Ανατολική Μεσόγειος
Κείμενο/φωτογραφίες: Ηρακλής Γεωργούσης- Γιώργος Γριτζάπης
Απόβαση Την Μ.Πέμπτη στην Χάιφα
Ακολουθώντας την Εθνική οδό περνάμε έξω από το Τελ Αβίβ και τα προάστια της Ιερουσαλήμ και φτάνουμε στην Νέκρα θάλασσα, 400μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας...όχι της Νεκρής αλλά της κανονικής!!!
Η κατάσταση του δρόμου είναι καλή και οι οδηγοί προσεκτικοί, τηρούν τους κανόνες του Κ.Ο.Κ αλλά τα Africa δεν μας επιτρέπουν να αναπτύξουμε μεγάλες ταχύτητες.
Λίγο πριν τα σύνορα Ισραήλ- Αιγύπτου κάνουμε στάση για καφέ και “προσκύνημα”
στον “Βωμό των Μοτοσικλετιστών”. Στην τελευταία πόλη του Ισραήλ πριν την Αίγυπτο, την Ειλατ οι λάτρεις των καταδύσεων, θα μείνουν έκπληκτοι από τον θαυμάσιο βυθό και τα κοράλλια της Νεκράς Θάλασσας! Ένα παράβολο 130€ και αφήνουμε πίσω μας το Ισραήλ και τον πολιτισμό.
Σε μια απόσταση 50μ. περίπου, υπάρχουν παράγκες με γραφικούς Αιγυπτίους που μοναδικό σκοπό έχουν να μειώσουν αισθητά το συνάλλαγμα μας.
Στόχος μας ήταν να προμηθευτούμε Αραβικές πινακίδες που ουσιαστικά αποτελούν το μοναδικό εισιτήριο στην περιοχή. Μετά από 4 ώρες και έχοντας πληρώσει 150 ευρω ο καθένας, ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ να πάρουμε Αραβικές πινακίδες και ένα πακέτο αποδείξεων γραμμένες σε “μπακαλόχαρτα”, οι υπάλληλοι με σαγιονάρες , σχισμένα ρούχα και μακριές κελεμπίες, τσακώνονται για το τι τιμές τελικά θα πληρώσουμε!
Το “Εξπρές του Μεσονυκτίου” πέρασε σαν αστραπή από τα μάτια μας. Βάλαμε βενζίνη και πήραμε το δρόμο για το Σίνα.
Η κατάσταση του δρόμου είναι καλή και οι οδηγοί προσεκτικοί, τηρούν τους κανόνες του Κ.Ο.Κ αλλά τα Africa δεν μας επιτρέπουν να αναπτύξουμε μεγάλες ταχύτητες.
Λίγο πριν τα σύνορα Ισραήλ- Αιγύπτου κάνουμε στάση για καφέ και “προσκύνημα”
στον “Βωμό των Μοτοσικλετιστών”. Στην τελευταία πόλη του Ισραήλ πριν την Αίγυπτο, την Ειλατ οι λάτρεις των καταδύσεων, θα μείνουν έκπληκτοι από τον θαυμάσιο βυθό και τα κοράλλια της Νεκράς Θάλασσας! Ένα παράβολο 130€ και αφήνουμε πίσω μας το Ισραήλ και τον πολιτισμό.
Σε μια απόσταση 50μ. περίπου, υπάρχουν παράγκες με γραφικούς Αιγυπτίους που μοναδικό σκοπό έχουν να μειώσουν αισθητά το συνάλλαγμα μας.
Στόχος μας ήταν να προμηθευτούμε Αραβικές πινακίδες που ουσιαστικά αποτελούν το μοναδικό εισιτήριο στην περιοχή. Μετά από 4 ώρες και έχοντας πληρώσει 150 ευρω ο καθένας, ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ να πάρουμε Αραβικές πινακίδες και ένα πακέτο αποδείξεων γραμμένες σε “μπακαλόχαρτα”, οι υπάλληλοι με σαγιονάρες , σχισμένα ρούχα και μακριές κελεμπίες, τσακώνονται για το τι τιμές τελικά θα πληρώσουμε!
Το “Εξπρές του Μεσονυκτίου” πέρασε σαν αστραπή από τα μάτια μας. Βάλαμε βενζίνη και πήραμε το δρόμο για το Σίνα.
Διανυκτέρευση στην Νουεμπα σε μπάνγκαλοους.
Απέραντες εκτάσεις άμμου με ανεμοδαρμένους λόφους τραβούν το ενδιαφέρον μας για “παιχνίδια”, θεαματικές πτώσεις (χωρίς ευτυχώς επιπτώσεις) μας “προκαλούν” να δοκιμάσουμε τις ικανότητες μας!
Σε κάθε μας στάση για enduro-διαδρομές ξεφύτρωναν από το πουθενά πιτσιρίκια που πουλούσαν βραχιόλια και χάντρες, καλά δασκαλεμένα να ζητάνε χρήματα και σοκολάτες αν τα φωτογραφίσεις.
Το τοπίο, είναι απίστευτο, πέρα από κάθε περιγραφή! Ομάδες Βεδουίνων με τις καμήλες τους δεξιά και αριστερά του δρόμου, καταυλισμοί νομάδων και εμείς με τα σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας κάτω από τα ποδιά μας να προσπαθούμε να ταυτιστούμε με το περιβάλλον.
Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής μας βρίσκει στους ξενώνες της μόνης της Άγιας Αικατερίνης του Σίνα. Φιλόξενοι μονάχοι μας υποδέχονται και μας ξεναγούν στους χώρους της μόνης. Προσκυνάμε τα Ιερά Λείψανα της Άγιας Αικατερίνης και βλέπουμε την φλεγόμενη αλλά μη καιγόμενη βατό του Μωυσή.
Στις 3πμ, ξεκινάμε για το βουνό που σύμφωνα με την θρησκεία παρέλαβε ο Μωυσής τις 10 εντολές, έπρεπε να σκαρφαλώσουμε στην κορυφή ανεβαίνοντας 3800 σκαλοπάτια.
Παρ όλη την ανάβαση αποζημιωθήκαμε από την καταπληκτικότερη ανατολή ήλιου που είδαμε ποτέ.
Το ίδιο βράδυ και εν μέσω κατάνυξης ζούμε την "Ανάσταση " του θεανθρώπου στο μοναστήρι και την Κυριακή του Πάσχα παίρνουμε τον δρόμο για Ιορδανία μέσω Ισραήλ.
Πολλά στρατιωτικά μπλόκα στους δρόμους, όμως στο άκουσμα της Πατρίδας οι στρατιώτες γίνονταν αμέσως φιλικοί.
Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται στα σύνορα της Αιγύπτου (Τάμπα). Εξονυχιστικός έλεγχος από τους Ισραηλινούς, και η μεγάλη απογοήτευση έρχεται μετά την κατηγορηματική διαβεβαίωση των Ιορδανών ότι μέσω Ισραήλ δεν μπορούμε να περάσουμε. Μετά από πολύ συζήτηση αποφασίζουμε να υποβάλλουμε τα νεύρα μας και την τσέπη μας σε νέα δοκιμασία επισκεπτόμενοι την Ιορδανία μέσω της “ευρωφάγου” χώρας Αιγύπτου!
Φανταστείτε τη χαρά των τελωνειακών όταν μας αντίκρισαν ξανά μετά από μερικές ώρες…
Η ίδια ταλαιπωρία στα σύνορα και δεύτερη διανυκτέρευση στην Νουεμπα. Το επόμενο πρωινό μας βρίσκει στο ρυπαρό και τριτοκοσμικό λιμάνι της Νουεμπα, όπου με την συνοδεία ενός αξιοθρήνητου αστυνομικού (κανένας υπάλληλος δεν μιλούσε Αγγλικά εκτός του “You pay.. taxes”) περιφερόμαστε από γραφείο σε γραφείο, πληρώνοντας για την έξοδο από την χώρα πολλαπλάσια χρήματα από ότι στην είσοδο σε αυτήν.
Εν τέλει επιβιβαζόμαστε στο “πλοίο της Αγάπης” αφού καταφέρνουμε πρώτα να γλιτώσουμε τα προσωπικά μας είδη (Γάντια, καρφίτσες, σηματάκια) από τις επίμονες ενοχλήσεις της τουριστικής αστυνομίας.
Σε κάθε μας στάση για enduro-διαδρομές ξεφύτρωναν από το πουθενά πιτσιρίκια που πουλούσαν βραχιόλια και χάντρες, καλά δασκαλεμένα να ζητάνε χρήματα και σοκολάτες αν τα φωτογραφίσεις.
Το τοπίο, είναι απίστευτο, πέρα από κάθε περιγραφή! Ομάδες Βεδουίνων με τις καμήλες τους δεξιά και αριστερά του δρόμου, καταυλισμοί νομάδων και εμείς με τα σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας κάτω από τα ποδιά μας να προσπαθούμε να ταυτιστούμε με το περιβάλλον.
Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής μας βρίσκει στους ξενώνες της μόνης της Άγιας Αικατερίνης του Σίνα. Φιλόξενοι μονάχοι μας υποδέχονται και μας ξεναγούν στους χώρους της μόνης. Προσκυνάμε τα Ιερά Λείψανα της Άγιας Αικατερίνης και βλέπουμε την φλεγόμενη αλλά μη καιγόμενη βατό του Μωυσή.
Στις 3πμ, ξεκινάμε για το βουνό που σύμφωνα με την θρησκεία παρέλαβε ο Μωυσής τις 10 εντολές, έπρεπε να σκαρφαλώσουμε στην κορυφή ανεβαίνοντας 3800 σκαλοπάτια.
Παρ όλη την ανάβαση αποζημιωθήκαμε από την καταπληκτικότερη ανατολή ήλιου που είδαμε ποτέ.
Το ίδιο βράδυ και εν μέσω κατάνυξης ζούμε την "Ανάσταση " του θεανθρώπου στο μοναστήρι και την Κυριακή του Πάσχα παίρνουμε τον δρόμο για Ιορδανία μέσω Ισραήλ.
Πολλά στρατιωτικά μπλόκα στους δρόμους, όμως στο άκουσμα της Πατρίδας οι στρατιώτες γίνονταν αμέσως φιλικοί.
Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται στα σύνορα της Αιγύπτου (Τάμπα). Εξονυχιστικός έλεγχος από τους Ισραηλινούς, και η μεγάλη απογοήτευση έρχεται μετά την κατηγορηματική διαβεβαίωση των Ιορδανών ότι μέσω Ισραήλ δεν μπορούμε να περάσουμε. Μετά από πολύ συζήτηση αποφασίζουμε να υποβάλλουμε τα νεύρα μας και την τσέπη μας σε νέα δοκιμασία επισκεπτόμενοι την Ιορδανία μέσω της “ευρωφάγου” χώρας Αιγύπτου!
Φανταστείτε τη χαρά των τελωνειακών όταν μας αντίκρισαν ξανά μετά από μερικές ώρες…
Η ίδια ταλαιπωρία στα σύνορα και δεύτερη διανυκτέρευση στην Νουεμπα. Το επόμενο πρωινό μας βρίσκει στο ρυπαρό και τριτοκοσμικό λιμάνι της Νουεμπα, όπου με την συνοδεία ενός αξιοθρήνητου αστυνομικού (κανένας υπάλληλος δεν μιλούσε Αγγλικά εκτός του “You pay.. taxes”) περιφερόμαστε από γραφείο σε γραφείο, πληρώνοντας για την έξοδο από την χώρα πολλαπλάσια χρήματα από ότι στην είσοδο σε αυτήν.
Εν τέλει επιβιβαζόμαστε στο “πλοίο της Αγάπης” αφού καταφέρνουμε πρώτα να γλιτώσουμε τα προσωπικά μας είδη (Γάντια, καρφίτσες, σηματάκια) από τις επίμονες ενοχλήσεις της τουριστικής αστυνομίας.
ΚΑΡΑΒΙ ΑΠΟ ΝΟΥΕΜΠΑ ΓΙΑ ΑΚΑΜΠΑ
(Διάρκεια ταξιδιού 3 ώρες- κόστος 72 ευρω)
Η ρυπαρότερη εμπειρία της εκδρομής! Οι συνεπιβάτες εξαθλιωμένοι Αιγύπτιοι, κουβαλούσαν τα όνειρα και τις αποσκευές τους (κότες και λοιπά οικόσιτα καθώς και μια ζωγραφισμένη, στο πρόσωπο, ελπίδα) στην γείτονα χώρα.
Έκανα το λάθος να αποκοιμηθώ σε ένα πάγκο του καραβιού και να ξυπνήσω από τη μυρωδιά του ποδιού ενός Αιγυπτίου πάνω στο πρόσωπο μου.
Η δε χρήση της τουαλέτας, ήταν ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ.
Μετά από σχετικά ανθρώπινες διατυπώσεις στο λιμάνι της Άκαμπα, ξεκινάμε για την ενδοχώρα. Κατάσταση οδοστρώματος τραγική. Άγνοια του Κ.Ο.Κ από τους δεκάδες οδηγούς φορτηγών. Μετά από λίγο σταματάμε σε ένα αστυνομικό μπλόκο.
Ενώ δίνουμε εξηγήσεις γιατί έχουμε αναμμένα τα φώτα μας στα AFRICA μας, ο Γιώργος έκπληκτος βλέπει τη μηχανή του να φεύγει με έναν Ιορδανό αστυνομικό! Αφού χάσαμε μερικά χρόνια από τη ζωή μας, μας την έφερε μετά πίσω από 15 λεπτά και συνεχίζουμε για το Γουαντι Ραμ.
Πρόκειται για ένα σεληνιακό τοπίο μιας αρχαίας κοιλάδας , που περιβάλλεται από βουνά σμιλευμένα από λευκή και ροζ άμμο και πέτρα .
Συναντήσαμε κι ένα τουριστικό περίπτερο με ενοικιαζόμενες σκηνές , για να δίνεται η ευκαιρία στους τουρίστες να νιώσουν λίγο βεδουίνοι. Προχωρώντας αρκετά
μέσα στην έρημο απολαμβάνουμε ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα.
Η ρυπαρότερη εμπειρία της εκδρομής! Οι συνεπιβάτες εξαθλιωμένοι Αιγύπτιοι, κουβαλούσαν τα όνειρα και τις αποσκευές τους (κότες και λοιπά οικόσιτα καθώς και μια ζωγραφισμένη, στο πρόσωπο, ελπίδα) στην γείτονα χώρα.
Έκανα το λάθος να αποκοιμηθώ σε ένα πάγκο του καραβιού και να ξυπνήσω από τη μυρωδιά του ποδιού ενός Αιγυπτίου πάνω στο πρόσωπο μου.
Η δε χρήση της τουαλέτας, ήταν ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ.
Μετά από σχετικά ανθρώπινες διατυπώσεις στο λιμάνι της Άκαμπα, ξεκινάμε για την ενδοχώρα. Κατάσταση οδοστρώματος τραγική. Άγνοια του Κ.Ο.Κ από τους δεκάδες οδηγούς φορτηγών. Μετά από λίγο σταματάμε σε ένα αστυνομικό μπλόκο.
Ενώ δίνουμε εξηγήσεις γιατί έχουμε αναμμένα τα φώτα μας στα AFRICA μας, ο Γιώργος έκπληκτος βλέπει τη μηχανή του να φεύγει με έναν Ιορδανό αστυνομικό! Αφού χάσαμε μερικά χρόνια από τη ζωή μας, μας την έφερε μετά πίσω από 15 λεπτά και συνεχίζουμε για το Γουαντι Ραμ.
Πρόκειται για ένα σεληνιακό τοπίο μιας αρχαίας κοιλάδας , που περιβάλλεται από βουνά σμιλευμένα από λευκή και ροζ άμμο και πέτρα .
Συναντήσαμε κι ένα τουριστικό περίπτερο με ενοικιαζόμενες σκηνές , για να δίνεται η ευκαιρία στους τουρίστες να νιώσουν λίγο βεδουίνοι. Προχωρώντας αρκετά
μέσα στην έρημο απολαμβάνουμε ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα.
Επόμενος σταθμός και διανυκτέρευση στη Γουαντι Μουσα.
Tο πρωινό, μας βρίσκει να εξερευνούμε την Αρχαία πόλη της Πέτρας, που μόνη της αποτελεί λόγο επισκέψεις στην Ιορδανία!
Θεαματική και ροδοκόκκινη, βρίσκεται 262χιλ νότια του Αμάν. Για να φτάσει στην πόλη αυτή ο επισκέπτης ταξιδεύει με τα ποδιά ή με άλογο μέσω των ΣΙΚ, απέραντες χαράδρες και κτίσματα σκαμμένα σε στις πλαγιές ξεπροβάλλουν και δένουν στην ήδη απίστευτη εικόνα. Στο τέλος της χαράδρας το ΣΙΚ με ένα τέλειο στυλ κάνει την τελευταία στροφή και ο επισκέπτης βγαίνοντας από το σκοτάδι, μέσα στο αποκορύφωμα της λάμψης και της φωτεινότητας, βλέπει μπροστά του το πιο εντυπωσιακό μνημείο την Πέτρα.
Οι πρώτοι Ναβαταίοι κάτοικοι της Πέτρας προέρχονταν από την Αραβία και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τη λατρεία των βράχων και των πνευμάτων που κατοικούσαν σε αυτούς. Γι’ αυτό το λόγο είχαν ανοίξει πολυάριθμες κόγχες στους βράχους της Πέτρας και τοποθετούσαν μια λαξευμένη στήλη στο εσωτερικό. Οι στήλες αυτές ονομάζονταν βαίτυλοι, που σημαίνει το σπίτι του Θεού, στα αραμαϊκά μπετ-ελ. Με αυτό τον τρόπο τιμούσαν τον Αλ-Ούτσα και την κυρίαρχη θεότητα της θρησκείας τους, τον Ντουσχάρα, προστάτη της οικογενείας και του εμπορίου και σύμβολο σταθερότητας. Οι Ναβαταίοι επηρεάστηκαν από τους γειτονικούς πολιτισμούς και ασπάσθηκαν πολλές θεότητές τους: από τους Εδωμίτες τον θεό Κάους, από τους Έλληνες τον Ηρακλή, το Δία, τον Ήφαιστο και τη Δήμητρα, από τους Αιγυπτίους τον Θοτ. Επίσης δανείσθηκαν πολλά στοιχεία από τη λατρεία του Ζαρατούστρα, των Περσών. Αλλά κατά βάση παρέμεναν πιστά προσκολλημένοι στη λατρεία των βράχων. Και πως να μην λατρέψει κανείς τέτοιους βράχους!
Γεμάτοι από εμπειρίες και αξέχαστες στιγμές παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής . Σύσταση για μελλοντικούς επισκέπτες της Ιορδανίας, να αποφύγουν τη νυχτερινή οδήγηση στους δρόμους της.
Οι πρώτοι Ναβαταίοι κάτοικοι της Πέτρας προέρχονταν από την Αραβία και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τη λατρεία των βράχων και των πνευμάτων που κατοικούσαν σε αυτούς. Γι’ αυτό το λόγο είχαν ανοίξει πολυάριθμες κόγχες στους βράχους της Πέτρας και τοποθετούσαν μια λαξευμένη στήλη στο εσωτερικό. Οι στήλες αυτές ονομάζονταν βαίτυλοι, που σημαίνει το σπίτι του Θεού, στα αραμαϊκά μπετ-ελ. Με αυτό τον τρόπο τιμούσαν τον Αλ-Ούτσα και την κυρίαρχη θεότητα της θρησκείας τους, τον Ντουσχάρα, προστάτη της οικογενείας και του εμπορίου και σύμβολο σταθερότητας. Οι Ναβαταίοι επηρεάστηκαν από τους γειτονικούς πολιτισμούς και ασπάσθηκαν πολλές θεότητές τους: από τους Εδωμίτες τον θεό Κάους, από τους Έλληνες τον Ηρακλή, το Δία, τον Ήφαιστο και τη Δήμητρα, από τους Αιγυπτίους τον Θοτ. Επίσης δανείσθηκαν πολλά στοιχεία από τη λατρεία του Ζαρατούστρα, των Περσών. Αλλά κατά βάση παρέμεναν πιστά προσκολλημένοι στη λατρεία των βράχων. Και πως να μην λατρέψει κανείς τέτοιους βράχους!
Γεμάτοι από εμπειρίες και αξέχαστες στιγμές παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής . Σύσταση για μελλοντικούς επισκέπτες της Ιορδανίας, να αποφύγουν τη νυχτερινή οδήγηση στους δρόμους της.
Το βράδυ μας βρίσκει στην Άκαμπα
Μένουμε στο πιο άθλιο και φθηνό ξενοδοχείο που έχουμε κοιμηθεί ποτέ, αλλά με τις μοτοσυκλετες μέσα στην ρεσεψιόν. Τετάρτη πρωί στις 9.00 είμαστε στο λιμάνι της Άκαμπα, έτοιμοι να υποστούμε για μια ακόμα φορά τη δοκιμασία να περάσουμε στην Αίγυπτο με το “πλοίο της Αγάπης”. Η Ευρωπαϊκοί μας ταυτότητα, μας βοήθα να παρακάμψουμε τις ατελείωτες ουρές των Αιγυπτίων που επιστρέφουν στην χώρα τους.
Ξαφνικά γινόμαστε μάρτυρες μιας φρικιαστικής σκηνής, Ιορδανοί αστυνομικοί
χτυπούν αλύπητα με ένα ρόπαλο και ένα πέτσινο λουρί έναν Αιγύπτιο λαθρομετανάστη.
Και η ζωή συνεχίζεται….
χτυπούν αλύπητα με ένα ρόπαλο και ένα πέτσινο λουρί έναν Αιγύπτιο λαθρομετανάστη.
Και η ζωή συνεχίζεται….
Πίσω στην Αίγυπτο…
Ο απελπιστικά αργός γραφειοκρατικός μηχανισμός στα γρανάζια του οποίου έχουμε ηθελημένα εμπλακεί, εξακολουθεί δυστυχώς να δουλεύει.
Ο ίδιος αστυνομικός (γιατί άραγε;) μας περιμένει και αρχίζει η ατελείωτη διαδικασία ή μάλλον δοκιμασία συλλογής Αιγυπτιακών “μπακαλόχαρτων” με το ανάλογο τίμημα
το οποίο για κακή μας τύχη είναι διπλάσιο του προηγούμενου!
Τα χρήματα τα κρατάμε πλέον στο χέρι και όχι στην τσέπη, γιατί είχε καταντήσει κουραστική αυτή η διαδικασία. Όταν ρωτήσαμε γιατί πληρώνουμε τόσα πολλά, η απάντηση ήταν ότι έπρεπε να πληρώσουμε φόρο για το φόρο που πληρώσαμε λόγω φόρου (καλά κρασιά).
Το αποκορύφωμα ήταν ότι πήραν αποτυπώματα των αριθμών πλαισίου και κινητήρα των Africa μας, μήπως έχουμε κάνει κάποια παρατυπία..
Ο ίδιος αστυνομικός (γιατί άραγε;) μας περιμένει και αρχίζει η ατελείωτη διαδικασία ή μάλλον δοκιμασία συλλογής Αιγυπτιακών “μπακαλόχαρτων” με το ανάλογο τίμημα
το οποίο για κακή μας τύχη είναι διπλάσιο του προηγούμενου!
Τα χρήματα τα κρατάμε πλέον στο χέρι και όχι στην τσέπη, γιατί είχε καταντήσει κουραστική αυτή η διαδικασία. Όταν ρωτήσαμε γιατί πληρώνουμε τόσα πολλά, η απάντηση ήταν ότι έπρεπε να πληρώσουμε φόρο για το φόρο που πληρώσαμε λόγω φόρου (καλά κρασιά).
Το αποκορύφωμα ήταν ότι πήραν αποτυπώματα των αριθμών πλαισίου και κινητήρα των Africa μας, μήπως έχουμε κάνει κάποια παρατυπία..
Ώρα 7.00 το βράδυ φτάνουμε στα επόμενα – και τελευταία -Αιγυπτιακά σύνορα
Στις 9.οο βρισκόμαστε επιτέλους έτοιμοι μπροστά στην μπάρα που μας χωρίζει από το Ισραήλ. Αυθόρμητα και οι δυο μετράμε αντίστροφα 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1,0 ΦΥΓΑΜΕΕΕ
Όλοι μας κοιτούσαν απορημένοι.
Είμαστε πάλι πίσω στον πολιτισμό! Διανυκτέρευση στην Ειλατ και το επόμενο πρωί ξεκινάμε για τα Ιεροσόλυμα, ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή αυτή την φορά.
Στα προάστια του Τελ-Αβιβ ένας ήχος σειρήνας ακινητοποιεί τα πάντα.
Όλοι οι οδηγοί έξω από τα αυτοκίνητα τους σε στάση προσοχής τηρούν 2 λεπτά σιγής σαν φόρο τιμής στα 6.000.000 Εβραϊκά θύματα του ολοκαυτώματος.
Η περιήγηση στην παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ , αρχίζει από το Χριστιανικό τεταρτημόριο με προσκύνημα στο Ναό της Αναστάσεως και στον Πανάγιο τάφο.
Τα λόγια ωχριούν μπροστά στο θρησκευτικό δέος που μας καταλαμβάνει.
Στην συνεχεία, περιήγηση στις Αραβικές συνοικίες της Ιερουσαλήμ.
Σαν ανταμοιβή προς τους εαυτούς μας για την ταλαιπωρία των προηγούμενων ημερών, το επόμενο στάδιο ήταν το Jerusalem by night . Η Annat Και η Anna, αποδείχτηκαν πολύ καλή συντροφιά.(φίλες από το καράβι, από Ρόδο προς Χαιφα, από Ισραήλ)
Τα ξημερώματα μας ξενάγησαν στο Εβραϊκό τεταρτημόριο της παλιάς πόλης όπου έκπληκτοι είδαμε στις 4.00 το πρωί Εβραίους να προσεύχονται και να παραληρούν στον γνωστό Τοίχο τον Δακρύων!Η επόμενη μέρα (Παρασκευή) μας βρίσκει άυπνους και κουρασμένους να φτάνουμε στην Χάιφα πριν τις 1.00 το μεσημέρι , παρότι το καράβι ξεκινούσε 7.00 το απόγευμα και αυτό γιατί το Σάββατο είναι αργία για τους Ισραηλινούς. Ακολούθησε ο τελευταίος και εξαιρετικά εξονυχιστικός έλεγχος από τους τελωνειακούς. κατόπιν αναχώρηση και επιστροφή στην καθημερινότητα..
Φωτογραφίες:
0 σχόλια: