Μέρος Δεύτερο
κείμενο/φωτογραφίες: Αχιλλέας Ασκώτης
κείμενο/φωτογραφίες: Αχιλλέας Ασκώτης
Πρωινός σήμερα, ο ήλιος εδώ βγαίνει αργά γιατί τα βουνά τον κόβουν έτσι σηκώθηκα στις 7 για να απολαύσω το φως της αυγής. Με τον καφέ, ένα τοστ και με την αυγούλα θέα συνοδευμένο με ήχους καμπάνας, προγευματίζω. Πολύ σύντομα είμαι στον δρόμο, SH4, προς Τεπελένι. Σε 25 χλμ δεξιά για SH75 προς πέρασμα Κλεισούρας. Η θερμοκρασία 11 βαθμοί και οι ακτίνες του ήλιου δεν με ακουμπούν παρόλο που θα τις ήθελα. Το ιστορικό πέρασμα υπέροχο, ο Αώος το διαπερνά δίνοντας υπέροχες εικόνες όπως και... κρύο. Στάσεις αρκετές να αποθανατίσω το τοπίο όπως και να νιώσω την περιοχή. Οδηγώ μέσα σε τοπίο όμορφο, τοπίο ηρωικό, μόνος με το δίτροχο μου καθώς μια πραότητα και γαλήνη μου προσφέρετε ασυμβίβαστα, το μουρμουρητό του κινητήρα σαν μουσική απλώνετε στον υπαίθριο αέρα και τίποτα δεν μου χαλάει αυτή την υπέροχη αίσθηση που μ΄έχει καταβάλει.
Το πέρασμα της Κλεισούρας υπήρξε από αρχαιοτάτων χρόνων σημαντικό πέρασμα και πόλεις κτίστηκαν στην περιοχή για να φρουρούν το πέρασμα αυτό, βλέπε Αντιγόνεια Χαονίας, Φοινίκη. Εδώ έγιναν μάχες το 1941 μεταξύ Ιταλικών και Ελληνικών στρατευμάτων.
Στο τέλος του περάσματος και το χωριό Κλεισούρα, αραδιασμένη μέσα στην πεδιάδα με τον ήλιο πλέον μαζί μου. Το τοπίο εναλλάσσεται συνεχώς, από άχαρο τελείως μέχρι όμορφο αφού είπαμε, έχω τον Αώο να δημιουργεί. Χωριά φτωχά στην διαδρομή, άχαρα και ατημέλητα. Σε μια στάση για 2ο καφέ της ημέρας οι ιδιοκτήτες μιλούσαν Ελληνικά αλλά σπαστά, ίσως να είναι Αλβανοί, δεν ρώτησα βέβαια γιατί ένοιωθα άβολα κάνοντας το. Οι εκκλησιές και εικονοστάσια στο δρόμο κι΄αυτά καλά κρατούν.
Από το Κεράσοβο, Carcove, η διαδρομή ακολουθεί τα Ελληνικά σύνορα, δρόμος SH75, μέχρι την Κορυτσά. Εκεί που η διαδρομή μου έλεγε αριστερά οι ταμπέλες έλεγαν ευθεία, ένας καφενές στην στροφή ακριβώς και σταματώ να ρωτήσω, με καθαρά Ελληνικά μου απαντάνε 2 άντρες και μου λένε να πάρω τον άλλο δρόμο, SH80, και να μην συνεχίσω με τον SH75 γιατί είναι πολύ άσχημος. Ο ηλικιωμένος απ΄τους 2 άντρες με ρωτάει από που είμαι και στο άκουσμα Κύπριος με καλεί για καφέ. Παρκάρω και καθόμαστε με τον κ. Κώστα όπως λέγεται. Γέννημα θρέμμα από Κεράσοβο και διαμένει Αθήνα τα τελευταία 25 χρόνια. Συνταξιούχος τώρα με 2 κόρες στο εξωτερικό να ζουν. Τα ίδια δυστυχώς μου είπε κι΄αυτός, όλοι φεύγουν και ο τόπος ερημώνει. Έχει ένα σπιτάκι εδώ που το επισκεύασε και έρχεται συχνά.
Τα είπαμε λιγάκι, δεν με άφησε να πληρώσω και ξεκινώ, ο δρόμος SH80 πολύ καλός και γρήγορος σχετικά και σε χρόνο ρεκόρ είμαι στο Λιασκοβίκιο (Leskovic), απ΄εδώ είμαι στον Γράμμο. Αχ βρε Βέμπο, ΑΕΡΑ ακόμα αντηχεί στα βουνά της Πίνδου, είμαι στα λημέρια των στοίχων σου που αγέρωχα εμψύχωσες τον Ελληνισμό του Όχι, εσύ η τραγουδίστρια της Νίκης που με τις ηρωικές σου νότες οδήγησες πανηγυρικά τον Ελληνικό στρατό ενάντια στον μακαρονά Μουσολίνι, αυτά σου τα τραγούδια που ακόμα αγγίζουν καρδιές, εξυμνούν και ένα Ελληνισμό που δυστυχώς... αργοπεθαίνει. Οδηγώ τον τίγρη και σιγοτραγουδώ άσματα του έπους αυτού προσπαθώντας να κάνω εικόνα εκείνο το φθινόπωρο/χειμώνα του 1940/41 με τις μάχες σ΄αυτά τα βασανισμένα και πονεμένα μέρη.
Μια στιγμή, μια φάση στην ζωή μου που ανάμενα να νιώσω από την στιγμή που σχεδίαζα το ταξίδι αυτό. Το όρος Γράμμος στην οπτική μου αίσθηση, να βρίσκομαι στα μέρη αυτά που ξεχειλίζουν από Ελληνική ιστορία, κουλτούρα, παραδόσεις αλλά και πολέμους εδώ και αιώνες, εγώ εδώ μοναχός μου με μια φορτωμένη μηχανή σαν ένα νέο/μοντέρνο Παυσανία, με χαροποιεί όσο τίποτε άλλο. Οδήγησα σε αρκετούς ιστορικούς χώρους σε Ευρώπη και Ασία αλλά εδώ το συναίσθημα μου βγαίνει πολύ δυνατό, τα μέρη εδώ είναι η καρδιά ενός Ελληνισμού που δάκρυα κυλούν όταν αναπολείς σκεφτόμενος τα δρώμενα που έχουν διαπραχτεί μέσα στα χιλιάδες χρόνια του παρελθόντος και ειδικότερα των τελευταίων αιώνων, είναι πασιφανές ότι στα μέρη εδώ βλέπω μια άλλη κόπια της Κύπρου. Μια ιστορική αντιγραφή ίδια με την Κύπρο που παραμείναμε ΕΛΛΗΝΕΣ εδώ και τόσους αιώνες παρόλες τις κατακτήσεις και διωγμούς, παραμείναμε ΕΛΛΗΝΕΣ μ΄ένα όνειρο γραμμένο στην καρδιά μας της ένωσης με Ελλάδα, μιας Κύπρου που επίσης ξεχάστηκε από τον Ελληνισμό, προδομένη και αυτή απ΄τήν ίδια της την μάνα... σταμάτησα να ηρεμήσω, μόνος εκεί στα βουνά του Γράμμου με τις σκέψεις και εικόνες να περνάνε με ταχύτητες φωτός. Τεπελένι ή Μόρφου, Αργυρόκαστρο ή Αμμόχωστος, Αγ. Σαράντα ή Λάπηθος, Δερβιτσάνη ή Ριζοκάρπασο, Κορυτσά ή Κερύνεια... ποιό είναι διαφορετικό, ποιό είναι λιγότερο αφημένο, ποιό είναι λιγότερο παρατημένο, ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ??? Δεν γίνετε, είναι ασύλληπτο στο νου ενός απλού θνητού ότι μια χώρα έπαιξε τα χαρτιά της τόσο λάθος σε τόσες περιπτώσεις... τα λόγια στέρεψαν εντελώς, δεν ξέρω τι να πω άλλο. Μια βαθειά ανάσα, ένα τελευταίο τσιγάρο, μια τελευταία ματιά στο πλούσιο τοπίο των ηρωικών αυτών πλαγιών ποτισμένο με Ελληνική πίστη, αίμα και καρδιά, ανεβαίνω στην μηχανή και ακολουθώ σαν πιστό σκυλί την προγραμματισμένη διαδρομή μου και... μην με ρωτήσετε πόσο φορτισμένος είμαι.
Μια στιγμή, μια φάση στην ζωή μου που ανάμενα να νιώσω από την στιγμή που σχεδίαζα το ταξίδι αυτό. Το όρος Γράμμος στην οπτική μου αίσθηση, να βρίσκομαι στα μέρη αυτά που ξεχειλίζουν από Ελληνική ιστορία, κουλτούρα, παραδόσεις αλλά και πολέμους εδώ και αιώνες, εγώ εδώ μοναχός μου με μια φορτωμένη μηχανή σαν ένα νέο/μοντέρνο Παυσανία, με χαροποιεί όσο τίποτε άλλο. Οδήγησα σε αρκετούς ιστορικούς χώρους σε Ευρώπη και Ασία αλλά εδώ το συναίσθημα μου βγαίνει πολύ δυνατό, τα μέρη εδώ είναι η καρδιά ενός Ελληνισμού που δάκρυα κυλούν όταν αναπολείς σκεφτόμενος τα δρώμενα που έχουν διαπραχτεί μέσα στα χιλιάδες χρόνια του παρελθόντος και ειδικότερα των τελευταίων αιώνων, είναι πασιφανές ότι στα μέρη εδώ βλέπω μια άλλη κόπια της Κύπρου. Μια ιστορική αντιγραφή ίδια με την Κύπρο που παραμείναμε ΕΛΛΗΝΕΣ εδώ και τόσους αιώνες παρόλες τις κατακτήσεις και διωγμούς, παραμείναμε ΕΛΛΗΝΕΣ μ΄ένα όνειρο γραμμένο στην καρδιά μας της ένωσης με Ελλάδα, μιας Κύπρου που επίσης ξεχάστηκε από τον Ελληνισμό, προδομένη και αυτή απ΄τήν ίδια της την μάνα... σταμάτησα να ηρεμήσω, μόνος εκεί στα βουνά του Γράμμου με τις σκέψεις και εικόνες να περνάνε με ταχύτητες φωτός. Τεπελένι ή Μόρφου, Αργυρόκαστρο ή Αμμόχωστος, Αγ. Σαράντα ή Λάπηθος, Δερβιτσάνη ή Ριζοκάρπασο, Κορυτσά ή Κερύνεια... ποιό είναι διαφορετικό, ποιό είναι λιγότερο αφημένο, ποιό είναι λιγότερο παρατημένο, ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ??? Δεν γίνετε, είναι ασύλληπτο στο νου ενός απλού θνητού ότι μια χώρα έπαιξε τα χαρτιά της τόσο λάθος σε τόσες περιπτώσεις... τα λόγια στέρεψαν εντελώς, δεν ξέρω τι να πω άλλο. Μια βαθειά ανάσα, ένα τελευταίο τσιγάρο, μια τελευταία ματιά στο πλούσιο τοπίο των ηρωικών αυτών πλαγιών ποτισμένο με Ελληνική πίστη, αίμα και καρδιά, ανεβαίνω στην μηχανή και ακολουθώ σαν πιστό σκυλί την προγραμματισμένη διαδρομή μου και... μην με ρωτήσετε πόσο φορτισμένος είμαι.
Ο δρόμος χάλια, στενός και φιδίσιος, οδηγάω με χαμηλές ταχύτητες γιατί οι Αλβανοί οδηγούν όπου τους βολεύει. Τυφλές στροφές πολλές και μου θύμισε το Durmitor όπου σε μια στροφή κτύπησε η μια μου μπαγκαζιέρα με αυτοκίνητο απέναντι. Το τοπίο εναλλάσσεται, δάση πυκνά, οροπέδια, περάσματα και κακοτράχαλοι δρόμοι. Εδώ το Φθινόπωρο μπήκε για τα καλά, κιτρινισμένα φύλα παντού όπως και δέντρα. Το κρύο δεν είναι πολύ, 18-19 βαθμούς παρόλο που το υψόμετρο κυμαίνεται από 850 μέχρι 1100 μέτρα. Κίνηση λιγοστή, είμαι μόνος εδώ πάνω και ελπίζω όλα να πάνε καλά γιατί εάν τύχει κάτι, ποιός με σώζει εδώ στα ψηλά και απόμερα.
Η διαδρομή περνά και το μικρό χωριό Barmash όπου δίπλα το χωριό Μεσάρε. Εδώ γεννήθηκε ο Χασάν Ταχσίν Πασάς, αξιωματούχος των Οθωμανών. Αυτός παρέδωσε την Θεσσαλονίκη στους Έλληνες κατά τον Α΄Βαλκανικό πόλεμο, η 8η στρατιά του ηττήθηκε από τους Έλληνες και έτσι αναγκάστηκε να παραδώσει την Θεσσαλονίκη. Αλβανός γέννημα θρέμμα, σπούδασε στα Ιωάννινα, μιλούσε άπταιστα Ελληνικά, παντρεμένος με εξισλαμισμένη Ελληνίδα. Γι΄αυτό προτίμησε να δώσει την Θεσσαλονίκη στους Έλληνες παρά στους Βούλγαρους και όχι αυτό που πιστεύουν πολλοί ότι ήταν ένας «καλός» και «δίκαιος» Οθωμανός. Κάποτε δεν ξέρω τι να πιστέψω πλέον, η ιστορία πια είναι τόσο αλλοιωμένη για τα προσωπικά συμφέροντα και πολιτικές πεποιθήσεις όλων.
Μπαίνω Ερσέκα, Erseke, μια μικρή πόλη στους πρόποδες του όρους Γράμμου στο νομό Κορυτσάς γνωστή για τα βιολογικά της μήλα και παραγωγή μελιού. Εδώ ζούσε και το Ελληνικό φύλο Δασαρρέτες που ανήκε στους Χάονες. Η πόλη καλούτσικη, στο κέντρο για μια γρήγορη στάση και τσιγάρο.
Απ΄εδώ άρχισα να χορεύω Κυπριακή Σούστα (παραδοσιακός χορός / σούστα = ελατήριο), όχι δεν είμαι στο τσακίρ κέφι αλλά ο δρόμος είναι χάλια με καρούμπαλα ασταμάτητα. Μηχανή, αναρτήσεις και κοκαλάκια μου να τραβούν αυτό το μαρτύριο, τυπικός επαρχιακός Αλβανικός δρόμος. Αυτό το σκηνικό κράτησε αρκετά και σαν από μηχανής θεός, τσουφ, νέος δρόμος με υπέροχη άσφαλτο που με αφήνει να αναπτύξω ταχύτητες κοντά στα... 100 χλμ/ω, γουάω.
Εδώ στις ψηλές πεδιάδες (800 μέτρα) της Κορυτσάς με εικόνες χωρίς ιδιαίτερη χάρη, μπαίνω στην Κορυτσά... με την μηχανή μου και όχι με το όπλο μου αν και δεν θα με πείραζε.
Στην πεδιάδα της Κορυτσάς η Μυκηναϊκή κεραμική ήρθε την Υστεροελλαδική εποχή και οι φυλές εκεί μιλούσαν μια βορειοδυτική Ελληνική διάλεκτο. Εκείνη την εποχή περίπου ζούσαν εδώ τα Ελληνικά φύλα Χαόνων και Μολοσσών. Η νεότερη πόλη της Κορυτσάς χρονολογείται από το τέλος του 15ου αιώνα. Η Κορυτσά πήρε άνοδο μετά την λεηλασία από Αλβανούς της κοντινής Μοσχόπολης, διετέλεσε εμπορικό και πνευματικό κέντρο της περιοχής με πολλά Ελληνικά σχολεία και σωματεία. Το πρώτο Ελληνικό σχολείο ιδρύθηκε το 1724 και το 1857 σχολείο Θηλέων.
Η πόλη αρκετά συμπαθητική, ωραίο περιποιημένο και χαριτωμένο κέντρο με την Ορθόδοξη εκκλησιά να δεσπόζει. Όμορφα βαλμένα σχεδόν όλα, κόσμος να κινείται στους δρόμους και στα καφέ, Σαββάτο μέρα βλέπετε, αλλά δεν σταματώ, θέλω να βρεθώ σύντομα στην λίμνη Οχρίδα. Ήθελα να πάω και Μοσχόπολη αλλά η διαδρομή των 90 χλμ περίπου μέχρι Κορυτσά δεν μου άφησε κόκκαλο που να μην το ταρακούνησε, με κούρασε αρκετά.
Φτάνω Pogradec με φόντο την αγαπημένη μου λίμνη, ακόμα και από Αλβανικής πλευράς την βλέπω σαν μια γλυκιά πανέμορφη νεράιδα. Όχι δεν ήπια γουλιά αλκοόλ σήμερα αν και σκοπεύω άμεσα μόλις φτάσω σε καμιά ταβερνούλα για βραδινό. Μπαίνω στην Σκοπιανή μεριά της βαθύτερης Βαλκανικής και μεταξύ των παλαιοτέρων της Ευρώπης λίμνης Οχρίδας ή στα αρχαίο-ελληνικά Αχρίδα, δίπλα από την περιφέρεια της Πελαγονίας, μιας λίμνης που κρατάω αναμνήσεις εδώ και χρόνια σ΄ένα παλαιότερο μου ταξίδι, αναμνήσεις κράτησε και ο Στράβωνας για την λίμνη, ως και αυτός με ζήλεψε ο άτιμος!!! Σκόπια μπαίνω απλά για να φτάσω γρηγορότερα σε Βουλγαρία, γενικά δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να δω αν και έχει κάποια ενδιαφέροντα όμως δεν είναι στην διαδρομή μου, τ΄αφήνω για μια άλλη φόρα που θα είμαι στην χώρα. Οδηγώ δίπλα από ακτές τις λίμνης σ’ ένα στενό δρόμο με τα κρυστάλλινα νερά της να αντανακλούν ειδυλλιακά τοπία για τα ματάκια μου τα γλυκά. Δεξιά μου βλέπω τον δρόμο R2332 για όρος Γκαλιτσίτσα (Galicica) με υψόμετρο πέραν των 2000 μέτρων που κατεβαίνει στις Πρέσπες, μια φιδίσια διαδρομή που σκαρφαλώνει το βουνό πολύ γρήγορα με μαγευτικές θεάσεις ειδικότερα της λίμνης Οχρίδας, θα ήθελα να τον ξαναβγώ αλλά δεν με παίρνει η ώρα μιας και έχω επισκέψεις εν αναμονή στην πόλη Οχρίδα. Το απόγευμα μπήκε για τα καλά, άλλαξε απόχρωση ο ουρανός, μια όμορφη γλυκάδα χρωμάτων απλώνετε πάνω στα πράα νερά της λίμνης καθώς σπαταλώ τα τελευταία 20 χιλιόμετρα της μέρας με διανυκτέρευση στην Οχρίδα.
Η ομώνυμη πόλη είναι η ομορφότερη και πιο άξια επίσκεψης στην χώρα των Σκοπίων. Μπαίνω στην μικρή και όμορφη πόλη, αφήνω πραμάτεια στο μικρό ξενοδοχείο που έκλεισα ήδη και στην λίμνη τρεχάτος για καφέ, η καλύτερη θέα πάνω στο κάλμα/ανύπαρκτο κύμα, καφέ και τσιγάρο, δεν ήθελα κάτι αλλιώτικο εκτός βέβαια μαζί και το δειλινιάτικο τοπίο. Τέτοια εποχή περίμενα λιγότερο τουρισμό αλλά έστω και έτσι η απόλαυση μεγάλη αφού επικρατεί γενικά μια υπέροχη ηρεμία. Το κεφάλι μου με κατεύθυνση να βλέπει τα ήρεμα νερά της λίμνης με τα απογευματινά χρώματα, στο καθιερωμένο μου τραπεζάκι όποτε βρεθώ εδώ, πάνω στον τσιμεντένιο μώλο στην άκρη των εστιατορίων μόλις εκατοστά από τα νερά της λίμνης...ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
Η περιοχή εδώ, Οχρίδα, πρωτοκατοικήθηκε από την αρχαία Ελληνική φυλή των Δεσσαρητών και την Ιλλυρική φυλή των Εγχελών. Ήταν ήδη πόλη από την εποχή του Φίλιππου Β΄της Μακεδονίας. Το όνομα της πάρθηκε από το Ελληνικό «Λυχνίς» εννοώντας πόλη του φωτός. Η μυθολογία μας πάλι εδώ, λέει ότι ο Φοίνικας, πρίγκηπας του Κάδμου, εξορισμένος από την Θήβα ήρθε εδώ στους Εγχελούς και ίδρυσε την πόλη με το όνομα Λύχνιδος. Η πόλη ανήκε στο πέρασμα της Εγνατίας οδού που ένωνε το Δυρράχιο με το Βυζάντιο. Πολλοί Έλληνες όπως και Σλάβοι έζησαν εδώ μέχρι την μείωση τους λόγω Οθωμανικής κατοχής.
Αποχαβλωμένος αφήνω τον πανέμορφο καφέ μου και πρόσω ολοταχώς για παλιά λημέρια της πόλης με τα ενδιαφέροντα σημεία. Οδηγώ στα στενά σοκάκια πάνω στο λόφο της πόλης νιώθοντας ότι παραβιάζω τον χώρο γιατί είναι τόσο στενόχωρα και τόσο όμορφα που φοβάμαι ότι κάνω κάτι λάθος, σάμπως βιάζω τον χώρο που κείτεται τόσο όμορφα. Πρώτη επίσκεψη το αρχαίο θέατρο της πόλης.
Χρονολογείται από την Ελληνιστική περίοδο, 200 π.Χ., είναι το μοναδικό στην χώρα ελληνιστικού τύπου. Ανασκαφές την δεκαετία του ’80 βρήκαν αναπαραστάσεις του θεού Διόνυσου και των Μουσών. Την εποχή των Ρωμαίων το θέατρο χρησιμοποιείτο για μονομαχίες όπως επίσης για θανατώσεις χριστιανών σε κοινή θέα. Αυτό έκανε τους ντόπιους να μισήσουν τον χώρο και όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέρρευσε, το θέατρο τάφηκε από τους κατοίκους της πόλης έτσι διατηρήθηκε σε καλή κατάσταση.
Σε απόσταση με πόδια βρίσκεται και το κάστρο του Σαμουήλ. Όσο από θέα, απλόχερα δίνετε στον επισκέπτη. Τα ψηλά τείχη περιτριγυρίζουν το κάστρο που βρίσκεται σε λόφο και δεσπόζει της μικρής πόλης.
Βρίσκεται σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία με άπλετη θέα της λίμνης. Πρόσφατες έρευνες λένε ότι το φρούριο βρίσκεται κτισμένο σε παλαιότερο φρούριο του 4ου αιώνα π.Χ. και ίσως το έκτισε ο Φίλιππος Β΄της Μακεδονίας. Το φρούριο διατέλεσε ως πρωτεύουσα της Α΄Βουλγαρικής αυτοκρατορίας τον 10ο αιώνα μ.Χ. και με βασιλειά τον Τσάρο Σαμουήλ.
Βραδάκι με βρίσκει στο συνηθισμένο μου εστιατόριο στην άκρια της προκυμαίας, πάνω στα νερά τη λίμνης, βέβαια μέσα κάθισα γιατί φυσούσε και το κρύο υπαρκτό. Σουπίτσα μετά μπύρας, ωραίος συνδυασμός Ε!!!
Συννεφιασμένο πρωινό, ορεξάτο για βροχή, επιτέλους βλέπω το Φθινόπωρο να μπαίνει. Κάνω κάποιες αγορές για τον δρόμο, φουλάρω και ξεκινώ διαδρομές. Κυριακή σήμερα και οι δρόμοι άδειοι, υπέροχο, με τον συννεφιασμένο ουρανό και την θερμοκρασία στους 10 βαθμούς το κάνει ακόμη καλύτερο. Διαδρομή απλή, τίποτα να επιδείξει σε ομορφιά και εγώ οδηγώ στους χαλαρούς ρυθμούς μου, δρόμος Α2 προς Kichevo. Δεν μπαίνω στο Kichevo, συνήθως προτιμώ για στάση απόμερους και με την φύση αντάμα τόπους, ακόμα και στο στέκωντας μ΄ένα τσιγάρο στο στόμα να αγναντεύω ότι απλόχερα δίνετε μπροστά μου.
Καφέ ακόμα δεν ήπια αφού δεν βρήκα τίποτα στην διαδρομή, μετά το Kichevo βλέπω πινακίδα βενζινάδικου που παρέχει υπηρεσίες. Σταματάω, μπαίνω και μου λέει η κοπελιά... δεν έχουμε. Μα πως γίνετε να μην έχετε της απαντώ και μου λέει δεν έχουμε νερό, εκεί που με πιάνει πανικός κάνω ιδέα, της λέω έχω νερό και καφέ μαζί μου, απλά ζέστανε μου το νερό... κι΄έτσι αγαπητοί μου φίλοι είχα καφέ.
Σαν έπινα τον καφέ μου βλέπω εκεί δίπλα την μηχανή για έλεγχο πίεσης ελαστικών, δεν τα κοιτάζω λέω. Βάζοντας το πιεστικό μου έδειξε πέραν των 3 bar για μπροστινό και βγάζω αέρα, το ίδιο και το πίσω και τελικά ο βλάκας αργά κατάλαβα ότι το μηχάνημα πρέπει να ήταν χαλασμένο. Καπνίζω 2 τσιγάρα και φεύγω, στον κυκλικό κόμβο που βρίσκω μπροστά μου παραλίγο να αγοράσω οικόπεδο, Α λέω, άμεσα για αέρα και έτσι έκανα.
Η διαδρομή συνεχίζετε στα ίδια μοτίβα, υψόμετρο γύρω στα 700 μέτρα, θερμοκρασία ανέβηκε λιγάκι στους 12 και τα σύννεφα εκεί σαν μπάστακας. Πολλές σημαίες Αλβανίας βλέπω ειδικότερα σε χωριά, έπρεπε να το καταλάβω βέβαια γιατί βρήκα 1-2 αυτοκίνητα απέναντι μου να προσπερνούν και όποιον πάρει ο χάρος. Αρχίζω να παίρνω αργά αργά υψόμετρο, τα δέντρα γίνονται κίτρινα, κόκκινα και το κλασσικό πράσινο. Μια πανδαισία χρωμάτων του δάσους, έβλεπα από μακρυά κομμάτια του δάσους κίτρινα, παραδίπλα κόκκινα... ήταν ένας πανέμορφος συνδυασμός. Ένα πανέμορφο Φθινοπωρινό μοτίβο που ξετρέλανε τα μάτια μου. Είμαι στην άκρη του εθνικό δρυμό του Μαυρόβου στα 1100 μέτρα. Έδωσα πάνω στην καλύτερη εποχή για να απολαύσω αυτήν την ομορφιά της φύσης. Βέβαια πλήρωσα και το τίμημα αφού η θερμοκρασία έπεσε στους 8.
Λίγο πριν από πόλη Gostivar το χωριό Vrutok, απ΄εδώ πηγάζει ο ποταμός Βαρδάρης ή Αξιός όπου χύνεται στο Αιγαίο, μεριά της Θεσσαλονίκης. Μετά το Gostivar εισέρχομαι στην πεδιάδα του Polog και στα αριστερά μου παρέα μου κάνει το όρος Σκάρδος με ψηλότερη κορυφή στα 2,748 μέτρα και βρίσκεται στην μεριά του Κοσόβου, εδώ η περιοχή έχει μεγάλο Αλβανικό πληθυσμό. Τα όρη αυτά είναι γνωστά από την αρχαιότητα όπως αναφέρουν Πολύβιος και Πτολεμαίος. Απ΄εδώ συνεχίζω με σχετικό αυτοκινητόδρομο, σχετικό γιατί παρά τις 4 λωρίδες και κλειστό με συρμάτινο φράχτη, είδα πολλά σκυλιά στο δρόμο.
Το κρύο γίνετε πιο τσουχτερό για κάποιο λόγο, φοράω ότι έχω και δεν έχω, θερμαινόμενες χειρολαβές αναμμένες, buff, επιπλέον μπουφάν μπας και ζεσταθώ. Αμέτρητα διόδια στον δρόμο σε διαστήματα ανά 10 χλμ περίπου απόστασης το καθένα... κ ύστερα παραπονιέστε για την Ελλάδα. Δεν δέχονται ευρώ εκτός εάν είναι το ακριβές ποσό, δηνάρια δεν είχα και έτσι καθάριζα με βίζα... ίσως θα έχω το ρεκόρ συνεχών αγορών των 50 και 60 σεντς.
Κοντεύω πόλη των Σκοπίων, αρχίζει να ψιχαλίζει. Σταματάω γιατί εάν βρεχτώ δεν έχω άλλα ζεστά ρούχα και βάζω πλήρες αδιάβροχα ακόμα και στα γάντια μου. Μπαίνοντας από περιφερειακό Σκοπίων η βροχή και άνεμος δυνάμωσαν, αυτό κράτησε μέχρι να βγω με κατεύθυνση πλέον Κουμάνοβο. Βγαίνω από αυτοκινητόδρομο για το Κουμάνοβο και συνεχίζω με επαρχιακό δρόμο. Κλασσικό τοπίο χωρίς κάτι να επιδείξει στον ταξιδιώτη, μικρά χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο, φτώχεια υπαρκτή δυστυχώς, τους λίγους ανθρώπους που είδα ασχολούνταν καθαρά με την καλλιέργεια. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου στην ξυλόσομπα γεμίζει την ατμόσφαιρα κάνοντας με να θέλω να την αράξω σε μια ζεστή γωνιά, θερμοκρασία γύρω στους 8,5 έλεγε η ακριβές και μοντέρνα κονσόλα του τίγρη, η ψιλή βροχή ξανάρχισε, η διαδρομή έγινε πιο φιδίσια με περάσματα από δασώδης περιοχές, όλο αυτό το σκηνικό όσο κόντευα τα σύνορα δυνάμωνε.
Παίρνω τα σύνορα εύκολα και γρήγορα, το ένα σύνορο δίπλα σχεδόν απ΄τό άλλο. Βουλγαρία δεν έχω ξαναέρθει έτσι άδραξα της ευκαιρίας σαν κατεβαίνω Ελλάδα να βάλω ακόμη μια χώρα στον προσωπικό μου κατάλογο χωρών. Ήρθα επίσης να κάνω 2-3 πολύ ωραίες διαδρομές που άλλοι μότο-ταξιδιώτες προτείνουν ως must για την χώρα αυτή, και να΄με εδώ. Μπαίνοντας Βουλγαρία θυμήθηκα το παρακάτω συμβάν – οι Βούλγαροι στην Κύπρο ήθελαν ένα χώρο για να δημιουργήσουν το Σπίτι της Βουλγαρίας και η κυβέρνηση μας τους έδωσε ένα σπίτι στην οδό... Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου. Καταλαμβαίνετε τι έγινε και εν μέρει είχαν δίκιο οι Βούλγαροι, λέτε κάτι ήθελε να πει η δικιά μας κυβέρνηση, δεν νομίζω παρόλο που εδώ και αιώνες οι Βούλγαροι ποτέ δεν υπήρξαν «φίλοι» του Ελληνισμού, μάλλον το αντίθετο (τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο).
Πόλη διανυκτέρευσης το Κιούστεντιλ με την βροχή να κάνει παύση. Ήσυχη και μικρούλα πόλη και για μια διανυκτέρευση είναι πολύ οκ.
Η πόλη στην αρχαιότητα ονομαζόταν Παυτάλια, πόλη των πηγών στα Θρακικά. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. διοικητικά ανήκε στην Ρωμαϊκή επαρχία της Μακεδονίας. Είναι γνωστή για τα ιαματικά της νερά και σαν κέντρο λουτροθεραπείας. Παραπόταμος του Στρυμόνα την διαπερνά.
Το καμπαναριό μου σήμερα άρχισε να βαρά στις 8 πρωινή, έχω 330 χλμ να καλύψω μέχρι Βέλικο Ταρνόβο. Σύντομα με βρίσκω στο μικρό και πολύ γουστόζικο ξενοδοχείο μου να παίρνω πρωινό έξω στην μπροστινή μικρή αυλή. Μουντή η ατμόσφαιρα με το κρύο να τσιμπάει λίγο. Ξεκινώ με δρόμο 6 προς Σόφια. Καλούτσικη διαδρομή χωρίς κάτι όμως τρομερό, θερμοκρασία στους 11 βαθμούς και ο ουρανός σκεπασμένος με χαμηλή αραιή συννεφιά. Κοντεύοντας Σόφια το ίδιο σκηνικό με πάρκο Μαύροβο, κόκκινα και κίτρινα δέντρα συνδυασμένα με το κλασσικό πράσινο μου κάνουν μια όμορφη παρέα. Βέβαια εδώ ήταν κάπως λιγότερο έντονο το χρώμα αλλά δεν έπαυε να χαροποιεί τα μάτια μου. Αυτοκινητόδρομος για να περάσω εύκολα την Σόφια, πριν την Σόφια εργοστάσια παρατημένα, σταθμοί τραίνων εγκαταλειμμένοι, βαγόνια σκουριασμένα, χωριά φτωχικά... μια εικόνα παρακμής που μ΄έκανε να νιώσω λύπη. Τα παλιά μπλοκ πολυκατοικιών τύπου πρώην Σοβιέτ κάνουν κι΄αυτά την εμφάνιση τους, τελείως απεριποίητα και με παντελώς ίχνος συντήρησης.
Βγαίνω της Σόφιας και η σχεδιασμένη μου διαδρομή με βάζει έξω από τον αυτοκινητόδρομο για επαρχιακούς δρόμους που λατρεύω να διαπερνώ. Εδώ άρχισα να χορεύω Αντικριστό, ο δρόμος γεμάτο τρύπες και εγώ να κρατάω όλο τον δρόμο για να τις αποφεύγω, σε μερικές περιπτώσεις σταμάταγα σχεδόν τελείως για υπερπηδήσω τα διάφορα ευτράπελα που είχε ο δρόμος, πολύ άσχημος δρόμος και κράτησε μέχρι να πάρω την απόφαση να βγω ξανά αυτοκινητόδρομο που ευτυχώς δεν πολυάργησε να γίνει αυτό. Έμοιαζε πολύ με Αλβανικής μορφής αλλά όσοι έχουν οδηγήσει σε Βαλκανικούς επαρχιακούς δρόμους ξέρουν τι λέω. Αχχχ, επιτέλους δρόμος καλός.
Με την συννεφιά εκεί να καλύπτει τον ήλιο και με θερμοκρασίες από 9 μέχρι 12 να κυμαίνονται, οδηγώ στον βαρετό αυτοκινητόδρομο. Βλέπω ότι κάπου στα 130 χλμ πριν το Βέλικο Ταρνόβο η διαδρομή με βάζει σε επαρχιακό πάλι, άρχισα να αγχώνομαι. Καθώς οδηγούσα έψαχνα στο μαραφέτι μου (GPS) εναλλακτικές λύσεις για να μην βγω και που τελικά δεν εναλλακτική. Ήρθε η ώρα της αλήθειας, τελικά είχα... ΛΑΘΟΣ, αγχώθηκα άδικα, ο δρόμος ήταν μεν διπλής κατεύθυνσης αλλά πολύ καλή άσφαλτος, ανοιχτές στροφές και σου επέτρεπε να αναπτύξεις μέχρι τα 110 χλμ/ω. Απόλαυση, ο ήλιος άρχισε να πετάγεται κάθε λίγο και λιγάκι και επιτέλους η θερμοκρασία ανέβηκε αισίως στους 15,5 βαθμούς. Τις τελευταίες 2 μέρες γυαλιά ηλίου δεν φόρεσα, μέσα στην συννεφιά οδηγώ και στην βροχή.
Η διαδρομή κάθε τόσο γίνεται πολύ όμορφη, άλση κατά μήκος της διαδρομής, δρόμος 4, ζωγραφίζουν όμορφα την φύση και η απόλαυση ανεβαίνει. Στα αριστερά μου, 60 περίπου χιλιόμετρα πριν το Βέλικο, στο βάθος, αχνοφαίνεται το όρος Αίμος.
Τις διαβάσεις του όρους χρησιμοποιούσαν από τα αρχαία χρόνια για μεταναστεύσεις και επιδρομές π.χ. ο Μ. Αλέξανδρος εναντίον των Θρακών. Οι Έλληνες την εξερεύνησαν από την Μυκηναϊκή εποχή και πολλοί αρχαίοι περιηγητές και γεωγράφοι την αναφέρουν, κυρίως ο Ηρόδοτος. Το όρος αποτελεί φυσική προέκταση των Καρπαθίων ορών.
Στάσεις για φώτο αρκετές. Τα χωριουδάκια αν και τα πλείστα σε μια σχετική άθλια δυστυχώς κατάσταση, έχουν και αυτά τα μερτικό τους στην όλη παρουσίαση του τοπίου που απλώνετε μπροστά μου. Μπορώ να πω ότι δεν περίμενα να χαρώ τόσο πολύ αυτά τα τελευταία 100 χλμ προς τον προορισμό μου.
Το Βέλικο Ταρνόβο με καλωσορίζει, ώρα 1,30 μεσημέρι. Την αράζω λίγο στο δωμάτιο που ενοικίασα και κάτω στην πόλη για περιδιάβαση, στην παλιά πόλη. Επειδή τα 350 χλμ έχουν την επίδραση τους πάνω στο κορμί μου, να περπατήσω την παλιά πόλη δεν είχα τέτοιες δυνάμεις έτσι αρκέστηκα σε αρκετές γύρες μέσα στα στενά πετροσόκακα για βίντεο και φώτο. Αρκετά συμπαθητική η παλιά πόλη με ωραία παλιά σπίτια και οικοδομήματα. Εκεί στα τείχη Tsarevets σταμάτησα, με έντονη θέα το καθεδρικό ναό/πατριαρχείο της αναλήψεως, πρωτοκτισμένη τον 12ο αιώνα και ξανακτισμένο αρκετές φορές λόγω πολέμων.
Η πόλη των Τσάρων ονομαζόταν και ήταν γνωστή σαν η πρωτεύουσα της 2ης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Η πόλη διασχίζεται από τoν ποταμό Yantra και έχει 3 λόφους με την παλιά πόλη επάνω τους, Trapezitsa, Tsarevets και Sveta Gora. Κατά το τέλος της Βυζαντινής εποχής η πόλη θέλησε να ονομαστεί η Τρίτη Ρώμη λόγω των διαπρεπών της επιρροών στην ανατολική Ευρώπη. Το Βέλικο Ταρνόβο δριβεί από ιστορία όπως και ιστορικές επιρροές μέσω των αιώνων. Η παλιά πόλη ειδικότερα είναι γεμάτη από εκκλησιές και ναούς. Σε 20 χλμ βόρεια της πόλης βρίσκεται και η Ρωμαϊκή/Βυζαντινή πόλη Νικόπολης ή προς Ίστρο.
Την αράζω σ΄ένα μαγαζάκι στην παλιά πόλη για ένα σάντουιτς και καφέ, ο τουρισμός πεσμένος φυσικά αλλά από τις υποδομές καταλαβαίνω ότι η πόλη πρέπει να δέχεται κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, πολλές χιλιάδες επισκέπτες.
Σήμερα έδωσα στον εαυτό μου 30 λεπτά περισσότερα, 8:30 πρωινή είχα το εγερτήριο μου. Πρωινό έξω στην βεράντα και ξεκινώ, σήμερα έχω 260 χλμ μέχρι Φιλιππούπολη (Plovdiv), γι΄αυτό βλέπετε κέρδισα 30 λεπτά περισσότερο ύπνο. Η μέρα καλούτσικη, λίγα σύννεφα στο ουρανό και με θερμοκρασία όμως 8 βαθμούς καθώς οδηγούσα δρόμο 5 για Γκάμπροβο. Ήμουν ακόμα λίγο κοιμισμένος και οι ρυθμοί μου αργοί σε μια υπαίθρια διαδρομή που δεν έλεγε και πολλά. Αυτοκίνητα λίγα, δρόμος καλός και σπαταλώ χιλιόμετρα σαν βλαμμένο.
Μετά την πόλη Γκάμπροβο σύντομα ξεκινά το πέρασμα Shipka. Από νωρίς δείχνει πόσο πανέμορφο τοπίο κατέχει, μέσα στην καρδιά του Φθινοπώρου οι εικόνες είναι απλά μαγευτικές. Κάθε στροφή κρύβει και μια ομορφιά, κάθε στροφή είναι ένας νέος πίνακας, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι το Φθινόπωρο είναι ο φταίχτης για μια τέτοια ομορφιά. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο η θερμοκρασία γύρω στους 10 και δεν κρυώνω, τα θερμαινόμενα χερούλια έσβησαν, το 2ο buff βγήκε και παρόλο που παίρνω υψόμετρο, η θερμοκρασία ανεβαίνει... αυτός ο Μέρφυ θα μας τρελάνει. Το πέρασμα είναι μόνο 13 χλμ μήκος και ενώνει τις επαρχίες Stara Zagora και Γκάμπροβο. Ο δρόμος βρεγμένος από την υγρασία του πρωινού, κόκκινα φύλλα καλύπτουν αρκετά την οδό, ολοκίτρινα δέντρα ολόγυρο μου, οι ακτίνες του λιγοστού ήλιου δεν πολύ περνούν από τα φυλλώματα του πυκνού δάσους κι΄εγώ με το δίτροχο μου να δένω μέσα σ΄αυτό το σκηνικό καθώς ανεβαίνω το πέρασμα που ήξερα από πριν ότι αξίζει επίσκεψης. Τέτοιες σκηνές είναι που ποτέ δεν θα ξεχάσεις, που πάντοτε θα αναπολείς, που θα μείνουν παντοτινά αποτυπωμένες στο μυαλό... οι Αναμνήσεις του Δρόμου.
Ο δρόμος σε ανεβάζει στα 1180 μέτρα, στην κορυφή υπάρχουν και κάποιες εγκαταστάσεις για φαί και καφέ. Επίσης εδώ είναι οι παράδρομοι που ενώνουν το μνημείο Shipka και μνημείο Buzludzha. Στο Buzludzha δεν πήγα γιατί είναι ένα απαίσιο κτίσμα σαν ούφο, έτσι πήγα στο Shipka.
Το μνημείο είναι στην κορυφή Stoletov και μνημονεύει τους νεκρούς του Ρωσσο-τουρκικού πολέμου, 1877/78, αφού και Βούλγαροι βοήθησαν να ελευθερωθεί η χώρα τους. Το τεράστιο μνημείο σαν πυραμίδα λειτουργεί και σαν μουσείο. Κανόνια του πολέμου διακοσμούν την περιοχή εκεί.
Κάθομαι λίγο, βγάζω τις φώτο μου, τραβάω τα βίντεο μου, απολαμβάνω τοπίο και στιγμή και έφυγα. Η κατάβαση αρχινά με το τοπίο στο ίδιο ακριβώς υπέροχο μοτίβο. Στην πόλη Shipka αρχίζουν πεδινές διαδρομές, άχαρες κυρίως. Συνεχίζω με πόλεις Καζανλούκ και Stara Zagora και μετά δεξιά προς Φιλιππούπολη. Στάση για καφέ στην Καζανλούκ, παρκάρω, βγάζω περιττό ρουχισμό, παίρνω μαζί μου πορτοφόλι – κινητό – κράνος και η κοπελιά στο καφέ μου λέει δεν παίρνει κάρτα ούτε και ευρώ... καλά να μου κάνει γιατί έχει από χτες που έλεγα να πάρω Λέβα αλλά αμελούσα. Ξαναβάζω σακάκι, κράνος, βάζω άλλα είδη στο tank-bag και γυρίζω στην πόλη να βρω μηχανή ανάληψης, σε 10 λεπτά ήμουν πίσω στο καφέ και η κοπελιά με χαμόγελο και έκπληξη συνάμα με καλωσορίζει, υπέροχος καφές και 2 Λέβα, 1 ευρώ.
Μεσημεράκι φτάνω στην 2η μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Λίγη ώρα ξεκούρασης και κάτω στην παλιά πόλη. Το ξενοδοχείο που έκλεισα ήταν κοντά έτσι παίρνω τα καλά μου ποδαράκια και οδεύω προς εκεί. Η μεγάλη για πεζούς οδός Knyaz Alexander είναι απλά υπέροχη, αναγεννησιακά κτίρια, εκεί βρίσκεται και το Ρωμαϊκό Στάδιο. Το στάδιο είναι στο υπόγειο του δρόμου και είναι ανοικτό από πάνω για να το βλέπεις, σπουδαίο αυτό, φανταστική σκέψη. Πάντως ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στους Βούλγαρους γιατί αξιοποίησαν την οδό, τα αρχαία τους και γενικά αυτό το κομμάτι της πόλης. Μια επίσκεψη εδώ είναι αναγκαία σε όποιον έρθει στην πόλη. Περπάτησα χιλιόμετρα, περιεργάστηκα την πόλη αλλά το ξέρω ότι άφησα πολλά πίσω αλλά σ΄ένα απόγευμα πόσα να δεις... μην ξεχνάτε ότι ποδαρόδρομο έκανα για χλμ ολάκερα, μέχρι τον Έβρο (Maritsa) ποταμό πήγα να δω που περνά την πόλη. Το κομμάτι αυτό της πόλης είναι γεμάτο μαγαζιά, καφέ, εστιατόρια, γκαλερί και όλα είναι πολύ καθαρά.
Η πόλη ήταν αρχικά Θρακική αποικία και θεωρείται μια από τις αρχαιότερες πόλης του κόσμου. Πιστεύετε ότι πήρε το όνομα της από τον Μακεδόνα βασιλειά Φίλιππο και στα χρονικά της στην Δύση ήταν γνωστή με το όνομα Φιλιππούπολης. Οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν πολύ άσχημα λόγια για την πόλη λόγω του Φίλιππου, πολιτικά παιγνίδια έκτοτε. Η πόλη κατέχει πάνω από 200 αρχαιολογικούς χώρους. Μέχρι το 1885 υπήρχε και έντονη Ελληνική παρουσία μέχρι που η πόλη δόθηκε στους Βούλγαρους. Σχολεία, εφημερίδα και άλλα ιδρύματα Ελληνικά υπήρχαν στην πόλη μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.
Το βράδυ έμεινα στο ξενοδοχείο, δεν είχα άλλο κέφι για περπάτημα προς ανεύρεση τροφής, ένα μικρό απλοϊκό εστιατόριο με 3 τραπέζια με καλοδέχτηκε, μπυρίτσα και Σέρβικο φαγητό που ως και εδώ το λένε ντόπιο.
Και σήμερα κέρδισα 30 λεπτά περισσότερα, είδατε τι καλός που είμαι!!! Προορισμός η Καβάλα, μπαίνω Ελλάδα πλέον και βασικά τελειώνει το οδοιπορικό μου στην Ρωμυλιά και Αίμω. Φουλάρω και στις 9:30 μπήκα ήδη στον δρόμο 866. Ψες θυμήθηκα ότι η σημερινή μου διαδρομή είναι καθαρά σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους με φυσικό επακόλουθο να αγχωθώ πάλι χαχα. Οι εμπειρίες μου εδώ και χρόνια με αυτούς τους δρόμους δεν ήταν και οι καλύτερες. Ως συνήθως τέτοιες ώρες η θερμοκρασία κάτω από 10 αλλά με ήλιο σήμερα, καθαρός ουρανός, μετά από μέρες έβαλα και γυαλιά ηλίου. Τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι στιγμής, απλή ύπαιθρος με μικρά χωριουδάκια. Παίρνοντας το χωριό Krichim το τοπίο αρχίζει και μεταμορφώνεται, αγριεύει θα έλεγα καλύτερα. Βραχώδες βουνοπλαγιές κατεβαίνουν μέχρι κάτω δημιουργώντας φαράγγια σε αρκετές περιπτώσεις και φτάνω στο φράγμα του ποταμού Vacha. Όμορφο το τοπίο εκεί στην τεχνητή λίμνη όπως και το φαράγγι απέναντι. Ο δρόμος μέχρι στιγμής αρκετά καλός πτου πτου να μην ματιαστώ. Απ΄εδώ και πέρα η φύση μ΄αγαπάει, πολύ όμορφο απλόχερα δοσμένο τοπίο με τον ποταμό Vacha να με ακολουθεί δίνοντας μου επίσης ωραίες θεάσεις ώστε να μην με πιάσει βαρεμάρα. Ο δρόμος αριστερά μου με το βραχώδες βουνό και δεξιά ο ποταμός να μου κάνει παρέα.
Και μετά, η μητέρα φύση άλλαξε φόντο, δάση με πολύχρωμα Φθινοπωρινά χρώματα γεμίζουν την ματιά μου. Τα χωριά μπορώ να πω καλούτσικα με λιγότερη φτώχεια. Αρκετά εστιατόρια, κάποια που έκλεισαν πριν χρόνια και κάποια που ακόμα λειτουργού, διαφημίζουν ότι σερβίρουν ψάρια. Είδα αρκετές εγκαταστάσεις για ιχθυοκαλλιέργειες, φαίνεται λόγω του ποταμού που τρέχει δίπλα τους. Ξενοδοχεία επίσης και resorts είδα στον δρόμο, φαίνεται η περιοχή ελκύει τουρίστες και είναι γνωστή γι΄αυτό. Καταβροχθίζω τις ασταμάτητες κυρίως ανοικτές στροφές με παντοτινά τον ποταμό Vacha. Το υψόμετρο δεν ξεπερνά τα 1000 μέτρα με την θερμοκρασία να μην ξεπερνά τους 12 βαθμούς, ταχύτητες όχι πέραν των 90 χλμ/ω και οδεύω προς επόμενο φαράγγι, το Trigrad.
Μπαίνω, μοναδικό το φαράγγι που βρίσκεται στην οροσειρά της Ροδόπης. Στο πιο στενό του σημείο είναι 100 μέτρα πλάτος. Απίθανη διαδρομή, απίθανο αυτό που έβλεπα και πανέμορφο αλλά το κρύο είναι έντονο, 7 βαθμούς. Δεν το είπα μέχρι τώρα, ντρεπόμουν, φοβόμουνα, δεν ήθελα να το παραδεκτώ, τα γάντια μου είναι... ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ. Που πας ρε Καραμήτρο? Έχετε δίκιο αλλά ξέχασα να φέρω τα χειμερινά μου που είναι και αδιάβροχα, βλέπετε δεν ξεκίνησα το οδοιπορικό αυτό από σπίτι μου έτσι «άφησα» πίσω 1-2 πραγματάκια. Το 2ο σημαντικότερο ήταν ενώ ήξερα ότι οι μπότες μου δεν ήταν αδιάβροχες, δεν έφερα γκέτες (κάλτσες χειμωνιάτικες μοτοσικλετιστικές έφερα). Το 3ο, έφερα μαζί μου 1 ζεστό μπουφάν και αν αυτό βρεχόταν (αδιάβροχα έφερε ακόμα και για τα γάντια μου) τότε θα έμενα χωρίς επιπλέον ζεστό, αγόρασα βέβαια στο Βέλικο Ταρνόβο.
Ουφ, έβγαλα από μέσα μου τις μαλακίες μου που τελικά ήμουν σχετικά τυχερός που δεν βρήκα πραγματικά άσχημο καιρό, μόνο κρύο παρέλαβα σ΄όλο το ταξίδι και 1 μέρας λίγη βροχή. Το φαράγγι λοιπόν, είναι ένα από τα αξιοθέατα της χώρας μαζί με την σπηλιά του Διαβόλου που βρίσκεται κι΄αυτή εδώ αλλά δεν την επισκέφτηκα γιατί δεν μου αρέσουν τα σπήλαια. Το μικρό ρυάκι που ακολουθά την στενή διαδρομή του φαραγγιού πλούσιο σε ροή και λόγω μορφολογίας δημιουργά κι΄αυτό τις δικές του πινελιές. Σταμάτησα για να απολαύσω τον χώρο, να βγάλω φώτο, να καπνίσω κανένα τσιγάρο αλλά πάγωσα. Ήμουν κουμπωμένος μέχρι τ΄αυτιά και άρχισα να ψευτό-τρέμω Άντεξα μερικά λεπτά και λόγω εξωτερικών πιέσεων, το κρύο, ξεκίνησα τον δρόμο προς Dospat και να περάσω Ελλάδα. Απ΄εδώ η διαδρομή με ανεβάζει στα 1400 μετρά, πεδιάδες, οροπέδια, άλση με στάσεις για φώτο πολλές, η φύση και πάλι έδινε ρεσιτάλ ομορφιάς. Ο δρόμος αρκετά καλός παντού, πάλι αγχώθηκα για το τίποτε, συνήθως ανοικτές στροφές με λίγες τυφλές, φιδίσιος δρόμος και με το χαμόγελο στα χείλη συνεχίζω για σύνορα Νευροκοπίου. Μπαίνω Ελλάδα, μόλις τέλειωσα με συνοριακό έλεγχο σταματώ στα 20 μέτρα από γραφείο συνοριακού, το τοπίο όμορφο, άπλετο μπροστά μου και ανάβω τσιγάρο. Τέλειωσα είπα μέσα μου, όλα πήγαν όπως έπρεπε αν και άφησα πίσω τόπους αξίας αλλά αυτό πάντοτε γίνετε σ΄ένα ταξίδι, ποτέ δεν θα δούμε όλα γιατί απλά έτσι θέλει ο... Μέρφυ.
Οι θερμοκρασίες έφτασαν 20 βαθμούς σαν κατηφορίζω για Δράμα και μετά Καβάλα. Τρέχω, τρέχω γιατί ήθελα να ξεκουραστώ και να την αράξω στην όμορφη παραλιακή οδό της Καβάλας όπως τότες, το 2001, που περίμενα το πορθμείο για να περάσω απέναντι στην αγαπημένη Θάσο. Κι΄έτσι έκανα, 5 το απόγευμα εκεί μπροστά φάτσα στο λιμανάκι με φόντο το κάστρο της μικρής πόλης να τρώω ψαράκι, πατατούλες και αγγουροντομάτα με φυσικά ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα.
Μετά το λουκούλλειο μου γεύμα που πλήρωσα ΜΟΝΟ 11,50 ευρώ, στο μικρό μου ξενοδοχείο. Το βράδυ ανοίγω την τηλεόραση, ΕΡΤ1 και η εκπομπή Μηχανή του Χρόνου με αφιέρωμα στο έπος του 40΄, κάνω κλικ, κι΄ εμένα το οδοιπορικό μου πήρε σάρκα και οστά τέλος Οκτώβρη σχεδόν στην ακριβή του ημερομηνία, τώρα έχω αντιληφθεί ότι πέρασα απ΄ τα μέρη αυτά ακριβώς 58 χρόνια μετά. Μετά το τέλος του αφιερώματος δεν θα κρύψω ότι η συγκίνηση μου ήταν τεράστια. Η σύμπτωση αυτή για μένα δεν είναι τυχαία, οι συγκυρίες με θέλανε να το «ζήσω» όταν έγινε... οι Θεοί είναι μαζί μου!!!
____________________________________
Τι να πω, τι να εξωτερικεύσω άλλο τώρα που τέλειωσε αυτό το μικρό μου ιστορικό οδοιπορικό. Την ιστορία την έγραψα, τα συναισθήματα μου τα έβγαλα στην φόρα, από που πέρασα και πόσο πολύ το Φθινόπωρο τα έβαψε όλα σε υπέροχους χρωματισμούς επίσης είναι καταγραμμένα στα λόγια μου. Σίγουρα νιώθω ευτυχής, χαρούμενος γιατί πέρασα και είδα την Βόρεια Ήπειρο, θυμήθηκα την Βέμπο, μίλησα με ντόπιους Έλληνες, γνώρισα την Ρωμυλιά σχεδόν όλη, είδα από μακρυά τον Αίμο, έβαλα ρόδες σε μέρη υπέροχα και... όλα καλά.
Ξόδεψα 2200 χλμ από Τίρανα μέχρι Θεσσαλονίκη για ένα Σκοπό, για ένα Όνειρο, για μια Διαδρομή, σε μια αρχαία επαρχία και νομίζω τα κατάφερα. Μεγάλο ευχαριστώ οφείλω στο Φθινόπωρο που χρωμάτισε τόσο μαγευτικά το τοπίο που οι διαδρομές μου με πέρασαν για να… Δω!!! Είδα Ελληνισμό στην Ιλλυρία, είδα Ελληνισμό στην Μικρά Ασία, είδα Ελληνισμό στον Πόντο, είδα Ελληνισμό στην Μαύρη θάλασσα... Έχω ακόμα αρκετό Ελληνισμό να... ΔΩ!!!
0 σχόλια: