ανταπόκριση 5η
κείμενο / φωτογραφίες : Κωνσταντίνος Μητσάκης
Με την Ulan Ude να χάνεται πίσω μου, μετρούσα μόλις 3.400 χλμ. για το μεγάλο φινάλε της υπερσιβηρικής διαδρομής του “ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018”. Παράλληλα, στην προσπάθειά μου να ολοκληρώσω την διάσχιση όλης της ασιατικής ηπείρου και να «βρέξω» τα πόδια μου στα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού, είχα να επισκεφθώ επίσης τις πόλεις Chita – Mogocha – Blagovescenk – Khabarovsk – Vladivostok. Εντάξει, λίγο μακριά έπεφτε ακόμα η θάλασσα, αλλά έπαιρνα κουράγιο όταν σκεφτόμουν πόσα βάσανα είχαν περάσει οι ταλαίπωροι «Μύριοι» του Ξενοφώντα μέχρι να φωνάξουν «θάλαττα, θάλαττα»!
Πριν από 11 χρόνια (2007), όταν βρέθηκα να ταξιδεύω για δεύτερη φορά πάνω στην τροχιά του Υπερσιβηρικού δρόμου, τα 1.200 χλμ που ένωναν την Chita με την πόλη Blagovescensk ήταν μια κακοτράχαλη χωμάτινη διαδρομή, με ελάχιστους οικισμούς καθοδόν, σοβαρό πρόβλημα ανεφοδιασμού καυσίμων και έλλειψη βασικών υποδομών ύπνου και φαγητού. Τότε, τα είχα δει όλα…
Εν έτη 2018, ένας υπέροχος ασφαλτόδρομος ανέλαβε να οδηγήσει τις ρόδες της HONDA CRF 250 RALLY πάνω σ’ αυτό το κομμάτι της Υπερσιβηρικού, ενώ έκπληκτος αντίκριζα (κάθε 60-80 χλμ.) πρατήρια καυσίμων, εστιατόρια και μικρά μοτέλ να έχουν «ξεφυτρώσει» σαν τα μανιτάρια στις άκρες του δρόμου.
Οδηγώντας στην διαδρομή Chita – Mogocha – Blagovescenk, διέσχισα ταυτόχρονα το πιο αραιοκατοικημένο κομμάτι όλης της Υπερσιβηρικής αρτηρίας μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Αρκετές φορές συνομιλούσα φωνακτά με τον εαυτό μου, για να μην τρελαθώ από την αβάστακτη σιωπή και μοναξιά ενός υπέροχου καταπράσινου τοπίου. Όσο όμως οι μέρες περνούσαν και τα χιλιόμετρα λιγόστευαν, ένα ανυπέρβλητο αίσθημα ψυχικής ανάτασης και ευφορίας με πλημμύριζε. Ναι, πλησίαζα στην θάλασσα…
Στην κωμόπολη Mogocha, δυο μέλη της τοπικής μοτοσυκλετιστικής λέσχης που με συνάντησαν στην είσοδο της κωμόπολης, ανέλαβαν να μου βρουν κατάλυμα. Ο Yuri, ιδιοκτήτης μιας μικρής πανσιόν και μέλος της λέσχης (αριθμεί περίπου 20 μέλη) μου πρόσφερε αφιλοκερδώς φιλοξενία, με αντάλλαγμα την παρέα μου και την εξιστόρηση των ταξιδιωτικών μου εμπειριών. Κι αφού πρώτα με βοήθησε να αλλάξω λάδια στην CRF 250 RALLY, όλο το βράδυ «…πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες…». Την άλλη μέρα, άντε ν’ ανάβω στην σέλα!
Όση βροχή δεν έφαγα όλες τις προηγούμενες μέρες, με περίμενε στα τελευταία 120 χλμ. πριν την Blagovescenk. Τόση ήταν η μανία και ο όγκος της καταιγίδας, που αρκετά αυτοκίνητα προτίμησαν να διακόψουν προσωρινά την πορεία τους και να μοιραστούν μαζί μου τα λίγα στεγνά τετραγωνικά μέτρα του υπόστεγου ενός πρατηρίου καυσίμων. Εκεί γνωρίστηκα με τον Oleg, ο οποίος, βλέποντας την ελληνική πινακίδα κυκλοφορίας της μοτοσυκλέτας, με καλωσόρισε στον τόπο του ευδιάθετος και χαμογελαστός. Οι προπέρσινες οικογενειακές διακοπές του στην Ελλάδα (Σαντορίνη και Κρήτη) του είχαν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Πάλι καλά, ήμουν και τυχερός. Άντε τώρα να είχε κακοπεράσει στην Ελλάδα και να καταριόταν την τύχη του που πήγε εκεί…
Ο Oleg δεν έμεινε όμως μόνο στα λόγια. Το ίδιο βράδυ, πέρασε με την γυναίκα του από το hostel που είχα καταλύσει, με ξενάγησαν με το αυτοκίνητο στην πόλη και καταλήξαμε σ’ ένα παραδοσιακό ρωσικό εστιατόριο στο κέντρο της πόλης, όπου και δειπνήσαμε. Από τον ευκατάστατο Oleg και την γοητευτική γυναίκα του “εισέπραξα” όλο τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό που είχαν για την Ελλάδα…
Επόμενη στάση η πόλη Khabarovsk (670 χλμ. νότια της Blagovescenk), το προτελευταίο αστικό κέντρο του υπερσιβηρικού άξονα. Κτισμένη (όπως και η Blagovescenk) στις όχθες του ποταμού Αμούρ, που εκτελεί χρέη συνοριακής γραμμής με την Κίνα, η Khabarovsk χρωστά το όνομά της στον Κοζάκο εξερευνητή Yerofey Khabarovsk, ο οποίος την θεμελίωσε το 1858, αρχικά ως ένα προκεχωρημένο στρατιωτικό φυλάκιο των Ρώσων στην Ανατολική Σιβηρία (Far East).
Κοσμοπολίτικη και λαμπερή, με πάμπολλα καταπράσινα πάρκα και καλοδιατηρημένα κτίσματα των αρχών του 20ου αιώνα, η Khabarovsk ήταν μια πόλη ιδανική για περπάτημα και χαλάρωση. Γι’ αυτό άλλωστε κλείδωσα εδώ την μαύρη μοτοσυκλέτα για τρεις μέρες και «έλειωσα» σόλες…
Επόμενη –και τελευταία– υπερσιβηρική στάση, το παραθαλάσσιο Βλαδιβοστόκ (756 χλμ. νότια), στις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού. Συναισθήματα καθοδόν; Δύσκολα περιγράφονται! Κι εντέλει, μετά από 31 μέρες ταξιδιού στην σέλα της μαύρης HONDA CRF 250 RALLY, η δική μου “Κάθοδος των Μυρίων” έφτασε αισίως στο τέλος της και εγώ δικαίως φώναζα παθιασμένος μέσα από το κράνος «θάλαττα, θάλαττα»…
Το κοντέρ της μοτοσυκλέτας είχε συμπληρωμένα 14.200 χλμ. όταν έφτασα στο ομιχλώδη Βλαδιβοστόκ, όπου γράφτηκε ο επίλογος ενός μεγάλου διηπειρωτικού ταξιδιού. Όμως, ο «ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018» δεν είχε ακόμα τελειώσει, αφού η Ιαπωνία θα “υπέγραφε” το τέλος αυτής της ταξιδιωτικής περιπέτειας.
Το εβδομαδιαίο καράβι για την «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου» αναχωρούσε από το Βλαδιβοστόκ σε 5 μέρες. Προλάβαινα να (ξανά) δω το Βλαδιβοστόκ (την γενέτειρα του αείμνηστου ηθοποιού Yul Brynner), να βγάλω τα ατμοπλοϊκά εισιτήρια και να ολοκληρώσω τις εκτελωνιστικές διαδικασίες. Όταν πήρα όμως τα εισιτήρια στα χέρια, αυτά δεν έγραφαν ως προορισμό την Ιαπωνία, αλλά την… Νότια Κορέα! Η απόβαση στην Κορεατική χερσόνησο είναι προ των πυλών…
φωτογραφίες:
0 σχόλια: