Καππαδοκία ,στην Γη των όμορφων αλόγων.

Κείμενο/Φωτογραφίες: Κατσούλας Δημήτρης

Ακόμα και στο άκουσμα του ονόματος Καππαδοκία , η φαντασία μου οργίαζε , ο τόπος αυτός είναι  προικισμένος από την μητέρα Φύση , σμιλευμένος από αέρα και ύδωρ , έχει ιστορία αιώνων ,ιστορία βαμμένη με χρώμα Ελληνικό , αντίκριζα εικόνες στο διαδίκτυο και τους τουριστικούς οδηγούς φάνταζαν εξωγήινες…. Καππαδοκία ερχόμαστε.

Το κόστος αυτής της εκδρομής μεγάλο, αρκετές φορές σκεφθήκαμε να την ακυρώσουμε μιας και η “κρίση” που διανύουμε δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια για τέτοιου είδους έξοδα. Δοκίμασα την τύχη μου μέσω του δικτύου συνεργατών στο τομέα του τουρισμού για χορηγίες και ευτυχώς κατάφερα να κερδίσω την υποστήριξη εταιριών για την εκπλήρωση του ταξιδιωτικού στόχου.
Η μοτοσικλέτα πέρασε από τις απαραίτητες «εργαστηριακές εξετάσεις» , στήθηκε ένα βασικό πρόγραμμα περιήγησης , ενημερώθηκαν οι φίλοι στην απέναντι όχθη και …ήμασταν ένα βήμα πριν από την ολοκλήρωση ενός εφηβικού ονείρου!
Δύο τρόποι οδηγούν στην Καππαδοκία. Ο πρώτος  είναι ο «ασφάλτινος» , διασχίζεις την Ελλάδα και την Τουρκία και μετά από  1900 χιλιόμετρα βρίσκεσαι στο Προκόπι (Urgup). Ο δεύτερος, είναι δια θαλάσσης, Πειραιάς πλοίο για την Χίο , αναμονή στο παγκάκι , πλοιάριο για Τσεσμέ και σε  950 χιλιόμετρα πίνεις το τσάι σου στο Προκόπι!

Ο πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας είναι το Αφιόν Καραχισάρ το οποίο απέχει από τα παράλια 430 χιλιόμετρα. Ακολουθήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Τσεσμέ - Σμύρνη και τον Εθνικό οδικό άξονα προς Άγκυρα. Η ταλαιπωρία λόγω της έλλειψης ύπνου ήταν μεγάλη και σε αυτήν προστέθηκε ο παράγοντας καιρός αλλά και το ημιτελές οδικό δίκτυο με αποτέλεσμα τα χιλιόμετρα να είναι πολύ δύσκολα. Η θερμοκρασία που επικρατούσε ήταν 46 βαθμοί Κελσίου, ο ήλιος καρβούνιαζε τις κορνούρες μας, σκέτη κόλαση! Το οδικό δίκτυο που συναντήσαμε αποτελείτο από ένα απέραντο εργοτάξιο αλλά και οι Τούρκοι οδηγοί φερόντουσαν σαν βασιλιάδες στο τετράτροχο βασίλειο τους. Το R 1200 GS Adventure βρέθηκε στο φυσικό του στοιχείο παρόλο που ήταν φορτωμένο σαν μουλάρι  δεν καταλάβαινε τίποτα από τις λακκούβες αλλά και τις υψηλές θερμοκρασίες , unstoppable!.
Με όλη αυτή την κατάσταση όμως, το άγχος ήταν δύσκολο να μην με καταβάλει. Η στολή είχε γίνει ένα με το δέρμα και ο ιδρώτας έρεε άφθονος. Κατά την διάρκεια της διαδρομής σταματήσαμε αρκετές φορές για να δροσιστούμε, και ευτυχώς για μας, τα πολυάριθμα βενζινάδικα που συναντούσαμε κάθε 20 χιλιόμετρα ήταν οάσεις δροσιάς και χαλάρωσης.

Η πορεία προς την Αφυόν αδιάφορη, το μόνο πράγμα που εντυπωσίαζε ήταν οι μιναρέδες των χωριών που διασχίζαμε και οι τεράστιες σημαίες της Τουρκίας που ανέμιζαν όπου και να κοιτούσες. Μετά από 6 ώρες οδήγησης προσεγγίσαμε το Αφυόν. Πρώτο μέλημα αποτέλεσε η διαμονή, όπου δυστυχώς λόγω της κούρασης δεν κάναμε την απαραίτητη έρευνα στα καταλύματα της πόλης και καταλήξαμε στο πρώτο ξενοδοχείο που αντικρίσαμε, το Hotel Grand Cinar Afyon.

Η αλήθεια είναι πως η περιποιημένη εξωτερική εμφάνιση, το μεγάλο λόμπυ και η λογική τιμή των 40ευρώ (πρωινό - βραδινό) μας ενθουσίασε, όμως….μας την «φύλαγε» το δωμάτιο. Ήταν τραγικό, με κατεστραμμένη ντουζιέρα, βρώμικα σεντόνια, μύριζε σαν στάβλος, χάλια ,απογοήτευση, δώσαμε τόπο στην οργή, μια νύχτα ήταν, όμως αν ποτέ βρεθείτε εκεί απλά προσπεράστε το ή αν επιβάλλεται να μείνετε ελέγξτε πρώτα το δωμάτιο πριν το κλείσετε. Τα μοναδικά ξενοδοχεία που είχα υπόψη ήταν πέντε αστέρων και αρκετά ακριβά και για μια διανυκτέρευση δεν άξιζε να δώσουμε τόσα χρήματα.

Μέσω της λέσχης των vstromers Τουρκίας είχα γνωρίσει τον Ιμπραήμ ο οποίος την περίοδο που εμείς ήμασταν στην Τουρκία, αυτός βρίσκονταν στην Ελλάδα για διακοπές. Είχαμε ωστόσο μιλήσει κατά την διάρκεια των διακοπών του και τον είχα ενημερώσει για το ταξίδι μας στην Κεντρική Τουρκία. Όταν φτάσαμε στο Αφυόν τον ενημέρωσα πως όλα πήγαν καλά χωρίς παρατράγουδα έτσι λοιπόν άδραξε την ευκαιρία και μας κανόνισε μια έκπληξη! Ενημέρωσε για την άφιξή μας τέσσερις φίλους του στο Αφυόν οι οποίοι μας περίμεναν στο ξενοδοχείο με σκοπό να μας ξεναγήσουν στην πόλη τους. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις επισκεφτήκαμε γνωστό καφέ του κέντρου όπου, έκανα το λάθος να ζητήσω μια παγωμένη μπύρα, αλλά λογάριασα χωρίς τον σερβιτόρο… “Κύριε, δεν σερβίρουμε αλκοόλ στο Αφυόν!” μας είπε και τελικά την βγάλαμε με τσάι! Το Αφυόν είναι μια από τις λίγες πόλεις της γειτονικής χώρας όπου δεν σερβίρετε αλκοόλ!

Οι Τούρκοι φίλοι δεν μας άφησαν να σπαταλήσουμε ούτε μια λίρα και μας φιλοξένησαν με πρωτόγνωρο τρόπο, πραγματικά ένιωσα πως κέρδισα άλλους τέσσερις φίλους στην γειτονική χώρα, είμαι υποχρεωμένος και αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Η ιστορία της πόλης χάνεται στον χρόνο ,έχει πληθυσμό 95.000 άτομα και είναι χτισμένη στα 1070 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας ενώ το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο, …γμτ μια μπύρα ήθελα!!!!

Οι αγροτικές εργασίες είναι η κύρια ασχολία των κατοίκων, ενώ μέχρι το 1971 η παραγωγή οπίου ήταν το κύριο προϊόν. Επίσης στην Αφυόν υπάρχουν εργαστήρια κατασκευής ταπήτων που τροφοδοτούν την εγχώρια αγορά.

Σημαντικό αξιοθέατο της πόλης είναι το «μαύρο φρούριο του οπίου» που βρίσκεται στην κορυφή λόφου, κάτω από τον οποίο είναι χτισμένη η πόλη. Επίσης σημαντικό είναι και το μνημείο της μάχης του Dumlupinar που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Γενικότερα όμως στις λίγες ώρες που μείναμε στο Αφυόν δεν μας αισθανθήκαμε πως  έχει να προσφέρει κάτι στον ταξιδιώτη παρά μόνο ένα διάλειμμα για ξεκούραση.

  

Την επόμενη μέρα από την άφιξή μας αναχωρήσαμε για την πρωτεύουσα της Τουρκίας, την Άγκυρα, από την οποία μας χώριζαν μόλις 260 χιλιόμετρα εθνικού δικτύου. Η ζέστη ήταν αφόρητη, το καντράν έδειχνε 47 βαθμούς και χρειαστήκαμε 5 ώρες για να φθάσουμε στην Άγκυρα μιας και οι στάσεις για νερό ήταν συνεχείς και κάτι περισσότερο από αναγκαίες.

Η διαδρομή μονότονη, το κίτρινο χρώμα από τα σιτηρά ήταν κουραστικό στα μάτια, οι ατελείωτες ευθείες φάνηκαν βαρετές. Οι άγονες στέπες της κεντρικής Ανατολίας σου δίνουν την αίσθηση ότι ταξιδεύεις στην έρημο πατώντας σε μέτρια άσφαλτο. Το μόνο που με κράταγε σε εγρήγορση ήταν…. η κουβεντούλα με την συνεπιβάτη μου. Η ενδοσυνεννόηση σε τέτοια ταξίδια κρίνεται απαραίτητη  , μέχρι ένα σημείο πάντα!

Λίγα χιλιόμετρα πριν την Άγκυρα στην πόλη Πολατλί, ο ουρανός μαύρισε και εκεί που έλιωνε η κορντούρα στο δέρμα μας, η βροχή ήρθε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Μέσα σε λίγα λεπτά άλλαξαν τα πάντα, μια μαυρίλα, ένας αέρας και μπόρα. Τα πρώτα δέκα λεπτά βροχής μας αποσυντόνισαν, γίναμε μούσκεμα !
Λόγω της αλλαγής του καιρού δεν επισκεφθήκαμε την αρχαία πόλη Γόρδιον (Yassihüyük) και τον τάφο του Μίδα, ένα αξιοθέατο που πραγματικά δεν θέλαμε να χάσουμε. Είναι όμως ένας καλός λόγος για να ξαναέρθουμε στο μέλλον.

Φτάνοντας στην Άγκυρα, πήραμε τον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο (150+ χιλιόμετρα περιφερειακού δικτύου) και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης. Συναντήσαμε τεράστιους δρόμους, γέφυρες, υπέργειες διαβάσεις πεζών, σήμανση, πραγματικά καμιά σχέση με το υπόλοιπο δίκτυο που αντικρίσαμε από την Σμύρνη μέχρι τα περίχωρα της Άγκυρας.

Ο Ιμπραήμ είχε ήδη κανονίσει την διαμονή μας και με τον γνωστό παραδοσιακό τρόπο “ρωτώντας παν στην πόλη” φθάσαμε στο ξενοδοχείο Ramada Ankara (διεύθυνση Tunali Hilmi Cad. No.66, 06540, Ankara) στην πιο δημοφιλή περιοχή της πόλης, την Kavaklidere.

Με το που μας είδαν αρματωμένους οι άνθρωποι του ξενοδοχείου τρόμαξαν και ρωτούσαν από πού ήρθαμε. Με παρότρυναν να αφήσω την μοτοσικλέτα μπροστά στην κεντρική είσοδο του ξενοδοχείου όπου και άρχισε το ξεφόρτωμα.

Ειλικρινά, το παλικάρι που κουβάλησε τις αλουμινένιες βαλίτσες του GS το λυπήθηκα μιας και ήταν υπερφορτωμένες! Το ξενοδοχείο ήταν πραγματικά πάρα μα πάρα πολύ καλό, πεντακάθαρο με μίνιμαλ  διακόσμηση, ευγενικό προσωπικό και πολλές παροχές για τον επισκέπτη. Μετά από τον απαραίτητο “καθαρισμό” πήραμε τους δρόμους με πρώτο στόχο το…φαγητό.

Σύμφωνα με την γνώμη του φίλου Ιμπραήμ έπρεπε να δοκιμάσουμε μια τοπική λιχουδιά….όχι κεμπάπ, ούτε ντονέρ ,όπως φανταζόμασταν, αλλά… κοκκορέτσι! Αχ και να ‘ξερε τι τρώμε στην Ελλάδα. Μας έστειλε λοιπόν στο κατάστημα kebab49 (http://www.kebap49.com.tr/), το οποίο από εξωτερικά θύμιζε αμερικάνικο fast food, όμως γαστρονομικά δεν είχε καμία σχέση με fast food είναι εξαίσιο. Ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω πόσο καλά πέρασε ο οισοφάγος μου, το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Μετά το φαγητό συνεχίσαμε στον εμπορικότερο δρόμο της πόλης, την λεωφόρο Τουναλί, και αφού ξεδιψάσαμε με μια μπύρα ( Efess) σε κάποιο από τα πολλά καφέ μπαρ που υπάρχουν στην περιοχή, πήγαμε να συναντήσουμε τον Μορφέα.

Την επόμενη μέρα μετά το πλούσιο και απολαυστικό πρωινό ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην πρωτεύουσα της Τουρκίας με πρώτη στάση στο τζαμί Kocatepe Camii, το σημαντικότερο τζαμί της Άγκυρας αλλά και το μεγαλύτερο της χώρας. Έχει χωρητικότητα 20.000 πιστών και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια λατρείας στον κόσμο.

Η οθωμανική αρχιτεκτονική του είναι αντίστοιχη με του Μπλε τζαμιού στην Κωνσταντινούπολη, είναι διακοσμημένο με 4 μιναρέδες ενώ στο εσωτερικό ο κεντρικός θόλος του είναι επίχρυσος.

Επόμενος σταθμός το μαυσωλείο του Ατατούρκ. Το ταφικό μνημείο του ιδρυτή της Τουρκικής δημοκρατίας είναι ένα εντυπωσιακό κτίσμα που είναι ορατό από όλα τα σημεία της πόλης. Ο έλεγχος στην είσοδο από τις τοπικές αρχές είναι σχολαστικός ενώ στους εσωτερικούς χώρους του μαυσωλείου  απαγορεύονται οι φωτογραφίες.

Στην συνέχεια πεταχτήκαμε στο πάρκο Ειρήνης που περιβάλει το Μαυσωλείο είναι κατάφυτο από δεκάδες ποικιλίες φυτών και δένδρων που δόθηκαν σαν δωρεά από 25 χώρες και αφού περάσαμε τους πύργους της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας αλλά και την οδό των λεόντων φθάσαμε στο πεδίο τελετών όπου δεσπόζει το Μαυσωλείο του τούρκου ηγέτη.

Το εσωτερικό του είναι λιτά διακοσμημένο ενώ το γρανιτένιο κενοτάφιο βάρους 40 τόνων προκαλεί δέος. Η θέα της πόλης από το Μαυσωλείο είναι πανοραμική, αντικρίζεις την παλιά πόλη, το μεγαλοπρεπές τζαμί Kocatepe Camii, τον σταθμό των τρένων. Στο εσωτερικό και κάτω από το μαυσωλείο του Κεμάλ υπάρχει το ομώνυμο μουσείο που “μεταφέρει” τον επισκέπτη στην νεότερη ιστορία του τουρκικού κράτους.

Οι προγνώσεις για τον καιρό ήταν αποκαρδιωτικές…  Στην Άγκυρα είχαμε 44 βαθμούς και η Τουρκική μετεωρολογική υπηρεσία ανέφερε πως στην Καππαδοκία επικρατούσε θερμοκρασία 46 βαθμών και άπνοια. Τα 380 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από την Άγκυρα μέχρι το Προκόπι (Urgup) αναμένονταν πολύ δύσκολα. Έτσι, επιλέξαμε να ξεκινήσουμε πολύ πρωί για να προλάβουμε την λαύρα! Εγερτήριο στις 06:00 το πρωί, καφέ, ελαφρύ πρωινό για να μπορούμε να οδηγήσουμε, και σε μια ώρα ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση.

Η σήμανση στην Άγκυρα είναι πάρα πολύ καλή με αποτέλεσμα να βρεθούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα στον Εθνικό άξονα Άγκυρας - Αδάνων. Η διαδρομή από την Πρωτεύουσα προς το Άκσαράι είναι μονότονη , αποτελείται από μια ατελείωτη ευθεία, αχανείς εκτάσεις σιτηρών και μηδενικό ίχνος πρασίνου.

Την μονοτονία της διαδρομής την “σπάει” η λίμνη Tuz golu! Είναι η 3η σε μέγεθος στην Τουρκία και η μεγαλύτερη λίμνη άλατος στον κόσμο. Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού η λίμνη στεγνώνει αφήνοντας ένα παχύ στρώμα αλατιού στον πυθμένα της. To θέαμα είναι εξωγήινο, οι ακτίνες του ήλιου της χάριζαν ένα ρόδινο χρώμα και γι’αυτό αδράξαμε την ευκαιρία για ένα σύντομο διάλειμμα για φωτογραφίες και ξεκούραση . Λίγη ώρα αργότερα άλλη μια μοτοσικλέτα BMW R 1200 GS με έναν αναβάτη και αρκετά μπαγκάζια έκανε την εμφάνισή της. Ο μοτοταξιδιώτης ήταν Ιταλός και ερχόταν από το Μιλάνο, με προορισμό  την Καππαδοκία.

Ο κακομοίρης Ιταλός ήταν μόνος ,  η γυναίκα του ταξίδευε με αυτοκίνητο λόγω ημικρανίας, αφού προηγουμένως είχε νοσηλευτεί δύο μέρες στην Άγκυρα. Μέσα στην ατυχία του μας «πέτυχε» στον δρόμο του και συνεχίσαμε μαζί!

Σαράντα πέντε λεπτά αργότερα και αφού είχαμε αφήσει πολλά χιλιόμετρα πίσω μας την λίμνη Tuz Golu, φτάσαμε στην πόλη Ακσαράι. Ήταν το κομβικό σημείο της διαδρομής όπου έπρεπε να στρίψουμε αριστερά με προορισμό το Νευσεχίρ. Η ταμπέλα “welcome in Cappadocia” μας συγκίνησε, αφού επιτέλους, ένα ταξίδι “όνειρο” γίνονταν πραγματικότητα.

Η απόσταση από το Ακσαράι ως το Προκόπι είναι 95 χιλιόμετρα. Μέχρι την πόλη Νευσεχίρ το τοπίο παρέμενε ίδιο, άρχισα να αγχώνομαι διότι περίμενα κάτι διαφορετικό! Μπαίνοντας δε στην πόλη Νευσεχίρ, απογοητεύτηκα, ρώταγα την συνεπιβάτη μου, “μα που είναι όλα αυτά που διαφημίζουν”, αναφερόμενος φυσικά στα εκπληκτικά βράχια με τα σκαλισμένα σπίτια. Ευτυχώς όμως, μερικά χιλιόμετρα παρακάτω φάνηκε στον ορίζοντα το χωριό Ουτσισάρ (Uchisar). Η  χαρά μου είναι ήταν απερίγραπτη στην θέα του μοναδικού αυτού χωριού,

Γιγάντιοι μπεζ βράχοι σμιλευμένοι πριν εκατοντάδες χρόνια από τους Χριστιανούς, δεσπόζουν στον ορίζοντα. Τα πέτρινα σπίτια του χωριού, παράλληλα με το άγριο τοπίο μας “ταξίδεψαν” σε άλλη εποχή! Η όραση είχε χτυπήσει κόκκινα, προσπαθώντας να ανακαλύψει όσα περισσότερα τοπία μπορεί. Ρίξαμε στο ελάχιστο τους ρυθμούς οδήγησης για να απολαύσουμε τα πρώτα fairy chimneys με αποκορύφωμα τις “3 καλλονές”, που είναι τρεις τεράστιοι κωνικοί βράχοι οι οποίοι στολίζουν την είσοδο στο χωριό Urgup (Προκόπι).

“Καππαδοκία” αναφώνησα και συνεχίσαμε προς το κέντρο του χωριού για να συναντήσουμε τον καλό μου φίλο και τουριστικό πράκτορα Μουράτ (http://www.travelatelier.com/). Η χαρά του όταν μας αντίκρισε ήταν απερίγραπτη και μας επιβεβαιώσε για μία ακόμη φορά την φιλοξενία και εγκαρδιότητα των “απέναντι”. Ήπιαμε ένα φραπεδάκι στο γραφείο του (το έμαθε στην Ελλάδα…και το προωθεί στο Προκόπι!) αναμένοντας τον Ιταλό αναβάτη ο οποίος περίμενε στη διαδρομή τη γυναίκα του.

Αφού επιλέξαμε το ξενοδοχείο για την τετραήμερη διαμονή μας και λάβαμε όλο το απαραίτητο έντυπο υλικό από τον Μουράτ με πληροφορίες για την Καππαδοκία κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο. Το “Esbelli evi” είναι το πρώτο ξενοδοχείο σπήλαιο στην Καππαδοκία, όπου θα μέναμε σε υπόσκαφο  δωμάτιο. Στην θέα του υπόσκαφου δωματίου , του τεράστιου υπέρδιπλου κρεββατιού…πέταξα μηχανικά τα ρούχα μου και ξεράθηκα! 

Η ιστορία της περιοχής χαράζετε στο χώμα εδώ και 10 εκατομμύρια χρόνια, από τότε που η Μητέρα φύση αποφάσισε να δημιουργήσει αυτόν τον μοναδικό στον Κόσμο τόπο.

Το όνομα της περιοχής δόθηκε περίπου τον 6ο π.Χ. αιώνα από τους Πέρσες και σημαίνει, “η γη των όμορφων αλόγων”. Στο παρελθόν κατοικείτο από Ασσύριους, Χέτες, Σελτζούκους, αλλά και από τους πρώτους  Χριστιανούς που βρήκαν καταφύγιο από τον Ρωμαϊκό κλοιό και από Έλληνες μέχρι το 1923, όπου και έγινε η “ανταλλαγή” πληθυσμών.

Το Ελληνικό στοιχείο είναι έντονο ακόμα και τώρα όπως  και η αγάπη των ντόπιων προς τους Έλληνες, η οποία μας συγκλόνισε - νιώθαμε σαν το σπίτι μας!

Η περιήγησή μας στην ευρύτερη περιοχή διήρκησε 4 μέρες , ο ελάχιστος χρόνος για να πάρουμε μια ιδέα αυτής της γης. Ξεκινήσαμε την περιήγηση από την κοιλάδα του Γκόρεμε (Goreme). Η πόλη του Γκόρεμε είναι γνωστή για τα ιδιόμορφα βράχια που μοιάζουν με καπνοδόχους από τα παραμυθένια σπίτια των νεράιδων (fairy chimneys). Αυτό που προκαλεί την φαντασία του ταξιδιώτη είναι το “ανοιχτό μουσείο” της κοιλάδας με τις δεκάδες χριστιανικές εκκλησίες λαξεμένες τον 9ο - 11ο αιώνα στους μπεζ λόφους ,εκκλησίες οι οποίες είναι ζωγραφισμένες ιδιόμορφα με έντονα χρώματα.

Χρειάζεται τουλάχιστον δυο ώρες περιήγησης για να πάρεις μία ιδέα από το ιδιαίτερο θέαμα και πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο. Το εισιτήριο εισόδου κοστίζει 15 ευρώ το άτομο. Φεύγοντας από το Γκόρεμε, κατευθυνθήκαμε προς το Ουτσισάρ με σκοπό να γευματίσουμε αλλά και να χαζέψουμε την κοιλάδα από ψηλά. Στο κέντρο της πόλης υψώνεται ένας γιγάντιος λαξευμένος βράχος που αποτελούσε την ακρόπολη της πόλης μιας και η πρόσβαση αλλά και ο έλεγχος της περιοχής ήταν εύκολος.

Η διαδρομή προς την κορυφή είναι επίπονη και προς Θεού, μην την κάνετε μεσημέρι όπου ο ήλιος βρίσκεται στα καλύτερα του.

Μετά το εξαιρετικό γεύμα με τοπικά εδέσματα και κρασί γυρίσαμε προς το Προκόπι όπου απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα, αφού πρώτα πληρώσαμε κάποιους ένστολους μια λίρα (…έκαστος) για να φθάσουμε στο ιδανικότερο σημείο …λήψης (συνηθίζετε στην Τουρκία το… άτυπο εισιτήριο).

 Η αλήθεια είναι πως αυτή η κίνηση εξόργισε τους Ιταλούς φίλους, ενώ εμείς, συνηθισμένοι σε τέτοια ως… Έλληνες, γελούσαμε! Αφού ο ήλιος χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση μιας και την επόμενη μέρα είχε εγερτήριο στις 04:00 το πρωί…. Πτήση με Αερόστατα!

Αγουροξυπνημένοι κατευθυνθήκαμε ξανά προς το Γκόρεμε όπου και εδρεύουν όλες οι εταιρείες με τα αερόστατα. Θα πρέπει να τονιστεί πως, παρά το υψηλό κόστος του εισιτηρίου, η βόλτα με αερόστατο είναι κάτι που δεν πρέπει να χάσετε. Το κόστος κυμαίνεται από 120 - 200 ευρώ, περιλαμβάνει την μεταφορά από το ξενοδοχείο προς την εταιρεία, φαγητό,  πτήση διάρκειας μίας ώρας και στο τέλος, σαμπάνια, για να γιορτάσουμε την προσγείωση, όπως είχε γίνει και στην παρθενική πτήση αερόστατου στην ιστορία .

Κατά τις 06:30 το πρωί λίγο πριν εμφανιστεί ο ήλιος ήμασταν στον αέρα. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα μου, δέος και αγωνία, φόβος και θαυμασμός, ήταν η καλύτερη και πιο αθόρυβη πτήση της ζωής μου. Το θέαμα μοναδικό, κινητήριος δύναμη ήταν ο άνεμος και ο πιλότος, το μόνο που έκανε ήταν να ανεβάζει και κατεβάζει το αερόστατο χρησιμοποιώντας τις δεξαμενές αέριου. Τα περίπου εξήντα αερόστατα που βρίσκονταν στον αέρα την ίδια στιγμή έδιναν την εντύπωση πως μεταναστεύεις σε άλλο κόσμο! Κάποια στιγμή έχουμε “πάρει” ύψος και ο Αυστραλός πιλότος με σχετική άνεση μας ανακοινώνει πως, “είμαστε στα 800 μέτρα πάνω από το έδαφος”. Η απόλυτη ησυχία, κανένας μηχανικός ήχος, κανένας ηλεκτρονικός ήχος, παρά μόνο το θρόισμα του αέρα που γαργαλούσε τα αυτιά μας, βιώναμε την απόλυτη εμπειρία πτήσης παρέα με άλλους 12 αεροναύτες.

Λένε πως η πτήση με αερόστατο στην Καππαδοκία είναι ένα από τα πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις. Εμείς το προλάβαμε και προσγειωθήκαμε και με ασφάλεια μιας και…. για την ιστορία, η πτήση με αερόστατο έχει μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας σε σχέση με άλλα πτητικά μέσα. Στο παρελθόν, έχουν συμβεί και ατυχήματα  με απώλειες. Η μόνη ασφάλεια που παρέχει το αερόστατο είναι η εμπειρία του πιλότου.

Κατά την διάρκεια της προσγείωσης, ο πιλότος μίλησε μέσω ασυρμάτου και ανέφερε στους συνεργάτες του το πιθανό σημείο προσγείωσης, διότι αυτό εξαρτάται άμεσα από την πορεία του ανέμου. Μας προσγείωσε δίπλα από την love valley όπου ήπιαμε την σαμπάνια μας γιορτάζοντας την επιτυχία της πτήσης.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο πήραμε τα κράνη μας καβαλήσαμε το R 1200 GS Adventure και κόψαμε αζιμούθιο προς το Μουσταφά πασά (Σινασσός). Είναι ένα χωριό όπου το Ελληνικό στοιχείο είναι έντονο. Εκεί συναντήσαμε παλιά ερημωμένα Ελληνικά αρχοντικά με χρωματιστές προσόψεις και εσωτερικές αυλές. Επισκεφθήκαμε  την πέτρινη εκκλησία του Αγίου Στεφάνου, το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου ( περίπου 3 χιλιόμετρα από το χωριό με δύσβατο χωματόδρομο… όπου το R 1200 GS Adventure απέδειξε ακόμα μια φορά .. όνομά του! Γενικότερα οι χωμάτινες διαδρομές στις κοιλάδες της Καππαδοκίας δεν μας προβλημάτισαν καθόλου , προτείνουμε ανεπιφύλακτα να «χαθείτε» σε κάποιο χωματόδρομο είναι δεδομένο πως  πως θα το διασκεδάσετε..

Η παρουσία των Ελλήνων μέχρι το 1923 αλλά και η αγάπη των Τούρκων προς αυτούς επιβεβαιώνεται με την λειτουργία της εκκλησίας κάθε χρόνο από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, και αποτελεί σημαντικό γεγονός για την περιοχή. Πράγμα που αποδεικνύει πόσο αρμονικά ζούσαν οι δύο λαοί

Εντύπωση μας έκανε το ξενοδοχείο-εστιατόριο “old Greek House”. O Σουλεϊμάν ιδιοκτήτης του παλιού αρχοντικού και απόγονος του πρώτου Έλληνα ιδιοκτήτη, μας κέρασε ένα υπέροχο γεύμα και κρασί. Περιηγηθήκαμε στους χώρους του ξενοδοχείου το οποίο έχει αναπαλαιώσει αλλά και ανταλλάξαμε απόψεις για θέματα τουρισμού και…οικονομικής κρίσης.

Φεύγοντας από την Σινασσό κατευθυνθήκαμε νοτιότερα στην λίμνη Damsa baraji, ένα καταπράσινο μέρος με μια σχετικά μεγάλη λίμνη η οποία χρησιμοποιείται για το πότισμα των αγρών της περιοχής.

Το βράδυ της ίδιας μέρας δειπνήσαμε σε ένα εστιατόριο στο Προκόπι μαζί με τον φίλο Μουράτ ο οποίος μας έκανε δώρο μια διανυκτέρευση στο Ουτσισάρ, στο ξενοδοχείο Argos in Cappadocia, θέλοντας έτσι να μας ευχαριστήσει για την χαρά που του δώσαμε.

Την επόμενη μέρα μεταφερθήκαμε στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο ενώ λίγο πριν αποχαιρετίσαμε του Ιταλούς μοτοσικλετιστές οι οποίοι θα συνέχιζαν προς τα Άδανα. Μακάρι να είχαμε τον χρόνο να τους ακολουθήσουμε.

Μόνοι πλέον πήραμε τον δρόμο Ανατολικά του Γκόρεμε για να θαυμάσουμε ακόμα μια περιοχή, το Passabaglari και το Zelve open air museum, το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα σημαντικότερα κέντρα Χριστιανών κατά την διάρκεια του 9ου -13ου αιώνα.

Πραγματοποιήσαμε και μια πεζοπορία 2 ωρών στην κοιλάδα της Αγάπης απολαμβάνοντας την ησυχία και την “εξωγήινη” φύση, μέχρι την δύση του Ηλίου.

Το τελευταίο βράδυ μας στην εξωπραγματική Καππαδοκία το περάσαμε παρακολουθώντας ένα μοναδικό θέαμα, τους Δερβίσηδες! Πέντε  χιλιόμετρα δυτικά της πόλης Άβανος, σε ένα κτίριο κατασκευασμένο το 1238 σε περιβάλλον απόλυτα μυστικιστικό, παρακολουθήσαμε τον χορό - προσευχή των Δερβίσηδων. Οι φωτογραφίες και η βιντεοσκόπηση δεν επιτρέπονται και απαιτείται απόλυτη ησυχία για να αυτοσυγκεντρωθούν οι μοναχοί, με σκοπό να προσευχηθούν με αυτόν τον μοναδικό τρόπο, γυρνώντας γύρω από τον εαυτό τους. Η βραδιά μας έκλεισε με γεύμα στο ξενοδοχείο όπου προσπαθούσαμε να βάλουμε σε τάξη όλες τις εικόνες που αποκομίσαμε τις τέσσερις μέρες, στον ευλογημένο αυτόν τόπο.

Δυστυχώς όμως 4 μέρες δεν φθάνουν για να γνωρίσουμε όλα τα μνημεία της περιοχής για αυτό και σημειώσαμε μέρη τα οποία θα επισκεφθούμε την επόμενη φορά: Την καταπράσινη  κοιλάδα Ιλάρα , τις υπόγειες πόλεις (στην περιοχή της Καππαδοκίας υπάρχουν 36 υπόγειες πόλεις με διασημότερες  το Kaymakli το Ozluce και το Mazikoy που έχουν αξιοποιηθεί τουριστικά ).

Να επισκεφτούμε το όρος Αργαίος αλλά και να ξανασυναντήσουμε τους καινούργιους φίλους που αποκτήσαμε.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στον δρόμο για την επιστροφή προς τα παράλια, είχαν μείνει μόλις τέσσερις μέρες από την άδειά μας και φροντίσαμε να τις εκμεταλλευτούμε κατάλληλα.

Η διαδρομή των πρώτων 450 χιλιομέτρων μέχρι την λίμνη Beysehir αποτέλεσε ένα ξεχωριστό κομμάτι του ταξιδιού. Δυστυχώς οι καιρικές συνθήκες εξακολουθούσαν να  είναι άσχημες, με την θερμοκρασία να βρίσκεται από το πρωί σε υψηλά επίπεδα για την εποχή, με κορύφωση τους 44 βαθμούς που ζήσαμε στο Ικόνιο (Konya).

Αποχαιρετώντας το τελευταίο σύνορο της Καππαδοκίας, το Ακσαράι, ακολουθήσαμε τον κεντρικό οδικό άξονα που συνδέει την Άγκυρα με το Ικόνιο. Οι στάσεις δροσιάς ήταν απαραίτητες και ευτυχώς καθ’ όλη τη διαδρομή υπήρχαν βενζινάδικα όπου και ξεδιψούσαμε. Μετά από 2,5 ώρες αντικρίσαμε το Ικόνιο, ίσως το πιο συντηρητικό αστικό κέντρο της Τουρκίας(σε θέματα θρησκείας) . Η ιστορία της πόλης χάνετε στους αιώνες. Μαρτυρίες ανασκαφών δηλώνουν πως η περιοχή κατοικήθηκε από την εποχή του χαλκού, περίπου το 3.000 π.Χ.

Η κατάσταση στους δρόμους της πόλης ήταν χαώδης, δεν έχουμε συναντήσει ξανά τέτοιο κυκλοφοριακό χάος, ήταν χειρότερα ακόμη και από το Κάϊρο!

Στόχος μας ήταν να επισκεφτούμε το Μουσείο Μεβλάνα (το μουσείο μαυσωλείο του Jalal ad-Din Muhammad Rumi) δυστυχώς μετά από αρκετή ώρα ταλαιπωρίας στο καμίνι και στην κίνηση φθάσαμε στην είσοδό του αλλά είχε ήδη κλείσει. Σκεπτόμενοι ότι έπρεπε να υποστούμε την ίδια ταλαιπωρία για να επισκεφτούμε το τζαμί Alaeddin, αλλάξαμε γνώμη. Σταματήσαμε για ένα καφέ στο πρώτο παραδοσιακό καφενείο που βρήκαμε.

Ανανεωμένοι ελαφρώς, ξεκινήσαμε για τον επόμενος στόχο που ήταν το Τζαμί Alaeddin. Είναι ίσως το σημαντικότερο μνημείο της πόλης, αλλά για μία ακόμη φορά σταθήκαμε άτυχοι. Είχε κλείσει και αυτό και έτσι αρκεστήκαμε σε εξωτερικές φωτογραφίες του κτιρίου.

Γνωρίζοντας πως η πόλη ζει και αναπνέει στο όνομα του Ισλάμ αλλά και πως το εθνικιστικό συναίσθημα είναι έντονο στους κατοίκους της πόλης, παραξενευτήκαμε όταν μας κοιτούσαν και μας χαιρετούσαν σαν να ήμασταν κομμάτι της κοινωνίας τους. Κάποιοι μάλιστα φώναζαν, “γεια σας Έλληνες”, στα Ελληνικά! H θερμοκρασία δεν έλεγε να πέσει, 45 βαθμοί κελσίου ΄η πίσσα από την άσφαλτο έλιωνε και το χαλίκι απλά κατέστρεφε τα λάστιχα....

Έπειτα από 3 ώρες ατελείωτου μποτιλιαρίσματος μέσα στο Ικόνιο, βγήκαμε από την πόλη και κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη Beysehir μέσω του επαρχιακού δικτύου. Το τοπίο πλέον είχε αλλάξει, από τις αχανείς στέπες της Άγκυρας, στα καταπράσινα βουνά του Ταύρου (Taurus) και τις εύφορες πεδιάδες.

Ο οδικός άξονας μεταξύ Ικόνιου και λίμνης ήταν υπό κατασκευή, γαρμπίλι, χώμα, παρακάμψεις, αυτοκινητιστές με τυπικές γνώσεις οδήγησης, αγροτικά μηχανήματα του περασμένου αιώνα, κοπάδια με πρόβατα, μετέτρεψαν την απόλαυση του τοπίου σε εφιάλτη. Κάναμε εκατό χιλιόμετρα σε 3,5 ώρες, όντας το πιο κουραστικό κομμάτι από τη αρχή του ταξιδιού. Φθάσαμε στην πόλη Beysehir λίγο πριν δύσει ο ήλιος.

Για καλή μας τύχη ένας αστυνομικός μας προέτρεψε να μείνουμε σε ένα νεόκτιστο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης. Πραγματικά ήταν καταπληκτικό με μόλις δύο εβδομάδες λειτουργίας (Ali bili hotel).

To κόστος ήταν και αυτό προκλητικό μιας και έφτανε μόλις τα  40 ευρώ το δίκλινο, με το πρωινό!

Αφήσαμε την «μπετονιέρα» να ξεκουραστεί από την ταλαιπωρία του ταξιδιού  και κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη, για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Το “θέμα” μοναδικό, βρισκόμασταν στην νοτιοανατολική ακτή της λίμνης και απέναντι μας διαγράφονταν οι απόκρημνες βουνοκορφές του Ταύρου.

Ένα από τα αξιοθέατα του τόπου αυτού είναι το Τζαμί Esrefoglu, κτήριο του 1.299 που στέκει για αιώνες πάνω σε δεκάδες ξύλινους κορμούς δέντρων!

Μετά την επίσκεψη μας στο τζαμί και την βόλτα μας στην λίμνη δειπνήσαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου,δοκιμάσαμε φρέσκα ψάρια από την λίμνη, σάλτσες με βάση την μελιτζάνα και ήπιαμε… αναψυκτικά, μιας και δεν σέρβιραν αλκοόλ , το φαγητό ήταν καταπληκτικό.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε νωρίς το πρωί, αφού είχαμε σαν στόχο να διανύσουμε τα βουνά του Ταύρου, να επισκεφτούμε την λίμνη Εγκιρντίρ (Egirdir) και να καταλήξουμε για τις επόμενες δύο μέρες στο Κάστρο του Βαμβακιού, το Παμούκαλε (Pamukale).

H διαδρομή προς το Εγκιρντιρ είναι κατάφυτη, περιλαμβάνει ατελείωτες ευθείες στην καταπράσινη πεδιάδα του Beysehir και μπόλικο σφιχτό στροφιλίκι, ανάμεσα στις δύο λίμνες. Τα λιγοστά έργα ανακατασκευής του δικτύου αυτή την φορά δεν μας επηρέασαν και έτσι μετά από περίπου 150 χιλιόμετρα (2 ώρες οδήγηση),  αντικρίσαμε την καταπληκτική λίμνη Egirdir.  Είναι η 4η σε έκταση λίμνη γλυκού νερού στην Τουρκία, στην θέα της λίμνης αφαιρέθηκα και παρ’ τον κάτω.. . η πτώση στο γαρμπίλι δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Ευτυχώς η ταχύτητα ήταν μικρή και έτσι δεν έπαθε ζημιά ούτε οι μοτοσυκλέτα αλλά ούτε οι επιβαίνοντες. Αξίζει να σημειωθεί πως, παρά το υψηλό βάρος της μοτοσυκλέτας και λόγω φορτώματος, οι βαλίτσες στήριξαν επάνω τους όλο το φορτίο με αποτέλεσμα να σημειωθούν μόνο εκδορές στα κάγκελα προστασίας και στην αριστερή βαλίτσα. Σίγουρα αξίζουν τα λεφτά τους!

Το Ελληνικό στοιχείο έντονο και σε αυτό το χωριό. Στο τέλος του ακρωτηρίου που σχίζει στα δύο την λίμνη, βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Στεφάνου, παραμελημένη και κλειδωμένη για το κοινό. Πριν την ανταλλαγή πληθυσμών, το 1923, υπήρχαν 14 Ελληνικές εκκλησίες στην περιοχή, οι οποίες, μετά την αποχώρηση των Ελλήνων καταστράφηκαν. Στην περιοχή βρίσκονται πάρα πολλά καταλύματα για όλα τα βαλάντια από  20 ευρώ το δίκλινο, απολαμβάνεις από το δωμάτιο σου την λίμνη.

Γευματίσαμε στις όχθες της παρακολουθώντας τις πάπιες που έπαιζαν στα νερά αλλά και τους ντόπιους που απολάμβαναν τη δροσιά της κάτω από τον καυτό ήλιο.

Έχοντας πλέον “μπει” στο μεσογειακό κομμάτι της Τουρκίας  κατευθυνθήκαμε προς την πόλη Ισπάρτα και από εκεί μέσω του Εθνικού δικτύου προς το Denizli και τέλος στο Pamukkale, το κάστρο του Βαμβακιού και της αρχαίας Ιεράπολης.

Η άφιξή μας στο ξενοδοχείο έγινε αργά το απόγευμα και έτσι προτιμήσαμε να ξεκουραστούμε, διότι την επόμενη μέρα θα έπαιρναν φωτιά τα πόδια μας. Η διαμονή μας έγινε στο ξενοδοχείο 5* Colossae Thermal Spa, με κόστος διανυκτέρευσης στα 70 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου πρωινού, μεσημεριανού και δείπνου!

Η αλήθεια είναι πως δεν αποτέλεσε και την καλύτερη επιλογή ξενοδοχείου, παρόλα αυτά εκμεταλλευτήκαμε την πισίνα, το χαμάμ και τα ιαματικά λουτρά που διαθέτει.

Στις δύο μέρες που θα μέναμε στην περιοχή είχαμε στόχο να δούμε την Ιεράπολη, το Pamukkale, την Λαοδικεία και αν προλαβαίναμε, την Αφροδισιάδα.

Η μοναδική στον κόσμο περιοχή  δημιουργήθηκε όταν μία πηγή μεγάλης περιεκτικότητας σε διαλυμένο δικαρβονικό ασβέστιο χύθηκε ως καταρράκτης, από την άκρη ενός γκρεμού. Το υγρό κρύωσε και σκλήρυνε αφήνοντας πίσω του εναποθέσεις ασβεστίου, διαμορφώνοντας φυσικές λίμνες, υψώματα και προεξοχές. Οι εντυπωσιακές λίμνες λευκού ασβεστίου, που εφάπτονται στις πλαγιές των βουνών, αποτέλεσαν το “θέμα” στις πιο δημοφιλείς αναμνηστικές κάρτες στην Τουρκία. H είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο κοστίζει 20 ευρώ και απαραίτητος εξοπλισμός είναι το καπέλο, το μαγιό και η πετσέτα. Το περπάτημα στα λευκά βράχια επιτρέπεται χωρίς υποδήματα. Πλήθος κόσμου απολαμβάνει τα ιαματικά νερά αλλά και τα λασπόλουτρα.

 Προσπερνώντας τις φυσικές πισίνες, φθάνουμε στην είσοδο της Ιεράπολης.

Στον αχανή αρχαιολογικό χώρο της  Ιεράπολης υπάρχουν λουτρά διαμορφωμένα σε μουσείο, ένα μεγάλο θέατρο, μία παλαιοχριστιανική βασιλική και διάφορα κτίσματα. Εντυπωσιακότερο από αυτά είναι η νεκρόπολη με τα ταφικά μνημεία που απλά μαγεύουν τον επισκέπτη. Η περιήγηση στο Παμούκαλε διαρκεί αρκετές ώρες και καλό είναι να την πραγματοποιήσετε όσο πιο νωρίς μπορείτε. Κατά τη διάρκεια του θέρους και ειδικά τις μεσημεριανές ώρες, οι ακτίνες του ήλιου σε συνάρτηση με το λευκό πέτρωμα αυξάνουν την θερμοκρασία με αποτέλεσμα η ζέστη να είναι αφόρητη.

Αφήνοντας το κάστρο του Βαμβακιού κατευθυνθήκαμε προς την αρχαία πόλη της Λαοδικείας. Αφού περάσαμε την κεντρική είσοδο χωρίς κανέναν έλεγχο, μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο οδηγώντας την BMW R 1200 GS Adventure! Σεβόμενοι τον τόπο, παρκάραμε σε ένα από τα υπόστεγα όπου εργάζονταν τις καθημερινές οι αρχαιολόγοι και ξεκινήσαμε την βόλτα μας στα αρχαία ερείπια. Ξαφνικά από το πουθενά, ένας αστυνομικός σφύριζε σαν δαιμονισμένος, όχι φυσικά επειδή αγχώθηκε για την είσοδό μας με την BMW στο χώρο, αλλά για το αντίτιμο των 10 ευρώ του εισιτηρίου εισόδου που έπρεπε να πληρώσουμε. Περιπλανηθήκαμε για ώρα στην αρχαία Λαοδικεία, θαυμάζοντας πολλά από τα κτίρια, τον κεντρικό μαρμάρινο δρόμο με τους κίονες και τα 2 απομεινάρια από τα θέατρα. Ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες, δεν υπήρχε ούτε ένας… Ιάπωνας να μας κοντράρει στις φωτογραφίες!

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο το απόγευμα χωρίς να προλάβουμε να δούμε την Αφροδισιάδα, όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο στάδιο του αρχαίου κόσμου και το μαρμάρινο τετράπυλο του ναού της Αφροδίτης. Next time… 

Η επόμενη μέρα μας στην γειτονική χώρα ήταν και η τελευταία των διακοπών μας. Από την μια ήμασταν χαρούμενοι που “γράψαμε” στον σκληρό δίσκο του μυαλού μας όλες αυτές τις εικόνες από την άλλη λέγαμε, “γιατί να μην έχουμε ακόμα τρεις μερούλες”.

Φορτωμένο και ακούραστο  το BMW R 1200 GS  αλλά και εμείς με πλήρη εξάρτηση, ξεκινήσαμε από το Παμούκαλε με 47 βαθμούς κελσίου προς το Αϊντίν (aydin) και από εκεί προς την Σμύρνη. Μέσω του καταπληκτικού αυτοκινητοδρόμου καταλήξαμε στο Τσεσμέ, αναμένοντας το καραβάκι της επιστροφής στην Ελλάδα. Η BMW μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, μας μετέφερε άνετα και με ασφάλεια σε όλα τα χιλιόμετρα που διανύσαμε, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Ένα ταξίδι - όνειρο ολοκληρώθηκε , το μυαλό μου όμως είναι ακόμα εκεί…

θα ήθελα να ευχαριστήσω για μια ακόμα φορά τους:

Ιμπραϊμ για την πολύτιμη βοήθειά του

τον Μουράτ για τις ταξιδιωτικές του πληροφορίες αλλά και την άψογη φιλοξενία του.

Την NEL LINES για την χορηγία των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων Πειραιά Χίος Πειραιά

το Δίκυκλο , την εταιρεία  Άαρρον Ελαστικά και φυσικά το έτερων ήμισυ που άντεξε το δύσκολο αυτό ταξίδι!

tips-Χορηγοί

Συνολικό κόστος ταξιδιού	2.500€ (χωρίς τις χορηγίες )
Tα χιλιόμετρα που διανύσαμε	2780 (συνολικά)
Μέση κατανάλωση	6,2 λίτρα / 100 χιλιόμετρα
Κόστος βενζίνης	Περίπου 1,80€
Διόδια	Υπάρχουν μόνο στον οδικό άξονα Σμύρνης – Κουσάντασι
Προσέχετε	Τους οδηγούς αυτοκινήτων και τα όρια ταχύτητας.
Απολαύστε	Την φιλοξενία των Τούρκων

Χορηγοί
Εταιρία	Είδος χορηγίας	website
ΝΕΛ lines	εισιτήρια Πειραιάς -Χίος - Πειραιάς	www.nel.gr
Τουριστικός όμιλος Marine tours	2 διανυκτερεύσεις	www.marinetours.gr
Tουριστικό γραφείο travel atelier	1 διανυκτέρευση	http://travelatelier.com/
Eλαστικά AARON	1 ζεύγος ελαστικών	http://www.aaron.gr/
Kατάστημα αξεσουάρ Δίκυκλο	εξοπλισμός αναβατών	http://www.e-dikyklo.gr/

Related Items Μοτο-ταξιδιωτικά Μοτο-ταξιδιωτικά Εξωτερικού