε στα γρήγορα και φύγαμε εκτός των τοιχών της Μεσαιωνικής παλιάς πόλης μπας και πάρουμε λίγο φρέσκο αέρα. Καβάλα στον Τίγρη, την Triumph ναι καλά το μαντέψατε τώρα, βολτούλα στα περίχωρα για να πάρουμε μάτι τι άλλο έχει να δώσει η μικρή γραφική πολή. Σ΄ένα παράδρομο, στο καταλάθος πέφτουμε σε παραδοσιακό εστιατόριο πάνω στο ανύπαρκτο κύμα είπαμε, και την αράξαμε εκεί με κάτι μπυρίτσες καθώς η ώρα της βραδινής γευσιγνωσίας κόντευε. Το δειλινό σχεδόν έφυγε, το λυκόφως που έμεινε έδινε πανέμορφες εικόνες αφού η κάλμα θάλασσα, τα βουνά που περιτριγυρίζουν το φιόρδ και οι ακτές έδεναν όλα σε μια τέλεια απεικόνιση του χώρου. Φάγαμε το ντόπιο φαγητό με τις ντόπιες μπυρίτσες, βγάλαμε 2999 φώτο και στο δωμάτιο μας για να καθίσουμε στην βεραντούλα με πάλι την μαγευτική θέα.
Αναφορά Δωματίου: Απλοικό και πολύ λιτό με μοιραζόμενο
μπάνιο και σχεδόν κανένα χώρο γύρω από το κρεββάτι ούτε για να σταθείς,
φανταστήτε όταν βαλάμε και τα πράγματα μας πόσος χώρος έμεινε... μόνο για
λιλιπούτειους έκανε. Απίστευτη όμως θέα και αναγκαία βεράντα ώστε να μπορείς να
ανασαίνεις στο μικροσκοπικό δωμάτιο. Τιμή 33 ευρώ/δωμάτιο. Και με ιντερνέτ.
Διαδρομή 3 η : Κοτόρ – Μόσταρ 235 χλμ
 |
| Μόσταρ |
Ξύπνημα και φύγαμε, μας περίμενε μια ιδιαίτερη διαδρομή προς
Perast, 14 χλμ
παραπέρα από Κοτόρ. Ήταν πρωί ακόμα, η θάλασσα βελούδινη, το
τοπίο υπέροχο
όπως πάντα και εμείς καβάλα να ξοδέψουμε αυτά τα 14 χλμ προς
το υπέροχο Perast.
Μπαίνοντας είχε μπάρα, ο φρουρός μας λέει εάν θέλετε μπείτε
αλλά μην σταματήσετε πουθενά. Ένα όμορφο μπαράκι πάνω στο ανύπαρκτο κύμα μας
καλεί για πρώτο καφέ.
Αραχτοί πρώτο τραπέζι παραλία με πραγματική πανέμορφη θέα το
στενό του Verige
και πίνουμε το καφεδάκι μας με το νησάκι απέναντι με την
εκκλησιά του Αγ. Γεωργίου (12 ου αιώνα) το μοναδικό κτίσμα του, τα βουνά και
την απόλυτη ηρεμία του τοπίου.
Μπαίνουμε και οδηγάμε στο μικρό και γραφικότατο Perast που
κατ΄ ακρίβεια χρίζει
περπατήματος για να το απολαύσεις καλύτερα.
To Perast ήταν μια αυτόνομη αποικία του Βυζαντίου και πολλοί
κατακτητές την
ήθελαν δική τους. Ενετοί, Οθωμανοί, Σλάβοι ήταν μερικοί. Οι
κάτοικοι της πλούσιοι
έμποροι έκτισαν το ψηλότερο καμπαναριό της Αδριατικής με 55 μέτρα ύψος.
Το πέρασμα μας με τον Τίγρη με τις αργές ταχύτητες κατάφερε
να αφήσει μόνο κάποιες εικόνες, κάποιες φώτο και λίγα βίντεο δυστυχώς.
Λυπηθήκαμε που δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε το Perast από καλύτερη όψη και
συνεχίζουμε τον ίδιο δρόμο για να αφήσουμε το Κοτόρ, σύντομα ανεβαίνουμε
υψομετρικά και η δροσιά καλοδεχούμενη. Οι βουνοκορφές στα αριστερά μας ειδικότερα
άνω των 1200 μετρών η χαμηλότερη και οδεύουμε για σύνορα, να μπούμε Βοσνία
& Ερζεγοβίνη. Οι οδηγικοί ρυθμοί στον Μ8 χαμηλά και απολαμβάνουμε τα
όσα βλέπουμε, κυρίως τοπίο και μικρά χωριουδάκια. Στα σύνορα Klobuk λίγη η
κίνηση ευτυχώς, κάνουμε ασφάλεια για Βοσνία 30 ευρώ για 7 μέρες. Στον έλεγχο ο
τελωνιακός με διόρθωσε και είπε όχι μόνο Βοσνία αλλά και Ερζεγοβίνη, και εγώ σαν καλό στρατιωτάκι Ναι
απάντησα, και βέβαια Ερζεγοβίνη αλλά το έδαφος αυτό ονομάζεται Σερβική
Δημοκρατία για ένα λόγο που δεν κατάλαβα ακόμα και όταν διάβασα το γιατί, πολιτικά
πάλι θέματα που τραβάνε χρόνια.
Η Βοσνία και Ερζεγοβίνη διαιρείτε σε 10 καντόνια και αυτό
που ονομάζεται Σερβική
δημοκρατία με διοικητικές περιφέριες και πρωτεύουσες. Πάντως
το τοπίο απίθανο
καθώς κατεβαίναμε, σκλήρο αλλά πανέμορφο το φαράγγι του
ποταμού Trebisnjica με
την βλάστηση να πρασινίζει την πλάση, δρόμος Μ6. Σύντομα
μπαίνουμε πεδιάδα προς την χαριτωμένη πόλη Trebinje με αρκετά καφέ και χώρους
αναψυχής. O M6 μας
συνεχίζει με τις ίδιες εικόνες της φύσης χωρίς τίποτα το
ιδιαιτέρο για διάσημο Μόσταρ.
Ο Μ6 ακολουθεί πιστά τον ποταμό Trebisnjica και η διαδρομή
γεμάτη καλλιέργειες και οπωροφόρα δέντρα. Η περιοχή είναι επίσης κάτω από την
προστασία της UNESCO για την παραγωγή μελιού και τα μπαχάρια της. Μερικά
πράγματα κρατάνε για πάντα, ο αρχαίος Έλληνας βοτανολόγος Πεδάνιος Διοσκουρίδης
στο βιβλίο του «Περί Ύλης Ιατρικής» αναφέρει την περιοχή για την χλωρίδα και τα
βότανα της και πόσο σημαντική ήταν... κάτι ήξερε κι΄αυτός από τότε, τόσους
αιώνες πριν. Η ζέστη
κλασσικά να μας βαράει αλύπητα και εμείς να αναμένουμε πότε
θα βρούμε ίχνη
δροσιάς. Σε μια στάση για φαγητό που μας παρακινεί μια
ταμπέλα μπλα μπλα
restaurant, βγάζουμε κράνη, σακάκια, γάντια, tank bag σαν
ταξιδιώτες της ερήμου
που βρίσκουν την όαση τους και καθόμαστε για να απολαύσουμε
τις γαστρονομίες της υπαίθρου. Ζητώντας το μενού η κοπελιά μας λέει ότι φαγητό
δεν υπήρχε αλλά έλα τώρα να της την πεις στην αγγλιστήν γιατί γράφει εστιατόριο
αφού δεν έχει φαγητό, τα πήραμε λίγο στο κρανίο και άρπαξα μια παγωμένη σχετικά
μπύρα για να ηρεμήσω.
Σε επίσκεψη μας στην εξωτερική οθωμανική τουάλετα, θέλετε να
σας πω πως ήταν???
 |
| Μόσταρ |
Συνεχίζουμε τον Μ6 για επόμενη στάση στο Stolac. Πολλά
πέτρινα μικρά συνήθως
χωριά στην διαδρομή μας και στην όψη φαινόντουσαν άδεια,
εγκαταλειμμένα.
Δεν γνωρίζουμε εάν είναι απομεινάρια της καταστροφής και φυγής του πολέμου. Και κάπου στο μέσο της διαδρομής, μια ταμπέλα μας λέει για την γενέτειρα του Αγ. Βασίλη, λέτε να είναι αυτού που γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα ή κάποιος άλλος είναι.
Δεν γνωρίζουμε εάν είναι απομεινάρια της καταστροφής και φυγής του πολέμου. Και κάπου στο μέσο της διαδρομής, μια ταμπέλα μας λέει για την γενέτειρα του Αγ. Βασίλη, λέτε να είναι αυτού που γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα ή κάποιος άλλος είναι.
Το βρήκα, είναι ο Basil of Ostrog και γεννήθηκε εκεί στο
χωριό που περάσαμε, το Mrkonijici.
Είναι άγιος της Σέρβικης Ορθόδοξης εκκλησίας και έκτισε το μοναστήρι Ostrog, πανέμορφο και εντυπωσιακό τύπου Αμοργός αφαιρώντας την θάλασσα.
Είναι άγιος της Σέρβικης Ορθόδοξης εκκλησίας και έκτισε το μοναστήρι Ostrog, πανέμορφο και εντυπωσιακό τύπου Αμοργός αφαιρώντας την θάλασσα.
Μπαίνοντας στο Stolac όμορφη και ωραία μικρή πόλη με γραφικά
κτίσματα. Την οδηγήσαμε λιγάκι, είδαμε κτίρια με τρύπες από σφαίρες και
τους κατοίκους της μέσα σ΄ένα ποταμάκι κάνοντας το δημοτική πισίνα να προσπαθούν να
πάρουν και αυτοί σταγόνες δροσιάς. Πάνω από την μικρή πόλη το Osanjici με
ευρήματα μιας Ελληνικής πόλης της Δαορσών, οι Δαόριζοι μια Ιλλυρική φυλή που
έζησε από το 300 Π.χ. μέχρι το 30 Π.χ. και που Εξελληνίστηκε αλλά δεν το βρήκα
και λόγω ζέστης το άφησα πίσω, απλά ένα τοίχος και άλλα σχετικά ασήμαντα για το
μάτι είναι στον χώρο. Συνεχίσαμε λίγο παρακάτω για την νεκρόπολη της Radimlja.
Παρκάρουμε στο εσωτερικό κλειστό χώρο της νεκρόπολης και κατεβαίνουμε για δούμε
από κοντά.
Η νεκρόπολη είναι από τα πιο σημαντικά μνημεία της
Μεσαιωνικής εποχής στην χώρα σχετικά με ταφικές πλάκες Stecak. Οι πλείστες
ταφόπλακες έγιναν από το 15 ο αιώνα μ.Χ.
μέχρι τον 16 ο όπου έζησε η οικογένεια των Βλάχων Miloradovic-Stjepanovic όπου ήταν
χριστιανοί ορθόδοξοι και η νεκρόπολις συμπίπτει με την άνοδο των Βλάχων. Η νεκρόπολης
είναι σαν προσωπικό νεκροταφείο της Βλάχικης αυτής οικογένειας και είναι
διακοσμημένοι με λουλούδια, κύκλους και γεωμετρικά σχήματα, το τελευταίο λόγω
της στρατιωτικής συσχέτισης της οικογενείας. Οι ταφόπλακες συμπεριλαμβάνουν
σαρκοφάγους, αετώματα και στημένες όρθια πλάκες.
Πληρώσαμε και 2 ευρώ είσοδο έκαστος, εάν περνάτε κατεβείτε
να το δείτε, αν όχι μην έρθετε να δείτε την νεκρόπολη γιατί δεν αξίζει και πολύ
σαν χώρος.
Απ΄εδώ μπαίνουμε στο καντόνιο Νερέτβα (απ΄τόν ποταμό
φαντάζομαι) και με
 |
| νεκροπολης Radimlija |
διοικητική πρωτεύουσα το Μόσταρ. Δρόμος με κίνηση και τίποτα
το αξιόλογο. Προς
γραφικό χωριό Blagaj και τον όμορφο Τεκκέ του αλλά το GPS
για κάποιο ηλίθιο λόγο μας παίρνει από χωματόδρομο με μια παράκαμψη
χιλιόμετρων, τα παίρνω στο κρανίο καθώς κουρασμένος από την ανελέητη ζέστη, και
το αφήνω πίσω. Μπαίνουμε Μόσταρ, μια άτακτη πόλη και πολύ μεγαλύτερη απ΄ότι
περιμέναμε. Βρίσκουμε εύκολα το μικρό μας ξενοδοχείο/μοτέλ και με κλειστό χώρο
στάθμευσης. Αράζουμε την πραμάτεια μας, κάνουμε ένα δροσιστικό μπανάκι, λίγη
ξεκούραση και παίρνουμε τα ποδαράκια μας για παλιό κέντρο. Ο τουρισμός και εδώ
αναμενόμενα στα ύψη. Η παλιά πόλη είναι πανέμορφη και χρίζει εξερεύνησης. Το
γεφύρι μοναδικό σε όψη και ξανακτισμένο με το ίδιο σχήμα όπως το παλιό, η θέα
του με τα γύρω κτίσματα πάνω στις όχθες του ποταμού Νερέτβα, δίνει πανέμορφες
κλασσικές εικόνες μια άλλης εποχής.
Η γέφυρα κατασκευάστηκε από το 1565 έως το 1566 ή 1567 από
τον Οθωμανό αρχιτέκτονα Μιμάρ Χαϊρουντίν ύστερα από παραγγελία του σουλτάνου
Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή το 1556. Ο Χαϊρουντίν ήταν μαθητής του Μιμάρ Σινάν,
του σημαντικότερου ίσως Οθωμανού αρχιτέκτονα. Σύμφωνα με έναν
ανεπιβεβαίωτο θρύλο πριν από την κατασκευή της Στάρι Μοστ θέλησε να
δοκιμάσει τη νέα μέθοδο κατασκευής γεφυροποϊίας που ήθελε να χρησιμοποιήσει σε
μικρότερη κλίμακα.
Γι’αυτό κατασκεύασε στα περίχωρα μια πανομοιότυπη γέφυρα σε
μικρότερη κλίμακα, η οποία ακόμα υπάρχει.
Περπατήσαμε και φωτογραφήσαμε αρκετά το παλιό Μόσταρ και
μπορώ να πω ότι ίσως είναι πιο ενδιαφέρον από το ίδιο το γεφύρι ορόσημο της
πόλης. Τα παλιά μαγαζιά και τα πετρόκτιστα σοκάκια είναι υπέροχα και άκρως
απαραίτητο να τα δεις. Το μουσουλμανικό στοιχείο γενικά στην πόλη κυριαρχεί, η
παρουσία του έντονη.
Τα ποδαράκια μας διάνυσαν αρκετή απόσταση μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα αλλά
Τα ποδαράκια μας διάνυσαν αρκετή απόσταση μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα αλλά
το ευχαριστηθήκαμε. Σίγουρα μια στάση για δροσιά ήταν
αναγκαία, μαζέψαμε και
αρκετά διαφημιστικά που μας δώσανε οι διάφοροι κράχτες για
εστιατόρια έτσι
καθίσαμε σε μια από τις πετρόκτιστες πλατείες για να κάνουμε
επιλογή φαγωμάγαζου.
Τελική επιλογή το παραδοσιακό εστιατόριο Babilon με ωραίες
θέες προς γεφύρι,
παλιάς πόλης και ποταμού Νερέτβα ειδικότερα αργά μέσα στο
δειλινό.
Αναφορά Δωματίου: Χαριτωμένο, άνετο, με τουαλέτα/ντουζιέρα
και ιντερνέτ. Ο
ιδιοκτήτης καλός, φιλόξενος και χαλαρός. Κλειστός χώρος
στάθμευσης (ζητήστε τον
στην κράτηση σας). Απόσταση από παλιά πολή με τα πόδια.
Villa Globus ονομάζεται
και συνιστάτε, 1 βράδυ στοίχισε 33 ευρώ/δωμάτιο.
συνεχίζετε
0 σχόλια: