Ινδονησία, τερματικός σταθμός.
Κείμενο/φωτογραφίες ¨Κωνσταντίνος Μητσάκης
Η πόλη Medan στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού Σουμάτρα ήταν η αφετηρία
απ’ όπου θα ξεκινούσε η διαδρομή μου στην Ινδονησία. Το ταξίδι «TRANS ASIAN
2017» είχε μπει στην τελική του ευθεία, καθώς είχαν απομείνει μόλις 1.950 χλμ.
μέχρι να αντικρίσω τα πρώτα σπίτια της Τζακάρτα.
Μετά από ένα διήμερο γραφειοκρατικών διαδικασιών στο λιμάνι Belawan (απέχει
20 χλμ. από την Medan), παρέλαβα από το τελωνείο την λευκή Africa Twin και μαζί
πλέον ατενίζαμε με ενθουσιασμό την ινδονησιακή πρωτεύουσα, τον απώτατο
προορισμό του διηπειρωτικού οδοιπορικού μας.
Ο οδικός άξονας “East Trans Sumatera HWY” επιλέχθηκε για να κυλήσουν οι
τροχοί της μοτοσυκλέτας στην πορεία μου προς την Τζακάρτα. Οδηγώντας πάνω
στην συγκεκριμένη οδική αρτηρία –μια από τις δυο που διαθέτει το στενόμακρο νησί
της Σουμάτρα– θα διέτρεχα τις πόλεις Tebing Tinggi, Pekanbaru, Jambi, Palembang
και Bandar Lampug. Φτάνοντας στο λιμάνι Bakauheni, ένα επιβατικό πλοίο θα με
μετέφερε κατόπιν στο λιμάνι Merak-Cilegon, στην δυτική άκρη του νησιού της Ιάβα
–από εδώ, η Τζακάρτα απείχε μόλις 110 χλμ.
Όμως, οι καταστάσεις που με καρτερούσαν καθοδόν στους δρόμους της Σουμάτρα,
γρήγορα μετέτρεψαν τον ενθουσιασμό μου σε αγωνία και άγχος. Άπειρα φορτηγά και
λεωφορεία, μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, προσπεράσεις του θανάτου και καυσαέριο
πιο μαύρο κι από την πίσσα του δρόμου. Καθημερινά χρειαζόμουν περίπου δέκα
ώρες για να διανύσω 450 χλμ., ενώ η κούραση και η ένταση από τα τεκταινόμενα
του δρόμου ήταν πράγματι μεγάλη. Και μόνο όταν ο ήλιος πήγαινε να κοιμηθεί, τότε
μόνο πατούσα φρένο μπροστά σε κάποιο μικρό ξενοδοχείο στην άκρη του δρόμου,
για να ξεκουράσω το ταλαίπωρο κορμί μου…
Για πέντε μέρες, μέχρι να φτάσω στο λιμάνι Bakauheni, οδηγούσα, προσπερνούσα,
κορνάριζα, φρενάριζα, έβριζα, έστριβα. Τελευταίες μέρες στο τιμόνι και τα είχα «δει
όλα». Ούτε στην Ινδία τέτοια δοκιμασία… Αντλούσα ωστόσο δύναμη από το γεγονός
ότι, όσο έγραφα χιλιόμετρα στο κοντέρ της Africa Twin, τόσο πλησίαζα στο όνειρο,
στην Τζακάρτα.
Δυο στοιχεία στην διαδρομή Medan-Jakarta αποτέλεσαν βάλσαμο για την μεγάλη
κούραση του δρόμου: το υπέροχο τροπικό σκηνικό που είχε στήσει η τοπική φύση
και οι φιλόξενοι άνθρωποι που το κατοικούσαν. Μορφές ευγενικές και καλοσυνάτες,
που καλωσόριζαν με διάπλατα χαμόγελα και «ξεκλείδωτες» καρδιές τον Έλληνα
μοτο-ταξιδευτή στον τόπο τους. Αυτό μου άρεσε πάνω απ’ όλα…
Στην πορεία μου προς την ινδονησιακή πρωτεύουσα, δεν ήμουν πάντως μόνος
μου. Από την πόλη Bandar Lampug ως την Τζακάρτα (200 χλμ.), με συνόδευσε με το
αυτοκίνητο ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος. Έχοντας ενημερωθεί μέσω Facebook για
την επικείμενη άφιξή μου στην Τζακάρτα, ο Παναγιώτης έσπευσε να με
προϋπαντήσει στην Bandar Lampug.
Συνάδελφος μοτοσυκλετιστής και νυν μετανάστης της πρόσφατης ελληνικής
οικονομικής κρίσης, ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος καταγόταν από την ακριτική Νέα
Ορεστιάδα. Ερχόμενος το 2011 στην Ινδονησία για καταδύσεις, είδε την οικονομική
ανάπτυξη και τις επαγγελματικές ευκαιρίες που υπάρχουν σ’ αυτήν την χώρα της
νοτιοανατολικής Ασίας.
Εκτιμώντας ότι η ελληνική οικονομική κρίση –που μόλις είχε ξεκινήσει– θα ήταν
πολύ μεγαλύτερη του αναμενομένου, ο Παναγιώτης πήρε την απόφαση να
αναζητήσει το επαγγελματικό του μέλλον (στον χώρο της εστίασης) στην Ινδονησία.
Το ελληνικό γιαούρτι “KALIMERA”, που παρασκευάζει ο ίδιος στην βιοτεχνία
παραδοσιακών γαλακτοκομικών προϊόντων που έχει ιδρύσει στην Τζακάρτα (την
οποία και επισκέφθηκα), είναι το νέο του εγχείρημα στην αγορά της Ινδονησίας, με τ’
οποίο επιδιώκει να φέρει πιο κοντά (γαστρονομικά) τις δυο χώρες.
Ήταν απόγευμα Κυριακής όταν στα δυτικά προάστια της Τζακάρτα φρενάρισα την
λευκή μοτοσυκλέτα, άνοιξα την ελληνική σημαία και φωτογραφήθηκα μαζί της.
Μετά από 57 μέρες ταξιδιού και 16.340 χλμ., η ελληνική σημαία κυμάτιζε στην
είσοδο της Τζακάρτα, σηματοδοτώντας την ολοκλήρωση ενός ταξιδιωτικού άθλου,
που εμπνεύστηκε και πραγματοποίησε ένας Έλληνας μοτοσυκλετιστής.
Μέσα στις επόμενες μέρες –με τον Παναγιώτη ξεναγό και οικοδεσπότη– ευτύχισα
να γνωρίσω τα μικρά και μεγάλα μυστικά της Τζακάρτα. Παράλληλα, δεξιώθηκα από
τα υψηλόβαθμα στελέχη της Honda Ινδονησίας, γνώρισα το απίστευτο μποτιλιάρισμα
που συνήθως επικρατεί στους δρόμους της πρωτεύουσας, συναντήθηκα με μέλη των
μοτοσυκλετιστικών λεσχών της Τζακάρτα και παρέδωσα την λευκή Africa Twin για
το ατμοπλοϊκό ταξίδι του γυρισμού. Κι όσον αφορά τις οκτώ μέρες που είχα κατόπιν
στην διάθεσή μου, σχεδίασα και πραγματοποίησα μια ενδιαφέρουσα απόδραση στην
Ανατολική Ιάβα (με τρένο) και στο φουτουριστικό Χονγκ Κονγκ (αεροπορικώς).
Στο αεροδρόμιο της Τζακάρτα, λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο για την πτήση
προς Αθήνα, έριξα μια ματιά στα μηνύματα του Facebook. Για δυο μήνες, χιλιάδες
φίλοι ταξίδεψαν μαζί μου στην πίσω σέλα της Africa Twin και η διαδικτυακή στήριξη
που μου πρόσφεραν όλο εκείνο το διάστημα ήταν αναμφίβολα σημαντική.
Στάθηκα σ’ ένα μήνυμα που μόλις είχε έρθει. Μέχρι να περάσω την πόρτα του
αεροπλάνου, το διάβασα αρκετές φορές. Ο Γιώργος είχε μιλήσει κατευθείαν στην
καρδιά μου: «Φίλε Κώστα, χαίρομαι για τα όμορφα ταξίδια που κάνεις με τόσο
προσωπικό κόπο, αλλά και με τόση “ανταμοιβή”. Σε ευχαριστώ που για άλλη μια φορά
με ταξίδεψες σε χώρες που δεν θα φτάσει ο νους μου! Για μένα έχεις καταφέρει το
ασύλληπτο. Έχεις κάνει την γη μας να μοιάζει με την διαδρομή Πατήσια -
Δραπετσώνα…».
φωτογραφίες:
Κείμενο/φωτογραφίες ¨Κωνσταντίνος Μητσάκης
Η πόλη Medan στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού Σουμάτρα ήταν η αφετηρία
απ’ όπου θα ξεκινούσε η διαδρομή μου στην Ινδονησία. Το ταξίδι «TRANS ASIAN
2017» είχε μπει στην τελική του ευθεία, καθώς είχαν απομείνει μόλις 1.950 χλμ.
μέχρι να αντικρίσω τα πρώτα σπίτια της Τζακάρτα.
Μετά από ένα διήμερο γραφειοκρατικών διαδικασιών στο λιμάνι Belawan (απέχει
20 χλμ. από την Medan), παρέλαβα από το τελωνείο την λευκή Africa Twin και μαζί
πλέον ατενίζαμε με ενθουσιασμό την ινδονησιακή πρωτεύουσα, τον απώτατο
προορισμό του διηπειρωτικού οδοιπορικού μας.
Ο οδικός άξονας “East Trans Sumatera HWY” επιλέχθηκε για να κυλήσουν οι
τροχοί της μοτοσυκλέτας στην πορεία μου προς την Τζακάρτα. Οδηγώντας πάνω
στην συγκεκριμένη οδική αρτηρία –μια από τις δυο που διαθέτει το στενόμακρο νησί
της Σουμάτρα– θα διέτρεχα τις πόλεις Tebing Tinggi, Pekanbaru, Jambi, Palembang
και Bandar Lampug. Φτάνοντας στο λιμάνι Bakauheni, ένα επιβατικό πλοίο θα με
μετέφερε κατόπιν στο λιμάνι Merak-Cilegon, στην δυτική άκρη του νησιού της Ιάβα
–από εδώ, η Τζακάρτα απείχε μόλις 110 χλμ.
Όμως, οι καταστάσεις που με καρτερούσαν καθοδόν στους δρόμους της Σουμάτρα,
γρήγορα μετέτρεψαν τον ενθουσιασμό μου σε αγωνία και άγχος. Άπειρα φορτηγά και
λεωφορεία, μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, προσπεράσεις του θανάτου και καυσαέριο
πιο μαύρο κι από την πίσσα του δρόμου. Καθημερινά χρειαζόμουν περίπου δέκα
ώρες για να διανύσω 450 χλμ., ενώ η κούραση και η ένταση από τα τεκταινόμενα
του δρόμου ήταν πράγματι μεγάλη. Και μόνο όταν ο ήλιος πήγαινε να κοιμηθεί, τότε
μόνο πατούσα φρένο μπροστά σε κάποιο μικρό ξενοδοχείο στην άκρη του δρόμου,
για να ξεκουράσω το ταλαίπωρο κορμί μου…
Για πέντε μέρες, μέχρι να φτάσω στο λιμάνι Bakauheni, οδηγούσα, προσπερνούσα,
κορνάριζα, φρενάριζα, έβριζα, έστριβα. Τελευταίες μέρες στο τιμόνι και τα είχα «δει
όλα». Ούτε στην Ινδία τέτοια δοκιμασία… Αντλούσα ωστόσο δύναμη από το γεγονός
ότι, όσο έγραφα χιλιόμετρα στο κοντέρ της Africa Twin, τόσο πλησίαζα στο όνειρο,
στην Τζακάρτα.
Δυο στοιχεία στην διαδρομή Medan-Jakarta αποτέλεσαν βάλσαμο για την μεγάλη
κούραση του δρόμου: το υπέροχο τροπικό σκηνικό που είχε στήσει η τοπική φύση
και οι φιλόξενοι άνθρωποι που το κατοικούσαν. Μορφές ευγενικές και καλοσυνάτες,
που καλωσόριζαν με διάπλατα χαμόγελα και «ξεκλείδωτες» καρδιές τον Έλληνα
μοτο-ταξιδευτή στον τόπο τους. Αυτό μου άρεσε πάνω απ’ όλα…
Στην πορεία μου προς την ινδονησιακή πρωτεύουσα, δεν ήμουν πάντως μόνος
μου. Από την πόλη Bandar Lampug ως την Τζακάρτα (200 χλμ.), με συνόδευσε με το
αυτοκίνητο ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος. Έχοντας ενημερωθεί μέσω Facebook για
την επικείμενη άφιξή μου στην Τζακάρτα, ο Παναγιώτης έσπευσε να με
προϋπαντήσει στην Bandar Lampug.
Συνάδελφος μοτοσυκλετιστής και νυν μετανάστης της πρόσφατης ελληνικής
οικονομικής κρίσης, ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος καταγόταν από την ακριτική Νέα
Ορεστιάδα. Ερχόμενος το 2011 στην Ινδονησία για καταδύσεις, είδε την οικονομική
ανάπτυξη και τις επαγγελματικές ευκαιρίες που υπάρχουν σ’ αυτήν την χώρα της
νοτιοανατολικής Ασίας.
Εκτιμώντας ότι η ελληνική οικονομική κρίση –που μόλις είχε ξεκινήσει– θα ήταν
πολύ μεγαλύτερη του αναμενομένου, ο Παναγιώτης πήρε την απόφαση να
αναζητήσει το επαγγελματικό του μέλλον (στον χώρο της εστίασης) στην Ινδονησία.
Το ελληνικό γιαούρτι “KALIMERA”, που παρασκευάζει ο ίδιος στην βιοτεχνία
παραδοσιακών γαλακτοκομικών προϊόντων που έχει ιδρύσει στην Τζακάρτα (την
οποία και επισκέφθηκα), είναι το νέο του εγχείρημα στην αγορά της Ινδονησίας, με τ’
οποίο επιδιώκει να φέρει πιο κοντά (γαστρονομικά) τις δυο χώρες.
Ήταν απόγευμα Κυριακής όταν στα δυτικά προάστια της Τζακάρτα φρενάρισα την
λευκή μοτοσυκλέτα, άνοιξα την ελληνική σημαία και φωτογραφήθηκα μαζί της.
Μετά από 57 μέρες ταξιδιού και 16.340 χλμ., η ελληνική σημαία κυμάτιζε στην
είσοδο της Τζακάρτα, σηματοδοτώντας την ολοκλήρωση ενός ταξιδιωτικού άθλου,
που εμπνεύστηκε και πραγματοποίησε ένας Έλληνας μοτοσυκλετιστής.
Μέσα στις επόμενες μέρες –με τον Παναγιώτη ξεναγό και οικοδεσπότη– ευτύχισα
να γνωρίσω τα μικρά και μεγάλα μυστικά της Τζακάρτα. Παράλληλα, δεξιώθηκα από
τα υψηλόβαθμα στελέχη της Honda Ινδονησίας, γνώρισα το απίστευτο μποτιλιάρισμα
που συνήθως επικρατεί στους δρόμους της πρωτεύουσας, συναντήθηκα με μέλη των
μοτοσυκλετιστικών λεσχών της Τζακάρτα και παρέδωσα την λευκή Africa Twin για
το ατμοπλοϊκό ταξίδι του γυρισμού. Κι όσον αφορά τις οκτώ μέρες που είχα κατόπιν
στην διάθεσή μου, σχεδίασα και πραγματοποίησα μια ενδιαφέρουσα απόδραση στην
Ανατολική Ιάβα (με τρένο) και στο φουτουριστικό Χονγκ Κονγκ (αεροπορικώς).
Στο αεροδρόμιο της Τζακάρτα, λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο για την πτήση
προς Αθήνα, έριξα μια ματιά στα μηνύματα του Facebook. Για δυο μήνες, χιλιάδες
φίλοι ταξίδεψαν μαζί μου στην πίσω σέλα της Africa Twin και η διαδικτυακή στήριξη
που μου πρόσφεραν όλο εκείνο το διάστημα ήταν αναμφίβολα σημαντική.
Στάθηκα σ’ ένα μήνυμα που μόλις είχε έρθει. Μέχρι να περάσω την πόρτα του
αεροπλάνου, το διάβασα αρκετές φορές. Ο Γιώργος είχε μιλήσει κατευθείαν στην
καρδιά μου: «Φίλε Κώστα, χαίρομαι για τα όμορφα ταξίδια που κάνεις με τόσο
προσωπικό κόπο, αλλά και με τόση “ανταμοιβή”. Σε ευχαριστώ που για άλλη μια φορά
με ταξίδεψες σε χώρες που δεν θα φτάσει ο νους μου! Για μένα έχεις καταφέρει το
ασύλληπτο. Έχεις κάνει την γη μας να μοιάζει με την διαδρομή Πατήσια -
Δραπετσώνα…».
φωτογραφίες:
0 σχόλια: