Είχαν περάσει 4 μήνες
από το ταξίδι στο Ιράν. Δεν ξέρω
γιατί … αλλά η μυρωδιά της φορμόλης από την βαλσαμωμένη ζωή της Ερωτικής Πόλης,
άρχισε να με πνίγει! Μετά από ένα
μονότονο καλοκαίρι, γεμάτο σεναριακές ανατροπές βωβού κινηματογράφου, στη
Χαλκιδική όπου τα πάντα κινούνται όντας αμετακίνητα, η ζωή μου άρχιζε να αποκτά
σασπένς παράκτιου αλιέως.
Η αντίδραση γνωστή. Καινούργια πλάνα για το ταξίδι του επόμενου χρόνου. Οι προορισμοί μακρινοί, επικίνδυνοι, με διαφορετικά «σκηνικά» και με πολλές ταξιδιωτικές προειδοποιήσεις τύπου … “border disputes”, “should be avoided due to banditry”, “land mines” κλπ κλπ.
Τις 2 πρώτες προειδοποιήσεις, συνήθως τις αγνοώ, λόγω του ότι έχω επιβιώσει σε πιο επικίνδυνα μέρη, όπως πολεοδομίες, εφορίες, δημόσια έργα κλπ κλπ. Στην 3η συνήθως ψαρώνω, γιατί δεν θα θελα να επιστρέψω πίσω στην οικογένειά μου …σε τάπερ!
Κι εκεί που οι ψωφοδαείς ιγκουάνες των δελτίων ειδήσεων έχουν φλιπάρει στην κινδυνολογία, τα δανικά, τα λεφτά, τα αναδρομικά, τα πολεοδομικά, τα μικροαστικά, τα φαντασμαγορικά, τα φορολογικά, τα αλαζονικά, τα βυζιά, τα τουρσιά …
…εκεί που τα σχέδια και οι μακρινοί προορισμοί άλλαζαν σαν να επρόκειτο για έξοδο σε ψαροταβέρνα, χτυπάει το τηλέφωνο!
Φίλος από τα παλιά που ζει στην Αθήνα (BMW 1000GS PD), μου ανακοινώνει ότι …φεύγει σε λίγες μέρες με τη μηχανή του για Συρία, για πάνω από 2 βδομάδες. Η σύζυγός του θα έφτανε αεροπορικώς, μετά την πρώτη βδομάδα στη Δαμασκό, απ’ όπου και θα συνέχιζαν μαζί, την περιπλάνησή τους με την μηχανή.
Τελικά υπάρχει ακόμα ελπίδα σ΄αυτό το κοινωνικό ΚΑΠΗ που ζούμε. Εκτός από τα δάνεια, τα ριάλιτι και τις ληγμένες ιδεολογίες, υπάρχουν και όμορφες ιδέες από 2 εργαζόμενους με μικρό παιδί…
Υπάρχει καλύτερη αφορμή για δραπέτευση?
Η αντίδραση γνωστή. Καινούργια πλάνα για το ταξίδι του επόμενου χρόνου. Οι προορισμοί μακρινοί, επικίνδυνοι, με διαφορετικά «σκηνικά» και με πολλές ταξιδιωτικές προειδοποιήσεις τύπου … “border disputes”, “should be avoided due to banditry”, “land mines” κλπ κλπ.
Τις 2 πρώτες προειδοποιήσεις, συνήθως τις αγνοώ, λόγω του ότι έχω επιβιώσει σε πιο επικίνδυνα μέρη, όπως πολεοδομίες, εφορίες, δημόσια έργα κλπ κλπ. Στην 3η συνήθως ψαρώνω, γιατί δεν θα θελα να επιστρέψω πίσω στην οικογένειά μου …σε τάπερ!
Κι εκεί που οι ψωφοδαείς ιγκουάνες των δελτίων ειδήσεων έχουν φλιπάρει στην κινδυνολογία, τα δανικά, τα λεφτά, τα αναδρομικά, τα πολεοδομικά, τα μικροαστικά, τα φαντασμαγορικά, τα φορολογικά, τα αλαζονικά, τα βυζιά, τα τουρσιά …
…εκεί που τα σχέδια και οι μακρινοί προορισμοί άλλαζαν σαν να επρόκειτο για έξοδο σε ψαροταβέρνα, χτυπάει το τηλέφωνο!
Φίλος από τα παλιά που ζει στην Αθήνα (BMW 1000GS PD), μου ανακοινώνει ότι …φεύγει σε λίγες μέρες με τη μηχανή του για Συρία, για πάνω από 2 βδομάδες. Η σύζυγός του θα έφτανε αεροπορικώς, μετά την πρώτη βδομάδα στη Δαμασκό, απ’ όπου και θα συνέχιζαν μαζί, την περιπλάνησή τους με την μηχανή.
Τελικά υπάρχει ακόμα ελπίδα σ΄αυτό το κοινωνικό ΚΑΠΗ που ζούμε. Εκτός από τα δάνεια, τα ριάλιτι και τις ληγμένες ιδεολογίες, υπάρχουν και όμορφες ιδέες από 2 εργαζόμενους με μικρό παιδί…
Υπάρχει καλύτερη αφορμή για δραπέτευση?
Φωτό. Φυσικές οδοντογλυφίδες στο πανέρι, σε
παζάρι της Δαμασκού. "Χτυπήστε την αποκλειστικότητα...
...σε λίγα χρόνια που δεν θα υπάρχουν δάση, θα
είναι περιζήτητες!
Δύο μέρες μετά το
τηλεφώνημα, το διαβατήριό μου κυκλοφορούσε στις πρεσβείες της Συρίας και της
Ιορδανίας για βίζα. Το ταξίδι ήδη άρχιζε…
Σάββατο 4/10/08 και η «βασίλισσα» ρολάριζε προς την Αθήνα. Δυό μέρες πριν, επισκέφτηκε την PRObike για τον καθιερωμένο μηχανικό έλεγχο. Η 13 ετών μηχανή, απόλυτα υγιής κι ακμαία, κοίταζε με αμφισβήτηση τα σφίζοντα στεροειδών, νέα μοντέλα εικονικής περιπέτειας, ψιθυρίζοντας….
Σάββατο 4/10/08 και η «βασίλισσα» ρολάριζε προς την Αθήνα. Δυό μέρες πριν, επισκέφτηκε την PRObike για τον καθιερωμένο μηχανικό έλεγχο. Η 13 ετών μηχανή, απόλυτα υγιής κι ακμαία, κοίταζε με αμφισβήτηση τα σφίζοντα στεροειδών, νέα μοντέλα εικονικής περιπέτειας, ψιθυρίζοντας….
«αυτές τις ακράπες που φορείς
δε ‘ναι για μπαντιλίκι,
μον’ τις φορείς για εμορφιά
και για το σεβνταλίκι!»
Φωτό. Η τηλεόραση παίζει στη "διαπασών" κάποιο σίριαλ και το πλήθος στο πεζοδρόμιο "ρουφάει" το μελό σαν βιοκαύσιμο...
Πλησιάζοντας στα Τέμπη,
παραλίγο να τελειώσουν όλα! Δικάβαλο SS, με μπάσο εκκωφαντικό θόρυβο, με
προσπερνάει ξαφνικά, σχεδόν ξύνοντας την αριστερή μου βαλίτσα, πάνω σε στροφή
με ταχύτητα …χωρίς αύριο! Ίσα που πρόλαβα να δω το κωλί με το τατουάζ από τη
ξεκράνωτη γατογαμούλα, σε προσκυνηματική στάση…
…λες και ήταν στα Ιεροσόλυμα!
Τρέμοντας από το ξάφνιασμα και τη τσαντήλα, τους είδα λίγο παρακάτω, την ώρα που είχαν σταματήσει στο πάρκιν της γέφυρας του Πηνειού. Το ανθρωποειδές ξεκαβαλούσε τη μηχανή, βγάζοντας το κράνος με φλιπαρισμένο ύφος συνοικιακού γκαραζοτεκνού με ονειρώξεις νικητή σε GP. Δεν είμαι σίγουρος αν άκουσα την επηρμένη συνεπιβάτιδα, την ώρα που έφτιαχνε το μαλλί της, να φωνάζει "για την Ελλάδα ρε γαμώτο" !
Ζυγίζοντας την κατάσταση πατώντας τη μανέτα του φρένου, συνειδητοποίησα ότι θα έχανα το χρόνο μου ζητώντας τα ρέστα από τα τρισβάρβαρα εκτοπλάσματα του μοτοσυκλετισμού και άνοιξα το γκάζι συνεχίζοντας στον ανοιχτό δρόμο του θεσσαλικού κάμπου.
Φωτό. Τσάι στο Χαλέπι...
…λες και ήταν στα Ιεροσόλυμα!
Τρέμοντας από το ξάφνιασμα και τη τσαντήλα, τους είδα λίγο παρακάτω, την ώρα που είχαν σταματήσει στο πάρκιν της γέφυρας του Πηνειού. Το ανθρωποειδές ξεκαβαλούσε τη μηχανή, βγάζοντας το κράνος με φλιπαρισμένο ύφος συνοικιακού γκαραζοτεκνού με ονειρώξεις νικητή σε GP. Δεν είμαι σίγουρος αν άκουσα την επηρμένη συνεπιβάτιδα, την ώρα που έφτιαχνε το μαλλί της, να φωνάζει "για την Ελλάδα ρε γαμώτο" !
Ζυγίζοντας την κατάσταση πατώντας τη μανέτα του φρένου, συνειδητοποίησα ότι θα έχανα το χρόνο μου ζητώντας τα ρέστα από τα τρισβάρβαρα εκτοπλάσματα του μοτοσυκλετισμού και άνοιξα το γκάζι συνεχίζοντας στον ανοιχτό δρόμο του θεσσαλικού κάμπου.
Φωτό. Τσάι στο Χαλέπι...
Ταξίδευα χαλαρά με σκοπό
να φτάσω στον Πειραιά κατά τις 2-3, μιας και το καράβι για Χίο έφευγε στις
5.30’. Το περιστατικό με τον εξαϋλωμένο κάγκουρα και την σχεδόν ανύπαρκτη
ανταπόδοση σινιάλου με τα φώτα από τους πάσης ορδής μηχανόβιους με οδήγησε σε
διάφορες σκέψεις στο μονότονο ταξίδι μου. Κάπου είχα διαβάσει το χαριτωμένο,
ότι δηλαδή εμείς οι μηχανόβιοι χαιρετιόμαστε γιατί απολαμβάνουμε το ίδιο πάθος,
την ίδια αγάπη, ενδιαφέρον κλπ για τη μοτοσυκλέτα!
Πιθανόν αυτό να ίσχυε στους …παλαιάς κοπής μηχανόβιους.
Τι σχέση, σήμερα, μπορεί να έχουν …το ναρκισσευόμενο αυτοείδωλο με την αχρησιμοποίητη adv που υποδύεται με αυστηρό ύφος τον άνθρωπο της περιπέτειας…
ο προηγούμενος αδέσποτος κάγκουρας…
ο αναβάτης ενός παλιού ΧΤ…
ο αναβάτης μιας Goldwing…
ένας σκληροπυρηνικός εντουράς …και τινές ακόμη μοτοσυκλετιστικές συνομοταξίες μεταξύ τους, που αν τις συσχετίσεις και με κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια…
… το κοινό τους σημείο είναι οι κυκλικές τρίχες σε στρατηγικό σημείο του σώματος!
«Και που βλέπεις το περίεργο ρε μεγάλε με το χαιρετισμό?» Θα μΕ πεις…
Απλά, με την παραπάνω λογική περί χαιρετισμού, πιο φυσιολογικό θα μου φαινότανε να χαιρετιούνται μεταξύ τους όλοι όσοι συνοδεύουν ωραία γκόμενα, ή όσοι απολαμβάνουν μια σπέσιαλ αστακομακαρονάδα σε διπλανά τραπέζια…
Με παρόμοιες αφηρημένες σκέψεις συμπερασματικής λογικής, χωρίς να το πολυκαταλάβω έφτασα στην Αθήνα!
Φωτό. Το φρούριο στην άνω πόλη, στο Χαλέπι.
Πιθανόν αυτό να ίσχυε στους …παλαιάς κοπής μηχανόβιους.
Τι σχέση, σήμερα, μπορεί να έχουν …το ναρκισσευόμενο αυτοείδωλο με την αχρησιμοποίητη adv που υποδύεται με αυστηρό ύφος τον άνθρωπο της περιπέτειας…
ο προηγούμενος αδέσποτος κάγκουρας…
ο αναβάτης ενός παλιού ΧΤ…
ο αναβάτης μιας Goldwing…
ένας σκληροπυρηνικός εντουράς …και τινές ακόμη μοτοσυκλετιστικές συνομοταξίες μεταξύ τους, που αν τις συσχετίσεις και με κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια…
… το κοινό τους σημείο είναι οι κυκλικές τρίχες σε στρατηγικό σημείο του σώματος!
«Και που βλέπεις το περίεργο ρε μεγάλε με το χαιρετισμό?» Θα μΕ πεις…
Απλά, με την παραπάνω λογική περί χαιρετισμού, πιο φυσιολογικό θα μου φαινότανε να χαιρετιούνται μεταξύ τους όλοι όσοι συνοδεύουν ωραία γκόμενα, ή όσοι απολαμβάνουν μια σπέσιαλ αστακομακαρονάδα σε διπλανά τραπέζια…
Με παρόμοιες αφηρημένες σκέψεις συμπερασματικής λογικής, χωρίς να το πολυκαταλάβω έφτασα στην Αθήνα!
Φωτό. Το φρούριο στην άνω πόλη, στο Χαλέπι.
Πριν ακολουθήσω την
έξοδο για Πειραιά (μπαίνοντας στην Αθήνα) είδα ένα βενζινάδικο μπροστά μου και
σκέφτηκα να φουλάρω. Εκεί ακριβώς συνέβη μια κουφή φάση! Ενώ ένα παλληκάρι μου
έβαζε βενζίνη, λίγο παραπίσω συνειδητοποίησα ότι ένας μικρόσωμος μελαχροινός
τύπος προσκυνούσε τη μηχανή μου!!! Πριν ακόμα ξεπεράσω το ξάφνιασμα, ο τύπος
σηκώνεται και με γουρλωμένα μάτια μου δείχνει τον χάρτη του Ιράν στη
μπαγκαζιέρα και τις αυτοκόλλητες ευχές από το κοράνι που μου χάρισε ένας
ποδηλατάς στο Ισπαχάν, ρωτώντας με “Persian, Persian …Muslim”?
Κρίμα, κι εγώ που φαντάστηκα ότι προσκυνούσε τη «βασίλισσα»!
Μιλάω σπαθί! Το περιστατικό είναι πραγματικό!
Κρίμα, κι εγώ που φαντάστηκα ότι προσκυνούσε τη «βασίλισσα»!
Μιλάω σπαθί! Το περιστατικό είναι πραγματικό!
Στις 2.00’ είχα φτάσει
στο λιμάνι του Πειραιά, στον προβλήτα επιβίβασης για Χίο. Εκεί είχα τη χαρά να
συναντήσω και να γνωρίσω τον Ηλία (emix24). Η κεντρική βαλίτσα της Africa είναι
κατασκευή του Ηλία, εξαιρετική δουλειά, εξαιρετική ποιότητα, από τα πιό χρήσιμα
αξεσουάρ της "βασίλισσας" για πολυήμερα ταξίδια.
Φτάνουμε Χίο στις 11.30’ και διανυκτερεύουμε.
Την επομένη μπαίνουμε στο καραβάκι για Τσεσμέ. Σε 3 τέταρτα με βροχή κι αέρηδες
των 8-9 μποφόρ, βρισκόμαστε στο τελωνείο στην Τουρκία.
Φωτό. Στο λιμάνι του Τσεσμέ.
Φωτό. Στο λιμάνι του Τσεσμέ.
Σ΄αυτό το σημείο οφείλω
να προειδοποιήσω όσους αναγνώστες, εξακολουθούν να παραμένουν σ’ αυτό το
ταξιδιωτικό τενεκετζίδικο, να μη περιμένουν περιγραφές με λεζαντιάρικα
τουριστικά και ιστορικά αξιοθέατα. Θα χάσουν το χρόνο τους και θ΄
απογοητευτούν. Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα…
…απλά βγήκα στο δρόμο για να ταξιδέψω! Να χορτάσω χιλιόμετρα, να μείνω όπου με βγάλει ο δρόμος, να βρεθώ σε άλλα τοπία, με άλλους ανθρώπους, σε διαφορετικές κουλτούρες, εικόνες, μουσικές, γεύσεις. Και μιας και ξεκινήσαμε για Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να «χαρίσω» μια μικρή χώρα σαν την Ιορδανία διασχίζοντάς την από την desert highway…
Tώρα θα μΕ πεις…και που τα διαλέγεις ρε φίλε, κάτι τέτοια τριτοκοσμικά μέρη με υπανάπτυκτους κελεμπιοφόρους φανατικούς άραβες? Δεν φοβάσαι?
Ίσα ρε μάγκα! Για μπες λίγο στο thread (στο moto.gr) «ατύχημα με παπάδες» και θα καταλάβεις τι σημαίνει εκτόξευση ρατσιστικής ροχάλας από αυτότεχνους μπουρδοβριθείς πολιτισμένους!
Και πού 'σαι……πρόσεχε γιατί αυτοί δαγκάνουν σαν πίτμπουλ!
Φωτό. Μαρμαράδες, μωσαϊκτσήδες περιμένουν έξω από την παλιά αγορά στο Χαλέπι, για μεροκάματο.
…απλά βγήκα στο δρόμο για να ταξιδέψω! Να χορτάσω χιλιόμετρα, να μείνω όπου με βγάλει ο δρόμος, να βρεθώ σε άλλα τοπία, με άλλους ανθρώπους, σε διαφορετικές κουλτούρες, εικόνες, μουσικές, γεύσεις. Και μιας και ξεκινήσαμε για Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να «χαρίσω» μια μικρή χώρα σαν την Ιορδανία διασχίζοντάς την από την desert highway…
Tώρα θα μΕ πεις…και που τα διαλέγεις ρε φίλε, κάτι τέτοια τριτοκοσμικά μέρη με υπανάπτυκτους κελεμπιοφόρους φανατικούς άραβες? Δεν φοβάσαι?
Ίσα ρε μάγκα! Για μπες λίγο στο thread (στο moto.gr) «ατύχημα με παπάδες» και θα καταλάβεις τι σημαίνει εκτόξευση ρατσιστικής ροχάλας από αυτότεχνους μπουρδοβριθείς πολιτισμένους!
Και πού 'σαι……πρόσεχε γιατί αυτοί δαγκάνουν σαν πίτμπουλ!
Φωτό. Μαρμαράδες, μωσαϊκτσήδες περιμένουν έξω από την παλιά αγορά στο Χαλέπι, για μεροκάματο.
Τώρα θα σας πω πως
ασκείται το παίγνιο. Ταξιδεύουμε μαζί χωρίς ο ένας να γίνεται εμπόδιο στο
ταξίδι του άλλου. Άλλοι ρυθμοί, άλλα προγράμματα, άλλα χρονικά περιθώρια (εγώ
είχα ακριβώς τις μισές μέρες). Παρακάτω συναντήσαμε και το Νικόλα (BMW 1200
HP2) με ακόμα μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια (30 μέρες). Κάναμε καλή παρέα και οι
3 στο Χαλέπι, αλλά από την επόμενη μέρα ο καθένας πήρε το δρόμο του. Το «όπου
προκύψει συνεύρεση» τελικά είναι η καλύτερη συνταγή για ανθρώπους που ξέρουν τι
ζητούν στο ταξίδι και προπάντων, όταν έχουν αποφασίσει να ταξιδέψουν μόνοι.
Φωτό. Ο διάδρομος στον όροφο, του παραδοσιακού ξενοδοχείου που έμεινα στο Χαλέπι. Προσέξτε τα κάγκελα στα εσωτερικά παράθυρα(!) που συνήθως τα αφήνουν ανοιχτά και βλέπεις τους ενοίκους είτε να πίνουν κανέναν αργιλέ οκλαδόν είτε να κοιμούνται...
Φωτό. Ο διάδρομος στον όροφο, του παραδοσιακού ξενοδοχείου που έμεινα στο Χαλέπι. Προσέξτε τα κάγκελα στα εσωτερικά παράθυρα(!) που συνήθως τα αφήνουν ανοιχτά και βλέπεις τους ενοίκους είτε να πίνουν κανέναν αργιλέ οκλαδόν είτε να κοιμούνται...
Έχει σχεδόν μεσημεριάσει
από διάφορες καθυστερήσεις και ξεκινάμε. Έχουμε μια 1300άρα γεμάτη μέχρι τα
σύνορα της Συρίας. Άνετα την επόμενη νωρίς τ΄απόγευμα θα έπινα τσάι στο Χαλέπι,
γύρω στα 30-40 χλμ από τα σύνορα.
Είμαστε πλέον στο δρόμο κι έχουμε μπροστά μας χιλιάδες χιλιόμετρα! Ούτε ξέρω που θα φτάσω, που θα διανυκτερεύσω…και το κυριότερο, δε με νοιάζει!
Φωτό. Όπως είχαν προβλέψει όλα τα μετεωρολογικά δελτία, θα έριχνε καναπέδες στην περιοχή. Κάπου έξω από τη Σμύρνη σταματάμε γι΄αδιάβροχα. Και μια πρόταση τούρκου αρχιτέκτονα, στο βάθος ένα μπετονένιο κακούργημα σε ...λαχανί!
Είμαστε πλέον στο δρόμο κι έχουμε μπροστά μας χιλιάδες χιλιόμετρα! Ούτε ξέρω που θα φτάσω, που θα διανυκτερεύσω…και το κυριότερο, δε με νοιάζει!
Φωτό. Όπως είχαν προβλέψει όλα τα μετεωρολογικά δελτία, θα έριχνε καναπέδες στην περιοχή. Κάπου έξω από τη Σμύρνη σταματάμε γι΄αδιάβροχα. Και μια πρόταση τούρκου αρχιτέκτονα, στο βάθος ένα μπετονένιο κακούργημα σε ...λαχανί!
Πώς να περιγράψει κανείς
αυτό το συναίσθημα σ’ ένα μοτοσυκλετιστικό κοινό που …γεροντοκρατείται από
νέους, με ταξιδιωτική νοοτροπία κλητήρα στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων?
Πως να το εξηγήσεις στον “ταξιδιωτικά correct” αναβάτη, τον δογματίζοντα ταξιδιωτική παπαρολογία με προσμίξεις κυβικών εκατοστών, ιπποδυνάμεων και ροπών, συνοδεία λουκάνικου πράσου μετά ρεβιθοκεφτέδων?
Πώς να το περιγράψεις στον μπετατζή της εικονικής περιπέτειας, που εκσπερματώνει καμαρώνοντας την υπό υπερχείλιση σε εξοπλισμό περιπέτειας, καλογυαλισμένη κούκλα του?
Όσες απαντήσεις κι αν δώσω, μετά από λίγο καιρό, θα φαντάζουν σαν ληγμένες καπότες, επικίνδυνες προς χρήση!
Φωτό. Το κάστρο στο Χαλέπι. Δυστυχώς έπεσα στο γενικό σέρβις, αυτό των 1500 ετών και δεν μπόρεσα να μπώ μέσα.
Πως να το εξηγήσεις στον “ταξιδιωτικά correct” αναβάτη, τον δογματίζοντα ταξιδιωτική παπαρολογία με προσμίξεις κυβικών εκατοστών, ιπποδυνάμεων και ροπών, συνοδεία λουκάνικου πράσου μετά ρεβιθοκεφτέδων?
Πώς να το περιγράψεις στον μπετατζή της εικονικής περιπέτειας, που εκσπερματώνει καμαρώνοντας την υπό υπερχείλιση σε εξοπλισμό περιπέτειας, καλογυαλισμένη κούκλα του?
Όσες απαντήσεις κι αν δώσω, μετά από λίγο καιρό, θα φαντάζουν σαν ληγμένες καπότες, επικίνδυνες προς χρήση!
Φωτό. Το κάστρο στο Χαλέπι. Δυστυχώς έπεσα στο γενικό σέρβις, αυτό των 1500 ετών και δεν μπόρεσα να μπώ μέσα.
Είναι συννεφιασμένη και
βροχερή Κυριακή. Ο δρόμος ψιλοβρεγμένος αλλά άδειος. Ταξιδεύουμε ασταμάτητα
μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ. Εκεί πλέον σκοτεινιάζει και κάνουμε την πρώτη στάση
για κανα καφέ, νερό, κράκερ και τα συναφή. Έχουμε κάνει γύρω στα 440 χλμ. Ο
Κωστής αποφασίζει να διανυκτερεύσει εκεί. Εγώ παίρνω από πίσω μια νταλίκα μέσα
στο σκοτάδι για να βγάλω τουλάχιστον άλλη μια 300άρα. Στον έρημο δρόμο ο οδηγός
της νταλίκας ψάρωσε που τον ακολουθούσα και κατέβασε την ταχύτητα από τα
100χλμ, σε στενό επαρχιακό δρόμο, στα 80. Τον προσπέρασα για να με κυαλάρει και
με ξαναπροσπέρασε κορνάροντάς με και έχοντας καταλάβει τι θέλω. Τον ακολούθησα
για 260 χλμ με 110-120 χλμ/ωρα Ήταν το πιο χαλαρό ταξίδι στον θεοσκότινο
επικίνδυνο δρόμο. Δύο φορές κορνάρισε και έβαλε φλας αριστερά για να
προσπεράσουμε τρακτέρ με τεράστιες ρυμουλκούμενες πλατφόρμες χωρίς κανένα
απολύτως φως…
Η κυκλοφορία το βράδυ χωρίς φώτα, των πάσης ορδής οχημάτων, είναι πολύ δημοφιλές σπορ στους οδηγούς της Μ. Ανατολής, αλλά και τόσο επικίνδυνο, που αν δεν είσαι προετοιμασμένος για όλα, δεν θα προλάβεις να δείς ούτε το νεύμα του επουράνιου εισαγγελέα για τη λήξη του παιχνιδιού!
Φωτό. Ταμάμ για χαμάμ...
Η κυκλοφορία το βράδυ χωρίς φώτα, των πάσης ορδής οχημάτων, είναι πολύ δημοφιλές σπορ στους οδηγούς της Μ. Ανατολής, αλλά και τόσο επικίνδυνο, που αν δεν είσαι προετοιμασμένος για όλα, δεν θα προλάβεις να δείς ούτε το νεύμα του επουράνιου εισαγγελέα για τη λήξη του παιχνιδιού!
Φωτό. Ταμάμ για χαμάμ...
Γύρω στις 9.30’ φτάνω
στο Ικόνιο, στα υψίπεδο της κεντρικής Ανατολίας. Βρήκα αμέσως ξενοδοχείο και
βγήκα για περπάτημα.
Όπως θα λέγαμε ότι το Λίβερπουλ έβγαλε τους Beatles…το Ικόνιο έβγαλε τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες. Πρόκειται για μια κλασσική συντηρητική τουρκική πόλη της Ανατολίας.
Βολτάριζα κοντά στον τάφο του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί, βλέποντας με τη φαντασία μου δερβισάδες, μπεκτασήδες, χαλβετήδες, μεβλεβήδες και τινές ακόμη ταξιανθίες του μυστικιστικού κινήματος των σούφι…
Δεν ρισκάρισα να δοκιμάσω κανά κεμπάπ παρά τη πείνα μου. Την επόμενη μέρα ήθελα νάμαι σε καλή φόρμα. Δυό χούφτες καρύδια και μερικά ξερά σύκα, με στανιάρισαν. Χτυπάω κι ένα μεγάλο αριάνι από το ψυγείο ενός ημιυπαίθριου μπακάλικου και την κάνω για το ξενοδοχείο να τη πέσω στο χάφτα…
Φωτό. No comments...
Όπως θα λέγαμε ότι το Λίβερπουλ έβγαλε τους Beatles…το Ικόνιο έβγαλε τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες. Πρόκειται για μια κλασσική συντηρητική τουρκική πόλη της Ανατολίας.
Βολτάριζα κοντά στον τάφο του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί, βλέποντας με τη φαντασία μου δερβισάδες, μπεκτασήδες, χαλβετήδες, μεβλεβήδες και τινές ακόμη ταξιανθίες του μυστικιστικού κινήματος των σούφι…
Δεν ρισκάρισα να δοκιμάσω κανά κεμπάπ παρά τη πείνα μου. Την επόμενη μέρα ήθελα νάμαι σε καλή φόρμα. Δυό χούφτες καρύδια και μερικά ξερά σύκα, με στανιάρισαν. Χτυπάω κι ένα μεγάλο αριάνι από το ψυγείο ενός ημιυπαίθριου μπακάλικου και την κάνω για το ξενοδοχείο να τη πέσω στο χάφτα…
Φωτό. No comments...
Το επόμενο πρωί,
νωρίς-νωρίς, απόλυτα ξεκούραστος και με μάτι να γυαλίζει για χιλιόμετρα,
απομακρυνόμουνα από το μυστικιστικό οικοσύστημα του Ικονίου, γκαζώνοντας τη
«βασίλισσα» με κατεύθυνση προς τα Άδανα.
Το σκηνικό γινόταν ερημικό με ατέλειωτες ευθείες και άγρια τοπία. Παρ΄όλο που ήμουνα εξαιρετικά προσεκτικός για ραντάρ, με σταμάτησαν 2 φορές σε οργανωμένα μπλόκα.
Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο μοναχικός ταξιδευτής εμπνέει κάποιο σεβασμό στο δρόμο, χωρίς βέβαια να είναι και απόλυτο. Ευτυχώς, αυτό ίσχυσε και τις 2 φορές που με τσακώσανε.
Στο πρώτο μπλόκο, οι πάντα αυστηροί Τούρκοι αστυνομικοί …ενεχείριζαν με περισσή γενναιοφροσύνη φιρμάνια που έσταζαν αίμα στους γκαζιάρηδες απογόνους των Σελτζούκων Τούρκων. Αφού με ρώτησαν από πού έρχομαι και που πάω με άφησαν να φύγω με την έγκριση του αξιωματικού τους.
Στο επόμενο μπλόκο με όριο τα 70 και ανοχή τα 77, συνελήφθην με 102. Χαζεύοντας τα αυτοκόλλητα στη μηχανή, μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι αφού μου παραπονέθηκαν ότι δεν είχα κολλημένο στη μηχανή ούτε ένα σχετικό με Τουρκία.
Δεν κατάλαβα πως καταβρόχθισα τα χιλιόμετρα. Χτύπησα καραβίσιο καφέ και έφυγα πατητός για τα σύνορα της Συρίας.
Φωτό. Πλησιάζοντας στα σύνορα της Συρίας κοντά στη διασταύρωση για Αntakia (Αντιόχεια).
Το σκηνικό γινόταν ερημικό με ατέλειωτες ευθείες και άγρια τοπία. Παρ΄όλο που ήμουνα εξαιρετικά προσεκτικός για ραντάρ, με σταμάτησαν 2 φορές σε οργανωμένα μπλόκα.
Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο μοναχικός ταξιδευτής εμπνέει κάποιο σεβασμό στο δρόμο, χωρίς βέβαια να είναι και απόλυτο. Ευτυχώς, αυτό ίσχυσε και τις 2 φορές που με τσακώσανε.
Στο πρώτο μπλόκο, οι πάντα αυστηροί Τούρκοι αστυνομικοί …ενεχείριζαν με περισσή γενναιοφροσύνη φιρμάνια που έσταζαν αίμα στους γκαζιάρηδες απογόνους των Σελτζούκων Τούρκων. Αφού με ρώτησαν από πού έρχομαι και που πάω με άφησαν να φύγω με την έγκριση του αξιωματικού τους.
Στο επόμενο μπλόκο με όριο τα 70 και ανοχή τα 77, συνελήφθην με 102. Χαζεύοντας τα αυτοκόλλητα στη μηχανή, μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι αφού μου παραπονέθηκαν ότι δεν είχα κολλημένο στη μηχανή ούτε ένα σχετικό με Τουρκία.
Δεν κατάλαβα πως καταβρόχθισα τα χιλιόμετρα. Χτύπησα καραβίσιο καφέ και έφυγα πατητός για τα σύνορα της Συρίας.
Φωτό. Πλησιάζοντας στα σύνορα της Συρίας κοντά στη διασταύρωση για Αntakia (Αντιόχεια).
Νωρίς το απόγευμα έφτασα
στα σύνορα. Καλά μέχρι εδώ.Είναι γνωστό, ότι πιο γρήγορα κι ανώδυνα
περνάει μια ανάπηρη χελώνα, κάθετα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας…από το να περάσεις Τούρκικα σύνορα, όταν η
πινακίδα σου έχει μονοψήφιο ή διψήφιο αριθμό.
Άντε να τους εξηγείς ξανά-μανά ότι ο ίδιος αριθμός στην άδεια με τα επιπλέον μηδενικά, είναι ο ίδιος με της πινακίδας χωρίς μηδενικά…
Έχοντας να αντιμετωπίσω τελωνιακούς με αποφασιστικότητα και προθυμία ναρκωμένης αρκούδας, επιδόθηκα σ΄ένα σαλταρισμένο πάνε-έλα σε γραφεία, γκισέδες, προκεχωρημένα φυλάκια , αρχιτελώνες και τινές ακόμη βιοποικιλότητες των εν συννόρω εγκαταβιούντων λυμεώνων, προκειμένου να εξηγήσω το προφανές.
Αφού ταρακούνησα και το έσχατο καρεκλοκυνάριο, τσιγκλώντας με επιχειρήματα την σκυμμένη ευφυϊα του, κατάφερα να αποσπάσω έγγραφο που να πιστοποιεί ότι παρά τα μηδενικά που έγραψαν οι μηδενογνώμονες υπάλληλοι του Υπουργείου Συγκοινωνιών (Γαμώ τα Υπουργεία σας) στην άδεια κυκλοφορίας, η πινακίδα μου χωρίς τα 2 μηδενικά αναφέρεται στην ίδια μηχανή.
Φωτό. Το Big Ben στο ...Χαλέπι.
Άντε να τους εξηγείς ξανά-μανά ότι ο ίδιος αριθμός στην άδεια με τα επιπλέον μηδενικά, είναι ο ίδιος με της πινακίδας χωρίς μηδενικά…
Έχοντας να αντιμετωπίσω τελωνιακούς με αποφασιστικότητα και προθυμία ναρκωμένης αρκούδας, επιδόθηκα σ΄ένα σαλταρισμένο πάνε-έλα σε γραφεία, γκισέδες, προκεχωρημένα φυλάκια , αρχιτελώνες και τινές ακόμη βιοποικιλότητες των εν συννόρω εγκαταβιούντων λυμεώνων, προκειμένου να εξηγήσω το προφανές.
Αφού ταρακούνησα και το έσχατο καρεκλοκυνάριο, τσιγκλώντας με επιχειρήματα την σκυμμένη ευφυϊα του, κατάφερα να αποσπάσω έγγραφο που να πιστοποιεί ότι παρά τα μηδενικά που έγραψαν οι μηδενογνώμονες υπάλληλοι του Υπουργείου Συγκοινωνιών (Γαμώ τα Υπουργεία σας) στην άδεια κυκλοφορίας, η πινακίδα μου χωρίς τα 2 μηδενικά αναφέρεται στην ίδια μηχανή.
Φωτό. Το Big Ben στο ...Χαλέπι.
Ωραία?
Έλα όμως, που στον τελευταίο έλεγχο στην έξοδο από τα σύνορα, διαπιστώθηκε πρόβλημα με τον αριθμό κυκλοφορίας στην πράσινη κάρτα!
Ο πιθηκάνθρωπος που εμφανίζονταν ως υπάλληλος της ασφαλιστικής εταιρίας, το ημιπληγικό βλίτο, το ανίκανο να αντιγράψει τους αριθμούς μιας άδειας κυκλοφορίας, αυτό το δυσπερίγραπτο καρακατσουλιό της ανευθυνότητας, που συμπλήρωσε τα στοιχεία της μηχανής μου σένα έγγραφο που άμα δεν είναι σωστά γραμμένο μπλέκεις σε όλα τα τελωνεία του κόσμου…
…μ΄έκανε να χάσω άλλες τρείς ώρες, αναντικατάστατες από το ταξίδι μου κι από τη ζωή μου!
Έχω μιά μηχανή με αριθμό ΝΕΒ 83 στην πινακίδα, ΝΕΒ 0083 στην άδεια κυκλοφορίας και ΝΕΒ 083 στην πράσινη κάρτα, εξ αιτίας του χωματουργού υπαλλήλου της ασφαλιστικής που έθαψε το ένα μηδενικό.
Ευτυχώς που μέχρι κι ο τελευταίος στην επικράτεια της Τουρκίας, τελωνειακός, αντελήφθη, υπό την γενική θυμηδία των συναδέλφων του, τις μνημειώδους σαχλαμάρας ιλαροτραγικές παραλήψεις των αρμοδίων σκυλομάγαζων περί των ταξιδιωτικών εγγράφων του Μπουρδιστάν!
Να μην αναφέρω τα εγκληματικά λάθη στα καρνέ και στα διεθνή διπλώματα από άλλους αλήστου λήθης αρμόδιους οίκους ανοχής, γιατί …βαριέμαι να ξεντυθώ…
Φωτό. Ο Πρόεδρος είναι παντού!
Έλα όμως, που στον τελευταίο έλεγχο στην έξοδο από τα σύνορα, διαπιστώθηκε πρόβλημα με τον αριθμό κυκλοφορίας στην πράσινη κάρτα!
Ο πιθηκάνθρωπος που εμφανίζονταν ως υπάλληλος της ασφαλιστικής εταιρίας, το ημιπληγικό βλίτο, το ανίκανο να αντιγράψει τους αριθμούς μιας άδειας κυκλοφορίας, αυτό το δυσπερίγραπτο καρακατσουλιό της ανευθυνότητας, που συμπλήρωσε τα στοιχεία της μηχανής μου σένα έγγραφο που άμα δεν είναι σωστά γραμμένο μπλέκεις σε όλα τα τελωνεία του κόσμου…
…μ΄έκανε να χάσω άλλες τρείς ώρες, αναντικατάστατες από το ταξίδι μου κι από τη ζωή μου!
Έχω μιά μηχανή με αριθμό ΝΕΒ 83 στην πινακίδα, ΝΕΒ 0083 στην άδεια κυκλοφορίας και ΝΕΒ 083 στην πράσινη κάρτα, εξ αιτίας του χωματουργού υπαλλήλου της ασφαλιστικής που έθαψε το ένα μηδενικό.
Ευτυχώς που μέχρι κι ο τελευταίος στην επικράτεια της Τουρκίας, τελωνειακός, αντελήφθη, υπό την γενική θυμηδία των συναδέλφων του, τις μνημειώδους σαχλαμάρας ιλαροτραγικές παραλήψεις των αρμοδίων σκυλομάγαζων περί των ταξιδιωτικών εγγράφων του Μπουρδιστάν!
Να μην αναφέρω τα εγκληματικά λάθη στα καρνέ και στα διεθνή διπλώματα από άλλους αλήστου λήθης αρμόδιους οίκους ανοχής, γιατί …βαριέμαι να ξεντυθώ…
Φωτό. Ο Πρόεδρος είναι παντού!
Εκεί λοιπόν, γνώρισα τον
Νικόλα με το ΗΡ2. Ήδη είχε αρχίσει να τρέχει και να μη φτάνει για τα μηδενικά
που …δεν έγραφε η πινακίδα του.
Το κομμάτι των 6-7 χλμ μεταξύ των συνόρων Τουρκίας-Συρίας έχει μια άγρια ομορφιά και στα μισά υπάρχει ένα παλιό κάστρο.
Με το που μπαίνεις στα Συριακά σύνορα, πλακώνουν οι «διεκπεραιωτές»…
…διάφορα λαμόγια που πουλάν εξυπηρέτηση με την ανοχή των τελωνιακών.
Ο δικός μου ο μουρόχαβλος την πάτησε άγρια. Μάλλον είχε «ρίξει» στη μοιρασιά κάποιον τελώνη και αφού με οδήγησε να παρκάρω τη μηχανή σε προνομιακό σημείο για να μη καθυστερήσω, τον φώναξαν από τα γκισέ ελέγχου. Εκεί βγήκε ένας υπάλληλος τον άρχισε στα αραβικά μπινελίκια, του έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες στη μέση του τελωνείου, του άδειασε τις τσέπες, του πήρε κάτι χαρτονομίσματα και τα ΄βαλε στη τσέπη του και με ρώτησε από μακρυά στα αγγλικά, αν του έχω δώσει χρήματα. Μετά τον έβγαλε κλωτσηδόν και κωλοτουμπιδόν από τη μπάρα. That’s life!
Φωτό. Μεταξύ των συνόρων Τουρκίας-Συρίας. Σε πιάνει δέος...
Το κομμάτι των 6-7 χλμ μεταξύ των συνόρων Τουρκίας-Συρίας έχει μια άγρια ομορφιά και στα μισά υπάρχει ένα παλιό κάστρο.
Με το που μπαίνεις στα Συριακά σύνορα, πλακώνουν οι «διεκπεραιωτές»…
…διάφορα λαμόγια που πουλάν εξυπηρέτηση με την ανοχή των τελωνιακών.
Ο δικός μου ο μουρόχαβλος την πάτησε άγρια. Μάλλον είχε «ρίξει» στη μοιρασιά κάποιον τελώνη και αφού με οδήγησε να παρκάρω τη μηχανή σε προνομιακό σημείο για να μη καθυστερήσω, τον φώναξαν από τα γκισέ ελέγχου. Εκεί βγήκε ένας υπάλληλος τον άρχισε στα αραβικά μπινελίκια, του έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες στη μέση του τελωνείου, του άδειασε τις τσέπες, του πήρε κάτι χαρτονομίσματα και τα ΄βαλε στη τσέπη του και με ρώτησε από μακρυά στα αγγλικά, αν του έχω δώσει χρήματα. Μετά τον έβγαλε κλωτσηδόν και κωλοτουμπιδόν από τη μπάρα. That’s life!
Φωτό. Μεταξύ των συνόρων Τουρκίας-Συρίας. Σε πιάνει δέος...
Ωραία αρχίσαμε! Δυστυχώς
οι αυτότεχνοι αντικαταστάτες του διεκπεραιωτές, ήταν τόσο άπειροι που ορισμένες
φορές έφτανα στο σημείο να τους …εξηγώ τι να κάνουν για να προχωρήσουν τα
χαρτιά μου! Opera buffa! Αυτά γίνονται μόνο με κελεμπιοφόρους!
Πρέπει να γνωρίζετε, ότι οι κελεμπιοφόροι-διεκπεραιωτές, αυτό το παρασιτικό είδος που φύεται, αναπτύσεται σε ξηρά αμμοπηλώδη εδάφη και ενδημεί σε γκισέδες τελωνείων, δεν χρειάζεται πότισμα, παρά μόνον λάδωμα σε συνάλλαγμα!
Επίσης πρέπει να γνωρίζετε, ότι σε μπουκώνουν πιθηκογαυγίζοντας με χονδροειδέστατα ψέματα και παραφουσκωμένα παραμύθια προκειμένου να αποσπάσουν επι πλέον συνάλλαγμα.
Μη τους ψεκάσετε …
…απλά μη τους δώσετε ούτε σεντ παραπάνω από τα συμφωνηθέντα.
Κι αυτοί είναι, όπως και να το κάνουμε, κομμάτι του ταξιδιού!
Φωτό. Όταν λέμε ότι ο Πρόεδρος είναι παντού...
Πρέπει να γνωρίζετε, ότι οι κελεμπιοφόροι-διεκπεραιωτές, αυτό το παρασιτικό είδος που φύεται, αναπτύσεται σε ξηρά αμμοπηλώδη εδάφη και ενδημεί σε γκισέδες τελωνείων, δεν χρειάζεται πότισμα, παρά μόνον λάδωμα σε συνάλλαγμα!
Επίσης πρέπει να γνωρίζετε, ότι σε μπουκώνουν πιθηκογαυγίζοντας με χονδροειδέστατα ψέματα και παραφουσκωμένα παραμύθια προκειμένου να αποσπάσουν επι πλέον συνάλλαγμα.
Μη τους ψεκάσετε …
…απλά μη τους δώσετε ούτε σεντ παραπάνω από τα συμφωνηθέντα.
Κι αυτοί είναι, όπως και να το κάνουμε, κομμάτι του ταξιδιού!
Φωτό. Όταν λέμε ότι ο Πρόεδρος είναι παντού...
...απλά είναι ΠΑΝΤΟΥ!!!
Έχω μπεί πλέον στη Συρία
και κατευθύνομαι προς το Χαλέπι. Η αλλαγή είναι εμφανής στις αναρτήσεις. Ενώ
δεν σταύρωσα ούτε λακκούβα στους δρόμους της Τουρκίας, εδώ παλεύω με το τιμόνι
για ν΄αποφύγω τις απερίγραπτες παγίδες ελεφάντων πάνω στην άσφαλτο.
Από την άλλη, αρχίζουν να μου την πέφτουν από το πουθενά, κάτι ημιφορτηγά καθέτου εφορμήσεως με εξαϋλωμένους, από τους αμανέδες «στη διαπασών», οδηγούς που με ψάρωσαν κανονικά. Είχε αρχίσει πλέον να σκοτεινιάζει και η κατάσταση στην αραμπαδόστρατα που ένωνε τα σύνορα με το Χαλέπι, γινόταν επικίνδυνη. Χαμογελαστοί οδηγοί, με φάτσα Σαρμπέλ και μαλλί ροκαμπίλι αλά Τσίπρα, με υπερφορτωμένα σαράβαλα πλεύριζαν, άχρι εκτροπής, την «βασίλισσα» για να με χαιρετίσουν!
Κελεμπιοφόροι οδηγοί, κλειστών χαμηλωμένων και πρησμένων βάν, με το σαλταρισμένο βλέμμα της νόσου των τρελών αγελάδων, αφού με πλησίαζαν στο χιλιοστό, γκάζωναν για κόντρα.
Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι τι θα γινόταν άμα δεν απαγορεύονταν δια ροπάλου το αλκοόλ σ΄αυτούς τους ανθρώπους!
Φωτό. Βαβούρα στη Μ. ανατολή! Ενθουσιώδεις τύποι, αυτοί οι Σύριοι!
Από την άλλη, αρχίζουν να μου την πέφτουν από το πουθενά, κάτι ημιφορτηγά καθέτου εφορμήσεως με εξαϋλωμένους, από τους αμανέδες «στη διαπασών», οδηγούς που με ψάρωσαν κανονικά. Είχε αρχίσει πλέον να σκοτεινιάζει και η κατάσταση στην αραμπαδόστρατα που ένωνε τα σύνορα με το Χαλέπι, γινόταν επικίνδυνη. Χαμογελαστοί οδηγοί, με φάτσα Σαρμπέλ και μαλλί ροκαμπίλι αλά Τσίπρα, με υπερφορτωμένα σαράβαλα πλεύριζαν, άχρι εκτροπής, την «βασίλισσα» για να με χαιρετίσουν!
Κελεμπιοφόροι οδηγοί, κλειστών χαμηλωμένων και πρησμένων βάν, με το σαλταρισμένο βλέμμα της νόσου των τρελών αγελάδων, αφού με πλησίαζαν στο χιλιοστό, γκάζωναν για κόντρα.
Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι τι θα γινόταν άμα δεν απαγορεύονταν δια ροπάλου το αλκοόλ σ΄αυτούς τους ανθρώπους!
Φωτό. Βαβούρα στη Μ. ανατολή! Ενθουσιώδεις τύποι, αυτοί οι Σύριοι!
Φτάνω με τη μία στο
κέντρο στο Χαλέπι. Χαμός! Αφήνω τη μηχανή να μου τη φυλάει ένα πλήθος 15
φιλικότατων περιέργων και πάω να δώ το ξενοδοχείο που μου πρότεινε εκεί κοντά,
ένας έμπορος ημιυπαίθριου καταστήματος που πουλούσε ελιές και σαπούνια.
Ο φιλικότατος ξενοδόχος με ένα φιλαράκι του έβαλαν σηκωτή τη «βασίλισσα» στο μικροσκοπικό χώρο της ρεσεψιόν. Βρισκόμουνα στο κέντρο της πόλης στην παλιά αγορά, κοντά στο ρολόι. Την ώρα που ξεφόρτωνα τις βαλίτσες, ήδη είχε μαζευτεί πλήθος περιέργων έξω από το ξενοδοχείο, για να μη χάσει την ατραξιόν…
Φωτό. Η "βασίλισσα" απολαμβάνει την απερίγραπτη φιλοξενία των ανθρώπων του Χαλεπίου!
Ο φιλικότατος ξενοδόχος με ένα φιλαράκι του έβαλαν σηκωτή τη «βασίλισσα» στο μικροσκοπικό χώρο της ρεσεψιόν. Βρισκόμουνα στο κέντρο της πόλης στην παλιά αγορά, κοντά στο ρολόι. Την ώρα που ξεφόρτωνα τις βαλίτσες, ήδη είχε μαζευτεί πλήθος περιέργων έξω από το ξενοδοχείο, για να μη χάσει την ατραξιόν…
Φωτό. Η "βασίλισσα" απολαμβάνει την απερίγραπτη φιλοξενία των ανθρώπων του Χαλεπίου!
Μόλις τακτοποιήθηκα βγήκα
να βολτάρω στη πόλη. Πεινούσα. Με αποφασιστικότητα απέφυγα τις σαγηνευτικές
προκλήσεις των ημιυπαίθριων κεμπαπτσήδικων και την έβγαλα με υπέροχη φρέσκια
αράβικη πίττα κι ελιές. Σ΄αυτά τα μέρη, η γαστρεντερίτιδα κόβει ημικώλια! Για
να μη νοστιμολογίσω με αναλυτικότερες περιγραφές…
Με την επίσκεψη σ΄ένα ζαχαροπλαστείο με σιροπιαστά, ρεφάρισα!
Τα κιουνεφέ που δοκίμασα στο Χαλέπι ήταν τα καλύτερα σ΄όλο το ταξίδι. Καλύτερα κι απ΄αυτά της Αντιόχειας της Τουρκίας που ήταν γεμάτη με μαγαζιά που έψηναν και σέρβιραν αποκλειστικά κιουνεφέ.
Φωτό. Μπορεί να φαίνεται χάλια στη φωτογραφία, αλλά στη γεύση ήταν άπαιχτο!
Πριν καλά-καλά ξεκινήσω
τη βόλτα μου, έπεσα πάνω σε 2 φοιτητές της αγγλικής φιλολογίας που βλέποντάς με
να ψάχνομαι μ' ένα χάρτη του “Lonely Planet” προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν.
Μέχρι τα μεσάνυχτα γυρίσαμε όλη την πόλη. Επέμεναν να με κεράσουν falafel στο καλύτερο,
ορθάδικο-λαδόκολλα, μαγαζί του Χαλεπίου. Σ΄αυτές τις περιπτώσεις, την πέφτεις
στους αράβικους ρεβιθοκεφτέδες και ξεχνάς τις θιβετιανές δίαιτες και τα περί
γαστέρας “comme il fault”, τιμώντας την ντόπια και ντόμπρα φιλοξενία.
Οι νεαροί ήταν ανωτάτης μόρφωσης και επιπέδου,
όχι όμως αιχμάλωτοι της παραμύθας του κομουνιστογενούς και ψευτοδιεθνιστικού
politically correct με στοιχεία αστικής και δημοκρατικής ανοχής, όπως αυτή
ενδημεί και φύεται στη Βλαχοντίσνεϋλαντ, περισσότερο κι από τα κωνοφόρα της οικογενείας
pinus…
Διότι, κύριος, αυτοί οι άνθρωποι δεν νοιάζονται να είναι correct σε κανένα νταβατζή και δεν επηρεάζονται από αφελείς, υπερταξικές, υπερεθνικές, ψευτο-ουμανιστικές και αντι-ιστορικές ουτοπίες…
Φωτό. Σοκάκια στο Χαλέπι
Διότι, κύριος, αυτοί οι άνθρωποι δεν νοιάζονται να είναι correct σε κανένα νταβατζή και δεν επηρεάζονται από αφελείς, υπερταξικές, υπερεθνικές, ψευτο-ουμανιστικές και αντι-ιστορικές ουτοπίες…
Φωτό. Σοκάκια στο Χαλέπι
Ήταν μια μαγική βραδιά.
Μου έλειπε όμως μια μπύρα… Το
στόλο μου για μια μπύρα!!!
Οι νεαροί μου έκαναν το χατίρι και με οδήγησαν σ' ένα μαγαζί που πουλούσε, διακριτικά, μόνο οινοπνευματώδη. Αφού αγόρασα 2 κουτιά μπύρες σε μαύρη σακούλα, όπως επιβάλλεται για να μη προκαλείς, την έκανα για το ξενοδοχείο. Πριν το «διαλύσουμε» με κάλεσαν για την επόμενη μέρα, στο σπίτι του ενός για δείπνο, προσκαλώντας και τον φίλο μου τον Κωστή που θα έφτανε στο Χαλέπι την επομένη.
Μπήκα στο μικρό δωμάτιο του ξενοδοχείου. Είχε μόνο ένα παράθυρο στην φρικαλέ πρασιά, απ΄όπου απόλαυσα τις δύο μπύρες, σ΄ένα σουρεαλιστικό σκηνικό αραβικής οικοδομικής παρτούζας, που θα το ζήλευαν ο Φελίνι, ο Παζολίνι και οι αδελφοί Ταβιάνι…
Μακριά από τα μείζονα προβλήματα περί της γνώμης της Πέγκης Ζήνα για την συναυλία της Μαντόνα, μακριά από τα χρυσόβουλα του Ρωμανού του Διογένη, μακριά από τους υπό υπερχείλιση βόθρους της Σοφοκλέους, τα φαιδρά ρητορικά κεφαλοκλειδώματα του πολιτικού ημικόσμου στα παράθυρα, την προκάτ ευδαιμονία των ξέκωλων της σόου μπιζ και την offshore αγιαστούρα …… αποχαυνωμένος από τη γλυκιά κούραση και την ένταση του ταξιδιού……η φωνή του μουεζίνη από το παρακείμενο τζαμί με νανούρισε και με βύθισε σ΄ένα γλυκό ύπνο.Από νωρίς το πρωί περιπλανιόμουνα στο φημισμένο παζάρι του Χαλεπίου. Εκεί ξανασυνάντησα, όλως τυχαίως, τον Νικόλα, ο οποίος όταν του ανέφερα ότι πιθανόν να έφτανε σήμερα κάποιος Έλληνας από την Τουρκία, όλως τυχαίως γνώριζε ποιον περίμενα. Διότι, όλως τυχαίως, είχαν συναντηθεί στη ΕΛΠΑ για την έκδοση του καρνέ…
Οι νεαροί μου έκαναν το χατίρι και με οδήγησαν σ' ένα μαγαζί που πουλούσε, διακριτικά, μόνο οινοπνευματώδη. Αφού αγόρασα 2 κουτιά μπύρες σε μαύρη σακούλα, όπως επιβάλλεται για να μη προκαλείς, την έκανα για το ξενοδοχείο. Πριν το «διαλύσουμε» με κάλεσαν για την επόμενη μέρα, στο σπίτι του ενός για δείπνο, προσκαλώντας και τον φίλο μου τον Κωστή που θα έφτανε στο Χαλέπι την επομένη.
Μπήκα στο μικρό δωμάτιο του ξενοδοχείου. Είχε μόνο ένα παράθυρο στην φρικαλέ πρασιά, απ΄όπου απόλαυσα τις δύο μπύρες, σ΄ένα σουρεαλιστικό σκηνικό αραβικής οικοδομικής παρτούζας, που θα το ζήλευαν ο Φελίνι, ο Παζολίνι και οι αδελφοί Ταβιάνι…
Μακριά από τα μείζονα προβλήματα περί της γνώμης της Πέγκης Ζήνα για την συναυλία της Μαντόνα, μακριά από τα χρυσόβουλα του Ρωμανού του Διογένη, μακριά από τους υπό υπερχείλιση βόθρους της Σοφοκλέους, τα φαιδρά ρητορικά κεφαλοκλειδώματα του πολιτικού ημικόσμου στα παράθυρα, την προκάτ ευδαιμονία των ξέκωλων της σόου μπιζ και την offshore αγιαστούρα …… αποχαυνωμένος από τη γλυκιά κούραση και την ένταση του ταξιδιού……η φωνή του μουεζίνη από το παρακείμενο τζαμί με νανούρισε και με βύθισε σ΄ένα γλυκό ύπνο.Από νωρίς το πρωί περιπλανιόμουνα στο φημισμένο παζάρι του Χαλεπίου. Εκεί ξανασυνάντησα, όλως τυχαίως, τον Νικόλα, ο οποίος όταν του ανέφερα ότι πιθανόν να έφτανε σήμερα κάποιος Έλληνας από την Τουρκία, όλως τυχαίως γνώριζε ποιον περίμενα. Διότι, όλως τυχαίως, είχαν συναντηθεί στη ΕΛΠΑ για την έκδοση του καρνέ…
Έτσι λοιπόν, αφού περιπλανηθήκαμε με τον
Νικόλα, στα παζάρια και τα σοκάκια της ορθόδοξης συνοικίας του Χαλεπίου, όλως
τυχαίως από το απόγευμα και μετά, συνεχίσαμε την περιπλάνησή και οι τρείς μαζί!
Φωτό. Ο Νικόλας έξω από το ξενοδοχείο που μένει, φωτογραφίζει τον πιτσιρικά που παίζει με την ΗΡ2
Φωτό. Ο Νικόλας έξω από το ξενοδοχείο που μένει, φωτογραφίζει τον πιτσιρικά που παίζει με την ΗΡ2
Όλως τυχαίως, ο Νικόλας έμενε 80 μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο μου, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο αλλά σε κάθετο δρόμο, γι΄αυτό και δεν είχα δει τη μηχανή του.
Την οποία μηχανή του, άφηνε έξω, σε μια περιοχή
σαν τα παλιά λαδάδικα της Θεσσαλονίκης, παρά την πρόταση του εμποράκου από το
διπλανό μαγαζί των 4 τετραγωνικών μέτρων, να την «χώσει» μέσα μετά το κλείσιμο
της αγοράς.
Ο Νικόλας δεν βοσκούσε στην ίδια ταϊστρα μεταλλαγμένου ταξιδιωτικού γκαζόν, που προσφέρεται από την “Ηis Μaster's Voice” της εικονικής περιπέτειας.
Εδώ ήταν τα εύκολα. Παρακάτω θα συνέχιζε πάντα μόνος για κανά μήνα σε Ιορδανία, Λίβανο και κάνοντας πραγματικό off-road θα έμπαινε στην έρημο της Αιγύπτου για να οργώσει με το ΗΡ2 την χερσόνησο του Σινά και να διανυκτερεύει στο σκηνάκι του…
Φωτό. Ο Νικόλας είχε και αρκετό ...black humour, ώστε να επιμένει να τον φωτογραφίσω δίπλα στην adventure 4X4 νεκροφόρα!
Ο Νικόλας δεν βοσκούσε στην ίδια ταϊστρα μεταλλαγμένου ταξιδιωτικού γκαζόν, που προσφέρεται από την “Ηis Μaster's Voice” της εικονικής περιπέτειας.
Εδώ ήταν τα εύκολα. Παρακάτω θα συνέχιζε πάντα μόνος για κανά μήνα σε Ιορδανία, Λίβανο και κάνοντας πραγματικό off-road θα έμπαινε στην έρημο της Αιγύπτου για να οργώσει με το ΗΡ2 την χερσόνησο του Σινά και να διανυκτερεύει στο σκηνάκι του…
Φωτό. Ο Νικόλας είχε και αρκετό ...black humour, ώστε να επιμένει να τον φωτογραφίσω δίπλα στην adventure 4X4 νεκροφόρα!
Το βράδυ δειπνήσαμε στο
πιο γνωστό εστιατόριο του Χαλεπίου το Sissi restaurant, καταβροχθίζοντας κεμπάπ
και πίνοντας μπύρες υπό το φως των κηρίων, σε orient ατμόσφαιρα και υπό τους
ήχους πιάνου…
…και λίγο μετά τα μεσάνυχτα, συνοδεία a capela αράβικων μελωδιών από γυναικεία μαραζιάρικη φωνή…
Φωτό. Sissi restaurant
…και λίγο μετά τα μεσάνυχτα, συνοδεία a capela αράβικων μελωδιών από γυναικεία μαραζιάρικη φωνή…
Φωτό. Sissi restaurant
Την επόμενη νωρίς το
πρωί, εγώ με τον Κωστή ξεκινήσαμε προς νότο και ο Νικόλας προς δυσμάς, προς το
λιμάνι της Λαττάκια. Δώσαμε ένα φλου ραντεβού για 3-4 μέρες μετά, μπας και
συναντιόμασταν στη Δαμασκό, όταν εγώ θα επέστρεφα από την Ιορδανία, με
κατεύθυνση προς την Τουρκία.
Τα κεμπάπ στο πολυτελές εστιατόριο που δειπνήσαμε την προηγούμενη, είχαν αρχίσει να χορεύουν «τσάρλεστον» στη κοιλιά μου με αποτέλεσμα στις 4 τα ξημερώματα, την ώρα που ξεκινούσε τις κορώνες του ο μουεζίνης…
…να τον συνοδεύω με σβουριχτά και σφυρίζοντα ακομπανιαμέντα σε φα ματζόρε από το χώρο της τουαλέτας!
Ευτυχώς, τα κατάλληλα χάπια από το πλούσιο φαρμακείο μου για παρόμοια περιστατικά, έδρασαν γρήγορα και αποτελεσματικά. Μετά από 2-3 ακόμα επισκέψεις στην τουαλέτα, ήμουν σε θέση να ταξιδέψω και στις 7.30΄ήμουν ήδη στο δρόμο.
Φωτό. Διαγωνίως απέναντι από το θρυλικό ξενοδοχείο Baron, όπου έμεινε ο Λώρενς της Αραβίας, η Άγκαθα Κρίστι, ο Τσάρλς Λίντμπεργκ κλπ, ετοιμαζόμαστε με τον Κωστή για την αναχώρησή μας από το Χαλέπι.
Τα κεμπάπ στο πολυτελές εστιατόριο που δειπνήσαμε την προηγούμενη, είχαν αρχίσει να χορεύουν «τσάρλεστον» στη κοιλιά μου με αποτέλεσμα στις 4 τα ξημερώματα, την ώρα που ξεκινούσε τις κορώνες του ο μουεζίνης…
…να τον συνοδεύω με σβουριχτά και σφυρίζοντα ακομπανιαμέντα σε φα ματζόρε από το χώρο της τουαλέτας!
Ευτυχώς, τα κατάλληλα χάπια από το πλούσιο φαρμακείο μου για παρόμοια περιστατικά, έδρασαν γρήγορα και αποτελεσματικά. Μετά από 2-3 ακόμα επισκέψεις στην τουαλέτα, ήμουν σε θέση να ταξιδέψω και στις 7.30΄ήμουν ήδη στο δρόμο.
Φωτό. Διαγωνίως απέναντι από το θρυλικό ξενοδοχείο Baron, όπου έμεινε ο Λώρενς της Αραβίας, η Άγκαθα Κρίστι, ο Τσάρλς Λίντμπεργκ κλπ, ετοιμαζόμαστε με τον Κωστή για την αναχώρησή μας από το Χαλέπι.
Free style. Κόντρα στο αντίθετο ρεύμα, με
συνεχείς αναστροφές, ναζιάρικα κλεισίματα από μερακλήδες οδηγούς που κάναν
παιχνίδι με μαινόμενους φορτηγατζήδες που προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να τους
προσπεράσουν κορνάροντας ανηλεώς, δημιουργώντας ένα κυκλοφοριακό Γκουαντανάμο!
Ήταν Τετάρτη απόγευμα και ο Κωστής αποφάσισε να μείνει στη Δαμασκό για να περιμένει την σύζυγό του που θα έφτανε την Παρασκευή αεροπορικώς για να περιπλανηθούν για κανένα δεκαήμερο στη Συρία και να επιστρέψουν από τα παράλια της Μ. Ασίας. Εγώ είχα βάλει στόχο για διανυκτέρευση το Αμμάν στην Ιορδανία. Την επόμενη θα έφτανα νότια στην Πέτρα και μετά βουρ για Σαλονί διανυκτερεύοντας όπου θα βόλευε ανάλογα με τα κέφια και το ρυθμό του ταξιδιού.
Φωτό. Φτάνοντας στα σύνορα της Ιορδανίας.
Ήταν Τετάρτη απόγευμα και ο Κωστής αποφάσισε να μείνει στη Δαμασκό για να περιμένει την σύζυγό του που θα έφτανε την Παρασκευή αεροπορικώς για να περιπλανηθούν για κανένα δεκαήμερο στη Συρία και να επιστρέψουν από τα παράλια της Μ. Ασίας. Εγώ είχα βάλει στόχο για διανυκτέρευση το Αμμάν στην Ιορδανία. Την επόμενη θα έφτανα νότια στην Πέτρα και μετά βουρ για Σαλονί διανυκτερεύοντας όπου θα βόλευε ανάλογα με τα κέφια και το ρυθμό του ταξιδιού.
Φωτό. Φτάνοντας στα σύνορα της Ιορδανίας.
Έχοντας διανύσει σχεδόν
550 χιλιόμετρα στο οδικό λούνα παρκ της Συρίας και καμιά 80αριά σε αξιοπρεπή
δρόμο με λίγη κίνηση μέσα στην Ιορδανία, έφτασα στο Αμμάν σχετικά νωρίς το
απόγευμα. Καθάρισα εύκολα και γρήγορα -και στην έξοδο από τη Συρία και στην
είσοδο στην Ιορδανία- άμα λάβει κανείς υπ' όψει ότι έχεις να περάσεις
διαδικασίες με το καρνέ και την έκδοση ασφάλειας…
…μιας και καμία πράσινη κάρτα δεν περιλαμβάνει στις λίστες της, αυτές τις 2 χώρες!
Με το που κατέβηκα από τη «βασίλισσα», δύο ιδιοκτήτες ημιυπαίθριων καταστημάτων τσακίστηκαν να μ΄εξυπηρετήσουν, βρίσκοντάς μου ξενοδοχείο στο κέντρο. Η ονομασία αυτού «Αμμάν Παλάς»!
Η πιο άσχημη πρωτεύουσα που' χω δει στη ζωή μου είναι το Αμμάν. Ελεεινοί, βρώμικοι δρόμοι γεμάτοι σκουπίδια στη πανάσχημη και πρωτόγονη αγορά. Μετά την Ασουνθιόν στην Παραγουάη την κατατάσσω στη 2η θέση της λίστας με τις πιο άσχημες και βρώμικες πρωτεύουσες.
Φωτό. Έξω από το ξενοδοχείο "Αmman Palace" στο ...Amman.
…μιας και καμία πράσινη κάρτα δεν περιλαμβάνει στις λίστες της, αυτές τις 2 χώρες!
Με το που κατέβηκα από τη «βασίλισσα», δύο ιδιοκτήτες ημιυπαίθριων καταστημάτων τσακίστηκαν να μ΄εξυπηρετήσουν, βρίσκοντάς μου ξενοδοχείο στο κέντρο. Η ονομασία αυτού «Αμμάν Παλάς»!
Η πιο άσχημη πρωτεύουσα που' χω δει στη ζωή μου είναι το Αμμάν. Ελεεινοί, βρώμικοι δρόμοι γεμάτοι σκουπίδια στη πανάσχημη και πρωτόγονη αγορά. Μετά την Ασουνθιόν στην Παραγουάη την κατατάσσω στη 2η θέση της λίστας με τις πιο άσχημες και βρώμικες πρωτεύουσες.
Φωτό. Έξω από το ξενοδοχείο "Αmman Palace" στο ...Amman.
H μέρα φεύγει…ο Uriah
Heep έρχεται…
Κάπως έτσι συμβαίνει όταν ταξιδεύω. Από μικρός, από την εποχή ακόμα, που ο Μάικλ Τζάκσον ήταν μαύρος, συνεχίζω το ίδιο βιολί. Σταματάω το ταξίδι μου το απόγευμα σε κάποια πόλη, ώστε να έχω το χρόνο αφού τακτοποιηθώ σε κάποιο ξενοδοχείο, να βγώ έξω για να λιώσω σόλες στις αγορές και τα σοκάκια της.
Δεν έχει σημασία σε ποια πόλη βρίσκομαι. Τις κορυφαίες ταξιδιωτικές εμπειρίες τις έζησα σε παντελώς άγνωστες πόλεις, που βρέθηκα χωρίς να το θέλω! Ίσως γιατί σ΄αυτές δεν υπάρχει το περιτύλιγμα ή η εμπορευματοποίηση του μύθου και ζεις άμεσα το αυθεντικό.
Φωτό. Αμμάν, έξω από το Ρωμαϊκό θέατρο
Κάπως έτσι συμβαίνει όταν ταξιδεύω. Από μικρός, από την εποχή ακόμα, που ο Μάικλ Τζάκσον ήταν μαύρος, συνεχίζω το ίδιο βιολί. Σταματάω το ταξίδι μου το απόγευμα σε κάποια πόλη, ώστε να έχω το χρόνο αφού τακτοποιηθώ σε κάποιο ξενοδοχείο, να βγώ έξω για να λιώσω σόλες στις αγορές και τα σοκάκια της.
Δεν έχει σημασία σε ποια πόλη βρίσκομαι. Τις κορυφαίες ταξιδιωτικές εμπειρίες τις έζησα σε παντελώς άγνωστες πόλεις, που βρέθηκα χωρίς να το θέλω! Ίσως γιατί σ΄αυτές δεν υπάρχει το περιτύλιγμα ή η εμπορευματοποίηση του μύθου και ζεις άμεσα το αυθεντικό.
Φωτό. Αμμάν, έξω από το Ρωμαϊκό θέατρο
Η μανία αυτού του
ταξιδιωτικού correct με κλεισμένο ξενοδοχείο, αξιοθέατα, εστιατόριο,
κομμωτήριο, τζακούζι κλπ εξελίσσεται σε εντόπια ενδημική ασθένεια στις μέρες
μας.
Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι ζούμε στην εποχή του πακέτου. Τα πάντα στη ζωή μας αποτελούνται από πακέτα προσφορών. Σα ν΄αγοράζεις αφρόλουτρο ένα πράμα!
Μέχρι και η περιπέτεια πωλείται σε πακέτο! Φθηνή ή ακριβή, με ή χωρίς extra βραδινό γλέντι, για αρχάριους ή για προχωρημένους, για απαιτητικούς με extra suspense και για γουσταρλήδες σε long play version, ακόμα και για αθερινόψυχους...Η περιπέτεια βγήκε στη διατίμηση!
Φωτό. Αμμάν. Ο βασιλιάς Αμπντάλα ο Β' και η "βασίλισσα" Άφρικα η Δ'...με μιλιτέρ ενδυμασία.
Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι ζούμε στην εποχή του πακέτου. Τα πάντα στη ζωή μας αποτελούνται από πακέτα προσφορών. Σα ν΄αγοράζεις αφρόλουτρο ένα πράμα!
Μέχρι και η περιπέτεια πωλείται σε πακέτο! Φθηνή ή ακριβή, με ή χωρίς extra βραδινό γλέντι, για αρχάριους ή για προχωρημένους, για απαιτητικούς με extra suspense και για γουσταρλήδες σε long play version, ακόμα και για αθερινόψυχους...Η περιπέτεια βγήκε στη διατίμηση!
Φωτό. Αμμάν. Ο βασιλιάς Αμπντάλα ο Β' και η "βασίλισσα" Άφρικα η Δ'...με μιλιτέρ ενδυμασία.
Κατά τις 7 το απόγευμα
που βγήκα στην αγορά, έζησα μια κατάσταση φοιτητικού αμφιθεάτρου, με τις φωνές,
τους αλαλαγμούς και το κυκλοφοριακό κομφούζιο. Προς στιγμή ένοιωσα στα γράδα
μου. Πίστεψα ότι θα περνούσα καλά σ΄αυτή την άσχημη πόλη.
Μπήκα σ΄ένα σκοτεινό και βρωμερό ιντερνέτ-καφέ
που έμοιαζε με σφαιριστήριο της δεκαετίας του '70 για να στείλω κάποια e-mail.
Ο ιδιοκτήτης μ΄έβαλε σ΄ένα ελεεινό κομπιούτερ κοντά στο γραφείο του.
Εκεί βρίσκονταν μια παρέα νεαρών που άκουγε σε κασέτα κάτι σαν καραόκε. Κάθε τόσο πετάγονταν ένας πουστιρλέ άραψ με άσπρη κελεμπία και τραγουδούσε συνεχώς το ίδιο παράξενο τραγούδι με φωνή, σαν ν΄ακούς τον Αλιάγα να τραγουδάει Άντζελα Δημητρίου…
Άμα σέρβιραν μπύρα σ΄αυτή τη κωλόπολη, ομολογώ ότι θα την άραζα εκεί για πολύ ώρα, μη χάσω τη φάση!
Άφησα λοιπόν τη γεμάτη καπνό και τσιγαρίλα ατμόσφαιρα του μαγαζιού και βγήκα έξω. Ο κόσμος στους δρόμους είχε μειωθεί δραματικά.
Φωτό. Αμμάν
Εκεί βρίσκονταν μια παρέα νεαρών που άκουγε σε κασέτα κάτι σαν καραόκε. Κάθε τόσο πετάγονταν ένας πουστιρλέ άραψ με άσπρη κελεμπία και τραγουδούσε συνεχώς το ίδιο παράξενο τραγούδι με φωνή, σαν ν΄ακούς τον Αλιάγα να τραγουδάει Άντζελα Δημητρίου…
Άμα σέρβιραν μπύρα σ΄αυτή τη κωλόπολη, ομολογώ ότι θα την άραζα εκεί για πολύ ώρα, μη χάσω τη φάση!
Άφησα λοιπόν τη γεμάτη καπνό και τσιγαρίλα ατμόσφαιρα του μαγαζιού και βγήκα έξω. Ο κόσμος στους δρόμους είχε μειωθεί δραματικά.
Φωτό. Αμμάν
Περπάτησα μέχρι τις 11 περίπου, ψάχνοντας
απελπισμένα κάποιο μαγαζί που να σερβίρει παγωμένη μπύρα, αλλά εις μάτην! Μια από τις κλασσικές συνήθειές μου,
μετά το περπάτημα και τη στοιχειώδη γνωριμία με την πόλη, είναι να απολαμβάνω
1-2 ποτήρια παγωμένης μπύρας, καταστρώνοντας το γενικό πλάνο της επόμενης
μέρας. Εκείνο το βράδυ έζησα στιγμές Ιράν……τα έτσουξα με αριάνι (ξυνόγαλο) στο
μαγαζί της φωτογραφίας (όροφος).
Όταν βγήκα ξανά στην
έρημη πόλη, τα μόνα σημεία με κόσμο και χαβαλέ, ήταν διάφορες γωνίες ή στενά
δρομάκια με κεμπαπτσίδικα ή τα πολύ δημοφιλή σε αραβικές και νοτιοαμερικάνικες
χώρες, ημιυπαίθρια μαγαζιά που σερβίρουν φυσικούς χυμούς στο μπλέντερ, όπου
χοντροειδείς κελεμπιοφόροι αυτόχθονες, με savoir vivre αγριογούρουνου,
τρωγόπιναν θορυβωδώς.
Την έκανα για το ξενοδοχείο. Την επόμενη μέρα έπρεπε να ξεκινήσω νωρίς για να γυρίσω λίγο την πόλη με τη μηχανή και να την κάνω νότια προς τη Πέτρα.
Το ξυνόγαλο ήταν το μόνο πράγμα που έβαζα στο στομάχι μου εκείνη τη μέρα, μετά το πατατράκ με τα χθεσινοβραδινά κεμπάπ και μου έφτιαξε το στομάχι. Έχοντας πιεί 4 μικρά μπουκάλια, χαλάρωσα και μου βγήκε όλη η κούραση και η ένταση της ημέρας.
Μέσα σ΄έναν ωκεανό χασμουρητών έφτασα στο δωμάτιό μου. Έπεσα στο άνετο κρεβάτι, σκεπτόμενος ότι έστω κι αν με απογοήτευσε το αδιάφορο Αμμάν, δεν θ΄άλλαζα με τίποτα αυτή την απρόβλεπτη ροή και εξέλιξη των πραγμάτων με κανένα πακέτο προτηγανισμένης περιπέτειας…
Φωτό. Αμμάν, το Ρωμαϊκό θέατρο
Την έκανα για το ξενοδοχείο. Την επόμενη μέρα έπρεπε να ξεκινήσω νωρίς για να γυρίσω λίγο την πόλη με τη μηχανή και να την κάνω νότια προς τη Πέτρα.
Το ξυνόγαλο ήταν το μόνο πράγμα που έβαζα στο στομάχι μου εκείνη τη μέρα, μετά το πατατράκ με τα χθεσινοβραδινά κεμπάπ και μου έφτιαξε το στομάχι. Έχοντας πιεί 4 μικρά μπουκάλια, χαλάρωσα και μου βγήκε όλη η κούραση και η ένταση της ημέρας.
Μέσα σ΄έναν ωκεανό χασμουρητών έφτασα στο δωμάτιό μου. Έπεσα στο άνετο κρεβάτι, σκεπτόμενος ότι έστω κι αν με απογοήτευσε το αδιάφορο Αμμάν, δεν θ΄άλλαζα με τίποτα αυτή την απρόβλεπτη ροή και εξέλιξη των πραγμάτων με κανένα πακέτο προτηγανισμένης περιπέτειας…
Φωτό. Αμμάν, το Ρωμαϊκό θέατρο
Πρωί-πρωί είμαι στο
δρόμο. Το στομάχι μου από τα πολλά ξυνόγαλα ήταν …βελούδου! Από τη χθεσινή
νηστεία όμως δεν άργησε να παίξει τη γνωστή sinfonia n.38 του Mozard σε re
maggiore με τέμπο allegro ma non troppo για …τσέλο!
Έσφιξα τα δόντια και ορκίστηκα να μη λυγίσω σε καμία περίπτωση και να τη βγάλω με θιβετιανή δίετα…
…τα γνωστά, αμύγδαλα και ξερά σύκα.
Χτυπάω 2 χούφτες αμύγδαλα και 3-4 σύκα και αρχίζω την περιπλάνησή μου με τη μηχανή στην άδεια ακόμα πόλη. Στη πρώτη στάση στο ρωμαϊκό θέατρο, πίνω και τον πρώτο καραβίσιο καφέ.
Φωτό. Ο βασιλιάς Αμπντάλα ο Β'
Έσφιξα τα δόντια και ορκίστηκα να μη λυγίσω σε καμία περίπτωση και να τη βγάλω με θιβετιανή δίετα…
…τα γνωστά, αμύγδαλα και ξερά σύκα.
Χτυπάω 2 χούφτες αμύγδαλα και 3-4 σύκα και αρχίζω την περιπλάνησή μου με τη μηχανή στην άδεια ακόμα πόλη. Στη πρώτη στάση στο ρωμαϊκό θέατρο, πίνω και τον πρώτο καραβίσιο καφέ.
Φωτό. Ο βασιλιάς Αμπντάλα ο Β'
Έχω αφήσει το Αμμάν και
ταξιδεύω πάνω στη desert highway προς την Πέτρα. Τα 250 χλμ περίπου τα
καταβροχθίζω με βουλιμία. Στην είσοδο της αρχαίας πόλης την ώρα που αποβιβάζονταν
τουρίστες από 7-8 πούλμαν, βλέπω και 3 παρκαρισμένες μηχανές με ιταλικές
πινακίδες.
Η ζέστη ήταν αφόρητη, γύρω στους 36 βαθμούς και είχα να περπατήσω μέχρι την αρχαία πόλη.
Είμαι ιδιότροπος άνθρωπος.
Τα μπουλούκια των κοκκινισμένων από τον ήλιο παχύσαρκων Αμερικανών, Ολλανδών, Αυστραλών και τινών ακόμη εθνικοτήτων τουριστών, που συνωστίζονταν για να επιβιβαστούν σε καμήλες, που τις οδηγούσαν οσφυοκάμπτες στη θέα του δολαρίου κελεμπιοφόροι, υπό την γενική εποπτεία οξυβόων ξεναγών, μΕ χαλάσανε…
Προχώρησα μέχρι το “Khazneh” , κάτι μεταξύ κρύπτης θησαυρών, ναού και τάφου…
Ήταν όντως εντυπωσιακό. Το είχα δει όμως άλλες 5000 φορές από φωτογραφίες φίλων και συγγενών και το είχα αποτυπωμένο στο μυαλό μου καλύτερα κι από τις δικές μου εργολαβίες…
Περίμενα μέχρι να βγεί ο κοσμοπόλιταν συρφετός από το ναό για να τον επισκεφτώ με την ησυχία μου. Περνώντας την πύλη, και αντικρίζοντας σε μια γωνία ένα ερωτευμένο «ζευγαράκι», άνω των 280 κιλών μικτού βάρους, σε φάση που θύμιζε λιμναίες ερωτικές περιπτύξεις ιπποπόταμων, άκουσα κάποιον έξω να μιλάει ιταλικά…
Φωτό. Πέτρα
Η ζέστη ήταν αφόρητη, γύρω στους 36 βαθμούς και είχα να περπατήσω μέχρι την αρχαία πόλη.
Είμαι ιδιότροπος άνθρωπος.
Τα μπουλούκια των κοκκινισμένων από τον ήλιο παχύσαρκων Αμερικανών, Ολλανδών, Αυστραλών και τινών ακόμη εθνικοτήτων τουριστών, που συνωστίζονταν για να επιβιβαστούν σε καμήλες, που τις οδηγούσαν οσφυοκάμπτες στη θέα του δολαρίου κελεμπιοφόροι, υπό την γενική εποπτεία οξυβόων ξεναγών, μΕ χαλάσανε…
Προχώρησα μέχρι το “Khazneh” , κάτι μεταξύ κρύπτης θησαυρών, ναού και τάφου…
Ήταν όντως εντυπωσιακό. Το είχα δει όμως άλλες 5000 φορές από φωτογραφίες φίλων και συγγενών και το είχα αποτυπωμένο στο μυαλό μου καλύτερα κι από τις δικές μου εργολαβίες…
Περίμενα μέχρι να βγεί ο κοσμοπόλιταν συρφετός από το ναό για να τον επισκεφτώ με την ησυχία μου. Περνώντας την πύλη, και αντικρίζοντας σε μια γωνία ένα ερωτευμένο «ζευγαράκι», άνω των 280 κιλών μικτού βάρους, σε φάση που θύμιζε λιμναίες ερωτικές περιπτύξεις ιπποπόταμων, άκουσα κάποιον έξω να μιλάει ιταλικά…
Φωτό. Πέτρα
Εδώ είμαστε! Ήταν οι
Ιταλοί με τις παρκαρισμένες μηχανές. Ένα ζευγάρι ο Ρομπέρτο με την Τιτσιάνα
(Varadero 1000-transalp 600) και ο Φάμπιο (GS 650).
Αυτοί είχαν τελειώσει με την περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο και γύρισαν πίσω να πάρουν ένα σακίδιο που είχαν ξεχάσει. Η ζέστη χτυπούσε αλύπητα εκείνη την ώρα και βιάζονταν να φύγουν από την Πέτρα για να διανυκτερεύσουν κάπου κοντά στη Νεκρά Θάλασσα.
Η Τιτσιάνα, 20άρα, ασχημούλα, στιλ πεκινουά, συμπαθητικό σκληρό καρύδι και ο φίλος της ο Ρομπέρτο, απροσδιορίστου ηλικίας (57-60, δε ρωτάμε τέτοια πράματα…)) βετεράνος μπαρουτοκαπνισμένος ταξιδευτής, κλασσικός πολυλογάς με ελεγχόμενη θεατρικότητα. Ο Φάμπιο, 35άρης, ήταν από το Άστι μια μικρή πόλη κοντά στο Τορίνο όπου σπούδαζα επί 6 χρόνια. Σα να ΄βλεπα κοντοχωριανό μετά από 25ετία! Ο Φάμπιο, από την κούραση κι από τη ζέστη, έδειχνε να βρίσκεται εκτός πλανήτου…
Μετά τις γρήγορες συστάσεις ο Ρομπέρτο με ρώτησε προς τα που θα πάω. Του εξήγησα ότι από δω και πέρα η πορεία μου θα ήταν προς βορρά με ελάχιστες παρεκκλίσεις ολίγων μοιρών κατ΄επιλογήν και αναλόγως ωροσκόπου …
Αυτοί είχαν τελειώσει με την περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο και γύρισαν πίσω να πάρουν ένα σακίδιο που είχαν ξεχάσει. Η ζέστη χτυπούσε αλύπητα εκείνη την ώρα και βιάζονταν να φύγουν από την Πέτρα για να διανυκτερεύσουν κάπου κοντά στη Νεκρά Θάλασσα.
Η Τιτσιάνα, 20άρα, ασχημούλα, στιλ πεκινουά, συμπαθητικό σκληρό καρύδι και ο φίλος της ο Ρομπέρτο, απροσδιορίστου ηλικίας (57-60, δε ρωτάμε τέτοια πράματα…)) βετεράνος μπαρουτοκαπνισμένος ταξιδευτής, κλασσικός πολυλογάς με ελεγχόμενη θεατρικότητα. Ο Φάμπιο, 35άρης, ήταν από το Άστι μια μικρή πόλη κοντά στο Τορίνο όπου σπούδαζα επί 6 χρόνια. Σα να ΄βλεπα κοντοχωριανό μετά από 25ετία! Ο Φάμπιο, από την κούραση κι από τη ζέστη, έδειχνε να βρίσκεται εκτός πλανήτου…
Μετά τις γρήγορες συστάσεις ο Ρομπέρτο με ρώτησε προς τα που θα πάω. Του εξήγησα ότι από δω και πέρα η πορεία μου θα ήταν προς βορρά με ελάχιστες παρεκκλίσεις ολίγων μοιρών κατ΄επιλογήν και αναλόγως ωροσκόπου …
“Allora, andiamo!”
Aκολούθησα χωρίς να το σκεφτώ!
Φωτό. Πέτρα
Πάνε χρόνια που οι
επιλογές μου είναι μασίφ.
«Έφτασες μέχρι τη Πέτρα, ρε μεγάλε, και δεν είδες όλα τ' αρχαία? Πας καλά?» θα μΕ πεις.
Τι είπες ρε κνώδαλο της fast food αρχαιολογίας, που ΄χεις να μπεις σε μουσείο από το σεισμό του 78, για διανυκτέρευση στο προαύλιο? Θα σΕ πω…
«Καλά δε θα ντραπείς να το πείς στους φίλους σου?» θα μΕ πεις
Μου 'ρθες ταξιδάκι στο τζαμπέ με τη χορωδία των ΚΤΕΛ Μακεδονίας-Θράκης, στην Ιορδανία και μου τη βγαίνεις …δεξαμενή αρχαιολογικής γνώσης? Ρε δε πας να μπαζώσεις την υποθαλάσσια με τη σαβούρα του μυαλού σου, που ένα χρόνο πριν δεν γνώριζες άλλη Πέτρα, εκτός από το ομώνυμο χωριό του νομού Πιερίας και τη Βουλγάρα στρηπτιζέζ στο «Μακάο»? θα σΕ πω.
Κατάλαβες τώρα, κύριος, πως έχει η κατάσταση?
Κάτι τρόφιμοι σκυλάδικων και τινές ακόμη ταξιανθίες τρακτεροκουδουνόβλαχων, που όταν βλέπουν βιβλίο βγάζουν αυθόρμητα το εντομοαπωθητικό…
…και όταν τους ρωτάς τι ήταν η Ακρόπολη, σκύβουν με ύφος δουλοπρεπές και σβέρκο αυτοπροτεινώμενο για καρπαζιά…
…μας ζητάν και τα ρέστα!
Αν είχα τον γκαϊλέ να δω τα συγκεκριμένα μνημεία, κάνοντας τόσα χιλιόμετρα, θα το είχα κάνει πολλά χρόνια πριν. Εδώ όμως το ταξίδι είχε άλλο χαρακτήρα. Προείχε η περιπλάνηση και η αλητεία …με τη καλή έννοια πάντα.
Το ότι θα ξαναπεράσω από δω γυρνώντας κάποτε από ταξίδι με τη μηχανή στην Αίγυπτο, είναι μία άλλη παράμετρος μέσα στο μυαλό μου.
Η ζωή όμως δε θέλει πολλές παραμέτρους στις αποφάσεις…
Φωτό.Το κάστρο του Αl Karak
«Έφτασες μέχρι τη Πέτρα, ρε μεγάλε, και δεν είδες όλα τ' αρχαία? Πας καλά?» θα μΕ πεις.
Τι είπες ρε κνώδαλο της fast food αρχαιολογίας, που ΄χεις να μπεις σε μουσείο από το σεισμό του 78, για διανυκτέρευση στο προαύλιο? Θα σΕ πω…
«Καλά δε θα ντραπείς να το πείς στους φίλους σου?» θα μΕ πεις
Μου 'ρθες ταξιδάκι στο τζαμπέ με τη χορωδία των ΚΤΕΛ Μακεδονίας-Θράκης, στην Ιορδανία και μου τη βγαίνεις …δεξαμενή αρχαιολογικής γνώσης? Ρε δε πας να μπαζώσεις την υποθαλάσσια με τη σαβούρα του μυαλού σου, που ένα χρόνο πριν δεν γνώριζες άλλη Πέτρα, εκτός από το ομώνυμο χωριό του νομού Πιερίας και τη Βουλγάρα στρηπτιζέζ στο «Μακάο»? θα σΕ πω.
Κατάλαβες τώρα, κύριος, πως έχει η κατάσταση?
Κάτι τρόφιμοι σκυλάδικων και τινές ακόμη ταξιανθίες τρακτεροκουδουνόβλαχων, που όταν βλέπουν βιβλίο βγάζουν αυθόρμητα το εντομοαπωθητικό…
…και όταν τους ρωτάς τι ήταν η Ακρόπολη, σκύβουν με ύφος δουλοπρεπές και σβέρκο αυτοπροτεινώμενο για καρπαζιά…
…μας ζητάν και τα ρέστα!
Αν είχα τον γκαϊλέ να δω τα συγκεκριμένα μνημεία, κάνοντας τόσα χιλιόμετρα, θα το είχα κάνει πολλά χρόνια πριν. Εδώ όμως το ταξίδι είχε άλλο χαρακτήρα. Προείχε η περιπλάνηση και η αλητεία …με τη καλή έννοια πάντα.
Το ότι θα ξαναπεράσω από δω γυρνώντας κάποτε από ταξίδι με τη μηχανή στην Αίγυπτο, είναι μία άλλη παράμετρος μέσα στο μυαλό μου.
Η ζωή όμως δε θέλει πολλές παραμέτρους στις αποφάσεις…
Φωτό.Το κάστρο του Αl Karak
Γι΄αυτό και ρολάριζα
χαλαρά προς το Αλ Καράκ ακολουθώντας τη παρέα των Ιταλών. Κάναμε καμιά
κατοσταριά χιλιόμετρα και βρήκαμε δωμάτια σ΄ένα μικρό ξενοδοχείο κοντά στο
κάστρο. Βρισκόμασταν πλέον καμιά 20αριά χιλιόμετρα από τη Νεκρά θάλασσα αλλά
δεν υπήρχε χρόνος να την επισκεφτούμε γιατί ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Αφού τακτοποιηθήκαμε, αρχίσαμε να βολτάρουμε στο κάστρο και καταλήξαμε σε υπαίθριο κεμπαπτσίδικο για φαί. Οι Ιταλοί ερχόμενοι από Λιβύη (μέσω Τύνιδας) και Αίγυπτο είχαν καλά γαλβανισμένα στομάχια και δε χαμπάριαζαν τίποτα. Μέχρι να μας ετοιμάσουν ένα πτυσσόμενο τραπέζι και να παραγγελθούν τα κεμπάπ τους, πετάχτηκα διακριτικά μέχρι τη μηχανή που είχα τα αμύγδαλα, χτύπησα 3 χούφτες και γύρισα στη θέση μου στο καρέ να τη βγάλω με ξυνόγαλα…
Δεν ρισκάριζα άλλη δυσεντερία και δεν είχα διάθεση από την επόμενη που θα ταξίδευα μόνος, στην αφόρητη ζέστη, να βαράνε τα στομάχια και τα άντερα σαν τα κρουστά του Ουαγκαντούγκου!
Περάσαμε πολύ ωραία συζητώντας για ταξίδια, για την Ιταλία και γενικά μου άρεσε που ξαναμίλησα Ιταλικά γιατί σπάνια μου δίνεται η ευκαιρία. Εκείνη την ώρα έλαβα κι ένα μήνυμα από τον Νικόλα (ΗΡ2) που με πληροφορούσε ότι βρίσκονταν στη Δαμασκό.
Φωτό. Αλ Καράκ
Αφού τακτοποιηθήκαμε, αρχίσαμε να βολτάρουμε στο κάστρο και καταλήξαμε σε υπαίθριο κεμπαπτσίδικο για φαί. Οι Ιταλοί ερχόμενοι από Λιβύη (μέσω Τύνιδας) και Αίγυπτο είχαν καλά γαλβανισμένα στομάχια και δε χαμπάριαζαν τίποτα. Μέχρι να μας ετοιμάσουν ένα πτυσσόμενο τραπέζι και να παραγγελθούν τα κεμπάπ τους, πετάχτηκα διακριτικά μέχρι τη μηχανή που είχα τα αμύγδαλα, χτύπησα 3 χούφτες και γύρισα στη θέση μου στο καρέ να τη βγάλω με ξυνόγαλα…
Δεν ρισκάριζα άλλη δυσεντερία και δεν είχα διάθεση από την επόμενη που θα ταξίδευα μόνος, στην αφόρητη ζέστη, να βαράνε τα στομάχια και τα άντερα σαν τα κρουστά του Ουαγκαντούγκου!
Περάσαμε πολύ ωραία συζητώντας για ταξίδια, για την Ιταλία και γενικά μου άρεσε που ξαναμίλησα Ιταλικά γιατί σπάνια μου δίνεται η ευκαιρία. Εκείνη την ώρα έλαβα κι ένα μήνυμα από τον Νικόλα (ΗΡ2) που με πληροφορούσε ότι βρίσκονταν στη Δαμασκό.
Φωτό. Αλ Καράκ
Την επομένη οι Ιταλοί θα
πήγαιναν στη Νεκρά θάλασσα για μπάνιο και θα έπαιρναν την king's highway για ν΄
ανέβουν προς τη Συρία, στο χαλαρό. Εγώ θα ξαναεύρισκα την desert highway και θα
την έκανα καρφί για Συρία, στη Δαμασκό, καμιά 450 χιλιόμετρα.
Το επόμενο πρωϊνό, αφού φωτογράφησα το κάστρο του Al Karak, ταξίδευα καρφωτός βόρεια για τα Συριακά σύνορα.
Φωτό. Μέση Ανατολή....διαλέγεις και παίρνεις!
Το επόμενο πρωϊνό, αφού φωτογράφησα το κάστρο του Al Karak, ταξίδευα καρφωτός βόρεια για τα Συριακά σύνορα.
Φωτό. Μέση Ανατολή....διαλέγεις και παίρνεις!
Σύνορα ,αφήνοντας πίσω την Ιορδανία ...
Φωτό. Γειά χαρά Αμπντάλα!
Φωτό. Γειά χαρά Αμπντάλα!
Έφτασα στη Δαμασκό νωρίς
τ’ απόγευμα. Βόλεψα τη βασίλισσα στην πρασιά ενός παμπάλαιου ξενοδοχείου, στην
παλιά πόλη, που θύμιζε σκηνικό από ταινία «μασίστα» και βγήκα έξω.
Η κίνηση στο κέντρο της Δαμασκού ήταν εφιαλτική. Ένα διαρκές κυκλοφοριακό κλύσμα, που δεν χωράει ντεκαφεϊνέ κινήσεις. Οι μουστακαλήδες νταβραντισμένοι γκαζιάριδες σΕ παίζουν με αποφασιστικότητα στο χιλιοστό είτε είσαι πεζός είτε εποχούμενος. Κορνάρισμα στο φουλ, αραβική …free jazz στη διαπασών και γενικό σαλτάρισμα. Κατάσταση ροκ. Είμαι στην πρωτεύουσα της Συρίας.
Εδώ, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά από το πολύ συντηρητικό Χαλέπι, που είχα μείνει αρχικά. Οι κλασσικές μαυροφορούσες με τις κλειστές μαντίλες και τα σκυθρωπά πρόσωπα, είχαν αντικατασταθεί σε πολλές περιπτώσεις, από εκρηκτικά σπαστά διαφορικά με εφαρμοστές έγχρωμες κελεμπίες και ανοιχτόχρωμες μαντίλες που άφηναν να φαίνεται το μακιγιάζ και η κόμμωση και κάνανε τη φαντασία να καλπάζει!
Μόλις οι κεραίες μου εντόπισαν και κάτι περίεργα καφενεία με αδιαφανή τζάμια που σέρβιραν λιβανέζικη μπύρα, ήμουνα σίγουρος ότι σ΄αυτή τη πόλη η κατάσταση ερχόταν στα …γράδα μου.
Ατυχώς, μια πτώση του κινητού μου στο πλακόστρωτο, την ώρα που έβγαζα τα μπαγκάζια από τη βασίλισσα, είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθώ τις υπηρεσίες του για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου. Δεν μπόρεσα να απαντήσω στο μήνυμα του Νικόλα ούτε να επικοινωνήσω με κανέναν για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου.
Φωτό. Στο κέντρο της Δαμασκού. Ο Πρόεδρος παντού με χαιρετάει...
Η κίνηση στο κέντρο της Δαμασκού ήταν εφιαλτική. Ένα διαρκές κυκλοφοριακό κλύσμα, που δεν χωράει ντεκαφεϊνέ κινήσεις. Οι μουστακαλήδες νταβραντισμένοι γκαζιάριδες σΕ παίζουν με αποφασιστικότητα στο χιλιοστό είτε είσαι πεζός είτε εποχούμενος. Κορνάρισμα στο φουλ, αραβική …free jazz στη διαπασών και γενικό σαλτάρισμα. Κατάσταση ροκ. Είμαι στην πρωτεύουσα της Συρίας.
Εδώ, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά από το πολύ συντηρητικό Χαλέπι, που είχα μείνει αρχικά. Οι κλασσικές μαυροφορούσες με τις κλειστές μαντίλες και τα σκυθρωπά πρόσωπα, είχαν αντικατασταθεί σε πολλές περιπτώσεις, από εκρηκτικά σπαστά διαφορικά με εφαρμοστές έγχρωμες κελεμπίες και ανοιχτόχρωμες μαντίλες που άφηναν να φαίνεται το μακιγιάζ και η κόμμωση και κάνανε τη φαντασία να καλπάζει!
Μόλις οι κεραίες μου εντόπισαν και κάτι περίεργα καφενεία με αδιαφανή τζάμια που σέρβιραν λιβανέζικη μπύρα, ήμουνα σίγουρος ότι σ΄αυτή τη πόλη η κατάσταση ερχόταν στα …γράδα μου.
Ατυχώς, μια πτώση του κινητού μου στο πλακόστρωτο, την ώρα που έβγαζα τα μπαγκάζια από τη βασίλισσα, είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθώ τις υπηρεσίες του για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου. Δεν μπόρεσα να απαντήσω στο μήνυμα του Νικόλα ούτε να επικοινωνήσω με κανέναν για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου.
Φωτό. Στο κέντρο της Δαμασκού. Ο Πρόεδρος παντού με χαιρετάει...
Η Δαμασκός είναι μια
πολύ ενδιαφέρουσα πόλη. Η αίσθηση που έχεις όταν περιφέρεσαι στην παλιά πόλη,
μια από τις αρχαιότερες στην ιστορία, που εξακολουθεί να κατοικείται μέχρι
σήμερα, είναι μοναδική. Τα σουκς, τα παζάρια, τα τζαμιά και οι αρχαίες πύλες με
παρέσυραν σ΄ένα 4ωρο περπάτημα που κατέληξε στην αγορά με τα κεμπαπάδικα και
τους καφενέδες της citadel μπροστά στο παλιό κάστρο.
Σ΄ένα παραλήρημα γαστρονομικού πανθεϊσμού, με τα ντονέρ και τα κεμπάπ, τα γιαουρτλού και τις πίττες, να τραβάνε τον κόσμο που τελείωνε από την αγορά, τα στενά σοκάκια άλλαζαν ύφος…
Connecting people…
Παρά την τρομερή πείνα που με χτύπησε μετά το περπάτημα, μ΄ ένα στομάχι νάχει υποστεί ολοκληρωτικό μοντάζ, πήρα μερικές βαθιές ανάσες και με αυτοσυγκέντρωση θιβετιανού γκουρού, κατευθύνθηκα στο πρώτο ημιυπαίθριο μαγαζί με ξηρούς καρπούς και κράτησα χαρακτήρα.
Οι εκπληκτικοί σκουρόχρωμοι τεράστιοι χουρμάδες (καμία σχέση μ΄αυτούς που μας πασάρουν στην Ελλάδα), συνοδεία αμυγδάλων και φιστικιών με στανιάρισαν αμέσως. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού με κέρασε κι ένα αρωματικό τσάι και ξεπέρασα το γαστριμαργικό σόκ.
Μιάς στιγμής αδυναμία, ενός ταξιδιού ταλαιπωρία, μεγάλε! Πάει κι αυτό…
Σειρά είχε ο καφενές για μπύρα.
Φωτό. Μπαίνοντας στο κέντρο, έγινε τσαμπουκάς για το ποιος θα φωτογραφίζονταν πρώτος πάνω στη "Βασίλισσα"...
Σ΄ένα παραλήρημα γαστρονομικού πανθεϊσμού, με τα ντονέρ και τα κεμπάπ, τα γιαουρτλού και τις πίττες, να τραβάνε τον κόσμο που τελείωνε από την αγορά, τα στενά σοκάκια άλλαζαν ύφος…
Connecting people…
Παρά την τρομερή πείνα που με χτύπησε μετά το περπάτημα, μ΄ ένα στομάχι νάχει υποστεί ολοκληρωτικό μοντάζ, πήρα μερικές βαθιές ανάσες και με αυτοσυγκέντρωση θιβετιανού γκουρού, κατευθύνθηκα στο πρώτο ημιυπαίθριο μαγαζί με ξηρούς καρπούς και κράτησα χαρακτήρα.
Οι εκπληκτικοί σκουρόχρωμοι τεράστιοι χουρμάδες (καμία σχέση μ΄αυτούς που μας πασάρουν στην Ελλάδα), συνοδεία αμυγδάλων και φιστικιών με στανιάρισαν αμέσως. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού με κέρασε κι ένα αρωματικό τσάι και ξεπέρασα το γαστριμαργικό σόκ.
Μιάς στιγμής αδυναμία, ενός ταξιδιού ταλαιπωρία, μεγάλε! Πάει κι αυτό…
Σειρά είχε ο καφενές για μπύρα.
Φωτό. Μπαίνοντας στο κέντρο, έγινε τσαμπουκάς για το ποιος θα φωτογραφίζονταν πρώτος πάνω στη "Βασίλισσα"...
Την έβγαλα σ΄ένα τραπέζι
που με προσκάλεσε μια παρέα φιλικότατων ντόπιων νεαρών. Mε μπύρες εγώ και
ναργιλέδες με τσάγια οι μάγκες, τη βγάλαμε για κανά 2ωρο με αφηρημένες
συζητήσεις ιδεολογικού τοματοπελτέ περί της κόντρας τους με το Ισραήλ και τις
διαφορές μας με τους Τούρκους, με εξαίρεση έναν της παρέας, φτυστό με το
μόδιστρο Γαβαλά ξεροψημένο σε σολάριουμ, που μου τα έπρηξε με το θαύμα της
εθνικής μας στο Euro ’04 και τη μουσική από το CD ΤΑΚ-ΤΑΚ του Σότι Βολάνη που
τον εντυπωσίασε!
Να μη παραλείψω ότι τους καθόταν αδιανόητο, το ότι ήμουν πατέρας μόνο ενός παιδιού! Σ΄αυτές τις κοινωνίες που επιδίδονται συστηματικά στο παιδοσπορείν, φάνταζα παράξενος σαν τροπικό πτηνό που είχα μόνο ένα παιδί!
Όταν ο άραψ εκπωματιστής μου άνοιξε την 4η μπύρα κάνοντας σχόλια για τη φοβερή συναυλία συνοδεία βιολιών της Άντζελας Δημητρίου στη Δαμασκό, κατέβασα με ηρωικό ύφος και αργές γουλιές το μπουκάλι, υπερήφανος που ο διεθνισμός μας έφτασε μέχρι τo καφενεδάκι του Yousef…
Όταν με ρώτησαν για τους δικούς τους Sultan al Tarab και την γοητευτική Noura Rahal (στην αφίσα σε τοίχο του καφενείου) κι αν γουστάρω να τους ακούσω σε μαγαζί, αναγκάστηκα να τους εξηγήσω ευγενικά ότι δεν συχνάζω σε τέτοιους ναούς και δεν γνωρίζω το εκκλησίασμα …
Την τελευταία παρόμοια παλικαριά την είχα κάνει πριν 14 χρόνια στη Φέζ του Μαρόκου, σε μη τουριστικό, ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί, που για να περάσεις ανάμεσα από τα τραπέζια έπρεπε να είσαι αλειμμένος με βαλβολίνη. Το επόμενο πρωί από την καπνίλα και το νταβαντούρι είχα «στρώσει κεφάλα»…
…σαν νάχα πιεί όλα τα ναρκωτικά του κόσμου!
Να μη παραλείψω ότι τους καθόταν αδιανόητο, το ότι ήμουν πατέρας μόνο ενός παιδιού! Σ΄αυτές τις κοινωνίες που επιδίδονται συστηματικά στο παιδοσπορείν, φάνταζα παράξενος σαν τροπικό πτηνό που είχα μόνο ένα παιδί!
Όταν ο άραψ εκπωματιστής μου άνοιξε την 4η μπύρα κάνοντας σχόλια για τη φοβερή συναυλία συνοδεία βιολιών της Άντζελας Δημητρίου στη Δαμασκό, κατέβασα με ηρωικό ύφος και αργές γουλιές το μπουκάλι, υπερήφανος που ο διεθνισμός μας έφτασε μέχρι τo καφενεδάκι του Yousef…
Όταν με ρώτησαν για τους δικούς τους Sultan al Tarab και την γοητευτική Noura Rahal (στην αφίσα σε τοίχο του καφενείου) κι αν γουστάρω να τους ακούσω σε μαγαζί, αναγκάστηκα να τους εξηγήσω ευγενικά ότι δεν συχνάζω σε τέτοιους ναούς και δεν γνωρίζω το εκκλησίασμα …
Την τελευταία παρόμοια παλικαριά την είχα κάνει πριν 14 χρόνια στη Φέζ του Μαρόκου, σε μη τουριστικό, ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί, που για να περάσεις ανάμεσα από τα τραπέζια έπρεπε να είσαι αλειμμένος με βαλβολίνη. Το επόμενο πρωί από την καπνίλα και το νταβαντούρι είχα «στρώσει κεφάλα»…
…σαν νάχα πιεί όλα τα ναρκωτικά του κόσμου!
Χαλαρωμένος και
νυσταγμένος από την κούραση και τις μπύρες πήρα το δρόμο ποδαράτος για το
ξενοδοχείο. Σ΄ένα στενό με πλησίασε ένας χλιμίντζουρας κράχτης για να με
προτείνει raqs baladi (ανατολίτικους χωρούς ή κοινώς belly dance), κάνοντάς μου
τις κλασσικές χειρονομίες για αβυσσαλέα ντεκολτέ και αχλαδόσχημα κορμιά.
Πώς να του εξηγήσω τώρα εγώ, ότι στην Ερωτική Πόλη έχουν ανοίξει τόσα οριεντάλ μαγαζιά και σχολές οριεντάλ χορού, που δεν υπάρχει πάρτυ, εκδήλωση ή χάπενινγκ που να μη σου ανέβει στο τραπέζι καμιά Φατμέ (από το Άνω Μέκλανες) με σπαστά αμορτισέρ, για να δώσει δικαιολογία ζωής σ΄ένα σωρό λαβωμένα Εγώ που ψάχνουν για ψευδοϋπόσταση κάποιου σέξι ρόλου…
Το κατάντησαν και το οριεντάλ …πιο βαρετό κι από συζυγικό σέξ…
Φωτό. Παλιές αγορές στη Δαμασκό
Πώς να του εξηγήσω τώρα εγώ, ότι στην Ερωτική Πόλη έχουν ανοίξει τόσα οριεντάλ μαγαζιά και σχολές οριεντάλ χορού, που δεν υπάρχει πάρτυ, εκδήλωση ή χάπενινγκ που να μη σου ανέβει στο τραπέζι καμιά Φατμέ (από το Άνω Μέκλανες) με σπαστά αμορτισέρ, για να δώσει δικαιολογία ζωής σ΄ένα σωρό λαβωμένα Εγώ που ψάχνουν για ψευδοϋπόσταση κάποιου σέξι ρόλου…
Το κατάντησαν και το οριεντάλ …πιο βαρετό κι από συζυγικό σέξ…
Φωτό. Παλιές αγορές στη Δαμασκό
Έφτασα στο ξενοδοχείο
και άκουσα φωνές και βαβούρα από το μικρό χώρο στη ρεσεψιόν. Μια παρέα βέλγων
μόλις είχε επιστρέψει από την έξοδο στην πόλη και έκανε το καθιερωμένο χαβαλέ,
τρώγοντας με τα χέρια σιροπιαστά από ένα μεγάλο κουτί. Συστηθήκαμε και τα
είπαμε στα γαλλικά. Δώδεκα άτομα ηλικίας 35 με 55 χρόνων, με πάθος στα κόμικς
του Τεν Τεν και τα Ντε Σεβώ , ταξίδευαν από το Βέλγιο και τη Γαλλία με 5
Citroen 2CV μέχρι τη Δαμασκό, για να φτάσουν τις επόμενες μέρες στην Αίγυπτο
όπου εξελίχθηκε η περιπέτεια του «Τεν Τεν στη Χώρα των Φαραώ»…
Μου πέρασε κατευθείαν η νύστα!
Τελικά υπάρχουν άνθρωποι με πολύ γλυκιά τρέλα και τους καραγουστάρω!
Πιθανόν, για την μεταλλαγμένη σκέψη του αγράμματου νεοέλληνα και μπανιστιρτζή της βλαχονεόπλουτης διανόησης των ξέκ@λων της σόου μπιζ και της ρεζερβέ ομπρέλας στη Μύκονο …να φαντάζουν γραφικοί και πυροβολημένοι!
Κάθισα ένα δεκάλεπτο με πέντε Βέλγους κι ένα Γάλλο στο μικρό καθιστικό και απόλαυσα την ευγένεια, το επίπεδο και το χιούμορ της σοφιστικέ παρέας.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες για το δωμάτιό μου και φορώντας το καπελάκι Τεν Τεν που μου έκαναν δώρο, σκεφτόμουνα πόσο κοντά μου ένοιωθα αυτή τη φευγάτη παρέα …
Έκλεισα το φως του δωματίου αναπολώντας τα αντίστοιχα δικά μου «κατορθώματα»…
Σκεφτόμουνα το 2000 στην Αγγλία, πόσες ώρες έκανα για να ανακαλύψω το μπαρ, έξω από ένα στούντιο στα περίχωρα του Λονδίνου, όπου έπιναν καφέ ο μακαρίτης ο Dave Byron με τον Hensley στα διαλλείματα από τις πρόβες για το άλμπουμ “Salisbury” το 1970, παρέα με τον Alvin Lee. Κυριευμένος από τις αναμνήσεις του επόμενου πρωινού που πέρασα, διασχίζοντας ξανά και ξανά τη διάβαση πεζών, που διέσχισαν οι Beatles στο εξώφυλλο του άλμπουμ Abbey Road…
…βυθίστηκα σ΄έναν ήρεμο ύπνο.
Φωτό. Δρόμοι και αγορές στη Δαμασκό
Μου πέρασε κατευθείαν η νύστα!
Τελικά υπάρχουν άνθρωποι με πολύ γλυκιά τρέλα και τους καραγουστάρω!
Πιθανόν, για την μεταλλαγμένη σκέψη του αγράμματου νεοέλληνα και μπανιστιρτζή της βλαχονεόπλουτης διανόησης των ξέκ@λων της σόου μπιζ και της ρεζερβέ ομπρέλας στη Μύκονο …να φαντάζουν γραφικοί και πυροβολημένοι!
Κάθισα ένα δεκάλεπτο με πέντε Βέλγους κι ένα Γάλλο στο μικρό καθιστικό και απόλαυσα την ευγένεια, το επίπεδο και το χιούμορ της σοφιστικέ παρέας.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες για το δωμάτιό μου και φορώντας το καπελάκι Τεν Τεν που μου έκαναν δώρο, σκεφτόμουνα πόσο κοντά μου ένοιωθα αυτή τη φευγάτη παρέα …
Έκλεισα το φως του δωματίου αναπολώντας τα αντίστοιχα δικά μου «κατορθώματα»…
Σκεφτόμουνα το 2000 στην Αγγλία, πόσες ώρες έκανα για να ανακαλύψω το μπαρ, έξω από ένα στούντιο στα περίχωρα του Λονδίνου, όπου έπιναν καφέ ο μακαρίτης ο Dave Byron με τον Hensley στα διαλλείματα από τις πρόβες για το άλμπουμ “Salisbury” το 1970, παρέα με τον Alvin Lee. Κυριευμένος από τις αναμνήσεις του επόμενου πρωινού που πέρασα, διασχίζοντας ξανά και ξανά τη διάβαση πεζών, που διέσχισαν οι Beatles στο εξώφυλλο του άλμπουμ Abbey Road…
…βυθίστηκα σ΄έναν ήρεμο ύπνο.
Φωτό. Δρόμοι και αγορές στη Δαμασκό
Ξύπνησα νωρίς,
ξεκούραστος και en grand form. Βγαίνοντας γρήγορα απ΄τη πόλη και πριν γίνει
χαμός με τη κίνηση, ήμουν σταματημένος στην άκρη ενός δρόμου στα περίχωρα,
τρώγοντας μερικές χούφτες αμύγδαλα με ξερά σύκα για πρωινό, με θέα τις φαβέλες
της Δαμασκού στους πρόποδες του βουνού.
Μη έχοντας ούτε τη διάθεση αλλά ούτε και το χρόνο, να τις πλησιάσω για να τις συγκρίνω μ΄αυτές του Ρίο ντε Τζανέιρο, γκάζωσα τη βασίλισσα με κατεύθυνση την Παλμύρα.
Στο δρόμο ξεχεριάστηκα να χαιρετάω τον πρόεδρο. Κάθε 2 χιλιόμετρα και γιγαντοαφίσα του Μπασάρ αλ Άσαντ. Στο τέλος τον ένοιωθα …κολλητάρι!
Σταματάω σ΄ένα άνοιγμα του δρόμου για τον γνωστό καραβίσιο καφέ. Ανοίγω τη μπαγκαζιέρα, βγάζω τα συμπράγκαλα και σε 50 δευτερόλεπτα ανακατεύω με το κουταλάκι το κρύο ρόφημα. Βγάζω τα κράκερς και πριν κατεβάσω την πρώτη γουλιά καφέ, σηκώνω το βλέμμα και βλέπω τον κολλητό δίπλα μου!
Φωτό. Οι φαβέλες (παραγκούπολη), στους πρόποδες του βουνού.
Μη έχοντας ούτε τη διάθεση αλλά ούτε και το χρόνο, να τις πλησιάσω για να τις συγκρίνω μ΄αυτές του Ρίο ντε Τζανέιρο, γκάζωσα τη βασίλισσα με κατεύθυνση την Παλμύρα.
Στο δρόμο ξεχεριάστηκα να χαιρετάω τον πρόεδρο. Κάθε 2 χιλιόμετρα και γιγαντοαφίσα του Μπασάρ αλ Άσαντ. Στο τέλος τον ένοιωθα …κολλητάρι!
Σταματάω σ΄ένα άνοιγμα του δρόμου για τον γνωστό καραβίσιο καφέ. Ανοίγω τη μπαγκαζιέρα, βγάζω τα συμπράγκαλα και σε 50 δευτερόλεπτα ανακατεύω με το κουταλάκι το κρύο ρόφημα. Βγάζω τα κράκερς και πριν κατεβάσω την πρώτη γουλιά καφέ, σηκώνω το βλέμμα και βλέπω τον κολλητό δίπλα μου!
Φωτό. Οι φαβέλες (παραγκούπολη), στους πρόποδες του βουνού.
Ασυναίσθητα πετάω ένα …
-Γειά σου Πρόεδρε!
Και παίρνω την απάντηση…
-Ωωωω τον κύριο Uriah Heep!
-I beg your pardon?
-Mεγάλη μου τιμή που γνωρίζω από κοντά έναν αρχιερέα του trash παραταξιδιωτικού, έναν πυροβολημένο ταξιδευτή, έναν ιδιόρυθμο άνθρωπο σαν εσάς! Είμαι φαν των ταξιδιωτικών σας!
-Κύριε Πρόεδρε, μεγάλη μου τιμή, να συνομιλεί το ασήμαντον της μηδαμινότητάς μου, με τη βαρύτιμο υψηλότητά σας, μ΄έναν εκλεγμένο αρχηγό κράτους με 97,6% και …
-Άσε τα σάπια και κόψε το δούλεμα σε μένα Uriah…
-Mα, κύριε Προεδρε…
-Άσε τα κύριε Πρόεδρε και λέγε με Μπασάρ. Δεν πάμε από το Παλάτι να μας τηγανίσει κανένα ρεβιθοκεφτέ η Άσμα και να τα πούμε χαλαρά?
-Σ΄ευχαριστώ Μπασάρ, αλλά άμα καθυστερήσω να επιστρέψω στην Κατερίνα …θα με τηγανίσει σαν ρεβιθοκεφτέ! Κι από την άλλη, να φάω φαλάφελ από τα χέρια εγγλεζούλας, δε λέει! Θα σ΄επισκεφτώ με τη Κατερίνα αλλά δε θα τη βγάλεις με ρεβιθοκεφτέδες …
-Τότε θα πω του γάλλου σεφ να σας ετοιμάσει κανά μεζέ με αχνιστό ορτίκι, με κρούστα κινέζικων μανιταριών, πάνω σε πολέντα με ψητά κυδώνια, συνοδευμένο με μπισκ αστακού ακομπανιέ από τριλογία σολομού, σε καλαθάκι από φινόκιο αρωματισμένο με πορσίνι και τρούφα, με γαρνιτούρα ροζέ ριζότο με πεσκανδρίτσα πάνω σε σπανάκι σωτέ και φιστίκι σε τιμπάλ λαχανικών….
-Ρε Μπασάρ, τέτοιες αηδίες έκανες στην Άσμα για να τη ρίξεις?
-Πες μου ένα πράγμα Uriah. Με μπέρδεψες με το ΑΝΤΙταξιδιωτικό σου! Πέτυχε το ταξίδι σου στο Ιράν?
-Επειδή έγινες κολλητός ρε Μπασάρ, πρέπει και να με ξεμπροστιάζεις? Τι να σΕ πω τώρα?
-Την αλήθεια!
-Κολλητέ μου Μπασάρ, μόνο σε σένα θα σΕ τα πω. Είμαι παλιοχαρακτήρας. Παρασυρμένος από το καλπάζον χιούμορ και τα φραστικά ξεβρακώματα των περιγραφών τους ξέσκισα τους συνταξιδευτές μου!
-Μη μΕ λες!
-Όπως σΕ τα λέω! Πρώτα-πρώτα είχαμε 3 μήνες προετοιμασία με καλαμπούρια και πειράγματα που ήταν το μισό ταξίδι! Τι να σΕ λέω τώρα! Δεύτερον, τέτοια ευγενικά, σιδηρόκωλα, απαρέγκλιτα αποφασισμένα για το ταξίδι και large άτομα δύσκολο να βρείς στη πιάτσα και ειδικά των γαλαζοελικοφόρων…
-Μη μΕ λες! Και γιατί στράβωσες σαν ξυνή γκόμενα που περνάει τη τρίτη θηλυκή κρίση?
-Μπασάρ μου, η βαρύγδουπης ασάφειας γραφή, τα αφυδατωμένα κυνικά σχόλια περί glamorous καταλυμάτων, οι απρόσωπες, λυμφατικές και ετοιμόρροπης αφασίας εκφράσεις και οι σουργελοειδείς χαρακτηρισμοί, στο βωμό του black humour, χαρακτήρισαν ΑΤΥΧΩΣ τα κείμενα.
-Και με τον τύπο που σας την έκανε?
-Να σΕ πω Μπασάρ μου! Το ταξίδι με τρίτους, είναι σαν ταινία του Γούντυ Άλλεν. Τις ίδιες σκηνές της ταινίας δηλαδή, στις πασάρει είτε σαν κωμωδία είτε σαν δράμα. Άμα λάβεις υπόψει την ταξιδιωτική κυτταρίτιδα που μαστίζει τον χώρο του μοτοσυκλετισμού της Σκουπίδολαντ και τη σκηνή με το Νώντα να την «κάνει» μόνος σε θερμοκρασία 2 βαθμών, στα υψίπεδα της Ανατολικής Ανατολίας , 2.350 χιλιόμετρα μακριά, έτσι απλά και μόνος για τη Σαλονίκη …
…σήμερα βλέποντας τη σκηνή, θα το θεωρούσα μαγκιά του! Το θέμα, Μπασάρ μου, είναι ότι κάναμε ταξιδάρα …
…κι όποιος δεν το κατάλαβε, περαστικά του! Δε σε πρόσφερα καφέ όμως!
-Ξέρεις, είναι κομμάτι δύσκολο να τον πιώ μέσα απ΄την αφίσα.
-Να προσφέρω κράκερ?
-Θα γεμίσει ψίχουλα το κουστούμι! Την επόμενη φορά λοιπόν! Καλό δρόμο!
-Χάρηκα που τάπαμε Μπασάρ! Στο επανειδείν!
Φωτό. Καφές, κράκερς και μοχαμπέτι με τον Πρόεδρο!
Ταξιδεύοντας στη Συριακή
έρημο έφτασα στη Παλμύρα κατά τις 11 το πρωί. Πήγα κατευθείαν στα απομεινάρια
της παλιάς πόλης με τους ναούς, τους πυργοειδείς τάφους, το θέατρο και τους
καλοδιατηρημένους κολονάτους ρωμαϊκούς δρόμους. Βγαίνοντας έξω στο δρόμο και
κατευθυνόμενος προς τη παρκαρισμένη βασίλισσα, συνάντησα γκρουπ Ελλήνων
τουριστών, ξεπερασμένης ημερομηνίας λήξης, που ταξίδευαν με πούλμαν, με
προορισμό τους Αγίους Τόπους. Την στιγμή που διαγκωνίζονταν για να περάσουν
στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, μαυροφορούσα μελιτζανί κυρία, ακούστηκε να
ρωτά τον ξεναγό αν χρειάζονταν να δείξει το διαβατήριο στην είσοδο…
Επιτάχυνα το βηματισμό μου για ν΄απομακρυνθώ…
Φωτό. Παλμύρα
Επιτάχυνα το βηματισμό μου για ν΄απομακρυνθώ…
Φωτό. Παλμύρα
Η αρχική μου πρόθεση
ήταν να καταλήξω στο τέλος της μέρας, σε πόλη κοντά στα σύνορα, ώστε την
επομένη το πρωί να φύγω καρφωτός για Constantinople.
Μη έχοντας να κάνω τίποτε άλλο στη Παλμύρα, οι λύσεις ήταν δύο. Ή να ξαναπάω στο Χαλέπι και να μείνω ένα βράδυ στο ξενοδοχείο Baron και συγκεκριμένα στο δωμάτιο που είχε διανυκτερεύσει κάποτε ο Τσαρλς Λίντμπεργκ, το οποίο ήταν ελεύθερο και το μπαρ στη τεράστια βεράντα του ξενοδοχείου σέρβιρε παγωμένα ποτήρια μπύρας ή να επισκεφθώ την παραθαλάσσια πόλη της Λαττάκιας την οποία δεν γνώριζα ούτε καν από φωτογραφίες.
Αποφάσισα να κατευθυνθώ ΒΔ και να τ’ αποφασίσω στην τελευταία διασταύρωση, που αναγκαστικά θα μ΄ έβαζε σε συγκεκριμένη πορεία.
Ταξίδευα στο φουλ μέσα στη καυτή έρημο, «έπιασα» το δρόμο που ενώνει τη Δαμασκό με το Χαλέπι και ασυναίσθητα έστριψα στην πρώτη ταμπέλα προς Λαττάκια.
Έχω κάνει πολύ …μαύρο χιούμορ σχετικά με την αναγκαιότητα του GPS σε παρόμοια ταξίδια, με αποτέλεσμα σ΄αυτό το ταξίδι να μην το πάρω μαζί μου, ούτε στη μπαγκαζιέρα!
Λόγω της ελλιπούς σήμανσης και των χαλαρών ρεφλέξ στην απεραντοσύνη των έρημων εκτάσεων, άρχισα να προβληματίζομαι για τον προσανατολισμό μου. Ρωτώντας ανά 5-10 χλμ κάθε αυτοκίνητο που εύρισκα, αν πηγαίνω καλά προς τη Λαττάκια, την πάτησα σαν κουφόνοος όρνιθα!
Η ώρα περνούσε, τα χιλιόμετρα περνούσαν στον έρημο αχανή δρόμο, αλλά η Λαττάκια πουθενά. Σχεδόν χωρίς σήμανση λόγω ασφαλτικών έργων, και χωρίς GPS, άρχισα να αισθάνομαι αμηχανία σαν να έπαιζα πόκα με όρους πασιέντζας.
Όταν είδα τη μπάρα των συριακών συνόρων με την Τουρκία αντελήφθην πλέον αργά, ότι ακούγοντας την λέξη Λαττάκια οι Σύριοι νόμιζαν ότι πηγαίνω στην Αντάκια (Αντιόχεια). Προφανώς το όνομα που χρησιμοποιούν για τη Λαττάκια μεταξύ τους θα είναι σε αραβική ονομασία, όπως έχει συμβεί και με διάφορες άλλες πασίγνωστες ονομασίες κάστρων κλπ
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Να πήγαινα προς τα πίσω 200 χλμ για την Λαττάκια μου φαινόταν χλιαρό.
Έπειτα, δεν είχα κανένα γκαϊλέ να επισκεφτώ σώνει και καλά τη Λαττάκια! Άμα πήγαινα δηλαδή στην Αντάκια, τι θ΄άλλαζε?
Φωτό. Στη παλιά πόλη της Δαμασκού και τη αγορά
Μη έχοντας να κάνω τίποτε άλλο στη Παλμύρα, οι λύσεις ήταν δύο. Ή να ξαναπάω στο Χαλέπι και να μείνω ένα βράδυ στο ξενοδοχείο Baron και συγκεκριμένα στο δωμάτιο που είχε διανυκτερεύσει κάποτε ο Τσαρλς Λίντμπεργκ, το οποίο ήταν ελεύθερο και το μπαρ στη τεράστια βεράντα του ξενοδοχείου σέρβιρε παγωμένα ποτήρια μπύρας ή να επισκεφθώ την παραθαλάσσια πόλη της Λαττάκιας την οποία δεν γνώριζα ούτε καν από φωτογραφίες.
Αποφάσισα να κατευθυνθώ ΒΔ και να τ’ αποφασίσω στην τελευταία διασταύρωση, που αναγκαστικά θα μ΄ έβαζε σε συγκεκριμένη πορεία.
Ταξίδευα στο φουλ μέσα στη καυτή έρημο, «έπιασα» το δρόμο που ενώνει τη Δαμασκό με το Χαλέπι και ασυναίσθητα έστριψα στην πρώτη ταμπέλα προς Λαττάκια.
Έχω κάνει πολύ …μαύρο χιούμορ σχετικά με την αναγκαιότητα του GPS σε παρόμοια ταξίδια, με αποτέλεσμα σ΄αυτό το ταξίδι να μην το πάρω μαζί μου, ούτε στη μπαγκαζιέρα!
Λόγω της ελλιπούς σήμανσης και των χαλαρών ρεφλέξ στην απεραντοσύνη των έρημων εκτάσεων, άρχισα να προβληματίζομαι για τον προσανατολισμό μου. Ρωτώντας ανά 5-10 χλμ κάθε αυτοκίνητο που εύρισκα, αν πηγαίνω καλά προς τη Λαττάκια, την πάτησα σαν κουφόνοος όρνιθα!
Η ώρα περνούσε, τα χιλιόμετρα περνούσαν στον έρημο αχανή δρόμο, αλλά η Λαττάκια πουθενά. Σχεδόν χωρίς σήμανση λόγω ασφαλτικών έργων, και χωρίς GPS, άρχισα να αισθάνομαι αμηχανία σαν να έπαιζα πόκα με όρους πασιέντζας.
Όταν είδα τη μπάρα των συριακών συνόρων με την Τουρκία αντελήφθην πλέον αργά, ότι ακούγοντας την λέξη Λαττάκια οι Σύριοι νόμιζαν ότι πηγαίνω στην Αντάκια (Αντιόχεια). Προφανώς το όνομα που χρησιμοποιούν για τη Λαττάκια μεταξύ τους θα είναι σε αραβική ονομασία, όπως έχει συμβεί και με διάφορες άλλες πασίγνωστες ονομασίες κάστρων κλπ
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Να πήγαινα προς τα πίσω 200 χλμ για την Λαττάκια μου φαινόταν χλιαρό.
Έπειτα, δεν είχα κανένα γκαϊλέ να επισκεφτώ σώνει και καλά τη Λαττάκια! Άμα πήγαινα δηλαδή στην Αντάκια, τι θ΄άλλαζε?
Φωτό. Στη παλιά πόλη της Δαμασκού και τη αγορά
Κι όμως! Παρόλο που δεν
είχε καμία απολύτως σημασία για μένα, το που θα κατέληγα εκείνο το βράδυ, είχα
τσατιστεί με τον εαυτό μου. Αυτοεξευτελισμός από επηρμένη ταξιδιωτική
αλαζονεία! Ναι, αυτό ήτανε!
Καλά που δεν ήταν από καμιά μεριά να με βλέπει η παρέα του Ιράν και ειδικά ο liberec και δεν θα ξέπλεναν τη ντροπή μου ούτε τα ορμητικά νερά του Ευφράτη!
Περνάω τη μπάρα και ξαναβρίσκομαι αντιμέτωπος με τη μικροδράκα των κηφήνων των τελωνιακών μπουτίκ και λοιπών λαμογιέ γκαλερί…
Περικυκλώθηκα ξαφνικά από οσφυοκάμπτες κελεμπιοφόρους, που με προσφορές για ανταλλαγή συναλλάγματος κατά βολάς και με πιθηκοειδή μειδιάματα κατά ριπάς, προσπαθούσαν να μου φάνε το συνάλλαγμα.
Τσαντισμένος ακόμα από την ξεφτιλισμένη ταξιδιωτική πανωλεθρία, τους έδειξα με χαρακτηριστική κίνηση σε στρατηγικό σημείο του σώματός μου, τι θα πάρουν, μιας και είχα μάθει τα διαδικαστικά κλισέ και την ανάποδη διατύπωση των όρων…έλα όμως που μου την κάτσανε με το γάντι!
Καλά που δεν ήταν από καμιά μεριά να με βλέπει η παρέα του Ιράν και ειδικά ο liberec και δεν θα ξέπλεναν τη ντροπή μου ούτε τα ορμητικά νερά του Ευφράτη!
Περνάω τη μπάρα και ξαναβρίσκομαι αντιμέτωπος με τη μικροδράκα των κηφήνων των τελωνιακών μπουτίκ και λοιπών λαμογιέ γκαλερί…
Περικυκλώθηκα ξαφνικά από οσφυοκάμπτες κελεμπιοφόρους, που με προσφορές για ανταλλαγή συναλλάγματος κατά βολάς και με πιθηκοειδή μειδιάματα κατά ριπάς, προσπαθούσαν να μου φάνε το συνάλλαγμα.
Τσαντισμένος ακόμα από την ξεφτιλισμένη ταξιδιωτική πανωλεθρία, τους έδειξα με χαρακτηριστική κίνηση σε στρατηγικό σημείο του σώματός μου, τι θα πάρουν, μιας και είχα μάθει τα διαδικαστικά κλισέ και την ανάποδη διατύπωση των όρων…έλα όμως που μου την κάτσανε με το γάντι!
Ένας γλοιώδης και ασπόνδυλος κελεμπιοφόρος, πλησίασε το γκισέ όπου περίμενα να πάρω τη σφραγίδα εξόδου στο καρνέ της μηχανής και εξήγησε γρυλλίζοντας στους τελωνειακούς, ότι η δουλειά εξελίσσεται άνευ παπαλίων.
Αν και ήμουν ο μοναδικός ταξιδιώτης στην τεράστια αίθουσα του τελωνείου, ξαφνικά οι τελωνιακοί συνέχισαν τη διαδικασία εξυπηρέτησής μου με γρηγοράδα και ευκινησία ταριχευμένου αιλουροειδούς! Σε κάποια φάση τους κοιτούσα και με κοιτούσαν για 10 λεπτά χωρίς να κάνουν τίποτα. Γνωρίζοντας ότι θα ήταν κουτό να ζητήσω τα ρέστα και αποφασισμένος να μην υποστώ και δεύτερη πανωλεθρία μέσα σε λίγες ώρες, πήγα στη μέση της τεράστιας αίθουσας και ξάπλωσα στο πάτωμα κοιτώντας το ταβάνι με απλωμένα χέρια και πόδια.
Σε δευτερόλεπτα άκουσα το κλασσικό «μίστερ» και μου έδειξαν να πάρω τα χαρτιά μου.
Τα αμοράλ κελεμπιοφόρα και λιμασμένα για δολάρια ανθρωποειδή, δεν περίμεναν να πέσουν σε τόσο στραβό κι ανάποδο άνθρωπο! Θα με θυμούνται για χρόνια…
Βράδιασε και μόλις έχω
περάσει τα σύνορα της Τουρκίας. Καθυστέρηση δύο ωρών αυτή τη φορά, για τα
μηδενικά στην άδεια κυκλοφορίας.
Τελικά πιο πολύ απ’ οτιδήποτε σ΄αυτή τη ζωή, μετρά το κενό, το μηδέν, το …τίποτα!
Έφτασα στην Αντάκια (Αντιόχεια). Βρήκα καθαρό ξενοδοχείο με 20 ευρώ στο κέντρο της πόλης. Τη μηχανή την άφησα στο πεζοδρόμιο. Θα την πρόσεχε ο ρεσεψιονίστας που θα διανυκτέρευε, από το παράθυρο του ημιόροφου.
Η ζωή έχει τις αντιφάσεις της. Μετά το πικρό απόγευμα, κατέβηκα σε μια πλατεία όπου όλα τα μαγαζιά φτιάχνανε αποκλειστικά κιουνεφέ κανταϊφ!
Κάθισα στο πρώτο από τα τέσσερα που βρήκα μπροστά μου. Ζεστό, γλυκό με αλμυρό λιωμένο τυρί…Σκέτη απόλαυση!
Φωτό. Αντιόχεια, μαγαζί που φτιάχνει αποκλειστικά κιουνεφέ.
Τελικά πιο πολύ απ’ οτιδήποτε σ΄αυτή τη ζωή, μετρά το κενό, το μηδέν, το …τίποτα!
Έφτασα στην Αντάκια (Αντιόχεια). Βρήκα καθαρό ξενοδοχείο με 20 ευρώ στο κέντρο της πόλης. Τη μηχανή την άφησα στο πεζοδρόμιο. Θα την πρόσεχε ο ρεσεψιονίστας που θα διανυκτέρευε, από το παράθυρο του ημιόροφου.
Η ζωή έχει τις αντιφάσεις της. Μετά το πικρό απόγευμα, κατέβηκα σε μια πλατεία όπου όλα τα μαγαζιά φτιάχνανε αποκλειστικά κιουνεφέ κανταϊφ!
Κάθισα στο πρώτο από τα τέσσερα που βρήκα μπροστά μου. Ζεστό, γλυκό με αλμυρό λιωμένο τυρί…Σκέτη απόλαυση!
Φωτό. Αντιόχεια, μαγαζί που φτιάχνει αποκλειστικά κιουνεφέ.
Σηκώθηκα απ΄το τραπέζι
και γύρισα για κανά δίωρο τη πόλη. Μετά τη κελεμπία που έφαγα στη μάπα, σε
Συρία-Ιορδανία, κάτι executive Τουρκάλες τουρμπογκόμενες που περάσαν από δίπλα
μου, μΕ ρίξανε τέτοια φλασιά που περνώντας στο απέναντι πεζοδρόμιο, παραλίγο να
με πάρει από κάτω το υπεραστικό λεωφορείο για τα Άδανα. Με το που έφτασα ξανά
στη πλατεία, δοκίμασα άλλο ένα κιουνεφέ, από το απέναντι μαγαζί, όπου δύο
Τούρκοι από το διπλανό τραπέζι με πιάσανε κουβέντα εξηγώντας μου τα μυστικά του
καλού κιουνεφέ, τα βούτυρα, το βουβαλίσιο τυρί και τους συνδυασμούς με καϊμάκι
και ντοντουρμά. Πέρασε η ώρα και πριν φύγω για το ξενοδοχείο, στέλνω ένα μήνυμα
στον Τούρκο φίλο μου, τον Σάμυ (BMW 1000 GS), από την Καϋσερί (Καισαρεία) να
μου πεί το πιο γρήγορο δρομολόγιο για Κων/πολη. Αφού μου διευκρίνισε ότι αν
είχα χρόνο, θα χαιρόταν να με φιλοξενήσει σπίτι του, μου έστειλε τη διαδρομή.
Σχεδόν όλη αουτοστράντα.
Φωτό. Κεντρική λεωφόρος στην Αντιόχεια
Φωτό. Κεντρική λεωφόρος στην Αντιόχεια
Την επομένη ταξίδευα με
γρήγορους ρυθμούς, χωρίς το άγχος των μπλόκων για όρια ταχύτητας, να καλύψω τα
1900 χιλιόμετρα μέχρι τη Θεσσαλονίκη σε ένα διήμερο.
Το απόγευμα είχα φτάσει στο Μπολού, μια μικρή πόλη μεταξύ της Άγκυρας και της Κων/πολης. Μια ώρα πριν φτάσω σταμάτησα να βάλω αδιάβροχο στο υπόστεγο ενός βενζινάδικου. Έβρεχε καταρρακτωδώς και ένοιωσα το κρύο να με τρυπάει. Ανέβαινα βόρεια και ξεσυνήθισα τόσες μέρες στις καλοκαιρινές θερμοκρασίες. Βάζοντας το αδιάβροχο ένοιωσα να τρέμω ολόκληρος. Δεν έχω ξαναδεί τα χέρια μου να τρέμουν έτσι άλλη φορά!
Μέσα στο μαύρο μου το χάλι, με χέρια λες και υπέφερα από Πάρκινσον, σκέφτηκα ότι θα ήμουν βιρτουόζος, στο να ρίχνω παρμεζάνα σε πίτσες και μακαρονάδες.
Ο οργανισμός μου από την ένταση του ταξιδιού, την σωματική καταπόνηση και την συνεχή θιβετιανή δίετα τα ‘χε παίξει. Βγάζω 5-6 ξερά σύκα και τα μασουλάω. Σε δευτερόλεπτα συνήλθα. Σταμάτησε το τρέμουλο και το τουρτούρισμα αμέσως. Συνέχισα το ταξίδι μου υπό καταρρακτώδη βροχή.
Βρήκα ξενοδοχείο πάνω στη κεντρική λεωφόρο. Από κάτω υπήρχε ένα μαγειρείο με εκτεθειμένα ταψιά ανατολίτικης κουζίνας.
Φωτό. Η είσοδος του ξενοδοχείου και το μαγειρείο ακριβώς δίπλα. Ταμάμ!
Το απόγευμα είχα φτάσει στο Μπολού, μια μικρή πόλη μεταξύ της Άγκυρας και της Κων/πολης. Μια ώρα πριν φτάσω σταμάτησα να βάλω αδιάβροχο στο υπόστεγο ενός βενζινάδικου. Έβρεχε καταρρακτωδώς και ένοιωσα το κρύο να με τρυπάει. Ανέβαινα βόρεια και ξεσυνήθισα τόσες μέρες στις καλοκαιρινές θερμοκρασίες. Βάζοντας το αδιάβροχο ένοιωσα να τρέμω ολόκληρος. Δεν έχω ξαναδεί τα χέρια μου να τρέμουν έτσι άλλη φορά!
Μέσα στο μαύρο μου το χάλι, με χέρια λες και υπέφερα από Πάρκινσον, σκέφτηκα ότι θα ήμουν βιρτουόζος, στο να ρίχνω παρμεζάνα σε πίτσες και μακαρονάδες.
Ο οργανισμός μου από την ένταση του ταξιδιού, την σωματική καταπόνηση και την συνεχή θιβετιανή δίετα τα ‘χε παίξει. Βγάζω 5-6 ξερά σύκα και τα μασουλάω. Σε δευτερόλεπτα συνήλθα. Σταμάτησε το τρέμουλο και το τουρτούρισμα αμέσως. Συνέχισα το ταξίδι μου υπό καταρρακτώδη βροχή.
Βρήκα ξενοδοχείο πάνω στη κεντρική λεωφόρο. Από κάτω υπήρχε ένα μαγειρείο με εκτεθειμένα ταψιά ανατολίτικης κουζίνας.
Φωτό. Η είσοδος του ξενοδοχείου και το μαγειρείο ακριβώς δίπλα. Ταμάμ!
Αφού βολεύτηκα στο
δωμάτιό μου, κατέβηκα για μια βόλτα να γνωρίσω την πόλη. Είχε πάει 8 η ώρα και
εντόπισα ένα παλιό χαμάμ, σ΄ένα στενό κοντά στο ξενοδοχείο. Μπήκα μέσα.
Πετσέτες και τα τοιαύτα παρείχε ο υπεύθυνος.Κάθισα γύρω στη μία ώρα. Το απόλαυσα με τη
ψυχή μου.
Βγήκα έξω με κατεύθυνση το ξενοδοχείο, ενώ το στομάχι μου έπαιζε τη mazourca σε re maggiore στη διαπασών.
Μπήκα στο μαγειρείο με αποφασιστικότητα λοχαγού των Βιετκόγκ…
Ήθελα να φάω και να γουστάρω! Την άλλη μέρα θα ήμουν σπίτι μου. Δεν μ΄ένοιαζε καθόλου, αν θα με πείραζε το φαί.
Τα τελευταία δύο ταψιά που τοποθετούσε στη βιτρίνα ήταν φασόλια γίγαντες και συκωτάκια πουλιών με πράσινες πιπεριές και φρέσκια ντομάτα. Τα παράγγειλα και τα δύο με μια ανατολίτικη σαλάτα με ψιλοκομμένη ντομάτα κρεμμύδια, μαϊντανό κλπ που μΕ θύμισε Τυνησία. Ήταν καταπληκτικά.Τόπαμε. Η στέρηση είναι μέρος της ευτυχίας!
Στη βόλτα που είχα κάνει πριν το χαμάμ, εντόπισα ένα μαγαζί που πουλούσε μπύρες Efes Pilsen και πούρα. Πηγαίνοντας προς το μαγαζί έπεσα πάνω σ΄έναν άγριο ξυλοδαρμό ενός νεαρού από δύο μπράβους. Είχαν εξαφανιστεί άπαντες και ήμουνα μόνος. Το ξύλο παραήταν χοντρό κι ανελέητο! Απομακρύνθηκα διακριτικά για να μη μπλέξω σε καμιά ιστορία. Αγόρασα 2 μεγάλα κουτιά μπύρα, που μου τα έβαλαν σε διακριτική συσκευασία με μαύρη σακούλα, λες και αγόραζα τσόντες και την έκανα για το ξενοδοχείο.
Την άραξα στο μπαλκόνι και ρεμβάζοντας την κίνηση στην κεντρική λεωφόρο καθώς και τους θαυμαστές που περιτριγύριζαν τη βασίλισσα, πέρασα το υπόλοιπο της βραδιάς.
Φωτό. Μπολού, πίνοντας μπύρες στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου αργά το βράδυ...
Βγήκα έξω με κατεύθυνση το ξενοδοχείο, ενώ το στομάχι μου έπαιζε τη mazourca σε re maggiore στη διαπασών.
Μπήκα στο μαγειρείο με αποφασιστικότητα λοχαγού των Βιετκόγκ…
Ήθελα να φάω και να γουστάρω! Την άλλη μέρα θα ήμουν σπίτι μου. Δεν μ΄ένοιαζε καθόλου, αν θα με πείραζε το φαί.
Τα τελευταία δύο ταψιά που τοποθετούσε στη βιτρίνα ήταν φασόλια γίγαντες και συκωτάκια πουλιών με πράσινες πιπεριές και φρέσκια ντομάτα. Τα παράγγειλα και τα δύο με μια ανατολίτικη σαλάτα με ψιλοκομμένη ντομάτα κρεμμύδια, μαϊντανό κλπ που μΕ θύμισε Τυνησία. Ήταν καταπληκτικά.Τόπαμε. Η στέρηση είναι μέρος της ευτυχίας!
Στη βόλτα που είχα κάνει πριν το χαμάμ, εντόπισα ένα μαγαζί που πουλούσε μπύρες Efes Pilsen και πούρα. Πηγαίνοντας προς το μαγαζί έπεσα πάνω σ΄έναν άγριο ξυλοδαρμό ενός νεαρού από δύο μπράβους. Είχαν εξαφανιστεί άπαντες και ήμουνα μόνος. Το ξύλο παραήταν χοντρό κι ανελέητο! Απομακρύνθηκα διακριτικά για να μη μπλέξω σε καμιά ιστορία. Αγόρασα 2 μεγάλα κουτιά μπύρα, που μου τα έβαλαν σε διακριτική συσκευασία με μαύρη σακούλα, λες και αγόραζα τσόντες και την έκανα για το ξενοδοχείο.
Την άραξα στο μπαλκόνι και ρεμβάζοντας την κίνηση στην κεντρική λεωφόρο καθώς και τους θαυμαστές που περιτριγύριζαν τη βασίλισσα, πέρασα το υπόλοιπο της βραδιάς.
Φωτό. Μπολού, πίνοντας μπύρες στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου αργά το βράδυ...
Κοιμήθηκα νανουρισμένος
από τη βροχή που έπεφτε όλο το βράδυ.Για κακή μου τύχη, η βροχή δεν σταμάτησε μέχρι
τη Ραιδεστό (Tekirdag) και το ταξίδι όμως δεν σταμάτησε ούτε για
δευτερόλεπτο. Διότι, κύριος, αν περιμένεις να πέσουν οι όρχεις του βοός για να
ξεκινήσεις, έκοψε η μαγιονέζα! Άλλωστε, στην Τουρκία ο παλιόκαιρος σε
αποζημιώνει με έλλειψη μπλόκων της τουρκικής traffic police.
Έφτασα μεσημέρι στα Τουρκικά σύνορα. Οι Τούρκοι τελώνες είχαν καταλάβει από το βλέμμα μου ότι δεν είχα όρεξη για σέξ και με άφησαν να περάσω τη μπάρα, χωρίς να βάλουν δάχτυλο στη μηδενιστική τρύπα του αριθμού κυκλοφορίας της μηχανής μου…
Ο Έλληνας συνάδελφός του, φωνάζοντάς με στ΄αγγλικά, μου έκανε σήματα με τα χέρια, σαν να καθοδηγούσε τζάμπο σε πίστα αεροδρομίου. Σταμάτησα στον επόμενο. Με το που του λέω ότι είμαι Έλληνας, με χτυπάει στη πλάτη και μου λέει «έφυγες, καλό ταξίδι».
Έφτασα μεσημέρι στα Τουρκικά σύνορα. Οι Τούρκοι τελώνες είχαν καταλάβει από το βλέμμα μου ότι δεν είχα όρεξη για σέξ και με άφησαν να περάσω τη μπάρα, χωρίς να βάλουν δάχτυλο στη μηδενιστική τρύπα του αριθμού κυκλοφορίας της μηχανής μου…
Ο Έλληνας συνάδελφός του, φωνάζοντάς με στ΄αγγλικά, μου έκανε σήματα με τα χέρια, σαν να καθοδηγούσε τζάμπο σε πίστα αεροδρομίου. Σταμάτησα στον επόμενο. Με το που του λέω ότι είμαι Έλληνας, με χτυπάει στη πλάτη και μου λέει «έφυγες, καλό ταξίδι».
Σταμάτησα στα 50-100
μέτρα όπου έχει κυλικείο, τουαλέτες και τα συναφή. Δίπλα μόλις είχαν παρκάρει 2
ελληνικά θηριώδη 4Χ4, ένα Audi κι ένα Mercedes, τα οποία δεν χάνανε την
ευκαιρία να μου τρώνε τη σειρά στους ελέγχους στα τούρκικα γκισέ, όταν
κατέβαινα από τη μηχανή. Ένας 70άρης στιλ αγαπητικού ιταλικής ταινίας του ‘60
σε μεταποιημένη μορφή, έδειχνε το GPS του σ΄ ένα ληγμένο τζόβενο με την
ιδιαίτερη ώσμωση πετυχημένου επαρχιακού senior brand manager αντιπροσωπείας
ερωτικών αξεσουάρ. Προχωρώντας προς την είσοδο, άκουσα τη σύζυγο του ενός να
εξηγεί στην αλλοδαπή συνοδό του δεύτερου ότι … «παραμένουν απλοί άνθρωποι» …
Υπό άλλες συνθήκες θα καθόμουνα δίπλα τους, να απολαύσω νεόπλουτη εγκεφαλική κλανιά κατά ριπάς …Το να παρακολουθώ αυτό το νόθο νεοπλουτέ οικοσύστημα, κυριολεκτικά με «φτιάχνει» και με διασκεδάζει περισσότερο από το να πάω θέατρο ή κινηματογράφο. Εκείνη την ώρα όμως, ένοιωσα να με «χαλάει»…
Έκανα μεταβολή και πήγα πίσω στη βασίλισσα να ετοιμάσω ένα καραβίσιο, κράκερς, αμύγδαλα και τα σχετικά. Πήρα τη μηχανή μακριά από την πασαρέλα τεστοστερόνης και πάρκαρα πάνω στον καρφωτό δρόμο που άρχιζε μπροστά μου. Ο πλατύς και άδειος καινούργιος ασφαλτοτάπητας, κάτω από τον γαλανό ουρανό και ο δυνατός αέρας, μου εξασφάλιζαν ένα πιο οικείο περιβάλλον.
Βλέποντας τη πιστή «Βασίλισσα», η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι δεν θα την άλλαζα έναντι πινακίου μοτοσυκλετιστικού σούσι!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πιο εύκολα θα με έπειθε μια εχέμυθος θεραπαινίς του πρώην Υπαρκτού ότι έρχεται σε οργασμό, παρά μία μεταλλαγμένη νέας κοπής adv, ότι θα μου είναι αξιόπιστη …
Φωτό. Bolu
Υπό άλλες συνθήκες θα καθόμουνα δίπλα τους, να απολαύσω νεόπλουτη εγκεφαλική κλανιά κατά ριπάς …Το να παρακολουθώ αυτό το νόθο νεοπλουτέ οικοσύστημα, κυριολεκτικά με «φτιάχνει» και με διασκεδάζει περισσότερο από το να πάω θέατρο ή κινηματογράφο. Εκείνη την ώρα όμως, ένοιωσα να με «χαλάει»…
Έκανα μεταβολή και πήγα πίσω στη βασίλισσα να ετοιμάσω ένα καραβίσιο, κράκερς, αμύγδαλα και τα σχετικά. Πήρα τη μηχανή μακριά από την πασαρέλα τεστοστερόνης και πάρκαρα πάνω στον καρφωτό δρόμο που άρχιζε μπροστά μου. Ο πλατύς και άδειος καινούργιος ασφαλτοτάπητας, κάτω από τον γαλανό ουρανό και ο δυνατός αέρας, μου εξασφάλιζαν ένα πιο οικείο περιβάλλον.
Βλέποντας τη πιστή «Βασίλισσα», η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι δεν θα την άλλαζα έναντι πινακίου μοτοσυκλετιστικού σούσι!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πιο εύκολα θα με έπειθε μια εχέμυθος θεραπαινίς του πρώην Υπαρκτού ότι έρχεται σε οργασμό, παρά μία μεταλλαγμένη νέας κοπής adv, ότι θα μου είναι αξιόπιστη …
Φωτό. Bolu
Πίνοντας τον καραβίσιο,
σκεφτόμουνα το πόσο απίστευτα ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Ένα τηλέφωνο και άρπαξα
την ευκαιρία σαν καρχαρίας που δάγκωσε τη σανίδα του άτυχου σέρφερ …
Εννέα μέρες, χωρίς το απόγευμα Θες/νίκη-Πειραιάς, που δεν ήταν αναγκαίο υπό άλλες συνθήκες, 5300 χλμ, και κόστος γύρω στα 700 ευρώ…
Χόρτασα χιλιόμετρα, εικόνες κι εμπειρίες. Έχασα 4 κιλά και έφτασα στα πρόθυρα της κατάρρευσης από την εξάντληση και την κούραση, χωρίς να το αισθάνομαι, παρασυρμένος από το πάθος του ταξιδιού.
Μέσα στη σημερινή μαζική παραγωγή ποιοτικού ταξιδιωτικού γκαζόν,που απευθύνεται από τον εμποροϋπάλληλο καταστήματος ειδών προικός, μέχρι το νόθο οικοσύστημα του προκλητικού γιατροδικηγορισμού και εργολαβισμού…αυτή η μονοκαλλιέργεια της αυθόρμητης περιπέτειας, της γλυκιάς ταλαιπωρίας και της λοξής ματιάς στη δήθεν σοβαρότητα της ζωής, πιθανόν να φαντάζει γραφική!
Ρολάροντας πλέον στην τελική ευθεία του ταξιδιού μου, αισθάνθηκα να κατέχω τον πιο ακριβοθώρητο θησαυρό του κόσμου……τις εμπειρίες από τα ταξίδια μου!
Εννέα μέρες, χωρίς το απόγευμα Θες/νίκη-Πειραιάς, που δεν ήταν αναγκαίο υπό άλλες συνθήκες, 5300 χλμ, και κόστος γύρω στα 700 ευρώ…
Χόρτασα χιλιόμετρα, εικόνες κι εμπειρίες. Έχασα 4 κιλά και έφτασα στα πρόθυρα της κατάρρευσης από την εξάντληση και την κούραση, χωρίς να το αισθάνομαι, παρασυρμένος από το πάθος του ταξιδιού.
Μέσα στη σημερινή μαζική παραγωγή ποιοτικού ταξιδιωτικού γκαζόν,που απευθύνεται από τον εμποροϋπάλληλο καταστήματος ειδών προικός, μέχρι το νόθο οικοσύστημα του προκλητικού γιατροδικηγορισμού και εργολαβισμού…αυτή η μονοκαλλιέργεια της αυθόρμητης περιπέτειας, της γλυκιάς ταλαιπωρίας και της λοξής ματιάς στη δήθεν σοβαρότητα της ζωής, πιθανόν να φαντάζει γραφική!
Ρολάροντας πλέον στην τελική ευθεία του ταξιδιού μου, αισθάνθηκα να κατέχω τον πιο ακριβοθώρητο θησαυρό του κόσμου……τις εμπειρίες από τα ταξίδια μου!
Το πιο καλογραμμένο άρθρο,που έχω διαβάσει για moto-διαδρομές,που από τις πρώτες κιόλας λέξεις με ταξίδεψε νοερά.Να είσαι καλά,και εύχομαι και αλλα τέτοια ταξίδια.
ΑπάντησηΔιαγραφή