κείμενο / φωτογραφίες : Κωνσταντίνος Μητσάκης
Εδώ και αρκετό καιρό είχε καρφωθεί στο μυαλό μου ένα δίτροχο ταξίδι ως την
μακρινή Ιαπωνία. Αναμφίβολα δυνατός προορισμός και συναρπαστική η διαδρομή
μέχρι εκεί, όμως, εγώ δεν ήθελα να πάω στην «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου»
δίχως να έχω έναν σκοπό… Ήθελα να συνδυάζω αυτό το ταξίδι με μια ιδιαίτερη
αποστολή. Και τελικά, μετά από μήνες αμφιταλαντεύσεων και συνεχών
διαβουλεύσεων, ήμουν πια έτοιμος να ξεκινήσω την καινούρια ταξιδιωτική
περιπέτεια «ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018». Αφετηρία μου η Αρχαία Ολυμπία, τελικός
προορισμός η Χιροσίμα της Ιαπωνίας, μοτοσυκλέτα μια HONDA CRF 250 RALLY,
απόσταση 15.800 χλμ.…
Γιατί προτίμησα την Αρχαία Ολυμπία ως εκκίνηση του διηπειρωτικού ταξιδιού
μου; Γιατί ο τόπος γέννησης των Ολυμπιακών Αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες
διατηρεί παραδοσιακά φιλικές σχέσεις με την Ιαπωνία. Η Αρχαία Ολυμπία τελεί
αδελφοποιημένη πόλη με την Ιαπωνική πόλη Ιναζάβα, ενώ στον προαύλιο χώρο του
Δημαρχείου βρίσκεται το μνημείο του αείμνηστου Ιάπωνα φιλέλληνα καθηγητή Κεΐζι
Κοκούμπου, όπου φυλάσσεται η τέφρα του.
Σ’ αυτόν τον ιερό χώρο, ο Δήμαρχος της Αρχαίας Ολυμπίας κ. Ε. Κοτζάς μού
παρέδωσε να μεταφέρω με την μοτοσυκλέτα μου ένα συμβολικό δώρο Φιλίας στον
Δήμαρχο της Χιροσίμα της Ιαπωνίας, καθώς κι ένα μήνυμα Ειρήνης και
Αλληλεγγύης στους κατοίκους της μαρτυρικής πόλης. Η παράδοσή τους στον
Δήμαρχο της Χιροσίμα είχε προγραμματιστεί να γίνει την περίοδο των εκδηλώσεων
μνήμης για τη συμπλήρωση των 73 χρόνων από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη
Χιροσίμα (6 Αυγούστου 1945).
Ήμουν αρκετά συγκινημένος, αφού είχα την τιμή να γίνω ένας δίτροχος
αγγελιοφόρος της Ειρήνης, μεταξύ Ελλάδας και Ιαπωνίας. Επρόκειτο μια άκρως
συμβολική κίνηση, η οποία θα διακηρύττει παράλληλα πως η Ελλάδα, η πολιτιστική
κοιτίδα της Ευρώπης, εφαρμόζει εμπράκτως αυτό που ασπάζεται και ιδεολογικά: η
ειρήνη, ο πολιτισμός και τα ολυμπιακά ιδεώδη αποτελούν την κυριότερη συνεκτική
δύναμη μεταξύ των λαών της υφηλίου.
Κι όσον αφορά την οδική μου αποστολή, είχα να διατρέξω οκτώ χώρες (Ελλάδα,
Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρωσία / Σιβηρία, Μογγολία, Ιαπωνία),
οδηγώντας μια μαύρη HONDA CRF 250 RALLY για περίπου 15.800 χλμ. Μιλάμε
για ένα μεγάλο ταξίδι κόντρα στον ήλιο, με 250cc και μόλις 23 ατίθασα άλογα…
Στην Βουλγαρία μούλιασα στην βροχή. Από τον Προμαχώνα ως την συνοριακή
πόλη Ruse, δεν έβγαλα καθόλου τα αδιάβροχα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την
καταιγίδα που ξέσπασε στην Σόφια, όταν βρισκόμουν στο κέντρο της πόλης, έξω από
την ορθόδοξη εκκλησία Αλεξανδρε Νιέφσκι. Για δυο ώρες ήμουν εγκλωβισμένος
στην είσοδο του ναού, ενώ την μοτοσυκλέτα λίγο έλειψε να την παρασύρουν τα
ορμητικά νερά στο πάρκινγκ!
Συνδετικός-συνοριακός κρίκος ανάμεσα στην Βουλγαρία και την Ρουμανία εκτελεί
από την δεκαετία του 1950 η επιβλητική σιδερένια γέφυρα του Δούναβη. Μετά την
διάσχισή της βρέθηκα στην δεύτερη χώρα του ταξιδιού μου, όπου με υποδέχτηκε
ένας λαμπερός ήλιος και διακαίως ανέβασε κατακόρυφα την διάθεσή μου…
Μπαίνοντας στην Ρουμανία, το κοντέρ της μαύρης CRF 250 RALLY είχε
καταγράψει τα πρώτα 1.100 χλμ. και εγώ είχα αρχίσει να προσαρμόζομαι στις
δυνατότητές της. Μπορούσα να κινούμαι συνεχώς με 90-100 χιλιόμετρα στον δρόμο,
μια ταχύτητα που δεν με κούραζε και μπορούσα άνετα να προσπερνάω τις άπειρες
νταλίκες και τα αργά αυτοκίνητα. Φυσικά υπήρχαν και οι τοπικοί «κάγκουρες» που
με περνούσαν με τρελά χιλιόμετρα και στον πόντο…
Στην Ρουμανία ούτε καν διανυκτέρευσα, αφού είχα μόλις 300 χλμ. να οδηγήσω
μέχρι την συνοριακή πόλη Galati – η συγκεκριμένη πόλη είναι αδελφοποιημένη με
τον Πειραιά! Μια ολιγόωρη στάση στο κέντρο Galati για καφέ και φαγητό ήταν
ωστόσο επιβεβλημένη, γιατί μετά θα περνούσα έναν συνοριακό Γολγοθά - μέσα σε 3
χλμ. με περίμεναν 4 συνοριακοί έλεγχοι!
Συγκεκριμένα, έπρεπε να περάσω αρχικά το ρουμανικό τελωνείο, μετά να εισέλθω
για μόλις 2 χλμ. στην Μολδαβία (υπάρχει τελωνείο), στη συνέχεια έξοδος από
Μολδαβία (ξανά έλεγχος) και είσοδος κατόπιν στην Ουκρανία. Μιλάμε για την
απόλυτη συνοριακή τρέλα…
Ευτυχώς δεν υπήρχε μεγάλη ουρά αυτοκινήτων, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες
γρήγορες, ο έλεγχος των αποσκευών τυπικός και οι υπάλληλοι αρκετά πρόθυμοι και
εξυπηρετικοί. Παρόλο αυτά, δυο ώρες τις ξόδεψα στα σύνορα μέχρι να μπει στο
διαβατήριο η τελευταία σφραγίδα και να ανοίξει η συνοριακή πόρτα της
Ουκρανίας…
Στην Ουκρανία δεν υπήρχε περίπτωση να μην (ξανά) επισκεφθώ την Οδησσό της
Φιλικής Εταιρίας και του «Θωρηκτού Ποτεμκιν». Θεμελιωμένη από τους αρχαίους
Μιλήσιους στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, η Οδησσός είναι μια πόλη που έχει
κλέψει την καρδιά μου. Οι αιτίες πολλές: πλούσια πολιτιστική παράδοση, Ιστορία,
ρομαντική ατμόσφαιρα και όμορφες γυναίκες…
Ένας καλοσυντηρημένος αυτοκινητόδρομος με τακτικές εξυπηρετήσεις καθοδόν
ανέλαβε να οδηγήσει κατόπιν την μικρή μοτοσυκλέτα από την Οδησσό στο Κίεβο
(475 χλμ.). Κτισμένη στις όχθες του ποταμού Δνείπερου, η ουκρανική πρωτεύουσα
με κοίμισε στην αστική της αγκαλιά για δυο μέρες – ήταν μια αναγκαία στάση για
ξεκούραση, γνωριμία με τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης και ανασυγκρότηση για
τα επόμενα χιλιόμετρα του ταξιδιού. Ήδη, σε απόσταση 250 χλμ., με καρτερούσε ο
Πούτιν. Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον σύντροφο Βλαντιμίρ ήταν το
2016, όταν έφτασα στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας μ’ ένα παπί HONDA Supra-X
125 Helmin
Φωτογραφίες:
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Εδώ και αρκετό καιρό είχε καρφωθεί στο μυαλό μου ένα δίτροχο ταξίδι ως την
μακρινή Ιαπωνία. Αναμφίβολα δυνατός προορισμός και συναρπαστική η διαδρομή
μέχρι εκεί, όμως, εγώ δεν ήθελα να πάω στην «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου»
δίχως να έχω έναν σκοπό… Ήθελα να συνδυάζω αυτό το ταξίδι με μια ιδιαίτερη
αποστολή. Και τελικά, μετά από μήνες αμφιταλαντεύσεων και συνεχών
διαβουλεύσεων, ήμουν πια έτοιμος να ξεκινήσω την καινούρια ταξιδιωτική
περιπέτεια «ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ 2018». Αφετηρία μου η Αρχαία Ολυμπία, τελικός
προορισμός η Χιροσίμα της Ιαπωνίας, μοτοσυκλέτα μια HONDA CRF 250 RALLY,
απόσταση 15.800 χλμ.…
Γιατί προτίμησα την Αρχαία Ολυμπία ως εκκίνηση του διηπειρωτικού ταξιδιού
μου; Γιατί ο τόπος γέννησης των Ολυμπιακών Αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες
διατηρεί παραδοσιακά φιλικές σχέσεις με την Ιαπωνία. Η Αρχαία Ολυμπία τελεί
αδελφοποιημένη πόλη με την Ιαπωνική πόλη Ιναζάβα, ενώ στον προαύλιο χώρο του
Δημαρχείου βρίσκεται το μνημείο του αείμνηστου Ιάπωνα φιλέλληνα καθηγητή Κεΐζι
Κοκούμπου, όπου φυλάσσεται η τέφρα του.
Σ’ αυτόν τον ιερό χώρο, ο Δήμαρχος της Αρχαίας Ολυμπίας κ. Ε. Κοτζάς μού
παρέδωσε να μεταφέρω με την μοτοσυκλέτα μου ένα συμβολικό δώρο Φιλίας στον
Δήμαρχο της Χιροσίμα της Ιαπωνίας, καθώς κι ένα μήνυμα Ειρήνης και
Αλληλεγγύης στους κατοίκους της μαρτυρικής πόλης. Η παράδοσή τους στον
Δήμαρχο της Χιροσίμα είχε προγραμματιστεί να γίνει την περίοδο των εκδηλώσεων
μνήμης για τη συμπλήρωση των 73 χρόνων από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη
Χιροσίμα (6 Αυγούστου 1945).
Ήμουν αρκετά συγκινημένος, αφού είχα την τιμή να γίνω ένας δίτροχος
αγγελιοφόρος της Ειρήνης, μεταξύ Ελλάδας και Ιαπωνίας. Επρόκειτο μια άκρως
συμβολική κίνηση, η οποία θα διακηρύττει παράλληλα πως η Ελλάδα, η πολιτιστική
κοιτίδα της Ευρώπης, εφαρμόζει εμπράκτως αυτό που ασπάζεται και ιδεολογικά: η
ειρήνη, ο πολιτισμός και τα ολυμπιακά ιδεώδη αποτελούν την κυριότερη συνεκτική
δύναμη μεταξύ των λαών της υφηλίου.
Κι όσον αφορά την οδική μου αποστολή, είχα να διατρέξω οκτώ χώρες (Ελλάδα,
Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρωσία / Σιβηρία, Μογγολία, Ιαπωνία),
οδηγώντας μια μαύρη HONDA CRF 250 RALLY για περίπου 15.800 χλμ. Μιλάμε
για ένα μεγάλο ταξίδι κόντρα στον ήλιο, με 250cc και μόλις 23 ατίθασα άλογα…
Στην Βουλγαρία μούλιασα στην βροχή. Από τον Προμαχώνα ως την συνοριακή
πόλη Ruse, δεν έβγαλα καθόλου τα αδιάβροχα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την
καταιγίδα που ξέσπασε στην Σόφια, όταν βρισκόμουν στο κέντρο της πόλης, έξω από
την ορθόδοξη εκκλησία Αλεξανδρε Νιέφσκι. Για δυο ώρες ήμουν εγκλωβισμένος
στην είσοδο του ναού, ενώ την μοτοσυκλέτα λίγο έλειψε να την παρασύρουν τα
ορμητικά νερά στο πάρκινγκ!
Συνδετικός-συνοριακός κρίκος ανάμεσα στην Βουλγαρία και την Ρουμανία εκτελεί
από την δεκαετία του 1950 η επιβλητική σιδερένια γέφυρα του Δούναβη. Μετά την
διάσχισή της βρέθηκα στην δεύτερη χώρα του ταξιδιού μου, όπου με υποδέχτηκε
ένας λαμπερός ήλιος και διακαίως ανέβασε κατακόρυφα την διάθεσή μου…
Μπαίνοντας στην Ρουμανία, το κοντέρ της μαύρης CRF 250 RALLY είχε
καταγράψει τα πρώτα 1.100 χλμ. και εγώ είχα αρχίσει να προσαρμόζομαι στις
δυνατότητές της. Μπορούσα να κινούμαι συνεχώς με 90-100 χιλιόμετρα στον δρόμο,
μια ταχύτητα που δεν με κούραζε και μπορούσα άνετα να προσπερνάω τις άπειρες
νταλίκες και τα αργά αυτοκίνητα. Φυσικά υπήρχαν και οι τοπικοί «κάγκουρες» που
με περνούσαν με τρελά χιλιόμετρα και στον πόντο…
Στην Ρουμανία ούτε καν διανυκτέρευσα, αφού είχα μόλις 300 χλμ. να οδηγήσω
μέχρι την συνοριακή πόλη Galati – η συγκεκριμένη πόλη είναι αδελφοποιημένη με
τον Πειραιά! Μια ολιγόωρη στάση στο κέντρο Galati για καφέ και φαγητό ήταν
ωστόσο επιβεβλημένη, γιατί μετά θα περνούσα έναν συνοριακό Γολγοθά - μέσα σε 3
χλμ. με περίμεναν 4 συνοριακοί έλεγχοι!
Συγκεκριμένα, έπρεπε να περάσω αρχικά το ρουμανικό τελωνείο, μετά να εισέλθω
για μόλις 2 χλμ. στην Μολδαβία (υπάρχει τελωνείο), στη συνέχεια έξοδος από
Μολδαβία (ξανά έλεγχος) και είσοδος κατόπιν στην Ουκρανία. Μιλάμε για την
απόλυτη συνοριακή τρέλα…
Ευτυχώς δεν υπήρχε μεγάλη ουρά αυτοκινήτων, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες
γρήγορες, ο έλεγχος των αποσκευών τυπικός και οι υπάλληλοι αρκετά πρόθυμοι και
εξυπηρετικοί. Παρόλο αυτά, δυο ώρες τις ξόδεψα στα σύνορα μέχρι να μπει στο
διαβατήριο η τελευταία σφραγίδα και να ανοίξει η συνοριακή πόρτα της
Ουκρανίας…
Στην Ουκρανία δεν υπήρχε περίπτωση να μην (ξανά) επισκεφθώ την Οδησσό της
Φιλικής Εταιρίας και του «Θωρηκτού Ποτεμκιν». Θεμελιωμένη από τους αρχαίους
Μιλήσιους στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, η Οδησσός είναι μια πόλη που έχει
κλέψει την καρδιά μου. Οι αιτίες πολλές: πλούσια πολιτιστική παράδοση, Ιστορία,
ρομαντική ατμόσφαιρα και όμορφες γυναίκες…
Ένας καλοσυντηρημένος αυτοκινητόδρομος με τακτικές εξυπηρετήσεις καθοδόν
ανέλαβε να οδηγήσει κατόπιν την μικρή μοτοσυκλέτα από την Οδησσό στο Κίεβο
(475 χλμ.). Κτισμένη στις όχθες του ποταμού Δνείπερου, η ουκρανική πρωτεύουσα
με κοίμισε στην αστική της αγκαλιά για δυο μέρες – ήταν μια αναγκαία στάση για
ξεκούραση, γνωριμία με τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης και ανασυγκρότηση για
τα επόμενα χιλιόμετρα του ταξιδιού. Ήδη, σε απόσταση 250 χλμ., με καρτερούσε ο
Πούτιν. Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον σύντροφο Βλαντιμίρ ήταν το
2016, όταν έφτασα στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας μ’ ένα παπί HONDA Supra-X
125 Helmin
Φωτογραφίες:
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
0 σχόλια: